Jaap kan dan weer zijn favoriete sport bedrijven. Het proberen van snoekbaars van diner-formaat te vangen.Misschien ik wat te schilderen? Het is de bedoeling dat we zo langzaam maar zeker afzakken richting Parijs en daarna via het kanaal van Bourgogne, etc. naar Basel (Zwitserland). Via het Rijn-Rhone kanaal door de Elzas, lekker wijn drinken, de Rijn af naar Nederland terug. Eind Oktober 2007.
Maandag 27 november 2006
Het waarom
Het maken van een weblog is een mogelijkheid om de thuisblijvers op de hoogte te houden van ons wel en wee gedurende onze reis. Soms is dit heel belangrijk, soms alleen maar om een beetje te laten blijken dat aan je familie en vrienden denkt. Vijf maanden weg is niet niks. Zeker als je ziet wat je er allemaal voor moet regelen. Ja papier-zaken dan. Al is het maar dat je de belasting in die tijd tot vriend moet houden. Intussen zie je ook hoe je steeds ouder wordt en wat je daar allemaal voor moet doen om dat in goede banen te leiden. Ik moet nu een soort proeve van bekwaamheid afleggen rond mijn vaarbewijs. Deze verloopt op je 65ste. Maar ook alles rond medicijnen en verzekeringen speelt ineens je leeftijd een rol. Goed dat we vroeg begonnen zijn om dit alles goed door te nemen. Het is zo eind april! En vooral voor verlengingen, en lange afwezigheid in het buitenland, vragen ze vaak maanden tijd om te kunnen voorbereiden. Ja die instanties dan.
Donderdag 22 maart 2007
Bureaucratie? Of domme pech?
Op dit moment loeren we bij wijze van spreken iedere minuut naar onze brievenbus of e-mail box. Is er al post? Ik weet niet op hoeveel dingen we intussen zitten te wachten. Wat me zoal te binnen schiet: Annulerings verzekering, vakantieverzekering, bevestigingen op van alles en nog wat, vakantieuitkering van de Gemeente, wekengeleden bestelde dekstoelen, antwoord van de belasting, bromfietsverzekering, en als ik nog langer zou nadenken, nog veel meer. De antwoorden die we krijgen, tijdens een telefoontje zijn ook "fantastisch": "Dat kan ik zo niet nakijken", of "belt u nog eens aan het eind van de maand, dat hebben we pas een overzicht", of "Ja hoor, komt er aan. We werken er aan." En de tijd gaat maar verder, eigelijk worden we steeds zenuwachtiger. Maanden geleden zijn we met al die dingen al begonnen, daar kan het niet aan liggen, maar waarom duurt alles zo lang? Gek worden we ervan.
Vanmorgen over de twee dekstoelen: "Ja er zijn twee stoelen binnengekomen, die nergens geboekt staan. Iemand heeft ze wel gezien." "Zijn dat misschien onze bestelde stoelen?" "Kunnen we niet nakijken, want we weten niet precies wie deze nou gezien heeft. U wordt teruggebeld...."
Over de bromfietsen valt een soort gelijk verhaal te vertellen. "Heeft u Tomos onderdelen op voorraad?" "Ja hoor, komt u maar langs met uw lijstje". Jaap op stap. Van de tien artikelen hadden ze er twee, en dan niet eens origineel of alternatieve bouwpakketten, zoals Jaap die noemt. En zo gaat het maar door. De bromfiets verzekering. Deze is nu ruim 10 dagen onderweg, maar "Is in behandeling". Terwijl de verzekering vanaf de dag van aanvraag slechts 10 dagen geldig is en dat is intussen voorbij. Dus er op rijden , betekent onverzekerd zijn...! Vakantieverzekering. Nog maar eens gebeld 22 maart. "Oh uw verzekering. Even kijken. He, nog niet ingevoerd. (?) Over een paar dagen ontvangt u uw polis." We zijn benieuwd! Overigens eerst zouden we dit jaarlijks moeten aanvragen, nu eens niet meer. Wordt jaarlijks verlengd. (?) 't Is maar aan wie je aan te telefoon krijgt blijkbaar.
Zondag 25 maart 2007
(Vervolg op 22 maart)
Dekstoelen. In tegenstelling tot het laatste bericht van Hornbach (waar we de stoelen besteld hadden) bleken deze stoelen niet meer geleverd te kunnen worden. Opgezocht op Internet: Ze (de stoelen) bestaan nog steeds! Maar hoe komen we er dan aan? Misschien via Life & Garden in Leidschendam? Tenslotte stonden ze daar eind van het jaar nog in de winkel, maar nu? Maandag kijken! Ze waren daar wel 50 euro duurder dan bij Hornbach. Dat komt ervan als je prijstechnisch tot het uiterste wil gaan. Soms! Dan ben je er in eens te laat mee!
Bromfiets. Dat wordt steeds spannender of we alles wel op tijd klaar krijgen. Gisteren ook weer zo'n "leuke"ervaring. We willen vier opklapbare voetsteunen hebben. Dat scheelt ruimte bij het plaatsen van de bromfietsen op ons achterdek. Voor 2 maal 9,95 euro betaald en trots ging Jaap met zijn spulletjes naar huis. Even de oude steunen eraf en de nieuwe erop. Had je gedacht. In plaats van vier logische artikelen hebben we vier "chinese"puzzels gekregen. Hoe we ze ook draaiden of keerden, het lukte ons niet om ze te plaatsen. Blijken die dingen op zijn kop gemonteerd te zijn in zijn eigen ophangbeugel! Wat zou ik graag met Jaap morgen naar die zaak willen gaan, waar ze gekocht zijn, om dat gezicht van die verkoper eens van dichtbij te zien. Deze fietsenwinkel had bij een vorige ervaring al reeds afgedaan (bouwpakketten verkopen in plaats van bv een normale koplamp) maar omdat Jaap wilde voorkomen, met een tegoedbon voor de afgekeurde lamp naar buiten te moeten gaan, heeft hij daar die voetsteunen gekocht. Dit wordt dus weer een rondje terug naar die fietsenzaak! Intussen heeft Jaap op Internet naar de fabriek gekeken waar die voetsteunen gemaakt worden. En wat blijkt? Onrust in die tent. Veel arbeidsconflicten. Vandaar die krankzinnige pedaalconstructie? Zo schiet het bepaald op allemaal. Ook over de nieuwe buitenbanden valt het een en ander te vertellen. Ze gaan er bijna niet om de velg heen, en zit ie erop, dan raakt de binnenband lek! Buitenband er af halen? Met geen tien paarden! Slot, hetzelfde als op de andere bromfiets gehaald. Zelfde nummer en uivoering. Maar? Vijf centimeter korter! Plaats zo'n ding nou maar eens rond een paaltje om je fiets vast te zetten. Te weinig ruimte! Gek worden we ervan!
Jaap heeft de te verwachte uitspraak al gedaan: "'t Lijkt wel of we niet wegmogen! Alles zit tegen!"
Overigens onze brievenbus blijft nog steeds leeg! En de tijd schrijdt maar voort!
Zaterdag 28 maart 2007
(Vervolg op 25 maart )
Nog steeds allerlei dingen niet ontvangen: Annuleringsverzekering, Vakantieverzekering, Bromfietsverzekering, en misschien nog meer. En maar wachten. De chinese puzzel van de opklapbare voetpedalen is opgelost. Hoe? Jaap wil het niet zeggen. Toch een beetje dom geweest? Nou dan ben ik het ook, want ook ik snapte echt niet hoe je die dingen zou moeten monteren... Vandaag plaatst Jaap de steunen voor de bromfietsbak achteraan het schip. Gisteren allerlei dingen afgezaagd om hiervoor plaats te maken. Ja soms moet je iets weghalen op om iets anders te kunnen plaatsen. We hebben wel een beetje proefgedraaid, door die grote bak er los op te leggen. Lekker genieten was het. Alleen de zwemtrap die heeft hiervoor ingeboet. Hoe we vanuit het water het schip op moeten komen, wordt nog even een vraag. Maar onmogelijk zal het niet zijn, een beetje moeilijk klimmen om of over de brommers heen. Je kan wel uit het water komen op het platvorm achter maar dan wordt het nog even afwachten hoe verder. Ach we zien wel. Als alles naar wens verloopt, of te wel Jaap kan nog steeds lassen, dan zijn de voorbereidingen voor het plaatsen van die grote bak, klaar. Ook de hijskraan staat klaar om gemonteerd te worden. Het is vandaag prachtig weer, dus dat is een behoorlijke meevaller. Nog iets over de buitenbanden van de Tomos."Die zijn er af te halen door veel berenvet te gebruiken", zoals Jaap dat formuleerde. Gelukkig heeft de fietsenmaken dit voor gedaan, met als resultaat een nieuwe binnenband, want die was door allerlei acties om dat "kreng"er af te halen lek gestoten.
He, ik hoor de brievenbus klepperen. Weer niks!
Zaterdag 31 maart
(Vervolg op 28 maart)
Ja hoor een van de drie ontbrekende verzekeringen is binnen! De tweede bromfietsverzekering. Deze zou voor Jaap moeten zijn. Maar wat schetst onze verbazing: De verzekering staat ook op mijn naam. Nu hebben we twee verzekeringen, wel voor twee bromfietsen apart, maar op een en dezelfde naam. En zo hebben we het zeker niet aangevraagd. Ik heb dit nog eens nagekeken en er staat duidelijk J. Naaborgh op het aanvraagformulier. Heeft het daarom zo lang moeten duren? Snapten ze het niet of wilden ze het niet snappen. Maandag maar even bellen dat ze dit moeten wijzigen. In ieder geval hebben we nu wel voor elke Tomos een groene verzekeringskaart. Hetgeen ook verplicht is bij het in het buitenland rijden.
Over onze mobiele telefoons valt ook weer het een en ander te vertellen. Was het vroeger zo dat je tegoed (ongeacht het bedrag) bij Vodafone een jaar geldig bleef, kennen ze nu diverse tijdsduren met diverse bijbehorende bedragen. En ook de wijze van opwaarderen wil maar niet hetzelfde blijven. Wij waren gewend om het per mobiel op te waarderen. Ik kon bijvoorbeeld vanaf mijn telefoon naar die van Jaap en andersom, maar ook via een vast nummer geld overmaken. Nee nu gaat het weer anders! Per mobiel naar datzelfde mobiel opwaarderen en dan met een bedrag dat slechts een half jaar geldig blijft. Bij mij zou dat tijdsduur tot ergens in juli zijn. Heel lastig als je ergens in Frankrijk zit, vind ik. Echter zie ik op Internet dat het ook voor een hoger bedrag ook een jaar kan worden. Maar dan wel per internet bankieren! Aangezien ik dit tot voor kort nog niet machtig was, heb ik ze gebeld om het via de telefoon te doen. Wat krijg ik voor een reactie als ik zeg dat het toestel van "mijn man" is: "Oh dan moet uw man aan te telefoon komen!" Ik zeg nog dat ik alle gegevens, code, wachtwoorden etc voor me heb liggen, bleef ze dit zeggen. Wat een idioterie! 's Avonds geleerd hoe ik nu moet Internet bankieren en zie, onze tegoeden zijn nu tot ergens in maart 2008 geldig! Gelukkig die zorg ook weer voorbij. Als ik nu een mannenstem had gehanteerd, alsof ik dat kan, zouden ze dan wel meegegaan zijn? Wat een giller.
Dinsdag 3 april
Niet te geloven. Afgelopen maandag gebeld naar de verzekeraar van de bromfiets om mee te delen dat de tweede verzekering op een verkeerde naam staat. "Binnen 5 werkdagen ontvangt u een nieuwe." En jahoor, vanmorgen viel er een "nieuwe" in de bus: Wederom op mijn naam! Nu hebben we er drie! Weer gebeld en nu zouden we een nieuwe met Jaap zijn naam erop ontvangen: Binnen 5 werkdagen. We zijn benieuwd.
Woensdag 4 april
Peyton Place...
Buiten het feit dat de bromfiets verzekering nog niet compleet, of beter gezegd up-to-date, is, missen we nu nog een verzekering. Wel een hele belangrijke, n.l. de vakantieverzekering. Alle andere zijn dan nu eindelijk binnen. Maar ja deze ene, zouden we toch ook graag op ons tafeltje willen zien. Nog ruim een week en dan wordt het pakken, sjouwen, inladen en dat dan dagen lang. Een complete verhuizing. Mensen die ons als maar met wagentjes zien rijden van en naar de boot, vragen wat we aan het doen zijn. Alsof dat niet duidelijk genoeg is. Hoe doen die het dan? Zij gaan ook vaak maanden weg. Hebben vast minder spullen dan wij om mee te nemen? Of zijn slimmer? Kan me eigenlijk ook niets schelen, wij stikken nu eenmaal van de hobby's en dat geeft ook genoeg doosjes, kistjes en allerlei tassen die mee moeten. Daarom zeggen we ook niet dat we me met vakantie gaan, maar dat we VERHUIZEN! Vijf maanden noem je ook geen vakantie maar verblijf elders.Toch?
Donderdag 12 april 2007
Inpakken en wegwezen
De eerste kratten zijn aan boord gehezen. Mag ook wel intussen want a.s. woensdag de 18 de vertrekken we. 's Morgens vroeg, nou ja vroeg ik hoop dat het niet later dan een uurtje of negen wordt. Het zal flink aanpezen worden. Onze eerste stop zal bij de waterkering bij Krimpen a.d. Ijssel zijn en de volgende dag naar Geertruidenberg waar onze vrienden uit Duitsland bij ons 's avond aan boord zullen stappen. Een paar dagen in de Biesbosch wat rondtoeren en dan zaterdag naar Heusden voor ons pensionada feest. Het is nu prachtig weer en we hopen dat het dat weekend ook zo zal zijn, we hebben het in ieder geval ook zo besteld! Onze woonkamer begint al aardig op een pakhuis te lijken. En dan is het nog niet eens alles wat meemoet. Elke keer een paar kratten vol, deze legen op de boot, dan terug en opnieuw vullen, etc. etc. Een soort lopende band. En als het meeste daar staat, dan wordt het poetsen en boenen thuis, je wil tenslotte de boel thuis ook een beetje netjes achterlaten. Nog een hoop te doen dus.
Woensdag 18 april 2007
Leidschendam V-9.05 uur. >>>
Krimpen aan de IJssel. A- 15.45 uur.
9.30 uur Lammebrug open. We zijn om 7.00 uur opgestaan en na uitzwaaien van een aantal havengenoten en Dennis en Cynthia, die speciaal naar de haven gekomen zijn, met twee flessen wijn onder hun arm, ons uitzwaaiend, zijn we om 9.15 vertrokken.
Dennis en Jaap hebben samen de Tomosjes aan boord getild, ging prima.
9.35 uur, De spoorbug-Kanaalbrug
9.40 uur. Bij het invaren stonden de lichten op rood!
Onze tegemoetkomende vaarder zwaaide van: GA MAAR!. Toch maar even snel de Marifoon gepakt en om toestemming gevraagd en ja hoor ineens groen!
9.50 uur de nieuwe Julius Caesar brug Er stond op een van de meerpalen bij een drukknop: Bediening. Maar we waren blijkbaar gesignaleerd, want het licht sprong op groen.
Wilhelminarug 9.55 uur. Het gaat vlot allemaal. Een paar minuten later ook deze gepasseerd.
10.10 uur. Leiderdorpse of te wel de Stierenbrug. Wachten op het vrachtschip komende uit richting Alphen. De brugwachter wil samen met ons er "een" openingetje van maken. Niet een, maar het waren er twee, een vrachtschip plus een passagierschip.
10.15 uur. Leiderdorpsebrug gepasseerd. En waren we nog wat vergeten? Ja hoor het belangrijkste: KOFFIE. Staat nog op de voorraadplank thuis! En mijn handcreme? Thuis op de wastafel!
Koudekerkse brug 11.00 uur
Bij Alphen de ontbrekende boodschappen gedaan en …. vier tompoezen gekocht. Plus een Telegraaf.
11.45 uur trossen los!
12.20 uur. Alphense en Swaensbrug. Het blijft allemaal als een speer gaan! Jeetje de spoorbrug, komen we de hoek om op de Gouwe, staat de deze open, en mogen we "mee". "j
"Jahoor dat redt u wel!’ Niks wachten, soms wel een half uur. En met 11 a 12 km "vliegen"we over de Gouwe.
13.00 uur hefbrug Boskoop. Tjonge wat schiet het toch op, fantastisch. Alweer de laatste brug die voor ons open moet. "De laatste voordat we weer op de terug weg zijn," zegt Jaap. Ik onthoud dat soort dingen nooit. Jaap wel.
Julianasluis 14.00-14.10 uur als enige in de sluis. Niet meer dan een centimeter of 10 gestegen, niet de moeite van vast maken waard, soms kom dat voor. Om kwart voor vier uur lagen we bij de waterkering bij Capelle ad IJssel. De hele dag is het prachtig weer geweest. Stralende zonneschijn en een redelijk temperatuur. Weinig vaarverkeer, slechts een enkele pleziervaarder. Het vrachtvervoer dat er soms is, bestaat voor 95 % uit zandbakken.
Jaap heeft voor het eerst redelijk geslapen. Midden in de nacht werden we even gewekt door een groot schip dat op, volgens Jaaps waarneming, op twee meter afstand ons voorbij voer. Het waarom ontgaat ons want er is plaats genoeg.
(Vervolg op 25 maart )
Nog steeds allerlei dingen niet ontvangen: Annuleringsverzekering, Vakantieverzekering, Bromfietsverzekering, en misschien nog meer. En maar wachten. De chinese puzzel van de opklapbare voetpedalen is opgelost. Hoe? Jaap wil het niet zeggen. Toch een beetje dom geweest? Nou dan ben ik het ook, want ook ik snapte echt niet hoe je die dingen zou moeten monteren... Vandaag plaatst Jaap de steunen voor de bromfietsbak achteraan het schip. Gisteren allerlei dingen afgezaagd om hiervoor plaats te maken. Ja soms moet je iets weghalen op om iets anders te kunnen plaatsen. We hebben wel een beetje proefgedraaid, door die grote bak er los op te leggen. Lekker genieten was het. Alleen de zwemtrap die heeft hiervoor ingeboet. Hoe we vanuit het water het schip op moeten komen, wordt nog even een vraag. Maar onmogelijk zal het niet zijn, een beetje moeilijk klimmen om of over de brommers heen. Je kan wel uit het water komen op het platvorm achter maar dan wordt het nog even afwachten hoe verder. Ach we zien wel. Als alles naar wens verloopt, of te wel Jaap kan nog steeds lassen, dan zijn de voorbereidingen voor het plaatsen van die grote bak, klaar. Ook de hijskraan staat klaar om gemonteerd te worden. Het is vandaag prachtig weer, dus dat is een behoorlijke meevaller. Nog iets over de buitenbanden van de Tomos."Die zijn er af te halen door veel berenvet te gebruiken", zoals Jaap dat formuleerde. Gelukkig heeft de fietsenmaken dit voor gedaan, met als resultaat een nieuwe binnenband, want die was door allerlei acties om dat "kreng"er af te halen lek gestoten.
He, ik hoor de brievenbus klepperen. Weer niks!
Zaterdag 31 maart
(Vervolg op 28 maart)
Ja hoor een van de drie ontbrekende verzekeringen is binnen! De tweede bromfietsverzekering. Deze zou voor Jaap moeten zijn. Maar wat schetst onze verbazing: De verzekering staat ook op mijn naam. Nu hebben we twee verzekeringen, wel voor twee bromfietsen apart, maar op een en dezelfde naam. En zo hebben we het zeker niet aangevraagd. Ik heb dit nog eens nagekeken en er staat duidelijk J. Naaborgh op het aanvraagformulier. Heeft het daarom zo lang moeten duren? Snapten ze het niet of wilden ze het niet snappen. Maandag maar even bellen dat ze dit moeten wijzigen. In ieder geval hebben we nu wel voor elke Tomos een groene verzekeringskaart. Hetgeen ook verplicht is bij het in het buitenland rijden.
Over onze mobiele telefoons valt ook weer het een en ander te vertellen. Was het vroeger zo dat je tegoed (ongeacht het bedrag) bij Vodafone een jaar geldig bleef, kennen ze nu diverse tijdsduren met diverse bijbehorende bedragen. En ook de wijze van opwaarderen wil maar niet hetzelfde blijven. Wij waren gewend om het per mobiel op te waarderen. Ik kon bijvoorbeeld vanaf mijn telefoon naar die van Jaap en andersom, maar ook via een vast nummer geld overmaken. Nee nu gaat het weer anders! Per mobiel naar datzelfde mobiel opwaarderen en dan met een bedrag dat slechts een half jaar geldig blijft. Bij mij zou dat tijdsduur tot ergens in juli zijn. Heel lastig als je ergens in Frankrijk zit, vind ik. Echter zie ik op Internet dat het ook voor een hoger bedrag ook een jaar kan worden. Maar dan wel per internet bankieren! Aangezien ik dit tot voor kort nog niet machtig was, heb ik ze gebeld om het via de telefoon te doen. Wat krijg ik voor een reactie als ik zeg dat het toestel van "mijn man" is: "Oh dan moet uw man aan te telefoon komen!" Ik zeg nog dat ik alle gegevens, code, wachtwoorden etc voor me heb liggen, bleef ze dit zeggen. Wat een idioterie! 's Avonds geleerd hoe ik nu moet Internet bankieren en zie, onze tegoeden zijn nu tot ergens in maart 2008 geldig! Gelukkig die zorg ook weer voorbij. Als ik nu een mannenstem had gehanteerd, alsof ik dat kan, zouden ze dan wel meegegaan zijn? Wat een giller.
Dinsdag 3 april
Niet te geloven. Afgelopen maandag gebeld naar de verzekeraar van de bromfiets om mee te delen dat de tweede verzekering op een verkeerde naam staat. "Binnen 5 werkdagen ontvangt u een nieuwe." En jahoor, vanmorgen viel er een "nieuwe" in de bus: Wederom op mijn naam! Nu hebben we er drie! Weer gebeld en nu zouden we een nieuwe met Jaap zijn naam erop ontvangen: Binnen 5 werkdagen. We zijn benieuwd.
Woensdag 4 april
Peyton Place...
Buiten het feit dat de bromfiets verzekering nog niet compleet, of beter gezegd up-to-date, is, missen we nu nog een verzekering. Wel een hele belangrijke, n.l. de vakantieverzekering. Alle andere zijn dan nu eindelijk binnen. Maar ja deze ene, zouden we toch ook graag op ons tafeltje willen zien. Nog ruim een week en dan wordt het pakken, sjouwen, inladen en dat dan dagen lang. Een complete verhuizing. Mensen die ons als maar met wagentjes zien rijden van en naar de boot, vragen wat we aan het doen zijn. Alsof dat niet duidelijk genoeg is. Hoe doen die het dan? Zij gaan ook vaak maanden weg. Hebben vast minder spullen dan wij om mee te nemen? Of zijn slimmer? Kan me eigenlijk ook niets schelen, wij stikken nu eenmaal van de hobby's en dat geeft ook genoeg doosjes, kistjes en allerlei tassen die mee moeten. Daarom zeggen we ook niet dat we me met vakantie gaan, maar dat we VERHUIZEN! Vijf maanden noem je ook geen vakantie maar verblijf elders.Toch?
Donderdag 12 april 2007
Inpakken en wegwezen
De eerste kratten zijn aan boord gehezen. Mag ook wel intussen want a.s. woensdag de 18 de vertrekken we. 's Morgens vroeg, nou ja vroeg ik hoop dat het niet later dan een uurtje of negen wordt. Het zal flink aanpezen worden. Onze eerste stop zal bij de waterkering bij Krimpen a.d. Ijssel zijn en de volgende dag naar Geertruidenberg waar onze vrienden uit Duitsland bij ons 's avond aan boord zullen stappen. Een paar dagen in de Biesbosch wat rondtoeren en dan zaterdag naar Heusden voor ons pensionada feest. Het is nu prachtig weer en we hopen dat het dat weekend ook zo zal zijn, we hebben het in ieder geval ook zo besteld! Onze woonkamer begint al aardig op een pakhuis te lijken. En dan is het nog niet eens alles wat meemoet. Elke keer een paar kratten vol, deze legen op de boot, dan terug en opnieuw vullen, etc. etc. Een soort lopende band. En als het meeste daar staat, dan wordt het poetsen en boenen thuis, je wil tenslotte de boel thuis ook een beetje netjes achterlaten. Nog een hoop te doen dus.
Woensdag 18 april 2007
Leidschendam V-9.05 uur. >>>
Krimpen aan de IJssel. A- 15.45 uur.
9.30 uur Lammebrug open. We zijn om 7.00 uur opgestaan en na uitzwaaien van een aantal havengenoten en Dennis en Cynthia, die speciaal naar de haven gekomen zijn, met twee flessen wijn onder hun arm, ons uitzwaaiend, zijn we om 9.15 vertrokken.
Dennis en Jaap hebben samen de Tomosjes aan boord getild, ging prima.
9.35 uur, De spoorbug-Kanaalbrug
9.40 uur. Bij het invaren stonden de lichten op rood!
Onze tegemoetkomende vaarder zwaaide van: GA MAAR!. Toch maar even snel de Marifoon gepakt en om toestemming gevraagd en ja hoor ineens groen!
9.50 uur de nieuwe Julius Caesar brug Er stond op een van de meerpalen bij een drukknop: Bediening. Maar we waren blijkbaar gesignaleerd, want het licht sprong op groen.
Wilhelminarug 9.55 uur. Het gaat vlot allemaal. Een paar minuten later ook deze gepasseerd.
10.10 uur. Leiderdorpse of te wel de Stierenbrug. Wachten op het vrachtschip komende uit richting Alphen. De brugwachter wil samen met ons er "een" openingetje van maken. Niet een, maar het waren er twee, een vrachtschip plus een passagierschip.
10.15 uur. Leiderdorpsebrug gepasseerd. En waren we nog wat vergeten? Ja hoor het belangrijkste: KOFFIE. Staat nog op de voorraadplank thuis! En mijn handcreme? Thuis op de wastafel!
Koudekerkse brug 11.00 uur
Bij Alphen de ontbrekende boodschappen gedaan en …. vier tompoezen gekocht. Plus een Telegraaf.
11.45 uur trossen los!
12.20 uur. Alphense en Swaensbrug. Het blijft allemaal als een speer gaan! Jeetje de spoorbrug, komen we de hoek om op de Gouwe, staat de deze open, en mogen we "mee". "j
"Jahoor dat redt u wel!’ Niks wachten, soms wel een half uur. En met 11 a 12 km "vliegen"we over de Gouwe.
13.00 uur hefbrug Boskoop. Tjonge wat schiet het toch op, fantastisch. Alweer de laatste brug die voor ons open moet. "De laatste voordat we weer op de terug weg zijn," zegt Jaap. Ik onthoud dat soort dingen nooit. Jaap wel.
Julianasluis 14.00-14.10 uur als enige in de sluis. Niet meer dan een centimeter of 10 gestegen, niet de moeite van vast maken waard, soms kom dat voor. Om kwart voor vier uur lagen we bij de waterkering bij Capelle ad IJssel. De hele dag is het prachtig weer geweest. Stralende zonneschijn en een redelijk temperatuur. Weinig vaarverkeer, slechts een enkele pleziervaarder. Het vrachtvervoer dat er soms is, bestaat voor 95 % uit zandbakken.
Jaap heeft voor het eerst redelijk geslapen. Midden in de nacht werden we even gewekt door een groot schip dat op, volgens Jaaps waarneming, op twee meter afstand ons voorbij voer. Het waarom ontgaat ons want er is plaats genoeg.
Donderdag 19 april.
Krimpen aan de IJssel. V-9.30 uur >>>
Geertruidenberg A- 15.10 uur.
Wederom stralende zonneschijn met een prachtig ochtendgloren, rode lucht, molentje in de verte daartegen afstekend. En op de achtergrond gegak van ganzen. Even nog iets over het aanleggen gisteravond. De steiger is zo’n drijvend ding, dat behoorlijk schudt als een groot schip voorbij vaart. Wanneer je daarop een lijn staat vast te maken moet je goed opletten dat je je staande houdt. Je kukelt er zo vanaf!
De "Noord" 1500 toeren en slechts 7 km vaart. Hé daar roept iemand iets ergens vanuit het niets: JAAP! En zien we Mark druk zwaaiend uit een raam hangend.
Vrijdag 20 april
Geertruidenberg V-11.05 uur>>>
Br. Biesbosch A-13.15 uur
Andreas en Ilse zijn gearriveerd gistermiddag. Ze konden ons moeilijk vinden, maar wat blijkt nou, de haven is vanaf de brug helemaal niet te zien.
In de haven van Geertruidenberg had ik verbinding met Internet en… daar stond hun 06 nummer in een e-mail. We hadden zo ingeschat dat ze tussen 5 en 6 uur zouden kunnen aankomen. En dat was het intussen, dus gebeld. Ja hoor, ze kwamen eraan en hadden op diverse manieren het hele dorpje doorkruist, maar zagen nergens een haven…..! Toen ik belde waren ze redelijk dichtbij, dus via de gms ze naar ons toe geloodst. We hadden het plan om in het haven restaurant te gaan eten. Mis gegokt! Ze waren vol, alles gereserveerd, dus op naar een volgende. Dat werd het Bergse Backhuys. We waren daar al eerder geweest en we hadden er goeie ervaring mee. Dus daar gedineerd. Het was allemaal heerlijk en reuze gezellig. Andreas en Ilse hebben ons dit etentje getrakteerd.
Brabantse Biesbosch
’s Morgens op naar de Brabantse Biesbosch. Net als alle dagen hiervoor was het weer prachtig. Wel een fris windje. Ze genoten zichtbaar van de tocht. We hebben zelfs nog een zwemmend hertje ge
zien. De Petrus Plaat, onze vaste stek, lag er prachtig bij en was geheel vrij. Stoeltjes en tafeltje naar buiten en op het gras gezet.De hele dag gelummeld, gezond en boekjes gelezen. Jaap heeft met Andreas nog een stuk langs het waterbekken gelopen en zich verwonderd over al die springende vissen in de aangrenzende sloot. ’s Avonds een grote pan met spaghetti gemaakt met wat sla er bij en dat allemaal heerlijk buiten op zitten peuzelen.
Zaterdag 21 apil
Br. Biesbosch V-9.50 uur >>>
Heusden A-13.45 uur
’s Morgens in rijen van .. voor de douche met wisselende ervaringen. ’t Is koud! ’t is heet, van alles werd door Andreas en Ilse geroepen.Normaal gesproken regel je de temperatuur door toevoeging van koud water. Maar bij ons is dat altijd via een vaste stand op de geiser zelf. Dus dat duurde even voor ze het lekker vonden. Maar alles lukte.
Tegen tienen zijn we richting Heusden gevaren. Het dorpje waar ons feest plaats zou vinden.
Rond twee uur arriveerden we daar en er was plaats genoeg om een mooie aanlegplaats uit te kiezen. We kozen voor de huizen kant , vanwege de sociale controle. Niet dat je daar zeker van kan zijn, maar vanuit ons raam in het hotel konden we toch het een en ander in de gaten houden.
In de haven van Heusden was het bloedheet.
Heerlijk en als dat zo zou blijven kon ons weekend nie
t meer stuk.FEESTJE
Aan het eind van de middag druppelde de een na de ander "binnen". En zo rond zeven uur waren we helemaal compleet.
Met een voorafje op het terras werd het feest ingeleid. Acht uur: AAN TAFEL!
Heerlijk voorgerecht, iets met kwartel eitjes en filetjes, zalig hoofdgerecht – zalm – en een mooi opgemaakt toetje. De alcohol vloeide rijkelijk en de stemming zat er goed in.
Onze Siep had zich wederom uitgesloofd en met Nell als voorzangeres werd dit gedicht uit volle borst door een ieder meegezongen. Ik geloof dat het ruim na middernacht was dat de laatste naar bed ging. En zoals dat meestal gaat wanneer Arnaud ergens aanwezig is, ontbreekt het vuurwerk niet. Net voordat de ‘boeren met de hooivorken’ zouden uitrukken stopte hij er mee. Maar de volgende dag had dit toch nog een klein staartje, bij sommige Heusdenaren riep het wat herinneringen aan gure tijden op. Het schijnt, voor wat de huidige jeugd betreft, niet altijd pais en vree geweest te zijn. Echt verdere gevolgen had deze explosieve actie niet.
Zondag 22 april Heusden
Nadat een ieder zijn of haar bagage terug naar de auto had gebracht, zijn we aan boord van de Wiljo gestapt.
Voor onze dagtocht door en rond de Brabantse Biesbosch. En het weer? Dat bleef maar prachtig.
Net toen we weggevaren waren, serveerde men koffie met heerlijk gebak. En zo bleef het de gehele dag. Drank, koffie en thee e.d., en ’s middags een uitgebreide lunch met wat en koude gerechten en het ontbrak niet aan aandacht van kapitein.
Allerlei informatie over de omgeving werd over ons uitgestrooid. Of er stond iemand weer voor je, met de vraag: "Nog iets drinken?"
De twee sluizen die in deze route zitten werden met veel interesse genomen. Sommigen hadden zoiets van: "Dit doen jullie vaak in Frankrijk dadelijk, hè?" Dat is waar maar die zijn stormachtig te noemen in vergelijking met deze "slappe" sluisjes. Het waterverschil was nagenoeg niet waarneembaar. Halverwege de middag konden velen hun oogjes niet meer openhouden en dommelend werd deze reis afgewerkt. Zichtbaar genietend en alleen maar vrolijk gezichten. Vijf uur! Einde van het pensionada feest.
Gelukkig dat Andreas nog op het idee kwam een groepsfoto te maken. Ik was het deze keer totaal vergeten. Maar hij niet! Je wil toch een totaal aandenken hiervan kunnen bewaren?
Maandag 23 april
Heusden V-11.00 uur >>>
Geertruidenberg A-14.00 uur.
Start de motor en terug naar Geertruidenberg, want de auto van onze Duitse vriendjes stond daar. Twee uurtjes later arriveerden we er.
Ze hadden ons aangeboden om gezamenlijk boodschappen te gaan doen. Met hun auto is dat toch gerieflijker dan lopend. En zij moesten voor de tijd dat ze in hun vakantiehuisje in Friesland zouden blijven toch ook allerlei eten en zo halen. Bepakt en bezakt terug bij de boot en afscheid van elkaar genomen. Zij naar Friesland en wij terug naar de Biesbosch.
Dinsdag 24 april
Geertruidenberg V- 11.30 uur >>>
Biesbosch A- 14.00 uur
Het weer blijft maar prachtig. ’s Morgens om 11.30 verrokken om eerst water en diesel te tanken bij de tankboot. Met volle tanks op naar de Petrus Plaat. We arriveerden daar rond twee uur. Stoeltjes naar buiten, visspullen uitgepakt en mijn boek weer opgezocht.
Waar waren we ook al weer gebleven? Nou dat wisten we eigenlijk niet meer, maar een ding wel en dat speelde ons voortdurend door ons hoofd, wat was het een geweldig weekend en wat ZIJN WIJ VERWEND MET AL DIE LIEVE, LIEVE KADO’S .
Woensdag 25 april Br. Biesbosch
Jaap heeft de hele dag zitten vissen, en iets gevangen? Nada, niets, zelfs een heeeeeeeeeeel klein visje niet. Maar buiten zitten in die heerlijke zon onder onze parasol en de dag kon niet meer stuk.
’s Avonds hebben we uitgebreid gedineerd, garnalen die ik nog in de diepvries had liggen thuis. Heel veel wijn, eigenlijk teveel wijn. Met een flinke roes onder de leden zijn we, zonder de afwas te doen naar bed gegaan.
Donderdag 26 april Br. Biesbosch
Komende in de keuken, sloeg ons de "geur" van een uitgebreid diner tegemoet. "lijkt wel of we hier een groot feest hebben gehad, dat stonk het ’s morgens precies zo."
En het weer? Fantastisch en het schijnt zo tot en met begin volgende week te blijven. Morgen willen we naar Zeeland varen. Een volkomen nieuwe ervaring.
Vrijdag 27 april
Brabantse Biesbosch V- 9.00 uur >>> Volkeraksluizen A- 12.10 uur
Onderweg een pleziervaartuig, genaamd Suerte, gezien en ons verbaasd over zoveel soberheid aan scheepsuitrusting. Echt Spartaans te noemen.
Zaterdag 28 april
Volkeraksluizen 9.35 uur>>>
Tholen A- 13.00 uur
Gelegen aan de achterkant van de wachtsteiger bij de Volkeraksluisen zitten we te genieten van
onze koffie en wederom ons stralende zonnetje. Gelukkig koelt het goed af en ook redelijk snel ’s nachts, dus we slapen prima. Maar ja alles kan hier open blijven staan. Het waait dan van voor naar achter prima door. En waaien deed het gisteren aan het einde van dag. Het stormde, zoals voorspeld was. Om hier te kunnen overnachten, het is er gratis, moet je er vroeg bij zijn. Wij waren dat in ieder geval. Vanaf de Biesbosch was het plusminus drie uur varen en omdat we vroeg, negen uur vertrokken waren, kwamen we er om 12 uur aan. Aan het eind van de dag zagen we menig schip nog proberen om ergens een vrij plekje te vinden, maar zonder te dubbelen, waar de meeste recreanten een hekel aan hebben, kon er niemand meer bij. Moet je toch aan leggen, dan blijkt aan de andere kant van de Volkeraksluis net zo’n aanlegsteiger te zijn. En deze sluis wordt tot heel laat bediend, dus geen probleem om daar nog iets te vinden? We weten het niet zeker aangezien we slechts even gekeken hebben en toen was er nog plaats genoeg rond vijf uur. Een schip heeft de melding: "Attentie, attentie er mag alleen aan de achterkant van de wachtsteiger overnacht" worden, genegeerd. Tot bij twaalven werd dit met enkele minuten pauze, herhaald. We vreesden met z’n tweeën, dat we dit nog de gehele nacht zouden moeten aanhoren. Gelukkig niet.
Vandaag gaan we naar Tholen, wat inkopen doen, Coca Cola natuurlijk en nog wat voor de vriezer en koelkast.
Jaap heeft weer een domper op zijn vishobby moeten verwerken. Ons plan is om naar het Veerse Meer te gaan en daar mag tot 15 Mei niet gevist worden!
Er schijnt in Tholen ook een wasserette te zijn, gaan we zeker gebruik van maken. Niet dat de "wasmand" vol is, maar weg is maar weg.
Zondag 29 april
Tholen V- 10.50 uur>>>Vluchthaven Geersdijk (Oosterschelde) A-16.20 uur
Daar liggen we dan in een lief haventje van Tholen. Nou ja haventje, ruim drie honderd schepen, dat is toch heel wat meer als in onze thuishaven Leidschendam. In het havenrestaurant, van de vereniging van Tholen, hebben we gisteren heel gezellig gegeten met een prachtig uitzicht over de haven. We waren lekker lui dus geen eten koken, terwijl onze koelkast weer tot zijn nek vol licht. Volgens het systeem: "Schoenlepel en vaseline" zoals in een conclusie die onze wijze van boot inpakken door Jacinthe werd omschreven. Ik moet er steeds aandenken als alles weer strak af in de kastjes liggen. De boodschappen hebben we hier in Tholen bij een grote C1000 gedaan. OP DE BROMFIETS! Het er af halen en weer terug plaatsen van de Tomosjes ging als een speer! Kost geen moeite wel enige creativiteit dat je geen sleutels in het water laat vallen en "hoe zaten ze ook al weer vast?" Maar ze staan ondanks wat kleine beginners probleempjes keurig in het gelid achter op ons "zigeunerschip"
Want hoe we er naar kijken, die beelden blijft het bij ons oproepen. Als of we van die trekkers zijn in Amerika. Daar zag je, op de film dan, ook allerlei, belangrijke zaken allemaal aan de buitenkant van hun wagens hangen, omdat er binnen daarvoor geen plaats is.
Intussen gaan we proberen om het weerbericht voor de scheepvaart via de marifoon (kanaal 68) uit te luisteren. Ons plan is om naar het Veerse Meer te gaan, maar dan moeten we een grote plas oversteken. Toen we een paar jaar geleden zo’n stormachtige ervaring hadden op de Volkerak, hebben we behoorlijk ontzag gekregen voor wind, stroming en golven. Dat was toen helemaal niet leuk.
Intussen schijnt Wifi er weer uit te liggen, of ik dit bericht op mijn webmail krijg, blijft nog even een verrassing Ga het dadelijk nog eens proberen, lukt het niet volgt dit verhaaltje later.
De was van gisteren– witte – is gelukt.
Na een easy tocht van Tholen naar hier, een vluchthaven Geersdijk in het Veerse Meer, liggen we uit te waaien. Het begin van dit meer leek wel Marbella in Spanje, wat een dagjes mensen. En wat een hektiek op het water. Jaap zei als dat zo blijft, blijf ik geen week hier. Dat was ons oorspronkelijke plan. Ik geef hem groot gelijk!
Het water hebben we geproefd en is hartstikke zout. "Goed dat ik het onderwaterschip zo extreem behandeld heb." De zoutkorrels zitten zichtbaar op onze ramen.
Jaap ligt van alle spanningen uitgeteld op de bank achter. Was ook een lange vaardag voordat we een redelijk overnachtings stekkie hadden gevonden.
Maandag 30 april
Vluchthaven Geersdijk V-17.15 uur >>> Schuttersplaat A-18.45 uur
Het leek of het de hele nacht stormde. Maar meer dan windkracht vier was het niet. Boven op dijk is het vijf, dus nu toch wel een stevig windje. Met nog steeds een stralende zon. Elke dag weer. Het kan niet op. We hebben, en dat in april, al een behoorlijk kleurtje.
Vandaag willen we naar Veere varen, dat is hieraan het eind van deze plas. Mocht dat bevallen dan blijven we even daar. Of het nog ergens zeevissen wordt? Jaap zou dat erg graag willen. Wat haringen vangen of zo. Maar dan moeten we deze plas weer terug. Hier mag je niet vissen tot 15 Mei. Van morgen vroeg al om half acht de eerste zeiler gezien, die was er vroeg bij. In het gedeelte waar we nu liggen, is het hartstikke rustig te rustig, slechts alleen wat windgeluiden. Geen vogelgeluiden en ook geen verkeer, verder helemaal niets! Eens kijken wat het weerbericht op de marifoon zegt voor vandaag. Dan kan om 8.50 uur via de marifoon.
Het blijft maar waaien, windkracht 4 a 5.Is het daarom vaker mooi weer in Zeeland dan in de rest van Nederland?
Dinsdag 1 mei
Schuttersplaat (Oosterschelde)
12.10 uur>>>Veere A-12.30 uur
Gistermiddag maakte ik een praatje met de buurman bij hun vertrek aan het eind van de middag, hij was intussen de enige buurman, de rest was weg. Blijkbaar gaf dat ons wat kriebels want kort daarna hebben we ook los gemaakt en richting Veere gevaren. Op zich was dat een heel avontuur, want de kaarten die we bezitten zijn verouderd. En ze zijn van editie 2005, dus recent zou je kunnen denken. "Nou dan koop je toch nieuwe?" Alsof het om een zakje patat, gaat; je wil niet weten wat die dingen kosten. Na een heel gepiep op onze dieptemeter en gekras door de schelpen raakten we steeds het spoor bijster. Er zal wel systeem in de rode groene betonning zitten, maar door de vele vaargeulen die er zijn, zit je zo ergens naast. Al ploegend en soms scheldend en tierend vonden we de juiste weg en zijn we nu even na Veere op een mooiere stek aangekomen. Leuk haventje, Schuttersplaat. Hier hoor je tenminste weer wat vogeltjes.
En de zon? Die is er nog steeds. Vandaag gaan we Veere bekijken.
Intussen heeft Jaap een soort wiswas installatie aangebracht, want het zoute water laat heel wat zout resten na, die het zicht verminderen . Onprettig allemaal. Door een tuinslang aan de douche pomp knopen moet dit oplossing voorlopig worden. Je moet wat verzinnen om het allemaal aangenaam te kunnen houden….
De wind giert om onze oren. Alles fluit en piept en alom hoor je dingen rammelen. Maar wat de oorzaak is?
Volkeraksluizen 9.35 uur>>>
Tholen A- 13.00 uur
Gelegen aan de achterkant van de wachtsteiger bij de Volkeraksluisen zitten we te genieten van
onze koffie en wederom ons stralende zonnetje. Gelukkig koelt het goed af en ook redelijk snel ’s nachts, dus we slapen prima. Maar ja alles kan hier open blijven staan. Het waait dan van voor naar achter prima door. En waaien deed het gisteren aan het einde van dag. Het stormde, zoals voorspeld was. Om hier te kunnen overnachten, het is er gratis, moet je er vroeg bij zijn. Wij waren dat in ieder geval. Vanaf de Biesbosch was het plusminus drie uur varen en omdat we vroeg, negen uur vertrokken waren, kwamen we er om 12 uur aan. Aan het eind van de dag zagen we menig schip nog proberen om ergens een vrij plekje te vinden, maar zonder te dubbelen, waar de meeste recreanten een hekel aan hebben, kon er niemand meer bij. Moet je toch aan leggen, dan blijkt aan de andere kant van de Volkeraksluis net zo’n aanlegsteiger te zijn. En deze sluis wordt tot heel laat bediend, dus geen probleem om daar nog iets te vinden? We weten het niet zeker aangezien we slechts even gekeken hebben en toen was er nog plaats genoeg rond vijf uur. Een schip heeft de melding: "Attentie, attentie er mag alleen aan de achterkant van de wachtsteiger overnacht" worden, genegeerd. Tot bij twaalven werd dit met enkele minuten pauze, herhaald. We vreesden met z’n tweeën, dat we dit nog de gehele nacht zouden moeten aanhoren. Gelukkig niet.Vandaag gaan we naar Tholen, wat inkopen doen, Coca Cola natuurlijk en nog wat voor de vriezer en koelkast.
Jaap heeft weer een domper op zijn vishobby moeten verwerken. Ons plan is om naar het Veerse Meer te gaan en daar mag tot 15 Mei niet gevist worden!
Er schijnt in Tholen ook een wasserette te zijn, gaan we zeker gebruik van maken. Niet dat de "wasmand" vol is, maar weg is maar weg.
Zondag 29 april
Tholen V- 10.50 uur>>>Vluchthaven Geersdijk (Oosterschelde) A-16.20 uur
Daar liggen we dan in een lief haventje van Tholen. Nou ja haventje, ruim drie honderd schepen, dat is toch heel wat meer als in onze thuishaven Leidschendam. In het havenrestaurant, van de vereniging van Tholen, hebben we gisteren heel gezellig gegeten met een prachtig uitzicht over de haven. We waren lekker lui dus geen eten koken, terwijl onze koelkast weer tot zijn nek vol licht. Volgens het systeem: "Schoenlepel en vaseline" zoals in een conclusie die onze wijze van boot inpakken door Jacinthe werd omschreven. Ik moet er steeds aandenken als alles weer strak af in de kastjes liggen. De boodschappen hebben we hier in Tholen bij een grote C1000 gedaan. OP DE BROMFIETS! Het er af halen en weer terug plaatsen van de Tomosjes ging als een speer! Kost geen moeite wel enige creativiteit dat je geen sleutels in het water laat vallen en "hoe zaten ze ook al weer vast?" Maar ze staan ondanks wat kleine beginners probleempjes keurig in het gelid achter op ons "zigeunerschip"
Want hoe we er naar kijken, die beelden blijft het bij ons oproepen. Als of we van die trekkers zijn in Amerika. Daar zag je, op de film dan, ook allerlei, belangrijke zaken allemaal aan de buitenkant van hun wagens hangen, omdat er binnen daarvoor geen plaats is.
Intussen gaan we proberen om het weerbericht voor de scheepvaart via de marifoon (kanaal 68) uit te luisteren. Ons plan is om naar het Veerse Meer te gaan, maar dan moeten we een grote plas oversteken. Toen we een paar jaar geleden zo’n stormachtige ervaring hadden op de Volkerak, hebben we behoorlijk ontzag gekregen voor wind, stroming en golven. Dat was toen helemaal niet leuk.
Intussen schijnt Wifi er weer uit te liggen, of ik dit bericht op mijn webmail krijg, blijft nog even een verrassing Ga het dadelijk nog eens proberen, lukt het niet volgt dit verhaaltje later.
De was van gisteren– witte – is gelukt.
Na een easy tocht van Tholen naar hier, een vluchthaven Geersdijk in het Veerse Meer, liggen we uit te waaien. Het begin van dit meer leek wel Marbella in Spanje, wat een dagjes mensen. En wat een hektiek op het water. Jaap zei als dat zo blijft, blijf ik geen week hier. Dat was ons oorspronkelijke plan. Ik geef hem groot gelijk!
Het water hebben we geproefd en is hartstikke zout. "Goed dat ik het onderwaterschip zo extreem behandeld heb." De zoutkorrels zitten zichtbaar op onze ramen.
Jaap ligt van alle spanningen uitgeteld op de bank achter. Was ook een lange vaardag voordat we een redelijk overnachtings stekkie hadden gevonden.
Maandag 30 april
Vluchthaven Geersdijk V-17.15 uur >>> Schuttersplaat A-18.45 uur
Het leek of het de hele nacht stormde. Maar meer dan windkracht vier was het niet. Boven op dijk is het vijf, dus nu toch wel een stevig windje. Met nog steeds een stralende zon. Elke dag weer. Het kan niet op. We hebben, en dat in april, al een behoorlijk kleurtje.
Vandaag willen we naar Veere varen, dat is hieraan het eind van deze plas. Mocht dat bevallen dan blijven we even daar. Of het nog ergens zeevissen wordt? Jaap zou dat erg graag willen. Wat haringen vangen of zo. Maar dan moeten we deze plas weer terug. Hier mag je niet vissen tot 15 Mei. Van morgen vroeg al om half acht de eerste zeiler gezien, die was er vroeg bij. In het gedeelte waar we nu liggen, is het hartstikke rustig te rustig, slechts alleen wat windgeluiden. Geen vogelgeluiden en ook geen verkeer, verder helemaal niets! Eens kijken wat het weerbericht op de marifoon zegt voor vandaag. Dan kan om 8.50 uur via de marifoon.
Het blijft maar waaien, windkracht 4 a 5.Is het daarom vaker mooi weer in Zeeland dan in de rest van Nederland?
Dinsdag 1 mei
Schuttersplaat (Oosterschelde)
12.10 uur>>>Veere A-12.30 uur
Gistermiddag maakte ik een praatje met de buurman bij hun vertrek aan het eind van de middag, hij was intussen de enige buurman, de rest was weg. Blijkbaar gaf dat ons wat kriebels want kort daarna hebben we ook los gemaakt en richting Veere gevaren. Op zich was dat een heel avontuur, want de kaarten die we bezitten zijn verouderd. En ze zijn van editie 2005, dus recent zou je kunnen denken. "Nou dan koop je toch nieuwe?" Alsof het om een zakje patat, gaat; je wil niet weten wat die dingen kosten. Na een heel gepiep op onze dieptemeter en gekras door de schelpen raakten we steeds het spoor bijster. Er zal wel systeem in de rode groene betonning zitten, maar door de vele vaargeulen die er zijn, zit je zo ergens naast. Al ploegend en soms scheldend en tierend vonden we de juiste weg en zijn we nu even na Veere op een mooiere stek aangekomen. Leuk haventje, Schuttersplaat. Hier hoor je tenminste weer wat vogeltjes.
En de zon? Die is er nog steeds. Vandaag gaan we Veere bekijken.
Intussen heeft Jaap een soort wiswas installatie aangebracht, want het zoute water laat heel wat zout resten na, die het zicht verminderen . Onprettig allemaal. Door een tuinslang aan de douche pomp knopen moet dit oplossing voorlopig worden. Je moet wat verzinnen om het allemaal aangenaam te kunnen houden….
De wind giert om onze oren. Alles fluit en piept en alom hoor je dingen rammelen. Maar wat de oorzaak is?
Woensdag 2 meiVeere V-8.30 uur >>>
Yerseke A-13.30 uur
Het was niet meer dan 10 minuten varen naar Veere. Het aanleggen duurde langer. Deze keer op de betonning varen was een "pies-of-keek".
Aangekomen in Veere vonden we dat we ook maar eens een toeristisch wandelingetje moesten maken. Dat werd letterlijk achteraansluiten. Overal liepen rijen dik voetgangers of zelfs lopende fietsers en dat werd soms helemaal een echte opstopping. En dan al die kleine winkeltjes met
snuisterijen. Op elke hoek of keldertje een shopje. Nee niks voor ons.
Terug in de haven zagen we dat de aanlegsteigers al redelijk gevuld werden. Soms voor even, bleek achteraf en uiteindelijk lag alles vol. Ook het manoeuvreren van de binnenkomende schepen was televisie. Kon je bij de een veel respect opbrengen voor zijn vaarkunst, vreesde je bij de ander dat de boel aan gort gevaren zou worden. Zelfs bij eentje was het zo erg, dat er slachtoffers vielen. Of ze werkelijk via de ambulance wagen weggedragen zijn geworden, weten we niet. We zijn niet van die "kijkers". Het schip wat die ongelukken veroorzaakte, was er een van meerdere miljoenen. Alles wat de schipper in die nauwe ruimte verkeerd kon doen, deed hij. Het was zelfs af en toe angstwekkend. Knappende lijnen die bemanning, of waren het omstanders, weg mepten, tot het krijgen van de lijnen in de boegschroef, afknappende bolders er was veel te zien. Even lachten we om dit alles tot dat er twee mensen plat op de steiger lagen om medisch behandeld te kunnen worden. Nee toen was de lol er wel echt vanaf en vreesde je het ergste.
’s Avonds hebben we nog een rondje haven gedaan, en toen…. Waar was iedereen? Geen mens meer op een van de terrassen te zien. Alles uitgestorven! De rust was teruggekeerd, het had iets surrealistisch, die leegte.
Jaap had een hotspot kaart kunnen halen bij de havenmeester en dus kon hij hiermee zijn boekhouding en betalingen doen. Ging uitstekend tot het met het uitdraaien van de overzichten van de giro.
Maar toen ik vanmorgen voor Jaap de staatsloterij wilde op zoeken op internet, kon ik niet inloggen: "Uw kraskaart is verlopen." He, en er zou minuten afgeschreven worden en dat steeds weer tot dat de 100 minuten op zouden zijn. Al zoekend kreeg ik achteraf het idee, dat ik, waar precies en hoe weet ik nog niet, uit had moeten loggen. Weg 9,95 euro, zo in het putje. Dure leerschool. Toch maar eens de handleiding lezen?(Achteraf gedaan, gaf geen duidelijkheid hierover)
Maar ik kan het ook zien als kadootje aan Fred op Kreta, want die heb ik kunnen feliciteren op zijn verjaardag, met camera en koptelefoon erbij.
Intussen bereiken we het einde van het Veerse Meer. Het weer is rustig en vakantiegangers op een enkele na, zien we niet meer. Het waait stevig maar…. Met een stralende zon.
Donderdag 3 mei 2007
Yerseke V- 10.15 uur>>>
Paal Ye (ankerplaats Oosterschelde)
V- 14.45 uur >>>
Bergse Diepsluis A- 14.00 uur-V-19.30 uur>>> Tholen A-20.15 uur
Yerseke, daar liggen we nu. Een hele grote haven voor een mengeling van recreatie- en beroepsvaart en een grotere have
n dan er ooit was in Scheveningen. Vol met vissersboten. Gisteravond zo tegen zessen zag je er vele thuis komen van het vissen op …… Dat weet ik niet, is niet te herkennen door ons. Sommige van die vissersboten moesten ook bij ons in de haven aanleggen, wel op een apart gedeelte natuurlijk. Het was intussen zo’n windkracht zes, en ze
moesten door het zelfde gaatje waar wij ook na enig puzzelwerk de doorgang hier naar toe vonden. Het is echt heel smal en je zag dat ze duidelijk positie moesten kiezen om hem er zo in te kunnen manoeuvreren, langs de uitloper van de dijk, voor de zandbank en tussen de palen door de haven in. Het was een spektakel(tje) om te zien.
Gisterenavond hebben we, dat hoort denk ik wel zo’n beetje bij Yerseke, kreeft gegeten. Niet van die nietszeggende Aldi of Makro dingen, nee echte met een heerlijke smaak. Gegrild. Moeten we thuis ook eens proberen. De prijs was dagprijs en om vooraf te informeren wat ze zouden gaan rekenen, dat doe je natuurlijk niet. "Laat maar komen…" Ja hoor, het waren van die prijzen. Vijftig euro per halve kreeft…., maar ze smaakten wel geweldig en ook de ambiance was perfect. Dus niet kikken. Tenslotte doe je zoiets ook niet elke dag. En hadden verschillende van onze vrienden, familie niet gezegd dat we van hun kado maar eens lekker (ik zeg dan altijd: special) moesten gaan eten? En dat hebben we dus nu zeker gedaan als kado met grote letters. Nog even een leuk verhaaltje. Toen we de kreeft bestelden, vertelde Jaap dat de eerste keer van ons leven wij kreeft hebben gegeten in Portugees restaurant, waar we geconfronteerd werden met en zaal vol "meppende" mensen. Bij een ieder lag een houten plankje met houten hamer, waarmee ze de krabben en kreeften aan mootjes sloegen. "Nou dat doen we hier niet zo hoor."zei de bediening. Dus wij aten keurig onze kreeftjes leeg en gaven aan dat we klaar met eten waren. Komt een dame van de bediening bij ons, kijkt naar de schaal met restanten en zegt: "Maar dat is geen kreeft eten, u moet wel alles opeten." Waarop ik, niet Jaap die schaamt zich daarvoor, echt tekeer ben gegaan. Kraken, breken, rukken aan de poten om alles wat er te bemachtigen viel er uit te halen. Ik leek wel een kannibaal, maar ik kreeg me zin, en hun goedkeuring daarna. "Ja zo hoort het!" Wij lachen natuurlijk.
Vandaag gaan we richting Tholen , tot bij de Bergsediepsluis. Vlak er voor wil Jaap gaan ankeren – voor het eerst – om te vissen en we willen dan overnachten bij de sluis.
Morgen naar Bergen op Zoom om boodschappen te doen. Doen we dat pas in Antwerpen, dan zijn we daar te laat voor. De winkels gaan op zaterdag om 12 uur dicht. Het weekend willen we daar blijven. En misschien langer er moet intussen ook weer gewassen worden.
De route wordt toch ietsje anders. Zojuist is de havenmeester langs geweest en heeft ons een volgens hem, schitterend visplekje aan gewezen.
En als ons het bevalt dan komen we vandaag terug in deze haven en gaan we hier de bewuste boodschappen doen. De koelkast raakt al aardig leeg. En dan morgen naar de Kreekrak. Daar is het zoetwater om onze boot schoon te kunnen spuiten, want dat is zeker nodig. En dan vandaar naar Antwerpen.
Vrijdag 4 mei
Tholen V-40 uur>>>
Bergen op Zoom A-11.00 uur
En zo werd het ineens weer helemaal anders. Liggen we lekker te dobberen na zo’n heerlijk middag op de Oosterschelde, mogen we niet overnachten aan de steiger bij de Bergse Diepsluis. En moeten we ineens, ik uit mijn afterdinner slaapje gerukt en aan de bak dus. De afwas nog niet gedaan hebbende en overal nog pannen met restjes, lijnen los en de sluis in! Waarnaar toe? Kreekrak? Even op de kaart kijken. Te ver! Bergen op Zoom? Te onduidelijk allemaal hoe het met de sluisbediening zit. Komen we vlak bij Tholen aan zien we wat er voor een drukte er bij de Kreekrak-sluizen moet zijn. Tientallen schepen stormen ons voorbij. We weten dat een van de sluiskolken is afgesloten en dat zal best wel files veroorzaken.. Goed dat we daar niet heen gegaan zijn. Zo ’s avonds nog zo’n uitdaging aangaan? Nee liever niet. Dus Tholen, maar dan wel op een plek waar in eens "Bezet" op staat. Wat dat betekent? We weten het niet, we gokken maar op rust.
Vandaag gaan we toch ook naar Bergen op Zoom, inkopen doen?
Drie uur in de middag. "Het is maar een kwartiertje lopen naar AH", zei de haven meester. Dus wij met rugzak en ouwewijven kar op weg. Drie kwartier later, bijna versleten, jahoor de AH voor ons. Alle rantsoenen weer ingeslagen en de koelkast ligt weer nokkie nokkie.
Het bericht over Remco waarin de volgende, een hele belangrijke stap genomen gaat worden, gelezen. Bedankt Noor. Via Internet, niet elke dag, maar wel regelmatig hebben we kontakt, dus houdt ons op de hoogte, zoals je reeds deed. .
Zaterdag 5 mei 2007
Bergen op Zoom V-9.40 uur>>>
Achter de Kreekraksluizen A- 12.10 uur
Daar liggen we dan achter de Kreekraksluizen. Aan onze lievelingssteiger. Jaap heeft de buitenboel met zoetwater schoongespoten en geboend natuurlijk, want het zout vliegt er niet zo maar vanaf. Ik heb de ramen maar weer eens onderhanden genomen en gestofzuigd. Het is na een wat sombere start weer prachtig weer geworden. Lekker in het zonnetje met op de achtergrond een pruttelende generator en een kopje koffie..
De Kreekraksluis is in het schutten wat beperkt, ze zijn er aan het werk. Maar omdat het zaterdag is, is er gelukkig weinig vrachtverkeer en konden we al bij een eerste schutting mee. Ondanks dat de sluiskolk verkleind was. En het was wederom een Belg die geen rekening hield met de recreatievaart, nee gas geven en gaan! Je moet dan wel alle "zeilen" bij zetten om de boel in de tang te houden. De Duitser die er na lag, was gelukkig vriendelijker.
Nu naast ons aan de steiger ligt zo te horen en te zien een Waalse Belg. Een vreemd stel. Lijken wel Harikrishna’s, zegt Jaap. Zeer alternatief uiterlijk. Ook hun boot is anders dan anders. Een oud vrachtschip omgebouwd tot woonschip zo te zien, maar uiterst sober uitgedost. Het was de Suerte.
Zondag 6 mei 2007
Kreekraksluizen V-10.15 uur >>>
Antwerpen (Willemdok) A-13.50 uur
Met een vaag zonnetje, wel koud, zijn we naar Antwerpen gegaan. Het was een rustige reis. Zondags verkeer. Bijna geen vrachtschepen in de haven, althans niet aan het werk. We hadden mazzel deze keer zowel bij de Siberia- als de Londonbrug. In beide gevallen konden we zo met een groot cruiseschip mee. Andere jaren moet je soms ruim een uur wachten.
Geen verwelkoming door de havenmeester in zijn rubberbootje, nog geen hoogseizoen ? Is dat de reden dat hij in zijn kantoortje bleef?
We maken er een werkweekend van, wassen, wassen en nog eens wassen. En nog wat technische zaken aan boord regelen. Weinig relaxen. Maar ja als je alles draaiend en aangenaam wil houden moet dat af en toe gebeuren.
Onze televisie doet het prima digitaal in ieder geval. Weer een beetje nieuws kunnen kijken vinden we, als je het niet kan, ineens heel belangrijk. Het schommelen van de schotel heeft op de digitale informatie ontvangst weinig effect. Hadden we eerst heel anders ingeschat. Normaal moet zo’n ding een vaste opstelling ergens op de kant krijgen, vaste wal dus zogezegd. Maar dit blijkt nu niet echt nodig te zijn. Gewoon goed vastbinden en iets verzwaren en het functioneert allemaal fantastisch.
De omgeving in de haven Willemdok is niet veel veranderd. Twee jaar geleden was het op de kade en op het eiland een zooitje en dat is nog steeds zo. Wat wel klaar is, dat is de brug vanaf het eiland. Jarenlang een grote schroothoop, maar nu alles strak in gelid vanaf het pieshuisje. Of was dit vroeger het havenkantoortje annex toilet ruimte? In ieder geval zitten en nu nog steeds vier pissoirs aan de buitenkant, dus blijven wij er "Pieshuisje"tegen zeggen.
Nog geïnformeerd naar Internet verbinding hier in de haven, die zou er moeten zijn. De havenmeester raadde het gebruik van een kraskaart af, aangezien het een hele trage verbinding is, dus heb je eenmaal kontakt dan is je kaartje bijna meteen op. Nee ze hebben daar nu iets anders op bedacht. Heel simpel: een draadje (internetkabel) naar de wasruimte vanaf zijn eigen computer doorgeleid, stopkontaktje aangelegd, stoeltje er bij en je kan naast de wastafels gaan Internetten. Zeer alternatief vind ik, morgen als het even kan, uitproberen. Nu geen tijd.Hopelijk morgen wel.
Nog steeds geen regen. Wel zo voorspeld. We willen eigenlijk wel heel graag zo’n fikse plensbui om de laatste zoutresten van de Oosterschelde af te kunnen spoelen. O.a. van onze Tomosjes. Maar graag niet als we net als een paar jaar geleden precies op het moment dat we naar onze kroeg Lisboa gingen. God wat kwamen we daar toen als een stel verzopen katten aan.
Maandag 7 mei 2007
Antwerpen (Delhayze supemarkt: vlakbij)
Het heeft geregend vannacht. Maar om nu te zeggen geplensd, nee. Wel zo dat ik midden in de nacht het voorluik dicht heb moeten doen. Het spetterde naar binnen op het dashboard. Niet een plek om nat te laten worden. Het kan wel een beetje water hebben, maar geen grote hoeveelheden. De havenmeester heeft zo te zien plantjes, geraniums, besteld en staat deze nu in de grote bakken op de steiger te planten. In het Willemdok tegen het Eiland ligt nog steeds een van die grote cruiseschepen. Wat hebben we er dit jaar vele gezien. Opvallend veel. Is het nu het seizoen van de trips op de grote rivieren, of is er een nieuwe trend om deze boten in de vaart te brengen? Een nieuwe markt dus? Ze zien er wel allemaal spic en span uit.
Het weer is somber, niet koud. We zitten nu een beetje wakker te worden van gisteravond. Wat waren we dronken. Langs de kade hebben we gisteravond ons afterdinner sigaartje zitten roken. Je mag niet meer roken in Lisboa. Is dat overal zo in België? Waarschijnlijk wel. Jammer.
De tankboot Agaath in een hoek van het Willemdok ligt er maar verlaten bij. Rode diesel is ook hier verboden. Met ingang van 1 januari 2007. Voorheen was het altijd een komen en gaan van scheepjes daar.
Dinsdag 8 mei 2007
Antwerpen V-12.45>>>
Wintamsluis A-16.25 uur
Gisteravond uren knutselen aan de vlaggenmast voor, omdat hij volgens Jaap verbeterd moest worden. Maakte teveel herrie. Was er ineens een flinke windvlaag en hoeps daar ging de geavanceerde mast, de plomp in. Weg! Vanmorgen nog geprobeerd om met een magneet het een en ander boven water te halen, nou mooi niet . Het was zes uur in de ochtend en auto’s stopten langs de kade om te kijken wat die "meneer"zo vroeg in de ochtend stond te doen. Zelfs met schijnwerpers erop! Maar de mast bleef weg.
Nu een nieuwe gehaald, van hout. Eentje die blijft drijven! Denk ik dan.
Vandaag gaan we verder richting Brussel. Met storm en regen en stroom tegen. Zal niet gemakkelijk gaan.
Woensdag 9 mei 2007
Wintamsluis V- 9.05 >>>
Kade bij Klein Bijgaarden A-16.15
Nou het viel mee met de tegenstroom, die hadden we een uurtje of zo later weer mee en ook de regen en wind waren niet heftig. De Royersluis blijft altijd weer een aparte ervaring. Deze keer stond er niemand boven aan de kade om de lijnen, zoals andere jaren, aan te nemen. We kwamen hoog binnen, na bijna uur er voor rondgedobberd te hebben, en we moesten de 20 meter lijn, zoals ik in ons logboek genoteerd had, om een bolder heen gooien. Dat lukte. Maar waar maakten we nou een tweede lijn aan vast? Nergens, ja de trap, maar daar stond al een mannetje klaar om te vertellen dat dit niet mocht. We zouden vier meter zakken, met 20 meter lijn? Te weinig, bleek al snel. Lijn er aan vast geknoopt en maar trekken. Was af en toe bijna niet doen, wat een krachten kwamen er op te staan. Veel heen en weer gezwaai in de sluiskom en Jaap maar roepen: "Strakker die lijn!" Maar het grensde bijna aan mijn krachten. Rondkijkend in de sluiskom, zagen we dat het een volgende keer veel beter zou kunnen gedaan worden door aan een binnenschip vast te maken. Dan heb je zeker twee lijnen. En hoef je niet zo moeilijk te doen om ons schip op zijn plaats te houden. Op de Schelde was het rustig. Bij de Wintamsluis moet je een Vlaamse vergunning halen. Ja tijdens de tijd dat je geschut wordt. Nou mooi dat wij uit een vorige ervaring wisten dat je dat ook vanaf, na de sluis in een klein haventje erachter, veel gemakkelijker kan doen. Dat is daarom zeker aan te raden aangezien de tijd die men nodig heeft om dat te doen, vaak zoveel is dat je als enige in de sluis ligt te wachten op de terugkeer van diegene die de vergunning is gaan halen. En als je je ergens dan ongelukkig bij voelt is het dat wel. Ook deze keer zagen we dit weer gebeuren. Een mederecreant lag te wachten en de vrouw keek in lichte paniek rond waar haar man bleef. Ruim nadat we de sluis uitwaren, zagen we haar echtgenoot pas aan boord stappen. Jaap, die vanuit het haventje achter de sluis, de vergunning was gaan halen, kreeg een verbaasde reactie alsof ze er niet in geloofd hadden, dat hij nog zou komen. Deze keer hebben we een jaar vergunning gehaald. 50 Euro, tweemaal zo duur als een kwartaal vergunning. Ze verontschuldigden zich daarvoor, omdat die laatste dan nog maar een paar weken zou gelden. En aangezien we misschien wel aan het eind van het seizoen wel weer in België zouden kunnen zijn en dan wederom 25 euro (kwartaalprijs) moeten betalen werd het dus een jaarvergunning, in kosten maakt dat dus niets uit.
In een boek had ik iets gelezen over zeeschepen in de Wintamsluis. Dat geeft je maar een raar gevoel zover landinwaarts en dan nog van die grote schepen? Ja hoor gisteravond laat, rond half elf. Zagen we er een aan komen. Sleper ervoor en er eentje achter en ongelooflijk behoedzaam gleed hij door en uit de sluis. Was imposant om te zien.
Het is nu bij half negen en Jaap is dan wel jarig maar een zonnetje valt er nergens te bekennen. Heel somber en grijs allemaal. Er wordt vandaag windkracht zes voorspeld, of we daar iets van zullen merken? Toen we van huis weggingen, had ik stilletjes gehoopt om op Jaap zijn verjaardag appeltaart te bakken. Maar na de laatste ervaring bij het afbakken van een Ciabata, was die hoop snel vervlogen. Wanneer de oven een tijdje brandt, kan je de aan uit knop niet meer in beweging krijgen. Met veel geweld, via een stevige tang, lukte dat uiteindelijk. Klusje voor de winter? Nu gebruiken we hem maar als opslagruimte.
We zijn op weg naar Brussel, of het de haven daar wordt, weet ik niet. We vinden het altijd de meest troosteloze haven die we kennen. Tegenover een vuilverbranding met vissen die uit het water duiken, waarvan gezegd wordt dat je die absoluut niet mag consumeren, zo giftig zijn die. En de ligprijs? Eentje uit de tijd toen het daar allemaal nog mooi was waarschijnlijk. Hartstikke duur!
Schiet me nog iets te binnen. Toen we bij de Royersluis ons aanmeldden, kregen we te horen dat we ons niet aangemeld hadden bij binnenkomst van Antwerpen en ook niet in het Willemdok. Ik vertellen dat we ons wel driemaal aangekondigd hadden bij de Nordlandbrug, de toegang tot Antwerpen, maar geen reactie toen ontvingen en dat we in het Willemdok ons ingeschreven hadden. Zei de sluiswachter:"Ik heb hier een naaktmelding" Een "naakt"melding? Oh hij bedoelt waarschijnlijk dat er bij hem niets stond gemeld. Leuke woordspeling. Hij was wel bereid om dat voor ons te "repareren". Hij wilde niet in discussie gaan met me, zei die. Ik heb hem voor deze reparatie heel lief bedankt want je ben in België hè, dus altijd beleefd blijven. En aldus geschiedde en konden we naar binnen op ons eigen vertrouwde FD nummer. Maar die "naakt" melding houden we erin!
De Schelde op. De eerste sluis werd die van Zemst. Dat werd enigszins vermakelijk. We moesten helemaal naar voren schuiven, vlak achter de beroepsvaart aansluiten opdat de halve sluis gebruikt zou worden met de bewuste tussendeuren. Vlak achter onze kont, een beetje griezelig was het wel, sloten de deuren. Maar niet helemaal, wat ze ook deden, dicht gaan deden ze niet. Dan maar op groot formaat, die gingen wel keurig dicht. Een duidelijk technisch probleem dus. Het sassen ging verder in tegenstelling met de vorige keer, het duurde toen wel twee uur, was het nu slechts een kwartier, ondanks de handicap van die deuren. Elke sluis blijft altijd iets spannends. Houdt je jouw schip netjes langs de kant of wordt het een pingpongbal. Maar met drijvende bolders en een middenlijn over twee bolders op je schip gaat het meestal wel goed en ook deze keer. Op naar de sluis van Molenbeek in mijn logboek had ik een vorige keer genoteerd dat ze daar de lijnen voor jou omhoog hezen en dat was nog steeds zo. Want bolders om vast te maken in de sluiswand, daar hebben ze hier niet van gehoord. Ook niet voor de beroepsvaart. Evenals de sluis van Anderlecht idem met een sterretje. Alleen het los maken nadat de beroepsvaart er uit geracet is blijft altijd weer een puzzel. Doe ik nu wat of wacht ik nog even met de lijnen. Het lijkt altijd weer een nieuwe les te worden. Intussen liggen we aan een kade bij Klein Bijgaarden. De eerste stek die we uitkozen bleek dat we over een hobbel moesten varen. Ietsje verder? Oké, maar als er een groot schip voorbij vaart dan lijkt het wel of we de grond raken. Plezierig vinden we het eigenlijk niet, maar we doen het er maar mee.
De televisie heeft het slechts een keer in Antwerpen met de antenne op het achterdek gedaan. Hartstikke enthousiast waren we, maar vanaf dat moment niks meer. Ja wel 500 zenders waar we niets aanhebben. We willen Nederlandse zenders. Een troost de techniek van de digitale schotel annex tv doen het dus wel!
Donderdag 10 mei 2007
Klein Bijgaarden aan de kade V- 8.50 >>>
Lift RonquierresA-14.30 uur
Het was een rustige plek alleen een beetje ondiep.Vooral als de beroepsvaart voorbij kwam, dan was het soms boem op de bodem. Tot we ontdekten dat als we samen aan een kant gingen staan, dit niet gebeurde. En daar stond Jaap dan in zijn nakie, het was vroeg in de ochtend, met licht verbaasde kapiteinsvrouwen. Jaap de Chippendale!
De sluizen gaan zeer snel en soepel. Alle sluiswachter hengelen onze lijnen naar boven, dat was wel eens anders. Moesten we "hevelen" aan de trap treden, geen makkie, kost erg veel kracht om de boel in het gareel te houden. Alle sluizen bleven zo behulpzaam. Nu liggen we voor de lift van Ronquierres.
Vrijdag 11 mei 2007
Ronquierres V-13.00>>>
Sluis Viesville A-17.15 uur
Gisteravond werd het echt nog druk bij de liftbakken. De hele dag bijna geen vrachtvaarders gezien en toen ineens wel vijf. Niet alles is naar boven kunnen gaan. Drie zijn er achtergebleven. Het gaat ook niet snel, want de linkerbak is buitengebruik. Ook kan ik me iets herinneren dat de dienstregeling op een lager pitje is gezet. Toen we gisteren zo lagen te dobberen, de regen was intussen opgehouden, zagen we nog even iets spectaculairs. Aan de overkant ligt een rondvaart boot. Die maakt toertjes van uur. Op een gegeven moment zagen we deze boot terug komen en vlak ervoor lag een klein vaartuig, vroeger vrachtvaarder, nu recreant, die bijna geramd werd omdat de toerboot vond dat dit ZIJN aanlegsteiger was. Met veel moeite vluchtte de recreant naar achteren, terwijl deze toch netjes ruimte had gegeven aan die toerboot. Maar deze laatste vond dat dit blijkbaar niet het geval was. Om een haar na, volgde en een botsing, echter met enkele centimeters werd dit voorkomen. De recreant is toen maar de bak ingegaan, wilde dit blijkbaar niet nog een keer meemaken. Nu zitten we grapjes te maken over een ontzettend grote tankboot –Jana- die op zijn plaats ligt. Zou die kleine nu ook zo dapper kunnen doen?
Intussen is het behoorlijk gaan stormen. In de krant, die Jaap gisteren gekocht heeft, staat windkracht 5 a 6, maar wij denken dat het af en toe wel meer is. We liggen nu met vijf lijnen vast, maar gaan regelmatig wel een meter weg van de walkant af.
De tankboot Jana gaat actie nemen. Gaat die naar boven, samen met dat kleine vrachtschip dat daar voor ligt? Je kan je niet voorstellen dat, vooral die Jana, in die bak past. He zojuist komt er een dubbele vaarbak uit de lift en die is veel langer dan de Jana, onvoorstelbaar. Dus geen probleem.
Boven onze hoofden staan de dekstoelen zich tegen de wind te verzetten. Gelukkig dat ze een behoorlijk gewicht hebben, tegen het wegwaaien.
Verder alles rustig. Zo rustig dat Jaap zegt: "Weet je wat, ik ga terug naar bed, nog een tukkie doen. Voorlopig toch geen vaarweer. Veel te onrustig. Teveel wind." En weg is die.
Intussen zit ik op de tijdsduur, die een liftbak om van beneden naar boven en terug nodig heeft, te letten. Bijna anderhalf uur!
De windvlagen die af en toe om onze oren vliegen zijn niet voor de poes. Windkracht zeven? Het lijkt wel of we bezoek hebben boven op het achterdek, maar het zijn de dekstoelen maar die heen en weer waggelen. Buitentemperatuur? Twaalf graden! Binnen achttien.
Jammer dat hier geen Internet verbinding is. Ik heb nog als een zombie gisteravond met de Wifi finder rondgelopen, ook een beetje richting dorp, maar niks te zien.
Zaterdag 12 mei 2007
Viesville V-8.30 >>>
Thuin A-15.45 uur
Dat Frans van ons is nog steeds niet zo best. De sluiswachter van Ronquierres hebben we wel driemaal zijn verhaal moeten laten doen, voor we er überhaupt maar iets van begrepen. Het bleek dat de lengte van de schepen zodanig waren dat we steeds, nou steeds – een keer – niet mee konden.de liftbak in. Alleen met schepen van trantwiet – oh trente huit of te wel 38 meter – daar kunnen we wel mee. Maar zo’n heen en terugreis van een bak, de ander is blijkbaar in de reparatie, duurt ander half uur. Dus eerst maar lunchen en dan pas sassen. Alles ging prima, wij naast een spits voor in de bak. Bovenaan gekomen vroeg Jaap aan de schipper of we als eerste eruit mochten. Ja hoor, prima. Vlak na de uitgang van de bak is er een versmalling. Op een gegeven moment draai ik me om en wat zie ik, die tot dan toe zo vriendelijke schipper komt als een razende Roeland op ons af en wil ons passeren. Vlak voor of in de versmalling? Jaap, GAS! En dat deed ieop tijd en daarna roef, verdween de spits in de verte. De HOND! Met een vaartje van zo’n 8 a 9 kilometer schoven we het Kanaal Brussel-Charleroi af. Eindeloos saai. "Lijkt de Franse tolweg, wel"zei Jaap op een gegeven moment. Dat klopte, want in de loop der jaren zag je in Frankrijk op weg naar Spanje, alleen maar groene dijken links en rechts. Geen dorpje, geen huisje, niks. Om in slaap te vallen om dan weer plots hartstikke wakker te worden als in een toch heel breed kanaal, de bodem gevoeld wordt. En natuurlijk ook door de dieptemeter, die als maar jankt. Nog niet zo heel erg, echter dat wordt het wel wanneer een vrachtschip je tegemoet vaart en er echt niet van plan is om voor jou op te schuiven. Kan ik me iets bij voorstellen. Met de rechterkant van ons schip omhoog gleden we verder. Gelukkig zonder gekras van beneden te horen.
Vlakbij Seneffe zie ik een politie auto op het pad langs de rivier in dezelfde snelheid als wij, ons volgen. En dat bleef hij een heel poosje doen, zodanig dat we ons niet aan de indruk konden ontrekken, dat we gecontroleerd werden op snelheid. Gauw in ons boek kijken. Acht kilometer niet harder, dat deden we dus prima. En hij bleef maar volgen, tot de weg ophield. Wij al grapjes makend van: "Er is zeker gebeld dat een schip vreselijk snel vaart." En wij bedoelden daar natuurlijk die schipper van hiervoor mee. We hebben hem ook bij de eerstvolgende sluis ook niet gezien, dus die heeft echt tempo gemaakt.
Komen we aan bij Sluisville, ook daar weer een probleem met de lengte. Wachten op een volgende ronde. Toen mochten we er alleen in. De sluisdeuren gingen flats achter ons dicht, maar toen. Toen gebeurde er helemaal niets. Zien de sluiswachter bellen, een papier in zijn hand houden, naar ons kijken enz. "Ja we hebben hem, ligt hier in de sluis. Nee weg kan die niet meer" zo zijn onze fantasieën. Kijkt uit het raam, ik zo van "Papier?" Zwaaiend van Non non, dan niet. Plots begint hij iets te vertellen, niet over de marifoon, want dan heb je een kans(je) dat we het verstaan. Meestal achteraf en soms ook nog te laat! Enfin hij roept iets, wat? ’t Leek op: "….flottant" en maakt vlakke op en neer gaan de bewegingen. Kort daarvoor hadden we twee duikers zien vertrekken. Onze gedachte is plots heel anders: "… de sluis werkt niet". Nee hoor, want wel na en heeeeeeeeeeeeeeeeele poos zakken we. De drijvende bolder niet. Nee, stond ik ons schip hiermee op te tillen. Oeps, even vieren en hopla 20 centimeter naar beneden, het schip niet de bolder. Bleek dat het water eerst zo’n kleine meter moest zakken voordat dit ding meeging. Het is zo’n bolder die, als je naar boven gaat en je een lijn echt vast zou hebben gemaakt aan je schip, je zo naar beneden kan trekken. Was dat wat die sluiswachter ons probeerde te vertellen? Moesten we eerst een tijdje geduld hebben voor we die bolder mee zouden zien gaan? Geen flauw idee. Nu liggen we achter de sluis, wel aan de verkeerde kant, want willen we tv, dan hadden we aan de overkant moeten gaan liggen. En Internet? Ook niks. Dan maar een grotere plaats opzoek. Jaap wil namelijk de giro bekijken.
Vandaag willen we een schippersdag, dus heel lang varen om wat kilometers te kunnen maken.Vanmorgen even een zonnetje maar nu regent het alweer.
Thuin (Muziekfestival op de derde zaterdag in mei)
Bij het naderen van Thuin hoorden we in de verte allerlei trommels met iets van Thinwhisle er bij. Je denkt dan aan een groepje muzikanten, blijken er tientallen in de stad Thuin rond te lopen. Volgende week om deze tijd is een grote parade van deze groepen en vandaag zijn ze allemaal aan het oefenen. We kwamen aan, zo tegen vieren, en ze trommelden nog steeds. Het heeft iets militairs maar er bleek ook een groep "grijze zusters" te blazen en te trommelen. Ik vroeg of er eentje Engels sprak, dat was in de plaatselijke patattent, en het bleken de zusters te zijn, althans dat beelden ze uit, die in oorlogstijd de zieken verzorgden. Ik dacht aan oorlogsslachtoffers, nee ze verzorgden de mensen die aan de pest leden. De muziek klinkt in ieder geval heerlijk in onze oren. ’t Is simpele muziek, maar de dreiging van hier komen de soldaten, is duidelijk aanwezig. Jaap denkt dat het iets met de slag bij Waterloo te maken heeft.
Wat ons de laatste tijd zo opvalt is dat er spitsen varen die duidelijk van een, maar dan als duo, eigenaar zijn. De namen van beide schepen hebben duidelijk een overeenkomst met elkaar. Is dat, omdat Jaap ergens gelezen heeft dat er zoveel belangstelling is voor het spits formaat? Dus een grote(re) markt voor de huidige spitsen? Bij grote transport samen de klus klaren? Want het is ook zo dat hier in deze omgeving geen grotere schepen dan spitsformaat in de sluizen passen.
Iets over techniek. Dit is prachtig als het werkt! Maar je krijgt de zenuwen als je iets ziet of hoort wat je nog nooit gezien of gehoord hebt.. Totaal ingestort of maar een beetje? In dit geval de diepte meter. In eens begint ie allerlei alarm signalen te geven. Niet rond diepte of zo, maar iets over de temperatuur. Jaap nam gelijk een duik het ruim in. "Is de sensor afgebroken? Gat in de bodem? Water te zien binnen? "Nee, maar waarom dan ineens die rampen melding? Boek erbij. Voor mij een groot abracadabra, voor Jaap? Niet. Een helder moment en alles functioneert weer als normaal. Gelukkig.
Ook van die kreten als: "Er zit iets aan de schroef, ik denk toch dat ik op zeker moment het water in moet!" Ik moet aan zulke dingen niet denken. Hup in zijn achteruit. Ik stiekem achter in het schip ook maar eens luisteren. Ik hoor niks vreemds of toch wel? Ik heb Jaap er gelukkig niet meer verder over gehoord.
Intussen zitten we een beetje uit te buiken van die patattent. Voor acht euro een complete maaltijd, totaal met wijntje erbij alles voor 22 euro! En het was er niet eens ongezellig te noemen daar. Nu zitten we te genieten van een totale rust hier, geen muziek meer alleen wat vogeltjes geluid, met een heerlijk kopje koffie en sigaartje erbij.
Zondag 13 mei 2007
Thuin V-15.45>>>>
Merbes les Chateaux A-14.45 uur
Water getankt via en met de waterdief. Het ooit door ons bedachte systeem werkt prima. Het zijn van die drukknoppen die je ingedrukt moet houden om de kraan continu te laten lopen. Krijg je lamme vingers van. Wij niet. En de toevoer van water gaat niet snel maar wel constant. Zoals Jaap zegt: "Het duurt lang maar "we ‘druppelen’hem gewoon vol!
De trommelaars zijn tot laat in de avond doorgegaan, kroeg in en kroeg uit, hoelang dat weten we niet, want we zijn voordat we de laatste slagen hoorden, in slaap gevallen.
Vandaag gaan we naar Merbes le Chateaus kijken of Georgette thuis is. ’t Is moederdag dus misschien is ze naar haar dochter en dus afwezig. We zien wel.
Daarna Jeumont, inkopen doen etc. en dan de Sambre weer terug richting Namen.
Nog iets over dat trommelen. Ineens had ik er een heel oud tekstje bij: "Hup Marianneke, Stroop in ’t kannetje, Laat de poppetjes dansen…" Of ’t klopt? En hoe het eigenlijk verdergaat? Dat weet ik jammer genoeg niet meer.
(Nell wel:
Hop Mariannneke,
Stroop in ‘t kanneke,
Laat de poppetjes dansen,
Eertijds was er de prins in ‘t land,
En nu die kale Fransen)
Heel aardig vertellen de sluiswachters hier dat je zo niet naar Parijs kan, "ferme"! Ja dat hebben we gelezen zeggen we dan, en dan kijken ze heel gelukkig naar ons. Alsof we ze van een probleem verlossen. Alleen de dame hier in Thuin van de VVV, die keek heel treurig. Kan me voorstellen, want dat levert de haven veel minder bezoekers, dus liggeld op.
Want deze route is eigenlijk de weg om naar Parijs te varen voor veel Nederlanders. Deze stremming duurt bij Vadencourt tot in 2009! Je zou haast nieuwsgierig worden naar hetgeen ze daar dan aan het doen zijn. Twee jaar voor zo’n piep sluisje. Niet voor te stellen.
Nog iets over Wifi-en. Het rare is dat wanneer je verbinding hebt, je in eerste instantie van alles kan. Maar korte tijd later niets meer. En dat elke keer. Het waarom ontgaat me geheel.
Maandag 14 mei 2007
Merbes les Chateaux V-9.50.>>>
Jeumont A-11.00-V-1500 uur>>>
La Buissieres A-16.35 uur .............
Het weer is nog steeds niks. Regen, weinig zonneschijn. Jaap stuurt meestal binnen. De kleine sluisjes zijn net als de Sambre plaatjes.
Overal waar we op de Sambre een sluis tegenkomen, staat die al gereed. We hebben begrepen dat ze dit aan elkaar doorbellen. Van een marifoon hebben ze hier nog nooit gehoord. Wanneer je er eentje neemt vragen ze wat je eindbestemming is. Enz, enz.
Aangekomen in Merbes les Chateaux zagen we dat ze een viswedstrijd hielden, wel 50 hengels op een rijtje. Het was en bleef droog tot de fluit voor beëindiging van de wedstrijd luidde. Vanaf dat moment ging het ongelooglijk onweren en waaien en met ze allen stonden ze onder paar parasols opgepropt de uitslag te verwerken. Was een beetje triest om te zien. Wij vinden onweer altijd wel leuk, geeft iets "kosies". Jaap ging na aankomst meteen plat en heeft de middag slapend doorgebracht. Het was de bedoeling om Georgette Herbignaux op te zoeken, een kennis van een vorige reis, maar daar kwam het nu even niet van. Jean Lucien die we daar ook ontmoet hebben, een aardige schreeuwlelijk, die ons ooit aan een dierenarts hielp voor Dinkie, was er wel. Hij begon in rap Frans allerlei dingen te vertellen, wat is me totaal ontgaan.
’s Avonds zijn we naar het huis, van Georgette gegaan, maar het was intussen weer een kroeg geworden. Net geopend, er stonden allerlei bloemstukken met felicitaties in de raamkozijnen. Vroeger was dit huis ook een café had ze ons verteld.
Na ons avondeten kwamen er een paar jongetjes langs die ons van alles vroegen over de boot, over ons en waar we wonen en hoe lang het varen is om hier te komen. Ineens kreeg ik een idee rond Georgette. Ze werkte toch op de plaatselijke school? Ik een visitekaartje gepakt en gevraagd of ze Georgette kennen. Ja hoor, die woont nu in La Buissieres, naast de kerk. Als het even lukt proberen we haar vanavond te spreken. Maar eerst gaan we naar Jeumont om boodschappen te doen. Daar dan omkeren, want de Sambre is afgesloten richting Parijs en dan terug naar La Buissieres varen.
Van Buissieres naar Charleroi en dan via een schippersdag naar Namen, Annelies uit nodigen voor een tripje. Hopen dat ze thuis is. We hebben niks vast afgesproken.
Dinsdag 15 mei 2007
La Buissieres V-9.00.>>>
Monceau sur Sambre A-14.30 uur
En wie stond er om even voor negenen voor onze deur in Merbes le Chateau? Georgette, ja ze had een van twee jongens, Danny gesproken. We spraken af bij de sluis in La Buissieres, 18.00 uur.
In Jeumont hebben we uitgebreid boodschappen gedaan. Eerst bij Lidle , maar wat was daar weinig te halen, en zijn daarom in een tweede ronde naar Champion gegaan. Een van de voor Jaap zo belangrijke artikel is o.a Coca Cola, dat vind je bij Lidle niet. Heuveltje op, zo eentje waar je met je tongen op je schoenen aankomt en dan weer naar beneden. 16 liter Cocoa in je karretje berg weer op en af. Echt soepel ging het niet want toen we bij Champion arriveerden bleek die gesloten te zijn tot 2 uur. Maar om terug naar de boot te gaan was ook niet aantrekkelijk en hebben we onze tijd vol zitten maken bij een bushalte naast een gesloten friettent, lekker in het zo spaarzame zonnetje.
Om drie uur startte we de motor en op naar La Buissieres om Georgette te ontmoeten. De hefbrug vlakbij weigerde om open te gaan. Aangegeven marifoonkanaal gaf geen soesa, toeteren, niets hielp. Ergens aanleggen om er naar toe te gaan ging ook niet. We probeerden nog de aandacht te trekken van twee mannen die gezellig een sigaretje stonden te roken, maar die keken alleen maar, wat we ook gebaarden. Toen kwam er een mannetje op een fiets voorbij. Hem aangeroepen, en die riep ineens: "Daar staat iemand bij de brug." Wij zagen niemand maar hè hè even later kwam er beweging in dat ding. Ik wou naar die man, die de brug blijkbaar opende voor ons, mijn ergernis laten blijken, maar… hij was waarschijnlijk weggedoken, want bij het voorbijvaren was er niemand te zien. Gisteren hadden we onze Belgische vergunning af moeten geven in Soire sur Sambre, hij zou, omdat we vertelden dat we in de loop van de middag terug zouden komen, een nieuwe maken voor de terug reis. En ja hoor bij aankomst van "zijn" sluis lag alles klaar. We vroegen hem of er een aanlegplaats zou zijn in La Buissieres. Met wat handgebaren en was onverstaanbaar Frans, zou er iets moeten zijn wat daarvoor door zou kunnen gaan.
Daar liggen we nu aan, een steiger aan het remwerk met een hele easy op- en afstapplaats. Dus geen raar geklauter voor Georgette als ze zou komen. En ze kwam, op d’r fietsje met een bos rozen uit eigen tuin. Fles wijn op tafel en lekker twee jaar bijpraten. ’t Was weer ouderwets gezellig met haar. Bij Lidle had Jaap twee grote zakken Paella gehaald voor als ze willen blijven eten, en dat zag ze wel zitten. Zo rond half tien, allemaal een beetje tipsy , is ze weer huiswaarts gegaan. "Volgende keer bellen hoor"zei ze. "dan eten jullie bij mij!" En weg was ze.
Vannacht heeft het weer behoorlijk geregend. Maar nu 8 uur in de ochtend schijnt er een wat waterig zonnetje, maar hij schijnt! Vandaag en morgen moeten het schippersdagen worden. Morgenavond willen we in Namen liggen. Tweemaal zo’n zes uur varen per dag. Een hele klus.
Monceau sur Sambre
Een stadje, of dorp (?) van niks. Veel armoe zo te zien. Ook veel Turkse, of Marokkaanse , mensen die hier gelaten rond schuifelen. Veel leegstand. Veel winkels die te huur staan. Nergens een gezellig eethuisje te bekennen. Wel een prima kade om aan te liggen. Maar voor wie? Hier valt niets te beleven.
Mijn boven gebit ligt uit elkaar. In drie stukken. Was zo stom om het uit mijn handen in de douche te laten vallen. Eens kijken of we morgen of overmorgen in Namen iemand kunnen vinden om het te laten repareren.
Vanmorgen bij de sluis van la Buissieres stond de sluiswachter met een kadootje voor ons. "Van Georgette", uitgepakt bleek het een grote fles bier te zijn met een klein briefje er aan waarin ze ons een hele goede reis
wenste.
Woensdag 16 mei 2007
Monceau sur Sambre V-9.20>>>
Namen A- 16.55 uur
En wat is het weer vandaag? We weten het niet. We hebben nog steeds een televisie die staat te staan na de laatste ervaring in Antwerpen. Toen zagen we nog Nederlandse zenders. Elke volgende poging daarna niet meer. "Verkeerde satelliet", zegt Jaap. "En ik zoek het pas uit wanneer we op een rustige plaats liggen of iemand ontmoeten die weet hoe het moet!" En tot nu toe was dat nog steeds niet zo. We varen continu, want een lekker en vooral warm zonnig weer hebben we al in geen weken gezien. Jaap heeft vanaf de eerste regen dag zijn baard niet meer geschoren en wil dat pas weer doen als het lekker weer is. En deze baard is al behoorlijk lang aan het worden. Hoop er aan te denken, wanneer hij hem wil inkorten, om er een foto van te maken. Jaap heeft al in geen jaren een lange baard gehad. Ook zijn hoofdhaar begint al flink wat krullen te krijgen. Voorlopig ziet het er ook voor vandaag uit dat het druilerig wordt. Een troost, de rivieren blijven zo van water voorzien worden en blijft het Kanaal van Bourgondië toegankelijk.
Gisteren uit balorigheid maar weer eens een schotel bij de Turk gehaald. Dat is niet alleen "slecht" maar vooral lekker!
Vandaag naar Namen. Ik realiseerde me vanmorgen ineens dat het morgen Hemelvaartdag is. En of de gebitten reparateur dan en of op vrijdag werkt? Wordt de grote vraag.
Namen
Daar zijn we na een echte schippersdag 7 en een half uur varen aangekomen. De tweede kras zit op de rand, vlakbij waar de railing begint. De stroom van de Maas speelden ons parten. Even het overzicht kwijt en een stootwil blijft inclusief de railing hangen achter he begin van de steiger en raak was het, krrrrrrrrrrrrrrrrr. Lak eraf! Het heeft de gehele dag pijpenstelen geregend. Weinig wind. Maar wel heel ongezellig al die nattigheid. Vooral als je in een sluis aan het aanleggen bent moet het zo nodig stortregenen! Omdat de Sambre in Frankrijk gesloten is, is het ook behoorlijk druk met al die vrachtschepen die deze weg moeten kiezen. Het past eigenlijk allemaal maar net in die smalle rivier. En als ze hier zo af en toe ook nog aan allerlei bruggen onderhoud plegen wordt het soms zo smal dat er slechts een schip in onder door kan. Goed opletten dus steeds. Gelukkig voor ons waren de sluizen groot genoeg om ons iedere keer mee te nemen. Een vrachtschip plus ons pieremagoggeltje, en met een beetje passen en meten vonden we nog een bolder om aan vast te maken. Gelukkig als maar avalant, dat betekent zakken in de sluizen, want iets anders in de sluis vinden,is er niet bij en zou je de lijn moeten hevelen van traptree naar traptree. En aan het eind van zo’n sessie zie je dan groen van de alge of andere viezigheid.
Hier in de haven van Namen is Internet, of binnen in het havenkantoor van tien tot zes, of binnen 15 meter vanaf het havenkantoor gerekend. Morgen maar eens uitproberen.
Verder schijnt er een orthodentist, hier dentist of te wel tandarts inclusief ortho te zijn. Vrijdag maar eens bezoeken, ja als die werkt natuurlijk. Tenslotte zijn als, in Nederland, de meeste mensen dan vrij. Hij, of zij, misschien ook en dan zal ik nog een tijdje het zonder bovengebit moeten doen. Niet erg, wel ongemakkelijk.
Donderdag 17 mei 2007
Namen
10 uur ’s avonds.
Rondom ons allemaal lichtjes heel feeëriek. De verlichte citadel en de Namense brug zijn sprookjesachtig. Vanmiddag via Internet telefoonboek van België, een tandtechnieker gevonden. Ja zoheet hier een orthodontist. Half uurtje lopen hier vandaan. Jaap was zo slim om te zeggen: "Neem je gebit vast mee je weet nooit". Nou hij had helemaal gelijk. Wij liepen naar het bewuste adres om morgen te weten waar die man of vrouw precies zat. Aangekomen stonden we zo’n beetje rond te kijken waar de ingang zou zijn. Doet een dame de voordeur open en zegt, nadat we gezegd hadden waarvoor we kwamen: "Ik zal meneer even roepen" En inderdaad even later staat er een man in een piepkleine deuropening, een deurhoogte van iets hoger dan ik ben, en vraagt wat we willen. Wij uitgelegd, waarop hij ons uitnodigde binnen te komen en, het was intussen tegen half zes, alles in ontvangst nam, ja de losse onderdelen van mijn gebit en zei: "Morgenochtend negen uur is het klaar" Hij was wel gesloten die dag maar dit wilde hij al kijkend op zijn horloge, morgen wel voor ons regelen als we om die tijd voor de deur zouden staan. Dat wordt dus een vroegertje en een stevige wandeling maar iemand die ons zo wil matsen, daar hebben we dat daarvoor wel over.
Verder hebben we hier achter in de wijk Jambes een onwijs grote markt bezocht. Straten vol met allerlei standjes, heel gezellig. Veel kleding, en nog meer eettentjes met allemaal "slechte"dingen. Natuurlijk zijn we voor iets slechts gevallen, ik een gebakken worst met ui en een flinke scheut mosterd op een broodje. Jaap een hamburger. Maar na onze stevige wandeling van vanmiddag voelden we ons een stuk minder schuldig.
Annelies komt niet naar Namen, is verhinderd, ze heeft bezoek gedurende dit weekend. Dus geen tripje naar Dinant en terug, nee eerst de tandtechnieker bezoeken, boodschappen doen bij Delhayze en tanken en dan afzakken richting Frankrijk. Hopelijk met wat mooier weer, en als dat niet lukt graag hogere temperaturen.
Vrijdag/Zaterdag 18/19 mei 2007
Namen V-12.00>>>
Dinant A- 17.15 uur
Wat heb ik nog een slaap vanmorgen, komt zelden voor. Misschien omdat ik vannacht er (te) vaak uitgeweest ben? Plassen, luisteren kijken wat de jeugd hier ’s nachts doet om drie uur? Alle ramen op inregenen controleren en eventueel sluiten
Ik ben nog vergeten, en dat doen die ganzen hier me herinneren, maar daar zal ik straks over vertellen, we hebben een vos met twee jongen langs de waterkant zien schooieren . Midden in een stadje een klein eindje terug.
De ganzen. Er is hier in de haven een groep van wel dertig stuks. De meeste wit, een paar gemêleerd, een paar donkere en wat van die Nijlganzen. Maar die laatste houden zich wat afwezig van de rest. Een gemêleerde heeft drie jongen en een heleboel tantes, die er fanatiek rond lopen om ze te beschermen tegen de loslopende honden. Heel schattig om te zien.
Kunstgebit
Gisterochtend om 9.30 uur wij op weg naar de gebittenman. Hij zou alles gereed hebben om negen uur. Ja, we werden behoorlijk gematst. Zoals Nell in mijn weblog meldde, in België is de klant nog koning. Glimlachend werden we begroet door hem, nu in witte jas, en alles was weer passend gemaakt. Voor 47 euro, viel mee de kosten.
Daarna weer boodschappen gedaan bij Delhayze, wat een heerlijke zaak is dat toch. Wat een lekkers hebben ze daar toch liggen.
Na de lunch Namen ingegaan, vooral het oude gedeelte bekijken. Het is feest met de dagen rond Hemelvaart en overal zie je wat gebeuren of gaan gebeuren. Zo kwam ik oa een grote tent tegen met het opschrift: Royal Marionetten Festival, bezocht hebben we dit niet, was nog gesloten. Bij toeval kwam ik even later terecht, terwijl Jaap geld was gaan halen, op een klein pleintje bij een fantastische Poppenkast waar een show werd gegeven.
Prachtige poppen met van hout gesneden koppen, zeer authentiek, en ook de spelers, al op leeftijd, waren mooi uitgedost. Voor de poppenkast stonden allerlei attributen uit vervlogen tijden. Het leek wel of Jeroen Bosch langs geweest was. Regelmatig vloog een pop de poppenkast uit, zo tussen de kinderen in vallend, en de kleintjes bleven er alleen maar verbaast naar zitten kijken en durfden er absoluut niet aan te komen. Zo kregen we dus te zien dat die poppenspelers verkleed waren, inclusief prachtige maskers op hun hoofd, en al doorspelend tussen en met de kinderen. Ik heb er niets, maar dan ook niets van kunnen verstaan, maar het getoonde spel was zeer ontroerend.
Later zag ik mensen met een programmaboekje lopen. Had ik ook wel willen hebben, dan kan je tenminste zien wat er allemaal zo gebeurd tijdens onze aanwezigheid hier. Maar ja die havenmeester, die wel vertelde dat er op een tafeltje verderop allerlei info lag over Namen, ons niet op die speciale activiteiten wees. Want op die plaats hebben we alles afgestruind voor bijzondere folders etc. en zijn zoiets niet tegengekomen. Waarom zegt zo’n man niks? Nou gewoon omdat het een ongelooflijke sukkel is.
Een paar voorbeelden. De elektriciteits aansluiting wordt geregeld via een zg Sep key. Dat is een stukje plastic aan een kettinkje dat je in hiervoor bestemde gleuf stopt en door op een bepaalde toets te drukken hem ontlaad. Per keer drukken 1 euro. Jaap drukken en drukken, niks! Hij naar het havenkantoor, havenmeester mee naar de bewuste paal. Is de sleutel leeg! Vergeten op te waarderen, wel afgerekend! Hij nog iets over vertrouwen enzo, je zou die man en daarna als nog de boel in gang gezet. De volgende ervaring met die vogel was nog fraaier. Zitten we gisteravond, op ons achterdek te genieten van het uitzicht, staat die man ineens naast onze boot met een stuk papier te zwaaien, of we deze ligdag nog even willen komen afrekenen. He? "Ik ben vanmiddag op het kantoor geweest en heb bij een vriendelijke jongedame (Jaap weet wat slijmen is) deze dag betaald." Maar staat hier niet op de lijst, sputtert de man nog even. "Toch heb ik betaald, "zegt Jaap gedecideerd. De havenmeester mompelt wat over gegevens die blijkbaar niet verwerkt zijn en is niet meer teruggekomen, dus alles toch nog gevonden? Nou dat is onze HAVENMEESTER, domme Belg!
Brievenbus.
Al dagen loop ik met een ansichtkaart voor Remco op zak. Waar oh waar is toch een brievenbus? Gisteravond, dat werd de vierde wandeling, we hebben ’s middag nog een rondje was gedaan, wij in de regen weer op stap. Niks te vinden, dan maar vragen. Ons Frans blijkt met de dag beter te worden, we moeten af en toe wel. We vonden er eentje bij een postkantoor. Zo’n ouderwetse rode, zoals we die vroeger ook in Nederland hadden. Je durfde amper je post daar nog in te stoppen, misschien is het ding uit vervlogen tijd en doet het geen dienst meer? Gelukkig in een klein halletje erachter in de muur van het postkantoor zat nog iets wat er meer op leek. Dus dat maar gekozen. Zien we ineens dat onze postzegel die we er opgeplakt hebben waarschijnlijk te weinig geld vertegenwoordigt. Maar de kaart zit al in de gleuf. Sorry Nell. Ja want de kaart hebben we naar jou toegestuurd om aan Remco te kunnen geven. Dus krijg jij, als de Belgen een helder moment hebben de strafport te betalen. We zullen het bij onze terugkomst in oktober weer goed maken met je….
Vandaag, zaterdag gaan we richting Dinant. Als ik nu naar buiten kijk lijkt er een zonnetje te komen.
Jaap zijn baard is nog steeds niet gekort, dus jullie begrijpen dat we nog steeds weinig zon zien en dat alleen onze hoofd en handen wat gekleurd zijn, en de rest is nog steeds SPIERwit. Elke dag snort de kachel ’s morgens om de kou eruit te werken en buiten op het bovendek zitten, komt nog maar zelden voor. Ja gisteravond even, met truien aan en doen als of het niet koud is!
Gezondheid. Ik heb voor het eerst na een heel tijdje mijn bloeddruk gemeten. (Ja zo’n ding hebben we OOK bij ons…) en deze heb ik nog zelden zo mooi zien staan te wezen. Mijn huisarts zou trots op dit resultaat zijn.
En om dit te bevestigen hadden we gisteren vuurwerk boven bij de Citadel het kon niet fraaier.
Zondag 20 mei 2007
Dinant V-9.45>>>>>
Givet A-14.25 uur
Eerst hebben we in Namen onze watertanks en dieseltank gevuld. De ligprijs in Namen is blijkbaar aangepast, ja naar beneden, echter nu elektriciteit en water zijn niet meer gratis. Onze watertank vroeg totaal 2,50 euro om vol te geraken. Dat ze de elektriciteit apart berekenen tegenwoordig is niet zo vreemd, al die boten die ik weet niet wat aan zware apparatuur aanboord hebben. Airco’s, magnetrons wasmachines, drogers etc. En die vragen wel wat aan stroom.
De zon heeft zo’n beetje de hele dag geschenen, eindelijk! Niet dat Jaap buiten kon sturen, daar was en bleef het te koud voor.
Het sassen gingen redelijk soepel. De eerste sluis na Namen moesten we op een paar recreanten wachten, die gezellig tot in Dinant mee schoven. De sluis in Dinant had een verrassing in petto. De bolders zaten zo hoog, dat ik nog wel een lijn er om heen kreeg, maar Jaap niet. Na een aantal tevergeefse pogingen lagen we een beetje schuin in de sluis. Halverwege het schutten werd door de sluiswachter of wij, niet de anderen, even met onze papieren naar boven wilden komen. Ja dag, eerst het sassen af maken en dan komen we. "Nee nu", gaf de sluiswachter aan. Ik stak mijn hand met vijf vingers uitgestrekt omhoog, als teken van: "over VIJF minuten", niet eerder. Maar hij bleef roepen. Wij dachten zo: "Dat je onze paperassen wil zien, prima, maar is dan jouw probleem voorlopig en niet het onze!" Jij kan toch niks anders doen dan op ons wachten, en dan duurt jouw schutten gewoon langer! "
Ik ben toen naar hem toegegaan en heb hem uiterst vrolijk met "Bonjour" begroet en hij begon uitgebreid alles te lezen en in grote boeken en computer in te voeren. Ik dacht: "Je kan me wat, ik ga hier vrolijk fluitend het info bord voor de binnenvaart bekijken en wachten tot je klaar bent. Jij wacht daar met dat sassen van je!" Zeker na een kwartier was hij pas klaar en met een nors gezicht gaf hij, bestempeld en al, alles weer terug. Toen konden wij pas vertrekken, en in de sluis was natuurlijk iedereen al weg en toen wij pas ruim daarna. Het waarom dit alles is ons totaal ontgaan, of het moet door ons gesukkel met die stomme hoge bolders geweest zijn, dat hem irriteerde.
Nu liggen we aan een (gratis) kade in Dinant bij het hotel Ibis naast het Casino. Ik kan me nog herinneren dat jaren geleden we ’s morgens een enorme bruine zooi (Stront?) rond onze boot zagen drijven. En ja hoor, nu ook weer. Overdag zie je niks, maar na een nachtje liggen weet je niet wat je ziet. Alsof ze de riolen ’s nachts open gooien. Wanneer je je lijnen dan niet droog kan houden , weet je wel wat je mee krijgt aan boord. Brrr.
Gisteravond nog een rondje Dinant gedaan. Jaap wilde ergens een ijsje scoren, maar er was niks te vinden voor hem. Een beetje lam in de benen, weer eens een keertje (te) veel alcohol tijdens het eten genuttigd, kwamen we terug op de boot. Vroeg naar bed.
Vandaag wil Jaap Frankrijk zien, hij is België een beetje zat.
Nou de eerste de beste sluis na Dinant ging het al behoorlijk mis. Bij Anseremne. De bolders zijn nagenoeg niet normaal te bereiken. Een lijn gooien en hopen dat die valt rond zo’n bolder onder en tussen een hek door blijft een wonder. Soms lukt en soms niet. Meestal gelukkig wel, maar deze daar was dit gooi-gebeuren onmogelijk. Dan maar de sluistrap op, zo’n be-algd ding waar je hoopt ten eerste dat je je goed vast kan houden en ten tweede op de treden blijft staan. Oke op 1,50 meter is een schone tree zie ik, lijn over mijn schouder als een echte alpiniste, ik glibberend omhoog. Bovenaan gekomen,merk ik dat het losse eind met de lus niet beneden vast zit en ik met die lus, die om een bolder beneden hoort, dus boven sta. En Jaap roept: "Trekken, trekken…" Ja waarmee? Hij zag niet wat er eigenlijk aan de hand was, en ik kon niet anders dan er vreselijk om lachen. Daar sta je dan met een lijn boven op de kade, die geen enkele verbinding met je schip heeft! Wie doet nou zo iets stoms? Nou ik! Ik terug langs diezelfde weg, met diezelfde lijn, wel op de wal om de bolder gelegd en goed vast houden, want glijdt die lijn weg dan is die ook weg. De plomp in en drijft niet. Dus weg is weg! Het lukte allemaal zowaar en ik kon hem nu ook vast maken aan de boot, en dus aan twee uiteinden. En toen…. Trekken. "Waarom duurt alles toch zo lang bij jou…" Ik heb het maar niet proberen uit te leggen.
Jaren geleden stond ook aangegeven dat je een Frans vignet in Givet zou kunnen kopen, maar dat was toen niet het geval. Pas in Nancy was er de eerste mogelijkheid. Veel Nederlanders maakten daar mis-/gebruik van, door vlak voor Nancy terug naar Nederland te varen. Maar dat is nu over. In het kantoor van Givet zitten twee man om alles te regelen. De afstandsbediening voor de sluizen plus het verstrekken van een vaarvergunning..Het leuke was, nadat de sluiswachter onze lijnen opgehaakt hadden, een gebaar van een vierkant stuk papier maakte, daarna naar ons wees, ik nee terug knikte en hij vervolgens een gebaar maakte van: "Jij met mij mee", en een betaal gebaar maakte. Zo’n gebaren taal is en blijft internationaal, hoef je geen Frans voor te spreken. 233 Euro voor de rest van het jaar, of je een emmer leeg gooit. Alle andere varianten zijn niet veel goedkoper, maar zo haal je wel het stressen weg van op tijd het land uit te zijn, in huis of niet van toepassing, nl 30 of 16 dagen.
Nu liggen we aan de kade van Givet, altijd gratis behalve dit jaar. We kregen te horen van een bootbuurman, dat ze er nu twee euro voor vragen. Iets wat wij er graag voor over hebben, maar blijkbaar een zeiler die hier een eindje verder ook aan de kade ligt, niet. Hele discussies werden daar gevoerd en wij maar wachten op dame die met de "kaartjes" langs zou komen. Niemand gezien overigens, boos weggelopen?
Intussen val te de regen met bakken uit de hemel. Zachtjes tikken de druppels op ons kachelpijpje, het deuntje van gezelligheid. Wij zitten lekker warm en droog..… AFWASSEN! Roept Jaap. Hoezo gezellig. Ach dit moet ook gebeuren. ’t Is al half tien in de avond.
Maandag 21 mei 2007
Givet V- 10.00>>>>
Fumay A-15.30 uur
De eerste sluis, les trois Fontaines, was binnen 10 minuten gepiept. En het was zowaar prachtig weer geworden. Aangekomen bij de tunnel van Ham, was het weer eens ouderwets wachten, wachten waarop, dat konden we niet zien. Voor ons een groot Duits schip, die daar maar lag te dobberen. We nemen aan dat de lichten op rood stonden. Ja en dan een sluis in gaan, terwijl je niet zeker weet of er misschien toch iemand uit komt of niet, doet je wel blijven liggen waar je ligt. In de boeken staat dat de sluiswachters aan het begin en aan het eind van de tunnel het verkeer regelen, dus…. En inderdaad er kwam een vrachtschip uit. Wij met z’n tweeën in zo’n smal strookje een beetje naar de kant schuivend , nergens een plaats om aan vast te maken. Oké die Duitsers erin, heel voorzichtig, je kon het eind van de makkelijk zien, maar die lui voeren er door met duidelijk het angstzweet in hun handen. Hebben volgens ons alle kanten van de tunnel geraakt. Bleek ook later het geval te zijn. Ook wij hadden het niet makkelijk want we vergaten de boordverlichting aan te zetten, met het gevolg dat Jaap de roerstand niet goed kon bepalen, alleen maar door te voelen waar het schip heen ging, en het is daar smal dat wil je niet weten. De grote schijnwerper, die we wel op tijd geplaatst en ingeschakeld hadden deed het prima. De sluizen daarna zag je dat die Duitsers duidelijk beginners zijn. We hebben ze wat tips kunnen geven, en die volgden ze zeer dankbaar op. Het ging daardoor steeds sneller en vooral voor hen gemakkelijker. Op een gegeven moment zagen we ze een richting ingaan, die ons behoorlijk deed schrikken. Bijna dwars door een stuw heen, zo’n sluis waar geen deuren in zitten en een breedte hebben van niet meer dan een meter of vijf. Later bleek, dat ze precies op dat moment een stuk hout in de schroef hadden gekregen en ook het roer hierdoor niet meer functioneerde. Het was dus geen onkunde, maar domme pech en dat vlak voor zo’n klein gaatje. In de sluis van Montigny, kregen we een nieuwe verrassing. De deuren dreigden te gaan sluiten voordat wij er uit waren. Dat klinkt dan heel dreigend door kei harde bel die boven op de deuren staat te jengelen, met daarbij een fel knipperend licht terwijl ze sluiten en jij moet er nog tussen door. Wij gassen en op het moment dat ons neusje net buiten de sluis stak, stopte de boel en kregen we genoeg tijd en ruimte om de sluis te verlaten. Was wel even schrikken. Intussen de gordijnen in de keuken en de salon dichtgedaan. We weten uit vorige ervaringen dat de elektrische ogen op een voor ons verkeerde hoogte zitten. Ze kijken dwars door onze boot heen alsof er niks is en geven dan blijkbaar een signaal door van: "Kust is vrij!" wat dan natuurlijk juist niet zo is. Wij zitten er nog! Dat is bij het naar binnen gegaan van deze sluis misschien het geval geweest en waren we niet "geteld".
Sluis Vanne Alcorps was weer eens op zijn Frans. We moeten de sluizen bedienen via afstandsapparaten, maar de lichten bleven op dubbel rood. Wat betekent dat ze niet functioneren. Wat nu, ook hier geen plaats om aan te leggen, want dan zou je naar de sluis kunnen gaan en de knop van VNF op het gebouwtje in kunnen drukken voor assistentie. Aangezien we uit ervaring weten dat, waar weten we niet, alle sluizen hierop in de gaten gehouden worden, en de VNF dan vanzelf, het kan wel rustig een half uurtje duren, komt om het, maar dan apart van uit het huisje wat bij zo’n sluis staat, te bedienen. En ja hoor daar kwam de VNF auto. Wij beide de sluis in. Die Duitsers en wij. Deze keer zij achter ons. Maar door de blijkbaar opgebouwde stress bij hen, stond de motor van ze nog tijdens het aanleggen in zijn werk en met een "leuk" vaartje vloog hij recht op ons af, richting Tomosjes. Ik had het gekraak al in mijn oren, totdat zijn vrouw een brul gaf, hij het onmiddellijk herkende en naar de stuurstand vloog, en hop 100% in zijn achteruit gooide. Ging allemaal toch nog net goed en uiteindelijk geen schade. De vrouw had het helemaal niet meer, waar op ik haar toe riep: "Ach wat dan heb je thuis iets te vertellen,"waarop ze me dankbaar toelachte.
Door alle stremmingen waren we het varen een beetje zat geworden en zijn aan gaan leggen in Fumay. Een plaatsje waar we al eens eerder overnacht hebben. Vlak voor een klein restaurantje met een terrasje aan de walkant waar je kan aanleggen. Zo ook nu, en daar hebben we het menu van de dag gekozen. Driegangen inclusief koffie voor 12.50 euro.
De steiger hier in Fumay ligt vol. Zou het vakantie seizoen al zo’n beetje begonnen zijn? Dat belooft wat voor de komende sluizen. Want per sluis kunnen er meestal maar 2 en soms drie schepen in. En dan hebben we het niet over de beroepsvaart, want als die mee gaat spelen, kan er niets meer bij. Dus dat wordt wachten, wachten en nog eens wachten voordat iedereen er door is. Ach we zien wel. Het is de gehele dag prachtig weer gebleven en Jaap begint al te praten over de lengte van zijn baard. Scheren? Nou, zeg ik, wacht nog maar even. Pessimist als ik kan zijn. Maar voorlopig zijn de vooruitzichten prima tot en met donderdag, daarna komt er regen met onweer, staat er in het plaatselijke leugenaartje.
Kwart voor negen, het eerste schip, de Vilnius-engelsen-, vertrekt. Ja de namen ga je zo’n beetje onthouden omdat je eigenlijk allemaal zo’n beetje hetzelfde aantal kilometers per dag aflegt, waardoor je elkaar steeds weer ontmoet.
Ik ben nog vergeten te vertellen dat die Duitsers, hij heet Manfred, nog bijna een stortvloed van ergernis rond hun vaargedrag over zich heen zouden krijgen. Ik zeg hier bewust zou, omdat bij het aanleggen ook zij hier in Fumay een andere Duitser, maar dat wist ik toen nog niet zeker, uit zijn boot stormde en een tirade naar het begon af te steken. Terwijl ik een lijn van Manfred op stond te vangen, vroeg ik of die boze meneer problemen had. Eerst in Duits en toen in Frans. Dit laatste deed hem verder in het Duits praten tegen mij. "Ja waarom die schipper – Manfred – dus, zo als een gek voer." En dan moet je weten dat hij juist heel langzaam, jazelfs ontzettend langzaam, omdat hij dacht dat zijn schip er niet tussen paste, voer om een plekje in te nemen. Wat er eigenlijk aan de hand was, was het extreem schommelen wat door een voorbijvarende spits veroorzaakt werd, aan de andere kant van Manfred, maar toen die man, misschien wel uit zijn slaap gegooid, naar buiten rende alleen Manfred zag. Dus de schuldige van zijn ongemak werd. En nou is het leuke van dit verhaaltje, dat diezelfde briesende Duitser uitgebreid Manfred ging helpen, want de aanleg plek was echt aan de kleine kant, nadat ik hem er op gewezen had dat niet Manfred, maar die binnenvaarder, die intussen in geen velden of wegen meer te bekennen was, de schuldige hiervan was. Nou is dat geen leuke Reset? En nu keuvelen ze voortdurend met elkaar, geinig hé? "Bruders" onder mekaar…..
Dinsdag 22 mei 2007
Fumay V-10.00>>>>
LaFour A.14.30 uur
Vanmorgen? ZON! Complete blauwe hemel.
"Scheren Frie?"
De gehele dag wederom prachtig weer gebleven. En dat tijdens de tocht over de Meuse (Maas) maakt het alleen maar nog mooier. We vinden het een van de mooiste rivieren die we tot nu toe gezien hebben.
Kort nadat we vertrokken waren uit Fumay kregen we gezelschap van Manfred en zijn vrouw. En het werd weer zweten voor ze. Vooral in de sluis van Revin. Samen pasten we er net in. Voor ons was nog wel wat ruimte, maar de sluismeester gaf aan dat we in verband met het instromende water daar ver vandaan moesten blijven. En gelijk kreeg die. Aan lange lijnen hingen we de sterke stroom te bevechten. De bolders zitten hier zo hoog, wel een meter of vijf vanaf de waterlijn, dat we met geen mogelijkheid ze daarom heen konden krijgen. Ondanks dat deze sluis met ons afstandsapparaat bediend werd, stonden er wel drie man klaar, nou ja klaar ik moest wel om hulp vragen, om de lijnen naar boven te hengelen. Die stonden er dus niet zomaar. De afstand tussen Manfred en ons schip was zo klein dat op gegeven moment we elkaar raakten. Zijn neus uiteindelijk toch tegen onze Tomosjes aan. Gelukkig redelijk "vriendelijk" dus schadevrij, maar toch schrikken voor ze. En voor ons natuurlijk. Om de boel in de tang te houden, hield Jaap de schroef "in zijn werk", wat een enorme trekkracht op onze lijnen bracht. Commando’s brullend naar elkaar om de ruim vier meter verval netjes te overwinnen. Ze hadden het niet meer achter ons. De spanning droop van hun gezichten. Alles ging uiteindelijk als de gesmeerde bliksem, maar een ding hebben we hiervan geleerd. Nooit meer met twee boten tegelijk, opvarend gezien, deze sluis van Revin in. Meteen een flinke aantekening gemaakt op onze vaarkaart. Omdat de sluizen vaak van die verzamelplaatsen van takken en houten balken zijn, ontkom je er niet aan daar ook een keertje mee geconfronteerd te worden. Onze boegschroef, gelukkig is die heel sterk zegt Jaap, ja wel achter af hoor, stond als een gehaktmolen er spaanders van te maken. De tak heeft het niet overleefd, de boegschroef wel.
Enfin toen we dit alles achter de rug hadden, kregen we ook nog die krankzinnige tunnel kort na Revin te verwerken. Hoe zou Manfred dit overleven? Een vorige beleving was al zo’n griezelige voor ze. We zijn maar op ze blijven wachten tot ze er uit kwamen. Kijken of ze het overleefd hadden. De tunnel is heel smal en lastig te bevaren vanwege allerlei vreemde luchtstromingen. Na een hele poos zagen we ze er uit komen en richting Revin varen. Jaap had ze gezegd daar is een mooie haven en er is vlakbij een grote supermarkt. Daar hadden ze wel oren naar zo te zien. Zeker na zo’n hectische belevenis inde kl….sluis.
Jaap had vandaag eigenlijk meer kilometers willen maken, even als gisteren wat ook toen niet lukte, en hij krijgt een beetje haast.
We zijn niet verder gekomen dan Lafour, een plaats die we al eens eerder bezocht hebben, en daar liggen we nu. Als enige. Gratis! Er was wel iemand die ons te woord stond vanuit een officieel havenhuisje, maar we hoefden niets te betalen, zei ze. Terwijl we toch bijna zeker wisten, dat dit een vorige nog wel zo was. Nou mooi meegenomen. Jaren terug hadden we ons al verbaasd dat we hier geen tv ontvingen. Ook geen antenne te zien toen. En Internet? Helemaal niets, geen enkele verbinding te zien hier. Echt een achter gebleven gebied dus?
Nog iets over de sluizen van vandaag. Wederom eentje op dubbelrood, echter deze keer stonden de deuren open en konden we aanleggen om de VNF te bellen. Via een soort intercom. "L ‘ecluse 69, il ne functione pas" luidde ons "beste" Frans. En kort daarna kwam meneer de "VNF" ons te hulp. Gelukkig zie je die bij tientallen langs de kanalen en rivieren rijden. Blijkt ook wel nodig te zijn, gezien onze ervaringen tot nu toe. De sluizen mogen dan wel geautomatiseerd zijn, maar er is blijkbaar weinig nodig om het systeem te verstoren.
Woensdag 23 mei 2007
Lafour V-10.15>>>>
Lumes A-18.15 uur
Acht uur in de ochtend. Op de achtergrond luidt de kerkklok. Verder alleen maar vogeltjes te horen. Vorige reizen stond rond deze tijd de generator te puffen, maar die hoeft bijna nooit meer gestart te worden. De nieuwe accu’s doen het prima blijkt. Nou ja we kijken ook nooit televisie en dat is een stroomvreter van jewelste. Jaap krijgt dat ding niet aan de gang. Geeft het zo’n beetje op, denk ik. Teveel satellieten, kan de juiste gradenhoek niet vinden – 19,2 – en dit zal wel zo blijven denk ik. Ja tot iemand hem zal kunnen helpen.
Maar we komen weinig mensen tegen, ook hier weer, en ligt niemand. Geen tv dus!
Op het bord hier op de kade staat van alles aangegeven. Zoals restaurant, café’s die als je in dorp rond loopt niet te vinden zijn. Een bord uit vervlogen tijden? Op diverse huizen zie je wel dat dit er geweest moet zijn. Maar nu zijn het gewone woonhuizen.
Gisteravond hebben ze hier een kneiter van een vis gevangen. Een barbeel. Jaap had ook wel willen vissen, echter een dorp waar ze visvergunningen verkopen, ga je niet vissen. Je bent strafbaar, en we weten uit verhalen hoe streng ze hierin kunnen zijn. Dus bleef het bij keken naar de vissers.
In mijn notitieboek over de sluizen heb ik weer een paar heftige ontdekt. Zal wel weer een spektakel geven. Eentje met een hele hoge trap en waar ik op het dak heb moeten springen. Maar dat was eens maar nooit meer. Je dondert er zo van af. Ach we zien wel.
Donderdag 24 mei 2007
Lumes V-10.40.>>>>>
Sedan A-13.40 uur
Het was me een dagje van jewelste, gisteren. Niet alleen omdat het een schippersdag werd, van 8 en een half uur varen, maar wat de sluizen ons aan verrassingen boden. Op een vorige reis hebben we het hierna volgende wel eens meer meegemaakt, maar het blijft schrikken. De sluizen moeten allemaal montant - is omhoog – genomen worden. De instroom is hier altijd heftig. Liggen we in de sluis van Levrezy, nummertje 45 op de kaart, begint de sluismeester de schuiven in de sluisdeuren te openen terwijl we net met veel moeite, na een aantal tevergeefse pogingen, een lijn vast hebben gemaakt. Precies op dat moment stort de sluis vol met water. Je moet er niet aan denken dat je ietsje te laat bent, en zo tegen de sluisdeuren aangekwakt wordt.
Ook het Canal de l’Est, het is een van de mooiste rivieren hier, gaf ons soms wat problemen bij het laten passeren van een beroepsschip. Weinig ruimte en zeer ondiep. Bij het voorbij gaan, trekt zo’n schip het weinige water onder je kiel weg en schuif je hoorbaar over de bodem. Soms stenen!
Maar de sluis van Montcy, nummertje 43, was de spectaculairste voor die dag. Komen we aan, de lichten staan op groen, maar het sassen wou niet starten. Jaap naar boven en via via komt hij bij het sluishuisje uit waar de intercom hangt. Gemeld dat de sluis "ne functione pas" deed en kreeg als antwoord: "Oké" verder niets. We hebben daar zeker driekwartier lekker in het zonnetje op ons achterdek gezeten, terwijl er steeds meer mensen zich rond de sluis verzamelde. Het waarom, ze stonden daar bleek niet alleen naar ons te kijken, bleek later. Enfin uiteindelijk worden we geschut, de deuren gaan open en…….ligt er een beroepsschip dwars voor de sluis. De vaarweg totaal afgesloten. Jaap nog wat rond dobberend met de hoop dat het bewuste schip uiteindelijk ons de ruimte zou geven om ons door te laten. Toen bleek dat dit schip geen kant uit kon. Zat muur en muurvast op rivierbodem.
De dragline aan de overkant, die het schip geladen had met grond, deed allerlei pogingen om het van de kant weg te duwen, naar dieper water, maar niets hielp. Op een gegeven moment hebben we gevraagd of we ons schip aan die van hen vast mochten maken, want met al dat ronddrijvende hout en andere zooi, hadden we de angst dat de boegschroef op een gegeven moment het een en ander op zou kunnen pikken en dan waren we nog verder van huis. In zo’n kleine ruimte manoeuvreren zonder boegschroef, doet je waarschijnlijk belanden met je kont op de keien. Het schippers echtpaar stond zich vreselijk op te winden, ja waarover bleek even later.
Ze riepen naar een bekende: "Photo, photo" en wezen naar de sluis waar we zo juist uitgekomen waren. De geroepene bleek, althans zo leek het, geen fototoestel bij zich te hebben. Waarop ik voorstelde om die foto te maken. Nou graag, en dan om het waterniveau, het was zeker een meter lager dan normaal, op foto vast te leggen. Ik informeerde of ze aan computer aan boord hadden, want dan is het met de USB een fluitje van een cent. Nee, die hadden ze niet. En daar stond even later op onze keukentafel de laptop plus printer te zwoegen.
Intussen gebeurde er buiten van alles. Tientallen mensen langs de kant die overal commentaar op gaven en naar ons stonden te wijzen, van je kan er best langs. Zo’n goed voorbeeld van de juiste stuurlui staan wal, want we konden, ondanks dat de afstand tussen wal en schip iets groter was geworden, nog steeds niet langs, ja met schade, maar dan hadden we echt geen trek in. Wij hebben tijd zat dus bleven bengelen aan die vrachtvaarder waar die ook heen schoof. En toen? Toen kwam er aan tegenovergestelde richting nog een vrachtboot aan. Een grote mêlee van schepen dus. Wat nu? De oplossing kwam snel daarna. De nieuwaangekomene maakt een lijn vast aan de vast liggende vrachtboot en begon als een gek te trekken, terwijl het ongelukkige schip zijn schroef op volle toeren liet draaien. Jaap zag dat niet zo zitten om zo mee geveegd te worden en snel maakte we alle lijnen los, om zelfstandig verder en dus mee, te kunnen manoeuvreren.
"Ben je klaar met die foto?" riep Jaap tussen de bedrijven door, aangezien het waarschijnlijk niet lang zou duren zo te sturen en we vrij baan kregen om verder te varen. Maar mijn printer had natuurlijk tijd nodig, want hoe zou ik anders die foto aan ze kunnen overhandigen. "Pour l’assurance,"zei de man na zijn dank uit gesproken te hebben. Ik vond alles achteraf wat vreemd, hij had toch al eerder kunnen zien dat het water, blijkbaar voor wat hij daar ging doen, te laag was? En precies op het moment dat we verder konden varen, rolden de printen uit mijn machine, en met een stortvloed aan Merci’s overhandigd. Op de valreep nog een visitekaartje kunnen afgeven. En verder gingen we weer. Wat een sensatie eigenlijk. Spannend maar vooral leuk om zo iets mee te maken.
Op naar de sluis van Mezieres, eentje waar we jaren geleden een zeer vervelende ervaring mee hadden. Hele hoge wanden en daardoor de bolders onbereikbaar en een water instroom die op de waterval van Niagara leek. Ons geestelijk, dus al flink op voorbereid, kwamen we zo tegen vijven daar aan. Na zo’n zware dag, vooral lange dag, geen pretje. Maar we moesten verder om een slaapplaats op te zoeken. Dus geen ontsnappen aan. Langzaam schoven we de sluis in, en zie ik in eens zo’n grote spiegel bij het bedieningshok, heel hoog boven de sluis uit. "Er zit een mannetje in," roept Jaap. Ja hoor komt ineens een koppetje uit een raam. Ik met een lijn in mijn hand en glimlachend naar hem, met een blik van: "Wat doe ik hiermee?" Een geruststellend knikje en daarna volgend met: "J’arrive" en ja hoor de hengel kwam er aan. Eerst mijn lijn, helemaal naar voren in de sluis, ik denk nee hè, want dan wordt je met stortvloed van water geconfronteerd, en hij nogmaals lief knikkend van "is niet erg".de lijn om een bolder gelegd. Bij Jaap hetzelfde en daar lagen we, te wachten op het grote gevecht met het water. Niks waterval, niks knokken met… nee heel geleidelijk en schuifje na schuifje openend schoven we langzaam naar boven. "Wat heb ik nou verkeerd gedaan de vorige keer?" De enige verklaring die we nu kunnen geven is dat we toen gewoon in actie zijn gekomen, zonder eerst eens rond gekeken te hebben. De toenmalige sluismeester heeft toen misschien gedacht: "Oh jullie kunnen alles zelf, zij neemt de trap, en na afloop vanaf een behoorlijke hoogte weer op de boot springend, trek open dat ding!" Nu we hem er bij betrokken hadden was het dus een heel ander, veel vriendelijker verhaal. Hoezo moeilijke sluis, nooit iets van gemerkt…..
Nog een sluis, Romero mooie naam hè, en op naar onze slaapplaats bij Lumes. En dit moest voor zeven uur gebeuren, want daarna blijven de sluisdeuren dicht tot de volgende ochtend. Het lukte allemaal. En liggen we net en wie zien we voorbij varen? De ORCA het zandschip van bij de sluis van Montcy. Ze hielden niet op met zwaaien en Merci, merci en thaank you" te roepen, zo dankbaar waren ze wat we voor ze gedaan hadden blijkbaar.
En vanmorgen om negen uur? Wederom de ORCA, weer als twee uiterst dankbare figuurtjes uit de stuurhut hangend en maar zwaaien naar ons. Terugvarend naar hun werkstek, en we hopen op een hogere waterstand voor ze. Moet kunnen, is gewoon een andere manier van sassen toepassen en het water staat zo een meter hoger. Maar of ze dat nu ook zijn gaan doen voor ze?
Sedan
De hele dag prachtig weer. Slechts vier sluizen gedaan. Geen problemen.
’s Middags zijn we per bromfiets naar de plaatselijk Champion geweest. Onze tassen zaten zo vol, dat ze als grote slappe zakken aan onze bagage dragers hingen. Vol met Coca Cola en Water. Onze belangrijkste middelen om in leven te blijven, vooral het zo warm blijft. Laat de warmte dus maar komen!
We liggen hier gratis, omdat er nog geen pontons liggen. Slechts een kale kade is er, de drijvende vlonders liggen deels hier aan de overkant en deels hier achter ons op land. Nog geen seizoen begonnen? "Tous est gratuit" meldden de capitainerie. Oké. Mooi meegenomen.
Intussen is de lucht helemaal betrokken. Onweer? Graag! Het is binnen rond 35 graden, en geen zuchtje wind te bekennen. Smoorheet in de salon en nog warmer in de slaapruimte, dat belooft wat voor vannacht.
Jammer genoeg hier geen Internet af te tappen. Allemaal zwaar beveiligd. Ze hadden me al gewaarschuwd dat dit niet zo makkelijk zal gaan hier in Frankrijk. We zien het wel. Moet het, dan zoeken we gewoon een grote plaats op, eventueel met "kaartje" .
Achter ons is een camping, enigszins afgesloten van de bootvaarders. Maar verderop lijkt een gigantisch grote camping te zijn, even dachten we aan een Camping Municipal. Jaap hielt een hele verhandeling over Fransen die ver van hun woonplaats werken, en dan vaak op een camping met een caravan staan om in te slapen. Nou dit zijn geen "werkers" maar nietsnutten. Althans dat wordt er over ze verteld. Er zijn paar hele opvallende zaken over die groep te vertellen. Ten eerste het terrein heeft een omvang van ongeveer een voetbalveld. Daarop op slechts enkele meters van elkaar zeer grote caravans – vaak zoals je deze bij kermissen ziet – die getrokken worden door Mercedes bussen, allemaal van type Sprinter. In die bussen staan wasmachines en allerlei andere huishoudelijk apparatuur in een vaste opstelling. Daarnaast vaak een andere Mercedes, personenwagens, die op hun beurt weer een zogenaamde "Kopkeuken" trekken. De bevolking liepen in twee soorten kleding rond, typisch zigeuners en kampers zoals we de anderen noemen. Op het terrein een groot gat waar een betonnen deksel vanaf gehaald was, deze lag er namelijk ernaast, en waaruit vuist dingen slangen naar de caravans liepen. Elektriciteit wordt naar zeggen " elders"gejat. Wij hielden het er maar op dat ze waarschijnlijk, gezien al die andere zaken, ze wel generatoren hadden. Overigens hoorde je die niet, wel veel muziek en gezang. Dus toch gejat? De campingbeheerder moet vaak optreden tegen deze lieden omdat er dan snoeren getrokken zijn vanaf de elektriciteits kasten tot op de camping helemaal naar hun verblijven.
Vrijdag 25 mei 2007
Sedan V-9.55 >>>>>
Sluis la Cassine nr 2. A- 16.30 uur
Ooit hadden we tijdens een vorige tocht een leuk aanlegsteiger gezien waar we als er plek zou zijn, graag een paar dagen zouden willen verblijven. Met picknick tafels op een groot mooi onderhouden grasveld. Dit laatste zeg ik zo, omdat er heel gezellig een groep geiten rondscharrelt en die zullen alles wel steeds millimeteren.
Het was een redelijk afstand voor vandaag, en het enige probleem dat zich voor zou kunnen doen, was de beschikbare ruimte daar, op ons "geitenplekkie".Iedereen die er ooit in de buurt geweest is, heeft het over die beestjes. "Zouden we er nog bij kunnen?" Ja dat denk je voortdurend als je er op weg naar bent. Slechts een schip, wel van een behoorlijk formaat, lag er, en konden we mooi aansluiten. Duitsers die hun boot gestald hebben in Pont-a-Bar en hier in de omgeving tochtjes mee maken.
Gisteravond hebben we in Sedan een staartje onweer meegemaakt, van ons mocht het wat heftiger zijn. Dus echt genieten was er niet bij. Voor sommige anderen ook niet, want op een bepaald moment reden de brandweer wagens af en aan. En wij werden ook met deze onweer narigheid, maar dan niet gisteravond maar vanmiddag bij sluis Nr 5 – naamloos –geconfronteerd. Een van de sluisdeuren was niet helemaal opengegaan en dan weet je wat er gebeurd. Alles springt op dubbel rood en wordt het wachten op de VNF. Meestal maximaal een half uurtje. Even via de intercom melden en er komt hulp, nou mooi deze keer niet! De Intercom lag PLAT! Men zei dat dit door het onweer was, en zo hadden we ook last van die klappen van gisteravond. Dachten we. Het bleek later heel iets anders uiteindelijk te zijn. En dit wachten werd bijna twee uur lang! Naast de sluis stond een woonhuis en daar kwam zowaar net iemand thuis. Wij hem aangesproken, en hij zou bellen. Dit hadden wij ook al geprobeerd, maar onze telefoonnummers deugden niet. Geen contact. En ja hoor luid toeterend kwam ons VNF mannetje, glimlachend en verontschuldigend, dat de Intercom het niet deed. "Hebben we een heel nieuw systeem, maar het heeft nog geen moment goed gewerkt." Was het verhaal van de VNF-er. Dat beloofd wat voor de rest van onze route. Gelukkig werkte tot we bij sluis nr 2 aankwamen alles normaal. En er was ook nog plek! Dus Jaap heeft zijn zin gekregen en nu liggen we te genieten van het mooie weer, ietsje te warm eigenlijk, en de hengels staan in actie. Wat we ook geactiveerd hebben zijn de muggenhorren, want het zal hier wel muggenland zijn, zo te voelen. In de verte rommelt het. Onweer?
Zaterdag 26 mei 2007
Cassines
Weinig vis, wel veel lol...
Een prachtige zonsopgang. Fris van de regen, want het onweerde gisteravond wederom, en deze keer behoorlijk heftig. De televisie heeft Jaap gelukkig weer aan de gang gekregen en nu maar onthouden hoe dat ging om het te kunnen herhalen. En op het nieuws hebben we gezien dat het vreselijk te keer is gegaan in Europa. Wij vinden het prachtig , echter als je er narigheid van overhoudt is dat natuurlijk minder leuk. We liggen hoog en rondom zagen we de prachtigste flitsen. Een nadeel zo als gewoonlijk, alles moet aan ramen dicht en dat wordt weer smoren in bed. Er zijn ergere dingen.
Zoals: DE GENERATOR HEEFT KUREN! Jankend kwam hij tot stilstand. De dynamo loopt vast. Gelukkig niet de motor zelf, maar zonder dynamo hebben we geen stroom aanlevering! Jaap heeft tot laat in de avond zitten sleutelen.
Ons avondeten, artisjokken, nog nooit gegeten, kluiven en spetteren werd het. Met wat sausjes er bij, heerlijk.
Zondag 27 mei 2007
Cassines
"Waarschijnlijk stond de V-snaar niet strak," was Jaap zijn eerste conclusie. Om half negen lag hij al in de motorruimte om de boel te bekijken.Na allerlei sleutel gerammel, hoor ik dat ding weer vrolijk pruttelen? Probleemloos? Het lijkt er wel op.
Ze riepen naar een bekende: "Photo, photo" en wezen naar de sluis waar we zo juist uitgekomen waren. De geroepene bleek, althans zo leek het, geen fototoestel bij zich te hebben. Waarop ik voorstelde om die foto te maken. Nou graag, en dan om het waterniveau, het was zeker een meter lager dan normaal, op foto vast te leggen. Ik informeerde of ze aan computer aan boord hadden, want dan is het met de USB een fluitje van een cent. Nee, die hadden ze niet. En daar stond even later op onze keukentafel de laptop plus printer te zwoegen.
Intussen gebeurde er buiten van alles. Tientallen mensen langs de kant die overal commentaar op gaven en naar ons stonden te wijzen, van je kan er best langs. Zo’n goed voorbeeld van de juiste stuurlui staan wal, want we konden, ondanks dat de afstand tussen wal en schip iets groter was geworden, nog steeds niet langs, ja met schade, maar dan hadden we echt geen trek in. Wij hebben tijd zat dus bleven bengelen aan die vrachtvaarder waar die ook heen schoof. En toen? Toen kwam er aan tegenovergestelde richting nog een vrachtboot aan. Een grote mêlee van schepen dus. Wat nu? De oplossing kwam snel daarna. De nieuwaangekomene maakt een lijn vast aan de vast liggende vrachtboot en begon als een gek te trekken, terwijl het ongelukkige schip zijn schroef op volle toeren liet draaien. Jaap zag dat niet zo zitten om zo mee geveegd te worden en snel maakte we alle lijnen los, om zelfstandig verder en dus mee, te kunnen manoeuvreren.
"Ben je klaar met die foto?" riep Jaap tussen de bedrijven door, aangezien het waarschijnlijk niet lang zou duren zo te sturen en we vrij baan kregen om verder te varen. Maar mijn printer had natuurlijk tijd nodig, want hoe zou ik anders die foto aan ze kunnen overhandigen. "Pour l’assurance,"zei de man na zijn dank uit gesproken te hebben. Ik vond alles achteraf wat vreemd, hij had toch al eerder kunnen zien dat het water, blijkbaar voor wat hij daar ging doen, te laag was? En precies op het moment dat we verder konden varen, rolden de printen uit mijn machine, en met een stortvloed aan Merci’s overhandigd. Op de valreep nog een visitekaartje kunnen afgeven. En verder gingen we weer. Wat een sensatie eigenlijk. Spannend maar vooral leuk om zo iets mee te maken.
Op naar de sluis van Mezieres, eentje waar we jaren geleden een zeer vervelende ervaring mee hadden. Hele hoge wanden en daardoor de bolders onbereikbaar en een water instroom die op de waterval van Niagara leek. Ons geestelijk, dus al flink op voorbereid, kwamen we zo tegen vijven daar aan. Na zo’n zware dag, vooral lange dag, geen pretje. Maar we moesten verder om een slaapplaats op te zoeken. Dus geen ontsnappen aan. Langzaam schoven we de sluis in, en zie ik in eens zo’n grote spiegel bij het bedieningshok, heel hoog boven de sluis uit. "Er zit een mannetje in," roept Jaap. Ja hoor komt ineens een koppetje uit een raam. Ik met een lijn in mijn hand en glimlachend naar hem, met een blik van: "Wat doe ik hiermee?" Een geruststellend knikje en daarna volgend met: "J’arrive" en ja hoor de hengel kwam er aan. Eerst mijn lijn, helemaal naar voren in de sluis, ik denk nee hè, want dan wordt je met stortvloed van water geconfronteerd, en hij nogmaals lief knikkend van "is niet erg".de lijn om een bolder gelegd. Bij Jaap hetzelfde en daar lagen we, te wachten op het grote gevecht met het water. Niks waterval, niks knokken met… nee heel geleidelijk en schuifje na schuifje openend schoven we langzaam naar boven. "Wat heb ik nou verkeerd gedaan de vorige keer?" De enige verklaring die we nu kunnen geven is dat we toen gewoon in actie zijn gekomen, zonder eerst eens rond gekeken te hebben. De toenmalige sluismeester heeft toen misschien gedacht: "Oh jullie kunnen alles zelf, zij neemt de trap, en na afloop vanaf een behoorlijke hoogte weer op de boot springend, trek open dat ding!" Nu we hem er bij betrokken hadden was het dus een heel ander, veel vriendelijker verhaal. Hoezo moeilijke sluis, nooit iets van gemerkt…..
Nog een sluis, Romero mooie naam hè, en op naar onze slaapplaats bij Lumes. En dit moest voor zeven uur gebeuren, want daarna blijven de sluisdeuren dicht tot de volgende ochtend. Het lukte allemaal. En liggen we net en wie zien we voorbij varen? De ORCA het zandschip van bij de sluis van Montcy. Ze hielden niet op met zwaaien en Merci, merci en thaank you" te roepen, zo dankbaar waren ze wat we voor ze gedaan hadden blijkbaar.
En vanmorgen om negen uur? Wederom de ORCA, weer als twee uiterst dankbare figuurtjes uit de stuurhut hangend en maar zwaaien naar ons. Terugvarend naar hun werkstek, en we hopen op een hogere waterstand voor ze. Moet kunnen, is gewoon een andere manier van sassen toepassen en het water staat zo een meter hoger. Maar of ze dat nu ook zijn gaan doen voor ze?
Sedan
De hele dag prachtig weer. Slechts vier sluizen gedaan. Geen problemen.
’s Middags zijn we per bromfiets naar de plaatselijk Champion geweest. Onze tassen zaten zo vol, dat ze als grote slappe zakken aan onze bagage dragers hingen. Vol met Coca Cola en Water. Onze belangrijkste middelen om in leven te blijven, vooral het zo warm blijft. Laat de warmte dus maar komen!
We liggen hier gratis, omdat er nog geen pontons liggen. Slechts een kale kade is er, de drijvende vlonders liggen deels hier aan de overkant en deels hier achter ons op land. Nog geen seizoen begonnen? "Tous est gratuit" meldden de capitainerie. Oké. Mooi meegenomen.
Intussen is de lucht helemaal betrokken. Onweer? Graag! Het is binnen rond 35 graden, en geen zuchtje wind te bekennen. Smoorheet in de salon en nog warmer in de slaapruimte, dat belooft wat voor vannacht.
Jammer genoeg hier geen Internet af te tappen. Allemaal zwaar beveiligd. Ze hadden me al gewaarschuwd dat dit niet zo makkelijk zal gaan hier in Frankrijk. We zien het wel. Moet het, dan zoeken we gewoon een grote plaats op, eventueel met "kaartje" .
Achter ons is een camping, enigszins afgesloten van de bootvaarders. Maar verderop lijkt een gigantisch grote camping te zijn, even dachten we aan een Camping Municipal. Jaap hielt een hele verhandeling over Fransen die ver van hun woonplaats werken, en dan vaak op een camping met een caravan staan om in te slapen. Nou dit zijn geen "werkers" maar nietsnutten. Althans dat wordt er over ze verteld. Er zijn paar hele opvallende zaken over die groep te vertellen. Ten eerste het terrein heeft een omvang van ongeveer een voetbalveld. Daarop op slechts enkele meters van elkaar zeer grote caravans – vaak zoals je deze bij kermissen ziet – die getrokken worden door Mercedes bussen, allemaal van type Sprinter. In die bussen staan wasmachines en allerlei andere huishoudelijk apparatuur in een vaste opstelling. Daarnaast vaak een andere Mercedes, personenwagens, die op hun beurt weer een zogenaamde "Kopkeuken" trekken. De bevolking liepen in twee soorten kleding rond, typisch zigeuners en kampers zoals we de anderen noemen. Op het terrein een groot gat waar een betonnen deksel vanaf gehaald was, deze lag er namelijk ernaast, en waaruit vuist dingen slangen naar de caravans liepen. Elektriciteit wordt naar zeggen " elders"gejat. Wij hielden het er maar op dat ze waarschijnlijk, gezien al die andere zaken, ze wel generatoren hadden. Overigens hoorde je die niet, wel veel muziek en gezang. Dus toch gejat? De campingbeheerder moet vaak optreden tegen deze lieden omdat er dan snoeren getrokken zijn vanaf de elektriciteits kasten tot op de camping helemaal naar hun verblijven.
Vrijdag 25 mei 2007
Sedan V-9.55 >>>>>
Sluis la Cassine nr 2. A- 16.30 uur
Ooit hadden we tijdens een vorige tocht een leuk aanlegsteiger gezien waar we als er plek zou zijn, graag een paar dagen zouden willen verblijven. Met picknick tafels op een groot mooi onderhouden grasveld. Dit laatste zeg ik zo, omdat er heel gezellig een groep geiten rondscharrelt en die zullen alles wel steeds millimeteren.
Het was een redelijk afstand voor vandaag, en het enige probleem dat zich voor zou kunnen doen, was de beschikbare ruimte daar, op ons "geitenplekkie".Iedereen die er ooit in de buurt geweest is, heeft het over die beestjes. "Zouden we er nog bij kunnen?" Ja dat denk je voortdurend als je er op weg naar bent. Slechts een schip, wel van een behoorlijk formaat, lag er, en konden we mooi aansluiten. Duitsers die hun boot gestald hebben in Pont-a-Bar en hier in de omgeving tochtjes mee maken.
Gisteravond hebben we in Sedan een staartje onweer meegemaakt, van ons mocht het wat heftiger zijn. Dus echt genieten was er niet bij. Voor sommige anderen ook niet, want op een bepaald moment reden de brandweer wagens af en aan. En wij werden ook met deze onweer narigheid, maar dan niet gisteravond maar vanmiddag bij sluis Nr 5 – naamloos –geconfronteerd. Een van de sluisdeuren was niet helemaal opengegaan en dan weet je wat er gebeurd. Alles springt op dubbel rood en wordt het wachten op de VNF. Meestal maximaal een half uurtje. Even via de intercom melden en er komt hulp, nou mooi deze keer niet! De Intercom lag PLAT! Men zei dat dit door het onweer was, en zo hadden we ook last van die klappen van gisteravond. Dachten we. Het bleek later heel iets anders uiteindelijk te zijn. En dit wachten werd bijna twee uur lang! Naast de sluis stond een woonhuis en daar kwam zowaar net iemand thuis. Wij hem aangesproken, en hij zou bellen. Dit hadden wij ook al geprobeerd, maar onze telefoonnummers deugden niet. Geen contact. En ja hoor luid toeterend kwam ons VNF mannetje, glimlachend en verontschuldigend, dat de Intercom het niet deed. "Hebben we een heel nieuw systeem, maar het heeft nog geen moment goed gewerkt." Was het verhaal van de VNF-er. Dat beloofd wat voor de rest van onze route. Gelukkig werkte tot we bij sluis nr 2 aankwamen alles normaal. En er was ook nog plek! Dus Jaap heeft zijn zin gekregen en nu liggen we te genieten van het mooie weer, ietsje te warm eigenlijk, en de hengels staan in actie. Wat we ook geactiveerd hebben zijn de muggenhorren, want het zal hier wel muggenland zijn, zo te voelen. In de verte rommelt het. Onweer?
Zaterdag 26 mei 2007
Cassines
Weinig vis, wel veel lol...
Een prachtige zonsopgang. Fris van de regen, want het onweerde gisteravond wederom, en deze keer behoorlijk heftig. De televisie heeft Jaap gelukkig weer aan de gang gekregen en nu maar onthouden hoe dat ging om het te kunnen herhalen. En op het nieuws hebben we gezien dat het vreselijk te keer is gegaan in Europa. Wij vinden het prachtig , echter als je er narigheid van overhoudt is dat natuurlijk minder leuk. We liggen hoog en rondom zagen we de prachtigste flitsen. Een nadeel zo als gewoonlijk, alles moet aan ramen dicht en dat wordt weer smoren in bed. Er zijn ergere dingen.
Zoals: DE GENERATOR HEEFT KUREN! Jankend kwam hij tot stilstand. De dynamo loopt vast. Gelukkig niet de motor zelf, maar zonder dynamo hebben we geen stroom aanlevering! Jaap heeft tot laat in de avond zitten sleutelen.
Ons avondeten, artisjokken, nog nooit gegeten, kluiven en spetteren werd het. Met wat sausjes er bij, heerlijk.
Zondag 27 mei 2007
Cassines
"Waarschijnlijk stond de V-snaar niet strak," was Jaap zijn eerste conclusie. Om half negen lag hij al in de motorruimte om de boel te bekijken.Na allerlei sleutel gerammel, hoor ik dat ding weer vrolijk pruttelen? Probleemloos? Het lijkt er wel op.
Onze boot is net zo'n varende werkplaats inclusief onderdelen magazijn. Want we hebben ook een reserve dynamo bij ons. "Voor je weet maar nooit"zoals Jaap dat zegt. En gelukkig dat hij twee rechterhanden heeft en niet zoals die man in Sedan die vroeg aan Jaap of hij hem met een electrische aansluiting kon helpen. "Nou misschien heb ik wel de juiste stekker voor u." Die had Jaap, maar toen kwam de reactie van diezelfde man Met "Ja maar die kan er niet aan zetten, ik ben niet technisch!" Keek naar Jaap of hij zo vriendelijk zou willen zijn. "De sukkel", dacht Jaap, varen met een boot ver van huis en dan zelfs dat soort dingen niet kunnen? En Jaap ging gewoon weer weg met stekker, "ik ga wel gas halen" zei de man. "Het is voor de koelkast, en die doet het ook op gas, maar dat is nou op, en moet ik nieuw halen". "Je doet maar"dacht Jaap. En kilometers verderop zagen we hem met een karretje waarop een gasfles lag lopen langs de kade.
Nee voor zulke domme mensen kan Jaap geen respect opbrengen, hij krijgt op zo’n moment altijd het gevoel dat hij dan als personeel ingeschakeld dreigt te worden. En dat kan natuurlijk altijd anders, maar niet zo. Onderweg help je elkaar altijd als het even kan, maar nooit ‘in dienst van’!
De luiken van de motorruimte zijn dicht en in de verte voel ik het gebrom en hoor het fluister geluid van de generator. Alles lijkt weer opgelost. Of niet helemaal? Jaap mompelt iets van: "We zijn benieuwd".
Vanmorgen geen zon, nee alles is grauw en mistig. Van de omgeving richting heuvels zien we niets. Bewolking die tot diep in de dalen hangt. Nagenoeg geen wind.
Vandaag weer vissen? Gisteravond werd dat wreed verstoord door een boot, een gigant, die daar kwam te liggen, eentje uit Bazel, Zwitserland. Als we het goed begrepen hebben vertrekken ze vandaag. En hebben we ons visstekkie weer terug. Je weet niet voor hoe lang want, al is het niet druk met pleziervaartuigen, ook geen beroepsvaart, het blijft tenslotte een komen en gaan van bootjes.
Maandag 28 mei 2007
Cassines V-10.30>>>>
Chesne A-12.30 uur
Het was "druk" gisteren zeker wel zes scheepjes gezien. De meeste kwamen toen ik de opmerking plaatste: "Nou het is vier uur, nu zullen niet veel bootjes meer komen…" en toen gebeurde het, de een na de ander. Ik mag van Jaap nooit meer zoiets zeggen! Een van die schepen, Nederlander, stond bij aankomst van de voor ons liggende sluis, te schelden: "Een wedstrijd met hindernissen vandaag. Allerlei sluisproblemen gehad". Dat beloofd wat voor vandaag. We gaan verder, naar Chesne. Want onze ervaring met dit stuk kanaal betrefd, die waren voor ons dezelfde.
Het was gisteren een troosteloze dag, vooral aan het eind van de dag. Regen en koud. Vijftien graden. Het vissen ging goed, geen grote vissen maar wel steeds beet, zoals dat heet. Uiteindelijk zaten we als "beren" ingepakt langs de waterkant en dat is nu de reden geworden dat we verder gaan. We zijn die troosteloosheid een beetje zat. De komende dagen wordt het ook niet beter. In Chesne gaan we weer allerlei nuttige dingen doen. Hopelijk kan ik daar wel Internet vinden. We moeten ook de was doen. Met dat slechte weer raken steeds meer warme dingen vuil en ontstaat er een krapte in onze kleding voorraad. En ik ga proberen daar een kapper te vinden. Ben benieuwd met wat voor een hoofd ik daar vandaan kom. Om het gebrek in mijn Franse kennis, zal ik een fotootje meenemen, van: "Zo wil ik het graag". Maar ja daar zie je alleen de voorkant, en hoe leg ik uit dat ik niet zo’n opgeschoren achterkant wil. Een troost hier kennen ze me niet en haar groeit gewoon weer aan!
Intussen, het is even na achten in de ochtend, probeert een zonnetje tussen de wolken door te breken. Volop vogeltjes rondom ons, die het zo te horen dit een vrolijke start van de dag vinden. Merels die het grasveldje over rennen, op zoek naar pieren. Windstil.
Dinsdag 29 mei 2007
Le Chesne
Geen Internet en geen wasserette hier. Wel een postkantoor en een kapper, plus een klein supermarktje. Acht graden buiten en grauw. Jaap is terug naar zijn warme bedje gegaan, "nog even uurtje meepikken" zoals hij zei.
Het feit dat we redelijk vroeg waren met een plekje in dit dorp te zoeken, was een gelukkie voor ons. Uiteindelijk lagen aan het eind van de dag her en der waar dat maar mogelijk was, totaal tien schepen aangemeerd. Een spits zou er misschien net door kunnen. Zo vol was het hier. De eerste twee schepen zijn reeds om zeven uur richting sluistrap gegaan. Bibberend van de kou stonden ze hun lijnen los te maken, het lijkt mij behoorlijk afzien met die kou, sluisje in sluisje uit. Wij blijven hier deze dag, we hebben elektra en water, deze voorzieningen zijn intussen behoorlijk opgeknapt. Mooie kasten hebben ze geplaatst. De doos, met ik weet niet hoeveel wateraansluitingen, is wederom van pas gekomen. Met deze keer een Gardena koppeling is er water te tappen. Wel even lachen bij het uitproberen, want er kwam op dekhoogte onverwacht een enorme waterstraal uit, die gelukkig geen narigheid bij de buren achter ons veroorzaakte, alle ramen waren dicht. Iedereen was wel vreselijk nat daarna.
Allerlei mensen zijn al druk in de weer. Hele groepen met boodschap tassen richting Supermarkt? Anderen die vuil weg brengen en kabels ontkoppelen. Ik hoor weer een boot starten.
Op de kerk hier vlakbij zit een merel luidkeels te zingen. Door de kom hier, krijgt hij een schitterende volume bij het fluiten. Eendjes zwemmen kwakend voorbij, kijken of ze nog wat kunnen "vangen" aan brood? Ik heb onderweg wel eens meegemaakt, dat ze verschrikt weg vluchten toen ik wat brood naar ze gooide, hier niet, die hebben de truc door. Bij het eerste stukje brood stormen ze naar onze boot. Nu met een gezicht weg zwemmend van "was dat alles?"
Er zijn nu al vijf boten richting de sluistrap gegaan.
Het regent.
Het is nu kwart over acht en ik ga douchen. Eens kijken hoe dat met de kapper gaat vandaag.
Woensdag 30 mei 2007
Chesne V- 9.00 >>>
Attigny steiger A- 16.30 uur
De kapper.
’s Morgens om negen uur stond ik daar op de stoep om te horen hoe laat ik terecht kon. Half twaalf, een mooie tijd. In de zaak staat een dame en aanpandig is ook een herensalon. Piepklein, die voor de dames was groter. Twee wasbekkens, twee droogkappen en drie kapperstoelen. En dat alles zoals het bij ons vroeger was. Een standaard met allerlei mandjes eraan waarin diverse rolletjes lagen en de bekende haarnetjes, die gebruikt worden bij het drogen onder kap. De droogkappen waren ook verrijdbaar. Wat je bij iemand wel eens thuis zag. De kapster was een dame op leeftijd, en rende als een routinier rond en deed alles tegelijk. Telefoon aannemen tijdens het knippen, een dames insmeren met een of andere pasta, ik geloof dat men dat gebruikt bij permanenten, en converseren met diezelfde dames. Het leek wel of ze tien handen had. En de kapsels die ze creëerde zagen er zeker niet standaard of ouderwets uit. Ik hield mijn hoop op een net koppie. Natuurlijk stond ik ruim voor half twaalf op de stoep. Maar voordat ik aan de beurt was… was het twaalf uur geworden. Oké, ze waste mijn haar, knipte het en het werd geföhnd. Zeer zorgvuldig, zeker niet gehaast, bij mijn eigen kappen sta ik na een kwartier alweer buiten en ben dan 33 euro kwijt. Hier niet, alles duurde ruim een half uur en dat voor, let op: "Negentien en een halve euro!"en ik kwam naar buiten met een goed geknipt koppie, en blij. De werkwijze van de kapster deed me denken aan de manier waarop men hier in Frankrijk je bedient in een restaurant. Een dame voor soms wel 10 tafeltjes en je zit nooit lang op je eten te wachten en voor driekwart van de prijs in Nederland, en ook nog hartstikke lekker en gezellig. Daar kan men nog wat van leren in Nederland, waar ze met ik weet niet hoeveel mensen rondrennen, en je dineetje doet er soms uren over voor je alles hebt.
Verder had ik ook nog een bijzondere ervaring,of was het een aanvaring? Ik had wat rond gelopen en zag een computer winkel met een affiche op het etalageraam, waarop stond dat het een Internat access punt had. Ik naar binnen. "Spreekt er iemand Engels hier ?" "A little!" Ik begon over Wifi, en ze keken me aan of ze water zagen branden. In de zaak zaten nog twee heren, en in rap Frans gingen die met elkaar in gesprek. Reactie van de man achter de toonbank: "No Wifi, all private". Wifi trop loin, kwam ook nog uit een mond. Ik wijzend naar hun affiche op het raam, "ja dat kon wel, maar dan wel de laptop meenemen hier naar toe." In tussen wijzend op een snoertje dat aan de muur hing. Maar plek om je spullen neer te zetten was daar amper. Hoezo Access punt? Ik kon er ’s middags terecht van 15.00 tot 19.00 uur, of te wel vier uur voor vijf euro. Van enige privacy aan jou kant was geen sprake. Ik ben dus er niet heengegaan.
De sluistrap
Veel bijzonders valt er niet over te vertellen. 28 sluizen die in een dag afgelegd moet worden. We gingen alsmaar naar beneden en dat was heel easy. Een sluis van het rijtje gaf slechts problemen. Alle sluizen zijn voorzien van een sensor aan het begin en aan het eind van de schutsluis. Dit is om een aantal lichten te bedienen van groen naar rood en anders om, als teken dat de sluis "het begrepen"heeft. Nummertje zeven, wilde niet functioneren en de sluisdeuren bleven dicht. En daar lagen we dan gereed om uit te varen, maar nu ingesloten. Bij de eerste sluis had de VNF-er gezegd, dat mochten er problemen zijn, we marifoon kanaal 20 moesten gebruiken. Een hele uitbreiding, voorheen moest je naar de Intercom die het vaak niet doet en dan blijf je maar wachten tot iemand merkt dat het verkeerd gaat met die bewuste sluis. En dat kon een behoorlijk tijdje duren. Ik dus per marifoon in mijn beste Frans gemeld dat sluis nummer zeven "ne functione pas"en ja hoor antwoord: "J arrive" En dat was ook zo. En wat bleek, Jaap zag dat, zat er een vogelnestje in de sensor, dus het signalerings systeem kon niets waarnemen. Geinig hè, maar om dit nou in het Frans te gaan vertellen…. Niet geprobeerd dus. Intussen waren de schepen die ’s morgens vertrokken waren, sommige ruim twee uur eerder dan wij, in elkaar geschoven en gingen we in konvooi van sluisje naar sluisje. Om half vijf kwamen we 28 sluizen later aan bij de kade even na Attigny. En er was gelukkig plek genoeg voor ons allemaal die deze kant op gegaan waren. Eentje is iets eerder links afgeslagen en die had hier niet meer bij gekund. Mooi toeval dus. Ik was net even op de kade hier en zag dat, het was even over achten in de avond, iedereen zijn bootje had klaar gemaakt voor de nacht. Al luiken, gordijnen en dektenten hermetisch gesloten. Twee mogelijkheden, of ze zitten allemaal ergens in een restaurant, maar wat ik aannemelijker vind is, dat ze allemaal liggen te pitten. Het mag dan soepel gegaan zijn, maar je voelt dat zo’n dag best in je body is gaan zitten, een beetje gesloopt dus. Het weer was prima om deze sluisactie te doen, niet te warm en ook geen regen. Die laatste viel ruim nadat we hier gearriveerd waren wel met bakken uit de hemel.
En Internet hier? Nee, en ook geen wasserette!
Vrijdag 1 juni 2007
Attigny V-9.50 >>>
Rethel A- 13.15 uur
Internet gevonden en een wasserette. Nu nog de tijd nemen om de weblog bij te werken tot vandaag.
Met vandaag bedoel ik 1 juni en niet 1 juli zoals ik in de haast tikte. Om dat moment stond er namelijk een dame naast me, terwijl ik drie uur mocht internetten in een computerzaak hier vlak in de buurt, en die vroeg hoelang ik nog nodig had om alles af te ronden. Vervelende verrassing aangezien ik oorspronkelijk af gesproken had om al was het tot zeven uur in de avond ik van hun Wifi gebruik mocht maken. Maar oké ik had wel alle e-mail binnen kunnen halen en zelfs mijn weblog met tekst kunnen vullen. Jaap en ik hebben wel zitten gniffelen om het feit dat we een Internet mogelijkheid hadden gevonden. Al een tijdje, zeker sinds le Chesne, worden we geconfronteerd met Nederlanders die zeer bekakt zijn, en ons vertelde dat ze hier in Rethel geen Internet contact hadden kunnen vinden. Toen we met deze mensen bij de plaatselijke VVV spraken en keken ze naar ons of we een zeer slecht soort mensen waren. "Zo zo u zoekt ook een Internet mogelijkheid, maar die is hier heus niet hoor. " Zij hadden al overal geïnformeerd. Maar om op het idee te komen een computer zaak in te gaan en daar eens te vragen was ze blijkbaar te min! Nou voor ons niet, want ik mocht gratis gebruik maken van hun Wifi. En al dus geschiedde.
Het weer is nog steeds kl…. Regen! Jaap zijn baard krijgt al behoorlijk krullen! Dus Nell nog even wachten en of de baard gekortwiekt gaat worden, want van af scheren is eigenlijk geen sprake, maar wel de Braun tondeuse op standje twee, lijkt me nog voorlopig ook niet aan de orde. De luchten rondom ons zijn voortdurend ZWART!
De wasserette
Die is er, maar wat een ongelooflijke afstand om met je karretje te lopen, gelukkig dat we die bromfietsen hebben. We informeerden her en der en op een gegeven moment nam zelfs een dame ons mee, daar helemaal naar toe. Zelf hadden we denken we, deze niet gevonden. Zat helemaal weggestopt in een klein uithoekje, zo te zien tussen de sociale woningbouw. Gisteren twee wassen en vandaag vier, allemaal in de grote boodschaptassen, een fluitje van een cent. Niet de prijs, zo’n 5,70 euro per wasbeurt en dat dan zes keer. Maar om zo’n wasmachine aan boord te plaatsen is geen optie, ooit hebben we daar wel aangedacht maar ten eerste waar plaats je zo’n ding en dan ook nog een droger er bij?. En wat doe je met de stroomtoevoer? De zekeringen zullen het aan de walkant niet trekken en aan boord is het dan ook een ontzettend grote stroomvreter. Dus het zal wel wasserette zoeken blijven. Ach dat heeft ook wel wat.
Tegen de thuisblijvers zou ik willen zeggen, blijf reageren op onze Weblog, het geeft een heerlijk gevoel van contact te hebben met het thuisfront. Ook via de e-mails die we mogen ontvangen, al zitten er soms twee weken tussen. En als het spannend is krijgen we SMS-jes dat iets weer goed is afgelopen. Heerlijk die communicatie middelen. Vooral als je zo lang weg bent en niet direct bereikbaar voor een babbeltje.
Morgen richting Berry au Bac. Een beetje veel kilometers, maar we proberen zover mogelijk in die richting te komen. We willen het kanaal van Aisne varen richting Parijs. Oorspronkelijk leek het daar niet op omdat vlak voor Parijs een stremming zou zijn. Echter, de VNf heeft hier een groot kantoor, en daar konden ze ons vertellen dat deze route geen problemen omtrent geplande stremming zou geven. Er kan natuurlijk altijd wel wat gebeuren, maar hun werkschema zegt dat we prima deze weg konden volgen anders had het de Marne moeten worden, maar die kennen we al. En de Aisne moet heel mooi zijn. We zijn benieuwd.
Verder geen bijzonderheden te vermelden, of het moet over onze flessenbak in de koelkast deur zijn, deze is ingestort. Met restanten van een sigarenkistje probeert Jaap hem te lijmen cq te verstevigen.
Zaterdag 2 juni 2007
Rethel V-9.40.>>>
Variscourt 15.20 uur
Acht uur in de ochtend, de klokken luidden van de plaatselijke kerk naast ons en …. de hond aan de overkant van het water "zingt" mee. Gisteren dachten we dat dit om een andere reden was, maar hij doet echt mee! Prachtig. Nou ja prachtig.
Buiten een stralende zon, alsof de hemel leeg geregend is. Hopelijk blijft dat nu even zo. Je zou het via de tv kunnen volgen, maar om dat dit aan de praat te krijgen heeft heel voeten in de aarde. Jaap heeft nog steeds geen gemakkelijke manier om de Astra satelliet te kunnen vinden. We doen het dus maar met onze barometer. Gaat die "omhoog" of gaat die "omlaag" en that ’s it!
De eerste echte muggenplaag hebben we vannacht meegemaakt. Een voorbode voor mooier weer? We hadden ze buiten kunnen houden, maar om in een plens regen de horren te plaatsen? Dus werd het Autannen. En dat helpt ook. Althans bij mij.
Buiten zingen de vogeltjes dat het en lieve lust is. De ratjes aan de overkant van dit kanaal racen langs de waterkant. Een echte ratrace.En ze rennen nog harder als ze door de eendjes ontdekt worden, dan gaan ze met z’n allen er als gekken vandoor. Het zijn geen vriendjes van elkaar, maar dit heb ik nog nooit gezien. De eendjes blijven ze net zolang vervolgen tot dit gespuis ergens in de walkant weg kan duiken, dan blijven de kwakkels nog een beetje op die plek rondhangen en schuiven dan pas verder als die snelle viervoeters niet meer te zien zijn..
Zondag 3 juni 2007
Variscourt V-9.45>>>>>
Bourg et Comin A-13.40 uur
Gisteren.
Het is de hele dag prachtig weer gebleven. Slechts een paar wolkjes in de middag. We zijn twee spitsen tegen gekomen. Het passeren daarvan blijft altijd spannend. Wel of niet over de grond schuren. In het Canal des Ardennes staat ongeveer twee meter water. Bij het voorbijgaan zie je de modderwolken rondom de schepen op komen. Je maakt je wel eens zorgen om het Canal van Bourgogne, maar hier lijkt het ook niet lang te duren of we hebben dezelfde problemen als daar. Ietsje minder regen en we varen allemaal over de bodem wat veel meer diesel vraagt om vooruit te komen.
Het dorpje Variscourt heeft niks om naar uit te kijken. Saai, wel allemaal plaatjes van huizen.
Vandaag
De aanlegplek hier is prachtig. Heel stil en alleen maar vogeltjes die je hoort zingen. En? Het weer is prachtig en volgens de tv blijft dat ook zo de komende dagen. Ja die doet het weer. Het blijft puzzelen voor Jaap. Met allerlei adviezen op volgend en steeds weer nieuwe dingen uitvindend, kreeg Jaap hem aan de praat.
Ook hier schrijdt de techniek voort. We zitten nu op het Canal lateral à’l’ Aisne en daar hebben de sluizen nu ook Marifoon. Kanaal 22. Gelukkig nog niet hoeven te gebruiken. Hiervoor was het kanaal 20. Ook nieuw voor ons. Eerst was er de telefoon, waarvan de nummers nooit kloppen, toen de Intercom, die het vaak niet doet en nu dit. Alleen vraag ik me af waar ze de signalen van de marifoon verwerken. Je ziet nooit iemand bij sluizen, terwijl je daar juist de marifoon antenne ziet staan. Mobiele marifoons? Ze bestaan ik weet het, maar voorlopig blijft die vraag open en we hopen heel, heel lang.
Nu liggen we aan een steiger in Boug et Comin, waar precies drie boten aan kunnen liggen met niet meer dan 1 meter tussen ruimte, strak tegen elkaar aan dus. En wij precies in het midden. Niet vrijwillig, maar je helpt elkaar nu eenmaal, wanneer dat kan.
De tocht hier heen bracht niets bijzonders, dan alleen een prachtig landschap. Licht heuvelachtig en van die glooiingen met korenvelden als tapijtjes gedrapeerd.
Morgen richting Vailly sur Aisne. Een klein stukje varen.
Het weer? Dit is wederom prachtig gebleven, tot de avond, toen zijn er wat druppels gevallen niet veel. Het is broeierig binnen. Hopelijk kan de boel vannacht een beetje open blijven, voor de broodnodige koelte om goed te kunnen slapen.
Jaap heeft nu krullen in zijn baard!
Maandag 4 juni 2007
Bourg et Comin V-9.50 >>>>
Vailly sur Aisne A-13.30 uur
Gisteravond toen het donker was waren vogels hier een klein eindje verderop in een grote plas, aan het, ja wat? Kwetteren? Jaap vond het geluid op een slippende V-snaar lijken. En hard! We hebben onderweg een aantal Sterns gezien, die naar visjes doken en ik denk dat die dit geluid maken. In een van onze Readers Digest boekjes staat dat de Lachstern een geluid als hègègègègègè maakt. Met een beetje fantasie kon je er dat van maken. Maar het zijn volgens dat boekje zeldzame vogels en verder stond dat ze vaak leven in grote binnenlandse watergebieden, dus ’t zou kunnen. Het was in ieder geval heel bijzonder en nu het weer licht is hoor je ze niet meer.
Gisteravond zagen we bij onze achterbuurman wat voor schade je kan krijgen wanneer je door de tunnel van Riqueval vaart. Ooit hadden we gelezen dat wanneer het verkeerd gaat je stuiterend daar door heen kan gaan. In die tunnel wordt je gesleept als een grote sliert bootjes. En stuitert er een dan gaat alles! Stootwillen worden al varend dan omhoog geduwd en de onbeschermde zijkant raspt langs de walkant en als het even tegen zit, dit vijf kilometer lang!
Je moet er niet aan denken!
Terugkijkend naar de afgelopen twee maanden kunnen we concluderen dat we wel veel gevaren hebben, maar nog weinig rond gekeken. Vaak is de omgeving er niet naar. En om de bromfietsen van boord te halen, om even een toertje te maken doe je ook niet zo gauw. Hopelijk komt dat nog. Ik heb nog weinig gefotografeerd, gefilmd en zeker geen tekenpotlood vastgehouden. De natuur is prachtig hier, maar ik ben niet zo’n "groen"schilder. Ik houd meer van kleine dorpjes met hun oude gevels. En de aanlegsteigers liggen vaak buiten de woonkernen, en zijn daar door vaak gratis, maar dan valt er weinig vast te leggen. Zoals Jaap dan zegt: "Elk nadeel heeft zijn voordeel"
Het weer? Nu om acht uur in de ochtend? Prachtig, met veel schapenwolkjes aan de hemel.
Dinsdag 5 juni 2007
Nee voor zulke domme mensen kan Jaap geen respect opbrengen, hij krijgt op zo’n moment altijd het gevoel dat hij dan als personeel ingeschakeld dreigt te worden. En dat kan natuurlijk altijd anders, maar niet zo. Onderweg help je elkaar altijd als het even kan, maar nooit ‘in dienst van’!
De luiken van de motorruimte zijn dicht en in de verte voel ik het gebrom en hoor het fluister geluid van de generator. Alles lijkt weer opgelost. Of niet helemaal? Jaap mompelt iets van: "We zijn benieuwd".
Vanmorgen geen zon, nee alles is grauw en mistig. Van de omgeving richting heuvels zien we niets. Bewolking die tot diep in de dalen hangt. Nagenoeg geen wind.
Vandaag weer vissen? Gisteravond werd dat wreed verstoord door een boot, een gigant, die daar kwam te liggen, eentje uit Bazel, Zwitserland. Als we het goed begrepen hebben vertrekken ze vandaag. En hebben we ons visstekkie weer terug. Je weet niet voor hoe lang want, al is het niet druk met pleziervaartuigen, ook geen beroepsvaart, het blijft tenslotte een komen en gaan van bootjes.
Maandag 28 mei 2007
Cassines V-10.30>>>>
Chesne A-12.30 uur
Het was "druk" gisteren zeker wel zes scheepjes gezien. De meeste kwamen toen ik de opmerking plaatste: "Nou het is vier uur, nu zullen niet veel bootjes meer komen…" en toen gebeurde het, de een na de ander. Ik mag van Jaap nooit meer zoiets zeggen! Een van die schepen, Nederlander, stond bij aankomst van de voor ons liggende sluis, te schelden: "Een wedstrijd met hindernissen vandaag. Allerlei sluisproblemen gehad". Dat beloofd wat voor vandaag. We gaan verder, naar Chesne. Want onze ervaring met dit stuk kanaal betrefd, die waren voor ons dezelfde.
Het was gisteren een troosteloze dag, vooral aan het eind van de dag. Regen en koud. Vijftien graden. Het vissen ging goed, geen grote vissen maar wel steeds beet, zoals dat heet. Uiteindelijk zaten we als "beren" ingepakt langs de waterkant en dat is nu de reden geworden dat we verder gaan. We zijn die troosteloosheid een beetje zat. De komende dagen wordt het ook niet beter. In Chesne gaan we weer allerlei nuttige dingen doen. Hopelijk kan ik daar wel Internet vinden. We moeten ook de was doen. Met dat slechte weer raken steeds meer warme dingen vuil en ontstaat er een krapte in onze kleding voorraad. En ik ga proberen daar een kapper te vinden. Ben benieuwd met wat voor een hoofd ik daar vandaan kom. Om het gebrek in mijn Franse kennis, zal ik een fotootje meenemen, van: "Zo wil ik het graag". Maar ja daar zie je alleen de voorkant, en hoe leg ik uit dat ik niet zo’n opgeschoren achterkant wil. Een troost hier kennen ze me niet en haar groeit gewoon weer aan!
Intussen, het is even na achten in de ochtend, probeert een zonnetje tussen de wolken door te breken. Volop vogeltjes rondom ons, die het zo te horen dit een vrolijke start van de dag vinden. Merels die het grasveldje over rennen, op zoek naar pieren. Windstil.
Dinsdag 29 mei 2007
Le Chesne
Geen Internet en geen wasserette hier. Wel een postkantoor en een kapper, plus een klein supermarktje. Acht graden buiten en grauw. Jaap is terug naar zijn warme bedje gegaan, "nog even uurtje meepikken" zoals hij zei.
Het feit dat we redelijk vroeg waren met een plekje in dit dorp te zoeken, was een gelukkie voor ons. Uiteindelijk lagen aan het eind van de dag her en der waar dat maar mogelijk was, totaal tien schepen aangemeerd. Een spits zou er misschien net door kunnen. Zo vol was het hier. De eerste twee schepen zijn reeds om zeven uur richting sluistrap gegaan. Bibberend van de kou stonden ze hun lijnen los te maken, het lijkt mij behoorlijk afzien met die kou, sluisje in sluisje uit. Wij blijven hier deze dag, we hebben elektra en water, deze voorzieningen zijn intussen behoorlijk opgeknapt. Mooie kasten hebben ze geplaatst. De doos, met ik weet niet hoeveel wateraansluitingen, is wederom van pas gekomen. Met deze keer een Gardena koppeling is er water te tappen. Wel even lachen bij het uitproberen, want er kwam op dekhoogte onverwacht een enorme waterstraal uit, die gelukkig geen narigheid bij de buren achter ons veroorzaakte, alle ramen waren dicht. Iedereen was wel vreselijk nat daarna.
Allerlei mensen zijn al druk in de weer. Hele groepen met boodschap tassen richting Supermarkt? Anderen die vuil weg brengen en kabels ontkoppelen. Ik hoor weer een boot starten.
Op de kerk hier vlakbij zit een merel luidkeels te zingen. Door de kom hier, krijgt hij een schitterende volume bij het fluiten. Eendjes zwemmen kwakend voorbij, kijken of ze nog wat kunnen "vangen" aan brood? Ik heb onderweg wel eens meegemaakt, dat ze verschrikt weg vluchten toen ik wat brood naar ze gooide, hier niet, die hebben de truc door. Bij het eerste stukje brood stormen ze naar onze boot. Nu met een gezicht weg zwemmend van "was dat alles?"
Er zijn nu al vijf boten richting de sluistrap gegaan.
Het regent.
Het is nu kwart over acht en ik ga douchen. Eens kijken hoe dat met de kapper gaat vandaag.
Woensdag 30 mei 2007
Chesne V- 9.00 >>>
Attigny steiger A- 16.30 uur
De kapper.
’s Morgens om negen uur stond ik daar op de stoep om te horen hoe laat ik terecht kon. Half twaalf, een mooie tijd. In de zaak staat een dame en aanpandig is ook een herensalon. Piepklein, die voor de dames was groter. Twee wasbekkens, twee droogkappen en drie kapperstoelen. En dat alles zoals het bij ons vroeger was. Een standaard met allerlei mandjes eraan waarin diverse rolletjes lagen en de bekende haarnetjes, die gebruikt worden bij het drogen onder kap. De droogkappen waren ook verrijdbaar. Wat je bij iemand wel eens thuis zag. De kapster was een dame op leeftijd, en rende als een routinier rond en deed alles tegelijk. Telefoon aannemen tijdens het knippen, een dames insmeren met een of andere pasta, ik geloof dat men dat gebruikt bij permanenten, en converseren met diezelfde dames. Het leek wel of ze tien handen had. En de kapsels die ze creëerde zagen er zeker niet standaard of ouderwets uit. Ik hield mijn hoop op een net koppie. Natuurlijk stond ik ruim voor half twaalf op de stoep. Maar voordat ik aan de beurt was… was het twaalf uur geworden. Oké, ze waste mijn haar, knipte het en het werd geföhnd. Zeer zorgvuldig, zeker niet gehaast, bij mijn eigen kappen sta ik na een kwartier alweer buiten en ben dan 33 euro kwijt. Hier niet, alles duurde ruim een half uur en dat voor, let op: "Negentien en een halve euro!"en ik kwam naar buiten met een goed geknipt koppie, en blij. De werkwijze van de kapster deed me denken aan de manier waarop men hier in Frankrijk je bedient in een restaurant. Een dame voor soms wel 10 tafeltjes en je zit nooit lang op je eten te wachten en voor driekwart van de prijs in Nederland, en ook nog hartstikke lekker en gezellig. Daar kan men nog wat van leren in Nederland, waar ze met ik weet niet hoeveel mensen rondrennen, en je dineetje doet er soms uren over voor je alles hebt.
Verder had ik ook nog een bijzondere ervaring,of was het een aanvaring? Ik had wat rond gelopen en zag een computer winkel met een affiche op het etalageraam, waarop stond dat het een Internat access punt had. Ik naar binnen. "Spreekt er iemand Engels hier ?" "A little!" Ik begon over Wifi, en ze keken me aan of ze water zagen branden. In de zaak zaten nog twee heren, en in rap Frans gingen die met elkaar in gesprek. Reactie van de man achter de toonbank: "No Wifi, all private". Wifi trop loin, kwam ook nog uit een mond. Ik wijzend naar hun affiche op het raam, "ja dat kon wel, maar dan wel de laptop meenemen hier naar toe." In tussen wijzend op een snoertje dat aan de muur hing. Maar plek om je spullen neer te zetten was daar amper. Hoezo Access punt? Ik kon er ’s middags terecht van 15.00 tot 19.00 uur, of te wel vier uur voor vijf euro. Van enige privacy aan jou kant was geen sprake. Ik ben dus er niet heengegaan.
De sluistrap
Veel bijzonders valt er niet over te vertellen. 28 sluizen die in een dag afgelegd moet worden. We gingen alsmaar naar beneden en dat was heel easy. Een sluis van het rijtje gaf slechts problemen. Alle sluizen zijn voorzien van een sensor aan het begin en aan het eind van de schutsluis. Dit is om een aantal lichten te bedienen van groen naar rood en anders om, als teken dat de sluis "het begrepen"heeft. Nummertje zeven, wilde niet functioneren en de sluisdeuren bleven dicht. En daar lagen we dan gereed om uit te varen, maar nu ingesloten. Bij de eerste sluis had de VNF-er gezegd, dat mochten er problemen zijn, we marifoon kanaal 20 moesten gebruiken. Een hele uitbreiding, voorheen moest je naar de Intercom die het vaak niet doet en dan blijf je maar wachten tot iemand merkt dat het verkeerd gaat met die bewuste sluis. En dat kon een behoorlijk tijdje duren. Ik dus per marifoon in mijn beste Frans gemeld dat sluis nummer zeven "ne functione pas"en ja hoor antwoord: "J arrive" En dat was ook zo. En wat bleek, Jaap zag dat, zat er een vogelnestje in de sensor, dus het signalerings systeem kon niets waarnemen. Geinig hè, maar om dit nou in het Frans te gaan vertellen…. Niet geprobeerd dus. Intussen waren de schepen die ’s morgens vertrokken waren, sommige ruim twee uur eerder dan wij, in elkaar geschoven en gingen we in konvooi van sluisje naar sluisje. Om half vijf kwamen we 28 sluizen later aan bij de kade even na Attigny. En er was gelukkig plek genoeg voor ons allemaal die deze kant op gegaan waren. Eentje is iets eerder links afgeslagen en die had hier niet meer bij gekund. Mooi toeval dus. Ik was net even op de kade hier en zag dat, het was even over achten in de avond, iedereen zijn bootje had klaar gemaakt voor de nacht. Al luiken, gordijnen en dektenten hermetisch gesloten. Twee mogelijkheden, of ze zitten allemaal ergens in een restaurant, maar wat ik aannemelijker vind is, dat ze allemaal liggen te pitten. Het mag dan soepel gegaan zijn, maar je voelt dat zo’n dag best in je body is gaan zitten, een beetje gesloopt dus. Het weer was prima om deze sluisactie te doen, niet te warm en ook geen regen. Die laatste viel ruim nadat we hier gearriveerd waren wel met bakken uit de hemel.
En Internet hier? Nee, en ook geen wasserette!
Vrijdag 1 juni 2007
Attigny V-9.50 >>>
Rethel A- 13.15 uur
Internet gevonden en een wasserette. Nu nog de tijd nemen om de weblog bij te werken tot vandaag.
Met vandaag bedoel ik 1 juni en niet 1 juli zoals ik in de haast tikte. Om dat moment stond er namelijk een dame naast me, terwijl ik drie uur mocht internetten in een computerzaak hier vlak in de buurt, en die vroeg hoelang ik nog nodig had om alles af te ronden. Vervelende verrassing aangezien ik oorspronkelijk af gesproken had om al was het tot zeven uur in de avond ik van hun Wifi gebruik mocht maken. Maar oké ik had wel alle e-mail binnen kunnen halen en zelfs mijn weblog met tekst kunnen vullen. Jaap en ik hebben wel zitten gniffelen om het feit dat we een Internet mogelijkheid hadden gevonden. Al een tijdje, zeker sinds le Chesne, worden we geconfronteerd met Nederlanders die zeer bekakt zijn, en ons vertelde dat ze hier in Rethel geen Internet contact hadden kunnen vinden. Toen we met deze mensen bij de plaatselijke VVV spraken en keken ze naar ons of we een zeer slecht soort mensen waren. "Zo zo u zoekt ook een Internet mogelijkheid, maar die is hier heus niet hoor. " Zij hadden al overal geïnformeerd. Maar om op het idee te komen een computer zaak in te gaan en daar eens te vragen was ze blijkbaar te min! Nou voor ons niet, want ik mocht gratis gebruik maken van hun Wifi. En al dus geschiedde.
Het weer is nog steeds kl…. Regen! Jaap zijn baard krijgt al behoorlijk krullen! Dus Nell nog even wachten en of de baard gekortwiekt gaat worden, want van af scheren is eigenlijk geen sprake, maar wel de Braun tondeuse op standje twee, lijkt me nog voorlopig ook niet aan de orde. De luchten rondom ons zijn voortdurend ZWART!
De wasserette
Die is er, maar wat een ongelooflijke afstand om met je karretje te lopen, gelukkig dat we die bromfietsen hebben. We informeerden her en der en op een gegeven moment nam zelfs een dame ons mee, daar helemaal naar toe. Zelf hadden we denken we, deze niet gevonden. Zat helemaal weggestopt in een klein uithoekje, zo te zien tussen de sociale woningbouw. Gisteren twee wassen en vandaag vier, allemaal in de grote boodschaptassen, een fluitje van een cent. Niet de prijs, zo’n 5,70 euro per wasbeurt en dat dan zes keer. Maar om zo’n wasmachine aan boord te plaatsen is geen optie, ooit hebben we daar wel aangedacht maar ten eerste waar plaats je zo’n ding en dan ook nog een droger er bij?. En wat doe je met de stroomtoevoer? De zekeringen zullen het aan de walkant niet trekken en aan boord is het dan ook een ontzettend grote stroomvreter. Dus het zal wel wasserette zoeken blijven. Ach dat heeft ook wel wat.
Tegen de thuisblijvers zou ik willen zeggen, blijf reageren op onze Weblog, het geeft een heerlijk gevoel van contact te hebben met het thuisfront. Ook via de e-mails die we mogen ontvangen, al zitten er soms twee weken tussen. En als het spannend is krijgen we SMS-jes dat iets weer goed is afgelopen. Heerlijk die communicatie middelen. Vooral als je zo lang weg bent en niet direct bereikbaar voor een babbeltje.
Morgen richting Berry au Bac. Een beetje veel kilometers, maar we proberen zover mogelijk in die richting te komen. We willen het kanaal van Aisne varen richting Parijs. Oorspronkelijk leek het daar niet op omdat vlak voor Parijs een stremming zou zijn. Echter, de VNf heeft hier een groot kantoor, en daar konden ze ons vertellen dat deze route geen problemen omtrent geplande stremming zou geven. Er kan natuurlijk altijd wel wat gebeuren, maar hun werkschema zegt dat we prima deze weg konden volgen anders had het de Marne moeten worden, maar die kennen we al. En de Aisne moet heel mooi zijn. We zijn benieuwd.
Verder geen bijzonderheden te vermelden, of het moet over onze flessenbak in de koelkast deur zijn, deze is ingestort. Met restanten van een sigarenkistje probeert Jaap hem te lijmen cq te verstevigen.
Zaterdag 2 juni 2007
Rethel V-9.40.>>>
Variscourt 15.20 uur
Acht uur in de ochtend, de klokken luidden van de plaatselijke kerk naast ons en …. de hond aan de overkant van het water "zingt" mee. Gisteren dachten we dat dit om een andere reden was, maar hij doet echt mee! Prachtig. Nou ja prachtig.
Buiten een stralende zon, alsof de hemel leeg geregend is. Hopelijk blijft dat nu even zo. Je zou het via de tv kunnen volgen, maar om dat dit aan de praat te krijgen heeft heel voeten in de aarde. Jaap heeft nog steeds geen gemakkelijke manier om de Astra satelliet te kunnen vinden. We doen het dus maar met onze barometer. Gaat die "omhoog" of gaat die "omlaag" en that ’s it!
De eerste echte muggenplaag hebben we vannacht meegemaakt. Een voorbode voor mooier weer? We hadden ze buiten kunnen houden, maar om in een plens regen de horren te plaatsen? Dus werd het Autannen. En dat helpt ook. Althans bij mij.
Buiten zingen de vogeltjes dat het en lieve lust is. De ratjes aan de overkant van dit kanaal racen langs de waterkant. Een echte ratrace.En ze rennen nog harder als ze door de eendjes ontdekt worden, dan gaan ze met z’n allen er als gekken vandoor. Het zijn geen vriendjes van elkaar, maar dit heb ik nog nooit gezien. De eendjes blijven ze net zolang vervolgen tot dit gespuis ergens in de walkant weg kan duiken, dan blijven de kwakkels nog een beetje op die plek rondhangen en schuiven dan pas verder als die snelle viervoeters niet meer te zien zijn..
Zondag 3 juni 2007
Variscourt V-9.45>>>>>
Bourg et Comin A-13.40 uur
Gisteren.
Het is de hele dag prachtig weer gebleven. Slechts een paar wolkjes in de middag. We zijn twee spitsen tegen gekomen. Het passeren daarvan blijft altijd spannend. Wel of niet over de grond schuren. In het Canal des Ardennes staat ongeveer twee meter water. Bij het voorbijgaan zie je de modderwolken rondom de schepen op komen. Je maakt je wel eens zorgen om het Canal van Bourgogne, maar hier lijkt het ook niet lang te duren of we hebben dezelfde problemen als daar. Ietsje minder regen en we varen allemaal over de bodem wat veel meer diesel vraagt om vooruit te komen.
Het dorpje Variscourt heeft niks om naar uit te kijken. Saai, wel allemaal plaatjes van huizen.
Vandaag
De aanlegplek hier is prachtig. Heel stil en alleen maar vogeltjes die je hoort zingen. En? Het weer is prachtig en volgens de tv blijft dat ook zo de komende dagen. Ja die doet het weer. Het blijft puzzelen voor Jaap. Met allerlei adviezen op volgend en steeds weer nieuwe dingen uitvindend, kreeg Jaap hem aan de praat.
Ook hier schrijdt de techniek voort. We zitten nu op het Canal lateral à’l’ Aisne en daar hebben de sluizen nu ook Marifoon. Kanaal 22. Gelukkig nog niet hoeven te gebruiken. Hiervoor was het kanaal 20. Ook nieuw voor ons. Eerst was er de telefoon, waarvan de nummers nooit kloppen, toen de Intercom, die het vaak niet doet en nu dit. Alleen vraag ik me af waar ze de signalen van de marifoon verwerken. Je ziet nooit iemand bij sluizen, terwijl je daar juist de marifoon antenne ziet staan. Mobiele marifoons? Ze bestaan ik weet het, maar voorlopig blijft die vraag open en we hopen heel, heel lang.
Nu liggen we aan een steiger in Boug et Comin, waar precies drie boten aan kunnen liggen met niet meer dan 1 meter tussen ruimte, strak tegen elkaar aan dus. En wij precies in het midden. Niet vrijwillig, maar je helpt elkaar nu eenmaal, wanneer dat kan.
De tocht hier heen bracht niets bijzonders, dan alleen een prachtig landschap. Licht heuvelachtig en van die glooiingen met korenvelden als tapijtjes gedrapeerd.
Morgen richting Vailly sur Aisne. Een klein stukje varen.
Het weer? Dit is wederom prachtig gebleven, tot de avond, toen zijn er wat druppels gevallen niet veel. Het is broeierig binnen. Hopelijk kan de boel vannacht een beetje open blijven, voor de broodnodige koelte om goed te kunnen slapen.
Jaap heeft nu krullen in zijn baard!
Maandag 4 juni 2007
Bourg et Comin V-9.50 >>>>
Vailly sur Aisne A-13.30 uur
Gisteravond toen het donker was waren vogels hier een klein eindje verderop in een grote plas, aan het, ja wat? Kwetteren? Jaap vond het geluid op een slippende V-snaar lijken. En hard! We hebben onderweg een aantal Sterns gezien, die naar visjes doken en ik denk dat die dit geluid maken. In een van onze Readers Digest boekjes staat dat de Lachstern een geluid als hègègègègègè maakt. Met een beetje fantasie kon je er dat van maken. Maar het zijn volgens dat boekje zeldzame vogels en verder stond dat ze vaak leven in grote binnenlandse watergebieden, dus ’t zou kunnen. Het was in ieder geval heel bijzonder en nu het weer licht is hoor je ze niet meer.
Gisteravond zagen we bij onze achterbuurman wat voor schade je kan krijgen wanneer je door de tunnel van Riqueval vaart. Ooit hadden we gelezen dat wanneer het verkeerd gaat je stuiterend daar door heen kan gaan. In die tunnel wordt je gesleept als een grote sliert bootjes. En stuitert er een dan gaat alles! Stootwillen worden al varend dan omhoog geduwd en de onbeschermde zijkant raspt langs de walkant en als het even tegen zit, dit vijf kilometer lang!
Je moet er niet aan denken!
Terugkijkend naar de afgelopen twee maanden kunnen we concluderen dat we wel veel gevaren hebben, maar nog weinig rond gekeken. Vaak is de omgeving er niet naar. En om de bromfietsen van boord te halen, om even een toertje te maken doe je ook niet zo gauw. Hopelijk komt dat nog. Ik heb nog weinig gefotografeerd, gefilmd en zeker geen tekenpotlood vastgehouden. De natuur is prachtig hier, maar ik ben niet zo’n "groen"schilder. Ik houd meer van kleine dorpjes met hun oude gevels. En de aanlegsteigers liggen vaak buiten de woonkernen, en zijn daar door vaak gratis, maar dan valt er weinig vast te leggen. Zoals Jaap dan zegt: "Elk nadeel heeft zijn voordeel"
Het weer? Nu om acht uur in de ochtend? Prachtig, met veel schapenwolkjes aan de hemel.
Dinsdag 5 juni 2007
Vailly sur Aisne V-12.00>>>>
Soissons A-14.30
Ons vertrek gisterochtend, dwars tussen twee schepen uit ging als een eitje op naar Vailly sur Aisne. Een plek aan de rivier, want dat is hier, het stroomt hier behoorlijk. Tegenstroom. Jaap maakt zich een beetje zorgen hoe we hier weg kunnen. Vlak voor ons ligt een brug, waar je niet onderdoor mag, met hele grote stronken, dus veel plaats om te keren is er niet.
We wilden gisteren ergens een hapje eten, maar alles is gesloten. Iemand had ons ooit gezegd, dat wanneer je de moeite neemt om in een kroeg wat te drinken, liefst aan de bar, dan willen ze vaak wel wat voor je klaar maken. Wij dit ook een keertje uitgeprobeerd, hangend aan de tap een biertje voor mij en een wijntje voor Jaap, ze schenken hier de wijn tot de rand, en vragen of we daar wat konden eten. "Nee, er komt niemand, dus ik maak niets klaar!" En dat was het, de bardame was onvermurwbaar. Op een gegeven moment hoorden we de vriezer opengaan en dachten: "Nou misschien…..?" Nee hoor ze ging eten voor de volgende dagen klaar maken, in ons bij zijn. Heerlijk gerookte haring, ingelegd in uien, winterwortel, laurierblaadjes, tijm en heel veel zonnebloemolie, tot alles onderstond. En dat alles moest dan drie dagen trekken. Het water liep ons bijna uit de mond.
Ik heb zelf toen maar een vissalade gemaakt, met allerlei vis uit blikjes dan. Smaakte ons ook voortreffelijk. Wijntje erbij en we waren na het eten "zo vertrokken". De afwas staat er nu nog, het is ochtend. Alles maar even in de week gezet.
Vandaag gaan we naar Soisson, een klein stukje varen, maar voor het zo ver is gaan we eerst de boot een beetje kuizen. Zowel binnen als buiten. Moet ook af en toe gebeuren.
Het weer is prachtig, wordt al behoorlijk warm.
Dus dat wordt dadelijk behoorlijk zweten. Stofzuigen, stoffen en de boot schoonspoelen etc.
Soissons
Een prima stek vlak bij het centrum. Alleen wat weinig bolders om aan vast te maken. Met een beetje improvisatie en de boel ligt vast, precies voor een trapje in de kade. Kunnen de oudjes makkelijk in en uit de boot… Wij op zoek naar een hotspot. Er zouden in Soissons zes stuks te vinden zijn. Gevraagd bij de plaatselijke VVV: "Hotspots ?"en duikt in een kast en komt met een plattegrond te voorschijn. "’t Zal toch niet waar wezen? Zomaar even aan ons vertellen waar die gezocht moeten worden?"
Nee natuurlijk niet, hij wilde ons waarschijnlijk de mooiste plekjes van Soissons gaan vertellen. Zag aan onze gezicht dat we, zo begreep hij het, toch iets anders bedoelden? Ja, en omstandig uitgelegd dat we een plek zonder waar we met onze laptop konden internetten. "Oh een internet café?" Ja die wist hij. Vlakbij en wij zijn er meteen poolshoogte gaan nemen. Een Brasserie met apart een kleine ruimte waar je vrolijk weg kon rammelen. Wel voor 6,30 euro per uur. Niet bepaald een kopie. En dat geld is alleen maar voor een snoertje die je in de laptop kan douwen. Snel verdiend. Bovendien was het nog mijn eigen snoertje, de zijne was te kort! Wat we wilden doen, ging uiteindelijk niet. We wilden de belasting betalen. Mistten we toch nog net een klein stukje informatie. Jammer, volgende keer beter.
Ons reisdoel wordt nu Parijs. Flink doorstomen, weinig sluizen en met een paar "schippersdagen" zit je er zo!
Woensdag 6 juni 2007
Soissons V-11.00.>>>
Choisy-ur-Bac A-16.30 uur
Vanmorgen zijn er al drie geladen spitsen voorbij. Komende uit de richting van St. Quentin. Ik weet niet hoe breed hier verder is, want die dingen komen we onderweg nog steeds liever niet tegen. Met een beetje pech zit je zo aan de grond.
Vanmorgen toen we wakker werden, het is wederom prachtig weer, ontdekten we achter ons een pleziervaartuig. Een Nederlands model maar waarschijnlijk Duitse eigenaar. Waar die in eens vandaan gekomen is? Gisteravond om tien uur lag hij daar nog niet. Ergens weggevlucht?
Het vreemde is dat de kade hier heel lang is, en precies waar we nu liggen, hebben drie schepen aangelegd. Eentje op een kleine afstand voor ons en een met ook zo’n afstand achter ons. Waarom op een kluitje? Enge stad? Deed me denken aan het verhaal over Creuil in Frankrijk, een stad waarvan velen zeggen: "Nooit aanleggen daar, veel te gevaarlijk!" Is dat misschien hier ook zo? Er liep wel vreemd volk langs de kade ’s avonds.
Vanmorgen een mug doodgeslagen die een fikse druppel bloed opleverde. Van mij? Jaap lustten ze niet! Niet eerlijk. Met een beetje warmte en die is er genoeg de laatste dagen, wordt je gek van de jeuk.
En warm is het ook ’s nachts, het bijzondere is dat we ontdekt hebben, dat wij met z’n tweeën het vier graden opstoken in de slaapruimte. Buiten 17? Binnen 21 en dat verschil is er altijd. Maakt niet uit hoe warm of koud het buiten is, altijd vier graden verschil.
Op de walkant hier staat een groot gebouw waar ’t lijkt of er douche- en wasruimtes zijn, echter alles op slot. Dit zien we vaker. Wanneer is het hier in Frankrijk hoogseizoen? Of gaan die dingen nooit meer open? Soms lijkt dat zo. Ooit gestart om de toeristen te vangen, en ze daar te houden, maar door gebrek aan belangstelling, te weinig bezoekers, weer afgeschaft? Gelukkig hebben we die niet nodig, wij zijn geheel selfsupporting.
Donderdag 7 juni 2007
Choisy-sur-Bac V13.15>>>>
Compiegne A-14.20 uur
Gisteren
Uiteindelijk werden het wel 10 spitsen die we voor bij zagen komen. Maar op de Aisne zelf, niet een! En het zou niets betekenen, want de rivier, het is geen kanaal bij uitzondering, is breed genoeg.
En dat bootje wat zo plotseling verscheen ’s morgens vroeg zagen we onderweg ergens aangelegd bij een piepklein steigertje. Brood wezen halen? Hij was namelijk ruim voor we vertrokken ook weer weg.
’s Morgens hier over de plaatselijk markt gelopen. Blijft leuk zo dat rondscharrelen tussen de kramen. We hebben wat verse groente en fruit gekocht. In de overdekte markt was vlees, nog geen vis, en kaas te koop. Van beide ook het een en ander meegenomen. Vlees voor een barbecue als we een leuk plekje zouden vinden, en dat laatste duurde heel lang, te lang eigenlijk. Maar de aanlegkade in Choisy-sus-Bac boodt precies wat we zochten. Rust en een klein beschut grasveldje.
Een prima stek vlak bij het centrum. Alleen wat weinig bolders om aan vast te maken. Met een beetje improvisatie en de boel ligt vast, precies voor een trapje in de kade. Kunnen de oudjes makkelijk in en uit de boot… Wij op zoek naar een hotspot. Er zouden in Soissons zes stuks te vinden zijn. Gevraagd bij de plaatselijke VVV: "Hotspots ?"en duikt in een kast en komt met een plattegrond te voorschijn. "’t Zal toch niet waar wezen? Zomaar even aan ons vertellen waar die gezocht moeten worden?"
Nee natuurlijk niet, hij wilde ons waarschijnlijk de mooiste plekjes van Soissons gaan vertellen. Zag aan onze gezicht dat we, zo begreep hij het, toch iets anders bedoelden? Ja, en omstandig uitgelegd dat we een plek zonder waar we met onze laptop konden internetten. "Oh een internet café?" Ja die wist hij. Vlakbij en wij zijn er meteen poolshoogte gaan nemen. Een Brasserie met apart een kleine ruimte waar je vrolijk weg kon rammelen. Wel voor 6,30 euro per uur. Niet bepaald een kopie. En dat geld is alleen maar voor een snoertje die je in de laptop kan douwen. Snel verdiend. Bovendien was het nog mijn eigen snoertje, de zijne was te kort! Wat we wilden doen, ging uiteindelijk niet. We wilden de belasting betalen. Mistten we toch nog net een klein stukje informatie. Jammer, volgende keer beter.
Ons reisdoel wordt nu Parijs. Flink doorstomen, weinig sluizen en met een paar "schippersdagen" zit je er zo!
Woensdag 6 juni 2007
Soissons V-11.00.>>>
Choisy-ur-Bac A-16.30 uur
Vanmorgen zijn er al drie geladen spitsen voorbij. Komende uit de richting van St. Quentin. Ik weet niet hoe breed hier verder is, want die dingen komen we onderweg nog steeds liever niet tegen. Met een beetje pech zit je zo aan de grond.
Vanmorgen toen we wakker werden, het is wederom prachtig weer, ontdekten we achter ons een pleziervaartuig. Een Nederlands model maar waarschijnlijk Duitse eigenaar. Waar die in eens vandaan gekomen is? Gisteravond om tien uur lag hij daar nog niet. Ergens weggevlucht?
Het vreemde is dat de kade hier heel lang is, en precies waar we nu liggen, hebben drie schepen aangelegd. Eentje op een kleine afstand voor ons en een met ook zo’n afstand achter ons. Waarom op een kluitje? Enge stad? Deed me denken aan het verhaal over Creuil in Frankrijk, een stad waarvan velen zeggen: "Nooit aanleggen daar, veel te gevaarlijk!" Is dat misschien hier ook zo? Er liep wel vreemd volk langs de kade ’s avonds.
Vanmorgen een mug doodgeslagen die een fikse druppel bloed opleverde. Van mij? Jaap lustten ze niet! Niet eerlijk. Met een beetje warmte en die is er genoeg de laatste dagen, wordt je gek van de jeuk.
En warm is het ook ’s nachts, het bijzondere is dat we ontdekt hebben, dat wij met z’n tweeën het vier graden opstoken in de slaapruimte. Buiten 17? Binnen 21 en dat verschil is er altijd. Maakt niet uit hoe warm of koud het buiten is, altijd vier graden verschil.
Op de walkant hier staat een groot gebouw waar ’t lijkt of er douche- en wasruimtes zijn, echter alles op slot. Dit zien we vaker. Wanneer is het hier in Frankrijk hoogseizoen? Of gaan die dingen nooit meer open? Soms lijkt dat zo. Ooit gestart om de toeristen te vangen, en ze daar te houden, maar door gebrek aan belangstelling, te weinig bezoekers, weer afgeschaft? Gelukkig hebben we die niet nodig, wij zijn geheel selfsupporting.
Donderdag 7 juni 2007
Choisy-sur-Bac V13.15>>>>
Compiegne A-14.20 uur
Gisteren
Uiteindelijk werden het wel 10 spitsen die we voor bij zagen komen. Maar op de Aisne zelf, niet een! En het zou niets betekenen, want de rivier, het is geen kanaal bij uitzondering, is breed genoeg.
En dat bootje wat zo plotseling verscheen ’s morgens vroeg zagen we onderweg ergens aangelegd bij een piepklein steigertje. Brood wezen halen? Hij was namelijk ruim voor we vertrokken ook weer weg.
’s Morgens hier over de plaatselijk markt gelopen. Blijft leuk zo dat rondscharrelen tussen de kramen. We hebben wat verse groente en fruit gekocht. In de overdekte markt was vlees, nog geen vis, en kaas te koop. Van beide ook het een en ander meegenomen. Vlees voor een barbecue als we een leuk plekje zouden vinden, en dat laatste duurde heel lang, te lang eigenlijk. Maar de aanlegkade in Choisy-sus-Bac boodt precies wat we zochten. Rust en een klein beschut grasveldje.
We kozen voor de gasbarbecue, minste schoon te maken er aan, en onze worstjes voor Jaap en mijn lamsboutjes deden het prima op dat ding. Er stond vrij veel wind en ik had een groot stuk triplex, mijn tekenplank, als windscherm geplaatst.
Dit werd bijna mijn ongeluk. Het stoeltje waar ik op zat, een beetje scheef, en hopla daar ik ging, richting barbecue en water. Bijna een grote ravage, maar aangezien ik tot nu toe een gelukkige manier van vallen heb, bleef de schade beperkt. Ik zag de vlammen vlak langs mijn hoofd gaan, de schaal met vlees maakte een flinke schuiver waardoor er vet in de gasvlam viel, een worstje vloog in de plomp en met een hele lichte verbranding op mijn arm en knie, kwam ik er zeer genadig vanaf. Was wel schrikken natuurlijk.
Vandaag
Intussen ziet de boot er uit als een grote werkplaats. Jaap gaat groot onderhoud plegen. Op allerlei plaatsen olie verversen en de accu’s bij vullen. Bij dit soort handelingen krijg ik altijd van die visioenen, dat er ergens iets fout gaat, en dat Jaap dan een onderdeel mist. Een geluk, we liggen niet ver van een grote stad en is gemakkelijk te bereiken via de Tomos. Een hele geruststelling. Althans voor mij.
Vandaag gaan we naar Compiegne, dieselolie halen. Ben benieuwd wat de prijs per liter is. Vaak zien we onderweg 1,16 staan. Heftig!
Het schutten tijdens de laatste dagen kan je zelfs saai noemen. Ze doen het allemaal, we maken geen ruzie om de manier van vastmaken, en we komen ook niemand tegen waarmee we moeten sassen, zodat daar ook geen verrassingen uit ontstaan. Te saai bijna? Nee hoor, heerlijk zonnetje erbij, varen met de parasol uitgestald op het achterdek en met een vaartje van 8 à 9 kilometer per uur schuiven we zo richting Parijs.
Compiegne
Het was een vaarstuk van niks. Een uurtje na ons vertrek uit Choisy au Bac kwamen we bij de tankboot aan. Aan de overkant daar is er een prima aanlegmogelijkheid en zo te zien genoeg plaats voor ons. Bij het voorbij varen zagen we op een aantal boten wat mensen uitgebreid staan zwaaien. En ja hoor bekenden uit de haven van Leidschendam.
Meteen een praatje gemaakt, ze bleken net een uurtje voor ons hier gearriveerd te zijn. We hadden thuis al tegen elkaar geopperd: "Tot ergens in Frankrijk met een borrel." Daar is niets van terecht gekomen wij moesten boodschappen doen en zij nog een Frans vignet halen. Nu in de avond regent het pijpenstelen. Jaap doet de kas en ik heb de route naar Auvers sur Oise genoteerd. Zoiets doe ik steeds, weet ik precies hoeveel tijd we hebben om koffie te zetten of om een lunch klaar te maken. Het is ruim zes uur varen daarheen, dus een hele ruk. Zes sluizen en 68 kilometer tot daar.
De tocht over de Maas, Canal des Ardennes en de l’Aisne waren prachtig. Je waant je voortdurend in niemandsland. Alleen maar heuvels met landerijen en bossen. En heel af en toe wat huisjes in de verte.
Nu wordt dat wel even anders, een grote rivier met veel beroepsvaart en een saaie omgeving. En dat blijft zo tot we in Parijs zijn.
Vrijdag 8 juni 2007
Compiegne V-9.15>>>>
St. Leu-dÉsserent A- 15.15 uur.
Vannacht onweer geweest. Rondom ons plotseling verlichte wolken, geen lichtflitsen te zien. Ergens heel in de verte hoorde je wat gerommel en enorme plensbuien vielen naar beneden. Jammer genoeg moest het koepeltje weer op de anti regen stand.
Plots, ik weet niet hoe laat precies, ik denk rond een uur, schommelde de boot behoorlijk, Jaap er uit om te kijken of we bezoekers hadden. Niets te zien. Onweer geeft altijd iets wat de roverij op stap doet gaan. Gisteren zagen we hier vlakbij al van dat gespuis. Vijftien agenten stonden er omheen. Twee politie wagens, een overvalwagen, een hond in de wachtstand en een paar met van die racefietsen. Eentje werd geboeid meegenomen. Leek op drugs controle. Een agent met handschoenen aan, onderzocht een gozer op zeer ongegeneerde wijze. Het was wat smakeloos te zien, om de knul zijn edele delen zien afgetast te worden. Hij hoefde net zijn broek niet uit te doen. Alle naden van zijn jas werden minutieus onderzocht. Zijn rugzak onderste boven gekeerd en er werd wat aan de andere agenten getoond, dat in een papiertje zat. Dus inderdaad drugs? Er stond een meisje bij dat misschien niet ouder was dan een jaar of veertien. Allebei te vies om aan te pakken.
Acht uur in de ochtend en het weer is somber. Geen zonnetje te zien. Jaap is een eindje gaan lopen.
De eerste boot is reeds vertrokken. Ik ga maar eens douchen, wordt een lange dag vandaag met veel draaiuren.
Sta ik te douchen, stormt Jaap naar binnen en roept: "Parallel actie!" En vliegt naast me de toilet ruimte in. Nou ja ruimte….Sta ik daar met aan de ene kant een heerlijk warme waterstraal over mijn rug en aan de andere kant zo’n kil nat douche gordijn tegen me aan. Brrrrr! Moest ie zo nodig p…. En dan die "luften"! Gelukkig was hij heel snel ook met vertrekken! Oef!
Jaap heeft na het tanken uitgerekend hoeveel liter per uur onze boot loopt. Nog geen drie liter per uur! Dat is heel wat anders dan de vier en een half normaal. Scheelt een hoop geld. En de prijs per liter was inderdaad 1,16 euro!
We zijn met 10 a 12 km per uur de l’Oise afgevlogen. En wat een spitsen, we hebben ze niet kunnen tellen. Misschien wel 30 vandaag. Ze geven door de vaarbreedte, die is groot, weinig tot geen problemen. Al varen ze met een nog grotere snelheid dan wij voor bij. Ja in tegengestelde richting, niemand heeft ons van achter oplopend gepasseerd. De sluizen tot hier waren allemaal dubbel, niks wachten nee roets er zo door heen met een verval van ongeveer anderhalve meter. Allemaal op het middenlijntje.
Zaterdag 9 juni 2007
St. Leu d’ Esserent V-9.45>>>
Parmain (vlakbij l’Isle Adam) A-12.45
Ik ben gisteren voor het eerst, in het kader van: Jij moet ook kunnen varen" zelfstandig een sluis uitgevaren. Ging gesmeerd! Smaakt naar meer!
De plaats waar we nu liggen is volgens ons een nieuwe. We hadden ons geestelijk voorbereid op een flink stuk door te varen naar Auvers sur Oise, maar deze trok ons wel heel erg. Dus gestopt. Vlakbij een restaurantje met forellen vijvers. Niet dat we forel hebben gegeten, stond ook niet op de kaart, je mag daar tegen betaling zelf op forel vissen. Kweekforel. Twaalf euro voor een halve dag, met slechts 1 hengel, staat er nog met nadruk bij. We hebben een dagmenu genomen, iets anders was er niet, en dat smaakte prima. Toen bleek dat deze aanlegplaats niet gratis was. Of we even wilden afrekenen, tien euro voor een nacht. Inclusief water en elektriciteit. Eigenlijk aan de dure kant. Maar het feit dat we in een schattig prieeltje vlak aan de waterkant konden eten, maakte het allemaal goed.
We zijn het plaatselijke dorpje gisteravond nog doorgelopen, en het bleek veel groter te zijn dan we in eerste instantie dachten. En heel oud met een prachtige vestingkerk boven op de heuvel.
Parmain
Waar we precies zullen aanleggen vandaag, weten we nog niet. We zijn tenslotte veel eerder gestopt, dan we oorspronkelijk van plan waren. Eigenlijk weten we dat zelden van te voren, maar meestal hebben we wel een plan opgemaakt. In ieder geval gaan we verder richting Parijs. Zal nog ongeveer twee dagen duren voor we de haven van Arsenal, vlakbij Place de Bastille, zullen liggen.
Het weer
De Tv, ja het doet het weer eens een keertje prima, geeft hoge temperaturen maar ook veel regen aan. Het schijnt in Nederland behoorlijk te keer te zijn gegaan. Twee doden en veel schade. We lazen dat er zelfs weer alarm was afgegeven. Heftig. Overigens dit onweer heeft in Frankrijk ook voor veel ongemak gezorgd. Sommigen hangend over de brugleuning, vroegen of we veel last van het onweer gehad hadden. Nou wij niets, zal wel aan de andere kant van een heuvelrug zijn blijven hangen. We hebben wel wat lichtflitsen als oplichtende wolken gezien, met wat licht gerommel in de verte, meer niet. Maar in de krant stond wel over veel schade her en der gemeld. En is dit front doorgeschoven naar Nederland?
De lucht zit helemaal dicht. Geen zonnetje te bekennen, maar met een lekkere temperatuur. Goed vaarweer.
Zondag 10 juni 2007
Parmain V-11.40 >>>>
Andresy (bij Conflans St Honorine) A-16.00 uur
Parmain heeft een leuk druk centrumpje. Overal zie je eethuisjes, waar het behoorlijk druk is. Het grappigste dat we zagen, was dat een van die restaurantjes een stoep van een tafelbreedte, wel met 20 tafeltjes op een rijtje gevuld hadden. Evenwijdig aan de rivier de l’Oise. Dan de straat, overigens zonder verkeer(afgesloten) en dan het restaurant zelf.
Onderweg hier naar toe voor het eerst een open computer verbinding gezien, die niet beveiligd was. Jammer genoeg konden we daar niet aanleggen, dus ook geen Internet.
We hebben nog iets heel bijzonders meegemaakt. Op een gegeven moment zie we iets in de rivier zwemmen, dat op een rat leek. Maakt een bocht en komt naar onze boot gezwommen. Toen zeiden we:"Geen rat, een woelmuis." Maar dat was het ook niet, want die hebben geen rattenstaart. "Een beverrat misschien?" Vlakbij onze boot aangekomen, op nog geen meter afstand, kijkt ie omhoog en zwemt weer verder. Richting de brug waarop mensen brood naar beneden gooiden. Tussen de eendjes zwemmend vrat het beestje vrolijk mee. Kon dus echt geen rat zijn, want de eenden reageerden helemaal niet op hem. Langs de waterkant zaten ook mensen brood te strooien en op nog geen meter afstand van ze smulde het beestje heerlijk voort. Het brood tussen de voorpootjes houdend, werd alles opgepeuzeld. Boek erbij! Jahoor een beverrat. Met zijn stompe kop en een hele bos witte snorharen. Even later zagen we er zelfs twee! Gewoon vrolijk rondzwemmend en veel bekijks hebben, waren ze absoluut niet bang voor de mensen. De dieren hadden blijkbaar geleerd, dat die grote wezens, mensen, heerlijkheden voor ze hadden. En dat kon je ook zo pakken. We lazen dat ze meestal ’s avonds en ’s nachts aten en zeker niet vlakbij mensen komen, vaak slechts op tientallen meters afstand. Nou hier niet. Volkomen gewend aan ons. Dus die ene die naar onze boot was gezwommen, had waarschijnlijk echt gebedeld. Ik dacht er wel even aan om iets te geven toen, maar kon dit eigenlijk niet geloven. Had ik het maar gedaan. Zoiets maak je volgens mij nooit meer mee! Een beverrat vlakbij voerend. Je gelooft je ogen niet.
De steiger waaraan we liggen, is voorzien van een of ander aanplakbiljet, waarop, na veel puzzelen, te lezen valt dat de steiger op politieverordening is afgekeurd. Te gevaarlijk. Vooral wat de elektrische voorzieningen betreft. Op de steiger, duidelijk nu van nieuwe planken voorzien, liggen kabels en een waterslang, waarvan de bedoeling is dat dit allemaal eerdaags aangesloten wordt. We konden niet ontdekken van wie deze steiger is, van de VNF of van de Gemeente? Zal me eentje zooitje geweest zijn, als ze zoiets afkeuren. We hebben onderweg wel ergere dingen gezien.
Maandag 11 juni 2007
Andresy V-11.00>>>>
Clichy A-16.30 uur
Zondagavond opperde Jaap, dat Leen wel niet meer zou komen. Was als een grapje bedoeld, want de sluizen waren op dat moment allang gesloten en werden niet meer, dan pas vroeg de volgende ochtend weer bemand. Maar Jaap zat dicht bij de waarheid, aangezien Leen, Ina, Bart en Marian vlakbij gestopt waren. Ergens voor Isle Adam bleek later.
’s Morgens heeft Jaap op de valreep de Coca Cola en het water aangevuld. Op de markt wilden we onze fruit voorraad uitbreiden, dat viel behoorlijk tegen. Niet dat er niets te vinden was, echter de prijzen die ze daar hanteren, geloof je niet. Zes zeven euro voor een kilo van het een en ander. Het was wel heel mooi fruit. Ik heb er wat appels gekocht, een euro twintig per stuk! Daar bleef het bij. Jaap schatte zo in dat de prijzen daar 30% hoger lager ten opzichte van het vorige plaatsje. Omdat we Parijs naderen?
Trossen los om even over half twaalf en wie komen daar aangevaren? Inderdaad De hele club uit de Vliettopper. Zoiets is niet af te spreken! Gezamenlijk zijn we op gevaren richting Conflans St Honorine. Zij voeren behoorlijk sneller dan wij, ze zeiden ook 12 a 13 kilometer per uur, maar dat gaf onze GPS eveneens aan. En toch verdwenen ze vrij snel uit zicht. De eerst volgende sluis, Pontoise zagen we iedereen weer. Allemaal vastgemaakt aan de wachtsteiger. De sluis zou pas om twee uur bediend worden. Van twaalf tot twee gesloten, lunch! Maar elk nadeel heeft (soms) zijn voordeel.Want ik had Internet verbinding en heb de mail op kunnen halen. Eentje van Jas, gelukkig eindelijk een berichtje van haar. Het was zo vreemd stil. Ze heeft een virus op haar laptop die maar niet weg wil. En nu mailde ze vanaf een andere PC alleen maar goede berichten. Veel verder kon ik niet veel met die verbinding, werd snel weer afgebroken. Ik hoop dat in de haven van Parijs er wat meer Internet mogelijkheden zullen zijn.
Pontoise
Inderdaad de sluis ging precies om twee uur open.Terwijl er in onze boeken van de VNF heel iets anders staat, namelijk van 12.30 tot 13.30 uur. Met drie spitsen en vijf plezierbootjes schoven we precies om twee uur de sluis in. Bij Conflans rechts af richting een plezierhaven. Nou ja plezierhaven, een kale kade met een diepgang van 1.20 meter, slechts ietsje meer dan wij nodig hebben. Aan het eind was er een steiger voor EEN boot. Zij, de Vliettoppers, gaan daar altijd heen om de was te doen. Ja met walstroom. Echter toen de stekkers er in gestoken werd, bleek er geen spanning op te staan. Nog niet of was het defect? Kwamen we niet achter. Gedrieën liggen we nu aan die ene steiger, niet gedubbeld dus maar getripled!
In Voorschoten hadden we afgesproken om gezamenlijk ergens in Frankrijk een borrel te drinken, en deze belofte werd nu waar gemaakt. Met z’n allen op Barts boot aan de wijn met wat hapjes om de alcohol te verdunnen. ’t Was hartstikke gezellig, veel gelachen. Zij gaan net als wij ook naar het Kanaal van Bourgondie, dus we zullen elkaar waarschijnlijk wel vaker zien.
Het weer was prachtig gisteren, ’s middags wat aan de hete kant, dus de parasol maar weer eens opgetuigd. Want dat is het. Wanneer je dat ding uitdraait in de aanwezige standaard, staat ie binnen de kortste tijd vast geklemd tussen de stoelen, het stuur en de opbouw van het schip. Moet je hem dus iets op tillen er onder kruipen, uitdraaien en dan maar hopen dat de wind hem niet neemt en uit je handen trekt. Afbreken is net zo’n "happening"! Een gemakkelijkere manier hebben we nog niet kunnen ontdekken. Soms kijk ik een beetje verliefd naar die mooie, eenvoudige zonneschermen die soepel in en uitgeklapt kunnen worden. "Maar dan heb je geen zonnescherm op de wal, als je dat wil,"zegt Jaap. En dat is ook waar. Maar ik blijf het griezelig vinden met dat drie meter brede ding zwaaiend boven je hoofd op het achter dek balancerend.
Vandaag Parijs? Haven van Arsenal? Zou best eens kunnen.
Op de TV, ja hij doet het weer eens, zagen we dat voor het mooie weer je niet weg hoeft uit Nederland. 25 Graden daar. Ook ontzettend veel regen, zoveel dat er ongelukken van komen. Hier gelukkig nog niet mee gemaakt, wel al over gelezen in de plaatselijke leugenaartjes en van anderen gehoord, maar altijd kilometers ver van ons vandaan. Dus wat ze daar hebben komt hier blijkbaar overgevlogen….
Dinsdag 12 juni 2007
Clichy V-9.35>>>
Parijs A-12.55 uur
Van de Vliettoppers hadden we begrepen dat het beter is om aan het eind van het park, waar we een vorige keer weggevlucht zijn na een zeer alarmerende melding, dat het daar ontzettend gevaarlijk is om te ’s nachts te verblijven. Een oude beroepshaven ietsje terug was beter. Daar lagen we toen midden tussen oude tot woonhuis omgebouwde spitsen. Was goed toeven daar. Alleen een beetje lastig met Dinkie, die wou wel eens rondkijken daar. Ook bij de buurschepen. En wat we toen meemaakten, was heer vermakelijk. Allemaal katten die probeerden, die gozer van ons te bezoeken. Overal gemurmel van poezen, en Dinkie maar verontwaardigd kijken waarom hij niet even mocht neuzelen met ze.
Enfin we zijn het plekje op gaan zoeken, zoals men ons dat omschreven had, vlakbij de rollerskatebaan. Gevonden. Vast gemaakt en maar wachten op de dingen die komen zouden gaan. We voelden ons toch nog steeds niet happy daar. Het park zou om acht uur dichtgaan en zou je er veilig zijn. Om die tijd hoorden we inderdaad de hekken sluiten. Maar echt dicht was het niet. Vlakbij ons is een laag hek en daar krabbelt iedereen gewoon overheen. Naar binnen en eruit. Plots kwamen er twee parkwachters op de fiets bij onze boot. Of we toch maar een eindje wilden opschuiven, ietsje meer naar de bewoonde wereld vlakbij een grote woonboot. Dit in verband met de jeugd die er ’s nachts huis kan houden. Wijzend op alle losse onderdelen die op ons achterdek liggen. Oké wij alles er afgehaald en binnen gelegd en de stoelen plat gelegd. Het was een heerlijke temperatuur tot laat in de avond en hebben daar zittend op de kist, stoelen waren al onbereikbaar voor ons toen, en zitten kijken naar de lichtjes van Parijs.
Maar toen naar bed. Angstig als we zijn voor dit soort ervaringen van geweld, is Jaap achter gaan slapen en ik voor. Een hele uitrusting om het gevaar te kunnen bestrijden had Jaap op de keukentafel uitgestald. Een groot kapmes, de pikhaak en de grote schijnwerper. En proberen te slapen en hopen dat als er iets gaande is, wat we niet willen, we wakker worden.
Vanmorgen was onze eindconclusie om hier toch nooit meer te gaan liggen. Echter waar anders. Doorvaren naar het Arsenal is veel te ver. Een haven dan? Ja die zijn er wel, maar altijd vol. Zowel Sissy als van Gogh. En meer zijn er hier niet. Een eind terug was wel een mooie aanlegplek, maar die vonden we te vroeg om te stoppen. Dus dat doen we de volgende keer toch maar. Dit is niks.
Wat zien we nu? Een rivierstofzuiger. Voorop een man met een groot waterkanon de troep bij elkaar spuitend en dan via twee openstaande kleppen voor, de hele troep op een lopende band de bakin.
Even nog iets over deze ligplaats hier, uiteindelijk hebben we niets bijzonders meegemaakt vannacht, alleen wat jongeren die over de kadeweg liepen.
Na een prachtige tocht door de stad Parijs en langs de Eifel toren liggen we nu in de haven Arsenal. En met Internet aansluiting!
Woensdag 13 juni 2007
PARIJS
Je ogen opendoen en dan door een kiertje in de koepel, de blauwe hemel met hier en daar een klein Parijs wolkje zien. Het Ultimo! Op de achtergrond allerlei geluiden van werkenden en in de verte het geluid van de metro van Place de la Bastille. En langzaam wakker worden.
Terwijl wij de slaap uit onze ogen staan te wrijven , vaart de eerste rondvaartboot voorbij. Alles keurig in ’t pak aan een uitgebreid ontbijt, met zo te zien zelfs een glaasje wijn erbij waarmee naar ons geproost wordt.
Ik schrijf wel MET Internet aansluiting maar echt soepel verloopt dit niet. Ik zit nu boven op het achterdek en daar is de ontvangst ineens prima. Alleen het licht op je scherm moet je bestrijden met de donker/licht knop op je toetsenbord.
We zijn nog niet helemaal helder na een Ricardje (Pastiche) en een hele fles Champagne van Castelane Oorspronkelijk wilden we iets gaan halen bij de plaatselijke Chinees, echter het werd toch zelf koken. Heel romantisch. Speklappen, brusselslof sla en bruine bonen met Piccalilly. (Grapje) Zoiets eet je toch in de winter? Ja maar dat was nog het enige dat ik, tijdens de wat frissere dagen in "huis" had gehaald en nog over had aan vlees o.a. Dus speklappen! Smaakte ondanks dit rare jaargetijde uitstekend. Na een grote knal vloog de kurk met een grote boog de haven in en met die verfrissende Champagne erbij (hihi), creëerde we ons eigen aankomstfeestje
Wat gaan we doen vandaag? Nou in ieder geval weer……WASSEN! We blijven praktisch.
Donderdag 14 juni 2007
Parijs
Vijf wassen verdeeld over twee wasplaatsen. Al snel waren we het spoor bijster, waar wat zat. Voelen aan de drogers. Lichtjes waaraan je zou kunnen zien of ze in functie zijn doen het niet altijd. Doen ze het? Ja, dan niet openen want dan wordt de machine uitgeschakeld en zou je er een nieuw muntje in moeten doen, maar ja als dat apparaat met was van iemand anders is, creëer je een probleem. Uren lang lopen van de ene plek naar de andere en uiteindelijk was alles klaar. Kosten per machine? 5,85 euro!
Na zo’n slopende wasdag wilden we Chinees gaan halen bij een toko hier vlakbij. Was de vorige keer in 2004 voortreffelijk dus…. Wij er heen. "Ja hoor het bord hangt er.
Maar… GESLOTEN. Potve ..". Dan maar kijken of er iets anders te snaaien viel. He, een Pizzeria. Oké. Twee heerlijk pizza’s gehaald. Deze keer de alcohol maar gelaten voor wat het was. Na gisteravond was het wel weer even genoeg geweest.
Op het weerbericht zagen we dat we op de grens van mooi naar slecht weer zitten. De temperatuur blijft hoog, nu een stralende zon, maar er komt ook nattigheid.
Ik probeer te Internetten maar het wil weer eens niet lukken. Even verbinding en flats alles weg. Hoe dat toch komt? Is me een raadsel. Speelt het weer soms een rol? Mag de boot niet wiebelen?
Vrijdag 15 juni 2007
Parijs
Pak in een plastic zakje en wat zie ik, allemaal kleine plastic snippertjes. Helemaal aan kleine stukjes geknaagd. Een muis op bezoek geweest? "Of een rat,"roept Jaap. Ik houd het maar op een muis, vind ik veel gezelliger.
Of dat nu hier gebeurd is of eerder, dat weten we natuurlijk niet. Als het even kan zetten we ’s nachts en overdag de ramen etc. wagenwijd open om de warmte te kunnen bestrijden.
We krijgen meer bezoek. Jaap zit onder de muggenbulten of is dit ook iets anders. Als ik gestoken wordt zijn het van die vage rode vlekjes, maar bij Jaap gelijk hartstikke rood. En jeuken als een gek. Gelukkig is onze smeersel voorraad groot en kunnen we dit soort narigheden aardig bestrijden.
Gisteren 
De hele dag op stap geweest. Onze cultuurvoorraad weer een beetje bijgespijkerd. We zijn naar het Musee d’Orsay gegaan. En dan speciaal naar de Impressionisten gaan kijken. Deze keer een wonderlijke ervaring opgedaan. Veel topstukken hangen elders. Op de lege plaatsen hangt er een klein labeltje met daarop een afbeelding van het kunstwerk en waaraan het uitgeleend is. Een beetje teleurstellend voor ons dan. Voor die anderen niet, krijgen ze ook eens de kans om dit te kunnen bekijken.
Verder hebben we door Tuillerien (park) gelopen. Het weer bleef prima, af en toe wat druppels, maar net niet zoveel dat je er echt nat van werd. En La Defense van alle kanten bekeken. Blijft altijd imponerend, ons geeft het een kik, zeker als we varend door Parijs daar een eerste glimp van kunnen opvangen.
Iemand zei ons een tijdje geleden: Dan ga je zeker met de bromfiets kriskrassen door Parijs." Zie je het voor je, met al dat verkeer. Volgens mij als niet Parijzenaar overleef je dat nooit. Nee de Metro een heerlijke vervoersmogelijkheid. Nooit wachten en je komt overal. Trouwens de Tomosjes van onze boot afhalen is ook niet te doen. Je moet een metershoge trap op naar de straatkant toe. En zo’n hijskraan hebben we (nog) niet meegenomen.
Techniek
Onze Hydrofoor – ik neem aan dat je dit zo schrijft – begint kuren te vertonen. "Geen paniek", roept Jaap. "Is oplosbaar" Voor diegenen die niet weten waar zo’n ding voor dient, de uitleg. Het is een apparaat dat het water uit de grote watertank in onze boot rondpompt. Wanneer je een kraan opendraait, start het en begint het water te lopen. Maar nu is er steeds een druk verschil. Het water komt met schokjes. Ik vind het eng, maar Jaap (voorlopig) niet. Eng bedoel ik dat dit ding het op gaat geven. Staan we ineens, net als vroeger, met ons kannetje bij een centrale kraan water te halen. Ik moet er niet aan denken. Jaap is intussen toch maar in het motorruim gedoken. "Kl… klus,"roept hij. "Maar ik moet er toch maar wat aan doen!"
OPGELOST!!!!!!!!!!!! Wat is ie toch knap!
Zaterdag 16 juni 2007
Parijs V-9.45>>>>
Vives Eaux (Boissise-le-Bertrand A.-17.45 uur
Vandaag gaan we weer verder. Een beetje de rust opzoeken. Wat is Parijs toch een hectische stad. Het meeste lawaai maakt hier, ja wat zijn het? De politie, brandweer of de ambulance of allemaal tegelijk. De hele dag en meestal ’s avonds hoor je ze te keer gaan. Wel om het kwartier! Een dan heel veel tegelijk. Lijkt wel of de stad voortdurend afbrandt.
Gisteravond hebben we ons verblijf hier afgesloten met Japans eten. Gehaald. Voor nog geen 20 euro. Soep, rijst sla en gegrild vlees. Heel wat meer als dat we in een restaurantje, de dag er voor, hebben gekregen. Een schoenzool, zo op je bord gesmeten, wel redelijk mals en een handvol patat. Voor: 50 euro! Verder helemaal niks. Ja een flesje wijn. Die Japanner, die onthouden we. Bij binnenkomst kregen we zelfs een welkoms drankje!
Zondag 17 juni 2007
Sluis Vives Eaux V-11.00.>>>
Sluiskade Cave(Chartrettes) A- 14.45 uur
Schuif ik de gordijnen vanmorgen open en wat zie ik? We zijn zeker een meter gezakt! Meteen naar de lijnen kijken. Hangen we? Nee net niet. Wel alle spitsen voor ons. Gaan die ze kappen? Geluk bij een ongeluk staan de bolder en de lantaarnpaal zo ver uit elkaar dat onze lijnen als "spring" bevestigd waren. In het midden hebben we niets, dus ook geen lijn. Anders hadden wij zeker ook gehangen!
Hoe kan dat nou, zo tussen twee sluizen in? Het moet verder dan de sluis waar we tegen aankijken, gebeurd zijn. De barrage loopt bijna niet over, in ieder geval veel minder dan gisteravond.
Waterniveau is niet normaal, want de algen aan de kadewand zijn lang en duidelijke groen. We zakken nog steeds, als ik naar buiten kijk.
Goede les voor de toekomst! Maar ja wanneer kan of moet je daar rekening mee houden? Je bent soms zo afhankelijk van de bevestigingsplaatsen dat je geen keus hebt.
Een schipper voor ons heeft een van zijn lijnen doorgesneden en…. Hij zakte geen millimeter! Hij ligt muurvast op de bodem. Foto’s nemen en de verzekering, de VNF en ik weet niet wie allemaal gebeld. Ze komen kijken. De afloop hebben we niet meegemaakt.
De tocht hierheen was wat de omgeving betreft saai. Niet wat we meemaakten. Windkracht zeven à acht! Onze zware dekstoelen woeien om!De zon liet het ook weer eens afweten.
Er is hier op de Seine heel veel vrachtverkeer. In de sluis van Evry lagen we met vier van die joekels te sassen. Wij lagen vooraan, niet dat we dat zo wilden, maar toen wij er in voeren, was er geen vrachtvaarder in velden of wegen te bekennen. Maar er werd maar niet gestart met het schutten, en we hoorden wel veel gebabbel via de Marifoon. Het waarom bleek dus na zo’n twintig minuten. Het paste allemaal maar net. Jaap kreeg het behoorlijk op zijn zenuwen, onder andere door het feit dat de uitgang, vlak voor ons versmald was. Bij het uitvaren moesten we een bocht maken en dat met zo’n grote jongen naast en achter je. Jaap had visueel kontakt gemaakt met de schipper die zijn boogschroef aan had staan, en vroeg deze te stoppen. Maar of dat nu wel of niet gelukt was, in ieder geval bij het wegvaren kwam onze achterkant met een smak, eerst tegen en daarna over de achterkant geschoven.en kreeg een van de Tomosjes bij deze manoeuvre een flinke mep. Spatbord verbogen en het nummerbordje werd gekraakt. Uiteindelijk blijkt de schade mee te vallen. Alleen nu maatregelen nemen dat we het nummerbordje niet gaan verliezen.
De tocht naar hier was eigenlijk aan de lange kant. Maar er zijn ook weinig of geen aanlegmogelijkheden tot hier geweest.Zeker de laatste twee uur, geen enkele! En deze plaats was waarschijnlijk alleen maar vrij omdat een vrachtboot er geen aanlegmogelijkheid heeft. Ik zie zo’n boot zich niet vastmaken aan een lantaarnpaal. Wij wel. Dus dit was pure mazzel, want ondanks dat de sluizen hier om zeven uur stoppen, zie je "vrolijk"tot ruim na achten nog boten de sluis doorgaan, tot uiteindelijk de sluiswachter er de brui aangeeft en naar huis gaat, terwijl de schepen blijven binnenstromen hier in de kom. En allemaal aan elkaar knopen tot de volgende ochtend .
Het is nu negen uur en de buitenste, niet de "hangers", die zijn weg. Het is stralend weer, terwijl het weerbericht (ja Jaap wordt steeds slimmer en daardoor sneller om de tv te starten) zegt dat het in Parijs gaat gieten en 17 graden wordt. Hier geen wolkje aan de lucht.
Het was ook behoorlijk koud vannacht en vooral donker. Op de kade brandt geen enkele lamp. Staan er zat, maar waren uit en bleven uit. Maakte alles pikke en pikkedonker. Eigenlijk een beetje luguber.
Later bleek dat het zakken van het water al veel eerder gestart was. Jaap zag dat een van de stootwillen, die niet meer tegen de muur maar in een ruimte tussen de palen was gaan liggen. De ruimte bleek dus onder de kadewand te zitten. Hij realiseerde zich toen nog niet waardoor dat zou veroorzaakt zijn. En luguber hoefden we het dus ook niet meer te noemen, niemand kon zo bij ons aan bord komen. Ja met heel veel moeite, maar welke dief wil dat. Maar dat wisten we toen nog niet.
Maandag 18 juni 2007
Chartrettes (Sluis Cave) V- 10.00 >>>
St. Mammès A-13.00 uur
Eerst zijn we gestopt vlak voor de sluis Cave (bij Chartrettes), maar na een kleine wandeling zagen we aan de andere kant van de sluis een veel mooiere aanlegplaats.
Even later, vlak voor ons, vertrok een vrachtboot en wij wilden dus mee. Begin ik in mijn beste Frans dit te vertellen aan de sluiswachter, antwoordt hij gewoon in het Engels! Wel zo makkelijk. Of we wel "quick" wilden zijn. Vlug alles losgemaakt en hup mee de sluis in. Veel sluizen die we omhoog nemen, doen we op "op de haak". Ooit heeft Jaap een stalen haak laten maken, die dan aan een lijn is geknopt, en zo kunnen we van tree naar tree van de sluistrap, omhoog gaan. Kost soms wel ongelooflijk veel lichamelijk inspanning, van mij dan, Jaap staat boven bij te sturen als dat nodig blijkt, en ik met aan een hand een handschoen tegen de pijn en maar trekken. Hoe lang we dat zo volhouden? We worden elk jaar ouder. Aan het eind van zo’n tocht omhoog voel ik mijn knokkels behoorlijk. Zakken is veel comfortabeler. Gewoon een lijntje, meestal twee vanaf de walkant, en deze stukje voor stukje laten vieren.
Nu achter ons ligt een Nederlander die de domste vraag ooit aan ons stelde. Of, toen hij hoorden dat we in Arsenal (Parijs) hadden gelegen, daar ook Amsterdammers lagen. Moet je je voorstellen, een haven met een paar honderd schepen! Of we Amsterdammers gezien hebben!!! Uit zijn zicht hebben we daar vreselijk om gelachen. Nog meer toen bleek dat hij helemaal niet naar Parijs zou gaan. Wat een vraag!
Het weer blijft kwakkelen. Onze barometer lijkt op de plaats van slecht weer, wel vast geroest te staan. Ik kan me van de laatste tijd niet anders herinneren. Doet hij het nog? Of is het gewoon zo. Vaak pet weer! ’s Morgens lijkt het meestal wel wat te worden, maar steeds tegen de avond betrekt het en gaat het regenen. De keren dat we ’s avonds buiten hebben gezeten zijn zeldzaam.
Die rare Amsterdammer had ook nog een griezel verhaal. De weg hiernaar toe was een omweg geweest, omdat de Loire, waar hij over wilde varen, verboden voor scheepvaart was. Het waarom? De rivier stroomde te snel! Wij hebben dit op de kaart kunnen plaatsen. Daar komen we niet maar het zal je maar gebeuren. Zoveel keuzes om een alternatieve vaarroute te nemen heb je vaak niet in Frankrijk. Wordt al gauw honderd kilometer omvaren! En het stukje waar het om ging was maar heel klein. Een klein onderdeel van een hele ander kanaal.
Vanaf vandaag wordt onze zoektocht naar een tankstation en een Franse gasfles met extra stuk slang er aan. Onze gewone Shell gasflessen zijn hier niet te koop. Toen we dat nog wel konden, in Givet, was de boel gesloten. Zondag! En we weten dat het kanaal van Bourgondië voor het vinden van beide zaken, diesel en gas, een moeilijk gebied is. En dat extra stuk slang is om de Franse fles buiten de gasbun, in de open lucht, te kunnen neerzetten. Onze gasbunnen zijn te smal voor de Franse flessen. "Ja, ja," zou Jacinthe zeggen: "Moet je maar niet alles met "schoenlepel en vaseline systeem maken!" Wat dit betekent heb ik al eens eerder beschreven in onze weblog.
Kwart voor negen. Buiten het bekende ochtend zonnetje, rond de 20 graden, en Jaap staat te douchen. We gaan vandaag verder richting de l’Yonne, voor het Kanaal van Bourgondië.
Dinsdag 19 juni 2007
St. Mammès V-11.15>>>>>
Montereau-faut-Yonne A-1400 uur
De lucht betrekt en er steekt een behoorlijk storm op. Ramen dicht! Dat wordt lastig aanleggen wanneer we bij het tankstation, achter ons, willen aanleggen. Jahoor ook de eerste regendruppels!
Was gisteravond even heel iets anders, weer eens een heerlijk buiten op het achterdek kunnen zitten. Je eten smaakt dan nog lekkerder.
Vanmorgen was er een zwaan die luid om brood bedelde. Deed me denken een aan een keertje hiervoor. Komt zo’n trots beest naar ons toe zwemmen en, ja gelooft het niet, maar klopte op onze deur! Brood, brood? En heel voorzichtig at hij het uit mijn hand. Schattig hè?
Een Duitser van hier een klein eindje verderop, vertelde het vervolg van de plotselinge lage waterstand bij sluis Vives Eaux. Hij heeft meegemaakt dat de barrage aangepast werd. Verlaagd, opdat er een extra plons water in dat traject kon lopen, zo kon het vastliggende schip toch weg varen. Vooraf was de politie bij hen langs geweest, om ze te waarschuwen voor golven van 1 à 2 meter. Zo hoog zou het water aan kunnen komen, zei men. Los gegooid en gaan varen en maar wachten. Met twee meter zou je zo op de kade terecht kunnen komen, dachten ze. Maar het bleek achteraf allemaal mee te vallen. Het gaf wat verhoging, maar meer dan een halve meter was het niet. De barrage werd met de hand, dat betekent balken verwijderen die aan kettingen hangen, aangepast om het water op een ander peil tegen de barrage te brengen. Ik had ook dit best eens willen zien. Lijkt me heel interessant.
We liggen nu in het dorpje St. Mammès, stok oud. Rond de kerk zijn tientallen steegjes, van ruim ander halve meter breed, waar je gemakkelijk zou kunnen verdwalen. Ik heb geprobeerd via Autoroute om een plattegrond van het dorpje te vinden, maar dit gaf niet meer aan dan wat doorlopende wegen. Als ik er aan denk wil ik dit via Google Earth nog eens gaan bekijken.
Jaap had gisteravond nog een hele leuke ontmoeting met een stel van jaren terug, hij dacht uit Revin, die hem bedankte voor de tip om putcorrosie te vermijden. Zij hadden inderdaad die vervelende ervaring gehad en nu wel gedaan wat Jaap hen had verteld. Glunderend van trots stapte Jaap, na dit verhaal aan boord. Leuk om na zoveel jaren dit te mogen vernemen. Wat is het botenwereldje toch klein!
Het vaarstuk hier naartoe is nog steeds saai en veel te weinig aanlegmogelijkheden om op je gemak een leuk plekje te vinden. Het volgende stuk zeker tot aan het kanaal van Bourgondië zal zo blijven, zegt men.
Het weer is na die storm, en regendruppels, veranderd in bloedje heet. En overgegaan ,ja pas ’s avonds , in een stevige onweersbui. Het is nu tien uur in de avond. De ventilator staat op volle toeren te draaien bij het grote raam achter, en het blijft warm. Binnen 30, buiten 20 graden. Dat wordt weer smoren vannacht.
En Jaap zijn baard? Ja die is met het verbeteren van het weer ingekort. Standje zeven noemt hij het. Nog niet echt kort.
Tot onze verrassing lazen we vandaag, bij het voorbereiden van onze verdere tocht, de informatie op onze kaarten wat nauwkeuriger, en wat staat daar..... de komende sluizen in de Yonne een stuk of vijftien, hebben allemaal scheve wanden. De schrik van iedere bootvaarder. Als extra info staat er bij, dat je de boot van de walkant af moet houden met je pikhaak. Hoezo? Dat met 18 ton even een beetje bij sturen met zo’n stokkie? We hebben wel eens zo’n sluis gedaan, maar daar stonden twee dames, die aan beide kanten van de sluis onze lijnen vast hielden. Hoe dat hier gaat? Jaap ziet het eigenlijk niet zo zitten. Maar ja we hebben nu eenmaal voor deze route gekozen en moeten dus zo verder. Zal dus behoorlijk stressen worden.
Morgen ga ik naar het plaatselijk Internet café, en zal dit verslag ook weer op de weblog kunnen zetten. Duimen jullie een beetje voor ons dat het (de scheve sluizen) mee zal vallen?
Over dit Internet café valt nog iets vermakelijks te vertellen. De Tourist info had ons verteld waar we deze zouden kunnen vinden. Maar wat we ook zochten, niets. Toen aan een plaatselijke winkelier gevraagd waar dit zou zijn. Ja hoor loopt u maar even mee. Straatje in straatje uit en we liepen steeds verder van de aangewezen plek weg. Staan we gedrieën plots voor een café waar je koffie kan drinken!
Hè, hier? Verbaasd keken we de man aan. "Oh Ienternè" ’t Is maar hoe je het uitspreekt. Terug naar de plaats waar we vandaan kwamen en hij leverde ons af bij de voordeur waar iets over Informatique stond. Binnen nogmaals geïnformeerd of we daar Wifi konden Internetten. Het duurde een heel poosje voordat de luitjes daar, allemaal zwart, ons snapten. Alles kwam voorbij. "Reparatie?" "Computer kopen?" "Informatie over Wifi?"
"Nee, internetten!"
"Via Laptop?"
Als of ik iets bijzonders stond te vertellen.
"Computer ou?" Kijkend naar wat we bij ons hadden.
"Chez notre bateau!"
Uiteindelijk werd ze alles duidelijk en kan ik morgen ochtend vanaf tien uur daar terecht.
Liggen we in ons bedje, horen we plots iemand zingen. Waarschijnlijk hier onder de brug. Je hebt daar een mooie galm. Het is rond middernacht. Het duurde zeker een uur en het klonk prachtig. Leek wel een serenade. Maar dan in het Marokkaans! Een Marokkaanse jongen? De stem leek van een jong iemand. Bijna vrouwelijk. We zijn niet wezen kijken en tijdens deze prachtige klanken, weer weggedoezeld. Zo rustgevend was het.
Woensdag 20 juni 2007
Montereau (aan de Yonne)
Uiteindelijk is het vannacht heerlijk afgekoeld en was het rond de 16 graden buiten vanmorgen. Nu een vaag zonnetje met schaapjes wolkjes aan de hemel.
En omdat het niet echt waaide vannacht konden we de ramen tijdens de regen openlaten. Lekker fris. Energie op doen voor vandaag. (Geintje).
Ik zal proberen steeds een nieuw kaartje van waar we precies varen mee te sturen via de Weblog. Ik kreeg vragen over waar al die plaatsen toch liggen. Niet op te zoeken!
Steeds als eerste in de weblog, zodat alles wat daar na komt, in dat nieuwe deel dan, op terug te vinden is.
Nou en daar stonden we vanmorgen in die bewuste Internet zaak. "Met uw laptop hier Internetten? Mais non!" Had ik geschreven dat ze allemaal zwart waren…?
"En gisteren….." enfin wij bij diezelfde lui informeren waar eventueel wel. Ja, bij…..Mekdonait! De watte? Kunt u dat voor mij opschrijven? Ja hoor: MACDONALD. En zo zit Friedje dan toch, want ik ben een vervende tegenstander van MacDonalds, ik haat dat ding, te Wifi-en. Je moet er wat voor over hebben om contact met je thuisfront te leggen…..
De koffie is er niet te z….. en die stomme muziek op de achtergrond, maar wel contact met Internet! Jaap heeft natuurlijk wel zijn reuze Coca Cola met heel veel ijs kunnen scoren. Hij vindt Mac Donalds prima. Niet voor het eten, te smerig voor woorden, maar die Coca……..!
En ik moet nu ook minder kritisch zijn over Mac Donalds? Misschien hebben ze overal Wi-fi.
Moet ik maar eens uitzoeken.
Donderdag 21 juni 2007
Montereau V-9.45.>>>>
Sens A-17.50 uur
We zijn de hele dag blijven lummelen. Het was heerlijk warm, ietsje te warm. We hebben het stadje eens bekeken. Wat ons opvalt is dat je nul komma nul grafiti ziet, echter wel veel muur schilderingen. Allerlei kunstenaars hebben lelijke bouwwerken mogen opvrolijken. Allen naturistisch geschilderd. Prachtige taferelen soms.
Vanmorgen
Het miezert en is het is 19 graden buiten. En helemaal grijs aan de hemel. Vandaag gaan we verder. Richting sluizen met de reeds eerder vermelde schuine wanden. Zal me een avontuur worden.
Er is ons nog iets geks opgevallen. Tot voor kort zag je nog veel plezierbootjes maar sinds dinsdag niet een! Terwijl er ik weet niet hoeveel mensen ons onderweg vertelden dat ze ook richting het Kanaal van Bourgondië voeren.Waar zijn die allemaal gebleven? Is de Seine ergens hier naar toe geblokkeerd? Je ziet wel veel beroepsverkeer. Zegt natuurlijk niet veel, ze kunnen ook heen en terug tussen twee sluizen invaren. Het zijn wel vaak dezelfde schuiten, dus…?
Gevist heeft Jaap nog niet veel. De laatste maden zijn de rivier ingegaan. Dus moeten er zo langzamerhand weer eens nieuwe komen. Jaap ging bij wat plaatselijke vissers hier vragen waar je die kon kopen. Van de VVV hier hadden we reeds een plattegrond met daarop aangegeven een viswinkel. Jaap toont dit aan die vissers, ze kijken en zeggen: "Nee daar zit geen viswinkel", en leggen uit waar je deze wel kan vinden. Omdat Jaap die andere ook wat ver weg vond, ging hij op zoek naar deze. En waar kwam hij terecht? Juist op die zelfde door de VVV aangegeven plek. Nee, we hadden al eerder gemerkt dat kaart lezen bij de Fransen niet hun sterkste kant was.
Vrijdag 22 juni 2007
Sens
De sluizen met de schuine wanden.
Hoe zou ik moeten beginnen. De eerste vier gingen redelijk. Soms aan 1 lijn en soms in het midden blijven drijven en op koers houden. Dat kon die keren, omdat we als enige in de sluis lagen.
Toen we sluis Port Renaud verlaten hadden, dreigde het bijna mis te gaan. Een groot vrachtschip kwam ons tegemoet en de enige manier om die te laten passeren, was strak tegen de kade vlak na de sluis aan te leggen. Het eerste plekkie wat we uitkozen, mochten we niet vastmaken, de slusiwachter brulde vanuit zijn huisje: "Weg, weg daar".Even verderop gelukkig wel. Het ging allemaal maar net! Maar toen! Sluis nummer dertien van Vinneuf, werd een disaster! Ruim drie meter omhoog! Op het moment dat we binnen voeren, vertelde de sluismeester, hij was zo vriendelijk om bij de sluisdeuren onze lijn, een was genoeg zei hij, aan te pakken, dat we helemaal naar voren moesten, omdat er nog een pleziervaartuig plus vrachtschip mee moesten. Wij gaven aan dat we dat eigenlijk niet wilden. Maar hij was onvermurwbaar! En zo lagen we helemaal voorin, vlak bij de sluisinlaat. Dat hebben we geweten. Bonkend tegen de sluiswand en af en toe bijna dwars in de sluis liggend, ja het zelfs bijna opgevend om de boel in het gareel te houden, gingen we alle kanten uit. Geen houden aan! Het was verschrikkelijk! Ons roer kwam af en toe strak tegen de schuine wand aan, dus even bij sturen viel er ook niet meer. En het trieste was dat we zeker drie kwartier hadden moesten wachten op die andere twee. We hadden makkelijk even geschud kunnen worden. Dan als enige. Alles bij elkaar heeft dit vijf kwartier geduurd. Kost een jaar van je leven, zo’n stress!
We hebben nog geprobeerd door alles voorbij te laten varen en bijna geen snelheid te maken, de volgende sluis af te dwingen om later gesluisd te worden. Nee, ook dat lukte niet en zo lagen we met de pleziervaarder, een norse Duitser en het vrachtschip in de sluis van Chamfleur. Deze keer met twee lijnen. Maar wel op 1 meter afstand van de achterkant van dat vrachtschip. Ook niet iets om vrolijk van te worden. We hadden wel meer naar voren kunnen gaan, ja aan de andere kant van de sluis, maar die bewuste Duitser blokkeerde de doorgang volkomen. Hij was absoluut niet van plan om verder op te gaan liggen. Misschien omdat hij gezien had wat instroom van water kan doen met je schip? Dan had hij wel gelijk. Maar gelukkig viel bij het uit de sluis varen, we mochten achter om het vrachtschip heen weg, dit alles mee. Daarna een sluis met rechte wanden – eitje-, eentje met schuine, waar die Duitser net zulke capriolen uit haalden als wij in sluis 13, en eentje links schuin en rechts recht, dus ook een eitje. De enige plezierbootjes die we nu zo af en toe zien, zijn de huurboten. Deze hebben het een stuk gemakkelijker door hun rompvorm dan wij, en het-zijn-maar-huurboten. Net als lease auto’s, die "kunnen" veel meer dan "gewone" auto’s. Zij glijden eenvoudig langs de kadewand. Omhoog en omlaag. Krassen? Onbelangrijk voor ze! Ze zitten er dan ook vol mee!
En zo eindigden we in Sens. Volkomen kapot van emoties. Maar wel nog een leuk plekje kunnen vinden vlak bij de brug van Sens aan de Yonne. Veel andere stekken waren er niet, dus dit had ook nog mis kunnen gaan. We moesten er niet aan denken om nog verder te moeten varen.
Vanmorgen
Het stormt, net herfst! Dus… Als het weer niet veranderd gaan we hier niet weg. Met zo’n wind die krengen van sluizen in? Windkracht zes! No way! Zegt Jaap.
En zo vervelend is het hier niet om te blijven liggen. Leuk oud stadje, met heel veel bijzondere gevels en oude bouwwerken. En ook een plek om boodschappen te doen.
Even nog iets over gisteravond. We kwamen aan hier en Jaap had een kleine verkennings wandelingetje gemaakt. Bij terugkomst vertelde hij dat ze in de hele binnenstad overal muziek podia aan het opbouwen waren. Dus zijn we wezen kijken en luisteren. Van dit laatste kwam niet veel terecht. Meestal zagen we ze stoeien met snoeren en stekkers en hoorden veel piep en brom geluiden uit de speakers komen. Ja soms ook muziek, echter niet onze kwaliteit. Wat wel positief was, is dat je niemand met alcohol (bier) zag lopen. Nee, in de meeste handen zat daarvoor in de plaats een gms. Je wordt daar wel minstens zo arm van maar niet vervelend. Heel gezellig en alleen maar vrolijke en geen al te uitbundige jeud. Jong en oud, alles door elkaar. Het mooiste om naar te luisteren vonden wij het Combo bandje hier aan de waterkant. Jammer dat zij geen, ja alleen wij, publiek hadden. Trouwens nog iets vreemds. Van alle bands misschien wel vijftig, zag je nooit hoe ze heetten! Of mochten ze geen reclame maken?
En politie? Nergens! Niemand gezien, toch wel heel bijzonder. Terwijl het stervends druk was, de hele stad stond vol, mannetje tegen mannetje. Kinderwagens die moeizaam tussen de mensenmassa door rolde, en niemand die ook maar iets van enige irritatie toonde. Ja wij houden van dit Frankrijk.
Geen Internet, maar wel een Mekdenait, een Mac Donald! Dat van de ie Mekdenait houden we erin! Blijft kostelijk!
Hè een zonnetje. Maar die wind is er nog steeds.
Jaap had zo hier en daar geïnformeerd waar een Supermarché zou kunnen zijn. Het enige wat hij te horen kreeg, was iets over Lidle en een Aldi. Maar…. Wij hebben toch ooit een kaartje gekregen waar alle Intermarché’s opstaan? Ja hoor, vlak bij. Nou ja vlakbij zo’n 20 minuten lopen, maar goed te doen, langs de waterkant blijven lopen, dus niks omloog! Wij er heen. Ik wilde mijn roggebrood voorraad o.a. aanvullen. "Pain du seigle, complet?" Ja loopt u maar even mee" en een vrolijke man, die even daarvoor nog luidkeels de perziken stond aan te bevelen, als of hij op de markt was, ging richting brood. Alle schappen werden minutieus afgezocht, geen roggebrood! "Ik ga even voor u informeren" en weg was hij. Eerder hadden wij al eens gehoord, dat wanneer je een Fransman naar iets vroeg, wat ze niet konden leveren, ze de pest in kregen. Een echte Fransman kan blijkbaar niet verdragen een klant niet te kunnen helpen. Nou dat werd hier bewezen. Ik heb zeker een kwartier gewacht en de man was in geen velden of wegen meer te vinden. Dus geen roggebrood!
Zaterdag 23 juni 2007
Sens V-11.15.>>>>>
Sluis Saint Bond 11.30 uur
Het heeft de hele nacht geregend, niet hard. De wind? Die is geleidelijk afgenomen.
Het weer op de tv geeft ook niet veel hoop voor de komende dagen, blijft slecht!
Mijn voorraad puzzelboekjes, lekker voor dit soort ogenblikken, raakt een beetje op. Eens kijken of, als Nell ergens voor een weekje opstapt, een aantal voor mij mee kan nemen. (Nell: Doorlopers, viersterren – driesterren mag ook - van Denksport).
De kachel brandt (nog net) niet en de generator pruttelt en rookt teveel, volgens Jaap.Werk? Valt mee, beetje olie bijgedaan en het werkt weer zoals het hoort!
De eerste ronde koffie is zo juist geweest. Er zullen vandaag vast wel veel meer volgen. Of we hier weggaan vandaag? Ik weet het niet. Misschien dat ik mijn tijd ga besteden aan het tekenen van een of ander gek ansichtkaartje.
DE KACHEL BRANDT NU WEL! Jaap heeft het koud! Wordt dit het onderwerp van het kaartje?
Nee we gaan toch vertrekken! En… na een klein kwartiertje lagen we, even voor de sluis, weer aan een kade. Wat ik ook deed, niemand reageerde op mijn Marifoon oproep. Jaap is toen naar de sluis gelopen en kwam terug met de melding dat er niemand zat en alles gesloten was. Boeken erbij! Oh, op zaterdag alleen speciale, op aanvraag, bediening? Dom dat we niet eerder bekeken hadden. We gaan er steeds maar vanuit dat in het hoogseizoen alles gewoon werkt? Dus even goed vastgemaakt en dan wachten tot maandag. Zondags zou er zelfs helemaal geen sluis bediend worden!
Toch maar nog eens gaan kijken, want intussen was er toch een klein bootje uit de sluis gekomen. Dus hoe zit dat nou? Zie ik een VNF karretje bij de sluis staan. En iemand die bij de barrage aan het werk is. Vragen? "Wordt de sluis bediend?" "Ah oui!" Uitgelegd dat we ’s morgens om half twaalf voor de sluis lagen en niemand op onze oproep reageerde, en hoe dat dit kwam. Heel eenvoudig. Deze sluiswachter moet twee sluizen bedienen en was dus onderweg van de een naar de ander. Hadden we een poosje gewacht waren we van zelf aan de beurt gekomen. "En zondag?" "Pas problème!" Hoe laat?" "U zegt het maar, half negen, negen uur?" Afgesproken hebben we dat op het moment dat we de VNF auto zien staan, wij er aan komen. Behalve…. als het stormt. Want die wind zien we nog steeds niet zitten. Niet dat we van die tere poppetjes zijn, maar sluizen met schuine wanden vinden we al moeilijk genoeg. En dan die valwinden erbij? Liever niet! Wachten gewoon nog een dag, etc.
Mooie reden om Jaap te laten vissen, prima visstek hier. En…. hij heeft intussen ook een behoorlijke, de grootste voorn ooit uit zijn visleven, gevangen.
En ik, wat heb ik gedaan? Gewoon niks! Beetje lezen, televisie kijken…Over televisiekijken gesproken. Daar moet ik iets over vertellen. Het afstellen door Jaap gaat steeds sneller. Of we nu rustig liggen of niet,’t maakt (bijna) niets uit. Gewoon goed beeld, Nederlands. Maar je zou mij eens moeten zien, terwijl Jaap boven op het achterdek met allerlei meters bezig is, zit ik met een schippersfluit, ooit van Jacinthe gekregen, kaarsrecht tot snelle actie bereid precies op de afgesproken plek, geen centimeter naar rechts, geen centimeter naar links, nee precies daar op de achterbank binnen en wacht op de eerste signalen van ontvangst.Helemaal startklaar te wezen. Met de fluit aan de mond om geen seconde te laat te zijn. Geen enkel risico lopend dat Jaap de schotel te ver doordraait en de juiste peiling weer voorbij is! Dan volgt mijn ozo "belangrijke taak" want bij het eerste signaaltje moet ik 1 keer fluiten en bij beeld twee keer. Zie je het voor je? Volgens mij is dit een giller om ons zo bezig te zien. Ik moet er steeds in mijn binnenste in ieder geval behoorlijk om grinniken, Friedje met d’r fluitje. Dus doen we het steeds weer op die manier, het werkt het beste, en niemand ziet me toch zo hier zitten? Dus wat geeft het eigenlijk, maar het blijft lachen, toch?
Zondag 24 juni 2007
Sluis Saint Bond V-9.55 >>>>
Villeneuve A- 12.25 uur
Even voor tienen wie staat naast ons op de dijk. De VNF auto. Vraagt of we gesluisd willen worden. De wind was gaan liggen en waarom dus niet. En… in de sluis ligt een ponton! Wat een luxe! Niet groter dan een plaats voor 1 plezierboot. Voor ons groot genoeg, er vaart niemand met ons mee. Hierna zouden nog drie sluizen met schuine wanden volgen en tot met de laatste voor vandaag, allemaal voorzien van zo’n ponton. De laatste zelfs met twee pontons. Intussen was die wind ook weer terug, maar kon ons niet deren want we lagen heel rustig en op ons gemak te wachten tot we weer boven aan zijn. Je zou haast zeggen, waar maak je je zorg over. Maar ja dit wisten we niet, en de anderen hadden ons ook niets hierover verteld. Terwijl wij toch duidelijk onze zorgen over die krengen van sluizen hadden geuit.
Na Villeneuve volgen nog vijf sluizen, waarvan twee met schuine wanden en de rest recht. Laten we hopen dat die schuine ook met die heerlijke pontons uitgerust zijn. Zeker die van meer dan drie meter verval. Geen ponton en veel wind, wordt het net zo iets als die nummer 13 - ligt dat aan dat nummer - die was werkelijk een ramp! Halverwege het sassen gaven we het zelfs op en lieten we ons daar heen drijven waar we maar naartoe geduwd werden….. Nog nooit vertoond. Altijd vochten we tot het uiterste, maar hier wisten we niet meer wat te doen, dan alleen maar hopen op een goede afloop. Wat ook zo geschiede, namelijk goed!
Wanneer we deze sluissessie achter de rug hebben, varen we in het Kanaal van Bourgondië. Ons reisdoel.
Nu liggen we aan een mooie kade in Villeneuve. Met elektrische voorzieningen, de wateraansluiting heeft de tijd niet overleefd. Afgebroken op trottoir hoogte.
Het weer? Een beetje bewolkt, lekkere temperatuur.
Verder blijft het ons verbazen hoe weinig plezierbootjes we tot nu toe gezien hebben.
Maandag 25 juni 2007
Willeneuve
Wat een pokkeweer! Het regent pijpenstelen. De lucht zit helemaal dicht, wat een tegenstelling met dat van gisteravond. Het was heerlijk om op het achterdek te zitten met alleen maar vogel gekwetter en absoluut geen wind. Af en toe een auto voorbijgaand, die even vaart mindert, kijkt naar onze boot en weer gas geeft. Wat een complimenten krijgen we onderweg over onze boot. Voortdurend worden er foto’s van ons gemaakt.
Gistermiddag zijn we het dorp Villeneuve ingelopen. Een oud dorpje. Een eindje verder op was er een antiekmarkt. Wat een bijzondere spulletjes hadden ze daar. Veel kantwerk. De prijzen van alles wat ze aanboden waren heel vriendelijk. Gelukkig is er niets aan onze vingers blijven "plakken". Je wou voor al dat moois gewoon af en toe een smoes verzinnen.
We zoeken al een tijdje naar een grote tafelaansteker, onze gewonen aanstekers, we hebben er zeker tien, zijn voortdurend zoek. Zitten in allerlei broekzakken. En een grote kan je nergens insteken dus… Maar ook hier hadden ze niet wat we zochten. Ja eentje als handgranaat en eentje als een bier blikje van Heineken. Maar dat ging ons te ver.
Jaap gaat waarschijnlijk weer aan onze generator werken, werkt niet zoals die moet werken, vindt hij. Rookt teveel! Misschien een nieuw onderdeel aanschaffen en door Nell mee te nemen vanuit Nederland? Ze komt ergens in de tijd van 10 tot 23 juli. Moeten we wel eerst een Internet aansluiting zien te vinden om de Vetus catalogus te kunnen bekijken.
(uiteindelijk geen onderdeel nodig, alles doet het)
Dinsdag 26 juni 2007
Villeneuve V-10.30 >>>
Joigny ( l’ Yonne) A-15.30 uur
Wat heeft het gisteren gespookt hier. Windvlagen van 6 à 7 aan kracht en dan kort daarna prachtige zonneschijn en windstil. Nog nooit zoiets meegemaakt. In Nederland duren de periodes van een bepaald soort weer veel langer. Een paar keer dat we naar buiten gingen om even van de omgeving en de zon te genieten eindigde voortdurend in plotselinge regenbui. Nergens was iets van een regenwolk te zien en binnen een half uur alles zwart en stormen. De hele dag door.Dus wederom niet vertrokken. Maar zo langzamerhand maken we ons zorgen om onze watervoorraad. Niet dat we tekort komen, reserve genoeg, maar ons schip komt dan zo raar scheef te liggen, en dat willen we niet. Dus WATER svp! Maar waar. Hier aan de kade geen pomp te vinden die bereikbaar is of een aansluiting die werkt.
Vanmorgen naar buiten kijkend,levert ook weer een troosteloos plaatje op. Storm en regen! 14 Graden! De kachel brandt. Midden in Frankrijk! En de vooruitzichten zijn ook niet bepaald vrolijk te noemen. Vijftien kilometer verderop, na een paar "schuine" sluizen is water te verkrijgen. Maar die wind en die sluis van drie meter tien, nodigt ons met deze weeromstandigheden niet bepaald uit om in actie te komen. Temeer omdat we niet weten of die komende sluizen wel of geen pontons hebben.
Gisteravond hebben we kadegenoten gekregen. Een klein rechthoekig doosje, een soort mini narrowboat met buitenboord motor. Ze varen er heel Frankrijk door, vijf maanden lang, dan gaat de boot op een trailer naar Engeland terug. Daar achter ligt iets wat wel vaart maar om het de naam van boot mee te geven? Een heel breed geval , ook lang en waarschijnlijk ook Engels. Wel heel veel ruimte op dat ding. Alleen wat weinig raam om naar buiten kunnen kijken, en hoogte van deze boot is extreem laag. Een soort platgeslagen doos dus. En groen! Wat een kleur voor een boot. Laten wij niets zeggen, onze kleur geel vinden sommige mensen ook maar niks!
Woensdag 27 juni 2007
Joigny
Bijna weer een maand voorbij. ’t Is dat ik iedere dag een verslagje schrijf, anders zouden we het tijdspoor echt kwijt raken. Voor een korte info rond waar we op een bepaald moment zaten, hebben we een kalender in de keuken hangen. Met op elke dag de plaats waar we ’s avonds waren. Parijs is nog geen twee weken terug en het lijken wel maanden. Zoveel indrukken doe je onderweg op.
De wind wou gisteren niet gaan liggen en de zon bleef ook maar weg. Toch zijn we daar uiteindelijk uit Villeneuve vertrokken. Je kan niet eeuwig het probleem uit de weg gaan, dachten we zo. En wat bleek? In alle "schuine" sluizen lagen pontons! Hoe zo dus sluisproblemen? En die sluis van drie meter tien bij St. Aubin? Die had zelfs twee pontons. Je hebt zo’n mooie zin van: "Een mens vreest het meest…. Enz" en dat ging hier dus ook op.
Het varen blijft af en toe maar geweldig spannend. Zo kom je in kanaaltjes terecht waar het scheepsverkeer slechts in een bepaalde richting door heen kan. Heel smal en ontzettend ondiep. En je hoopt op zo’n moment dat jij die enige dan bent en blijft! Dit overkwam ons bij St. Aubin. Nadat we in de sluis ervoor, Villevallier bijna twee uur door hadden moeten brengen, in verband met de lunchtijd van de sluiswachters, kwamen we zo’n smal kanaaltje uit en werden we geconfronteerd met een groot passagierschip die op ons had liggen wachten. Via de marifoon hadden we wel allemaal Frans gebrabbel gehoord, maar toen niet gesnapt, nu wel. De naam L’Abosolute 2 was zeker tien keer in het gesprek gevallen en ineens lazen we die naam op dit schip. Die heeft dus al die tijd daar gedobberd en tot wij "naar buiten" kwamen. Net daarvoor zeiden we tegen elkaar dat het fijn zou zijn, met de nadruk op zou, indien de sluiswachters rekening zouden houden met de doorvaart van schepen in zulke wateren. En dat ze dit naar ons weten nooit deden. Nu werd het tegendeel bewezen! Aardige mensen die Fransen!
Joigny
Nu liggen we in Joigny, een stokoude plaats. Met hele mooie vakwerkhuizen, je voelt je zo in de Middeleeuwen lopen.
En ……….er is een wasserette! Dus? Ja wassen!
Gisteravond hebben we die Engelsen van die narrowboat op bezoek gehad. Allerlei informatie over Frankrijk, maar ook Nederland en zelfs Engeland uitgewisseld. Hun bootje is net een varende caravan met ietsje meer ruimte. Met alles er op en eraan. Ja er kunnen zelfs vier personen in laten slapen. Het zijn bootjes die in serie gebouwd worden. Ze worden getransporteerd via een gewone trailer achter een gewone auto. Boot plus trailer wegen ongeveer 2000 kilo. Je moet hiervoor dus wel een stevige auto hebben. Dan zoek je gewoon een leuk watertje op, rijdt er heen, boot te water en varen maar. Uitgespeeld? Dan haal je je auto met trailer op, laadt de boot en ga je weer naar huis, visa versa.
Intussen weten we waarom de narrowboats zo smal zijn. Het blijkt dat in Engeland in de jaren 1700-1800, de waterwegen voor transport allemaal gegraven zijn en niet zoals hier in Frankrijk, naast de rivier gekanaliseerd werden. Bevaarbare rivieren in het binnenland waren er niet. Had men behoefte aan een transportweg voor de kolen vanuit de mijnengebieden bijvoorbeeld, dan werd daarvoor een kanaal gegraven. De watertoevoer bleek moeilijk te regelen en daarom werd de vaarbreedte, en waarschijnlijk ook de diepte, bij de bouw smal minimaal gehouden. Inclusief de bijbehorende honderden sluizen bleven deze kanalen daardoor, wel heel lastig, maar bevaarbaar. Maar alles Narrow zogezegd.
Het weer. Licht bewolkt en veel wind. Het houdt maar niet op. Vijftien graden. En dat in Frankrijk. Ver, nou ja ver, onder Parijs. Bij onze terugkomst in oktober, zullen we Leen hier over aan spreken. Had die niet gezegd: "Ik vaar zo snel mogelijk voorbij Parijs, daar schijnt altijd de zon!" Waar is die nu dan?
Allebei zitten we nog in negligé, wat te suffen. Het is intussen 10 uur en er is geen gang in ons te krijgen. Koffie, sigaartje en wat schrijfwerk doen. Vlak voor het begin van het Canal de Bourgogne met zijn honderden sluizen. Onze kennis Pat van de narrowboat waarschuwde ons voor het feit dat er weinig bolders zijn om je boot aan vast te kunnen maken. En een trapje, die wij dan daarvoor in de plaats gebruiken is ook niet altijd ruim voorradig. Zal weer een spannende "happening" worden. Hoezo lekker relaxen in Frankrijk met je bootje? Wat doen we ons aan? Maar om welke reden dan ook, het blijft leuk! Misschien houden wij juist van spanningsvelden. Pensionada’s in actie!
Zelfs de was doen in een Laverie kan soms heel spannend zijn. Vlakbij is een wasserette en aangezien we niet weten wat er aan mogelijkheden is op het Kanaal van Bourgondië rond het doen van de was, hebben we twee wasjes "gedraaid". Maar dat was bepaald niet geheel vrij van verrassingen. Bij onze binnenkomst begint een man, gekleed in een kostuum dat al heel vaak een stomerij of wasmachine gezien had, schoon, maar hing als vod rond hem, ons een verhaal te vertellen over muntjes en toonde het een of ander, als of hij stond te bedelen. Om niet al te onvriendelijk over te komen, hanteerden wij onze eeuwige excuus-Truus: "Nos sommes Hollandais," wat dan meestal een glimlach bij de spreker oplevert en ons even de gelegenheid geeft om op de situatie in te spelen. Hij bleek de eigenaar van de Laverie te zijn. Even later stormt een stevig gebouwde vrouw naar binnen, moppert wat tegen de man en begint allerlei machines te vullen. Rent weer weg en volgt uren lang dezelfde procedure. Zij blijkt zijn vrouw te zijn. Doet ze de was voor anderen? Ze gaat, terwijl ik een sigaartje sta te roken buiten, diverse adressen af in de straat ervoor. Soms komt ze hevig scheldend binnen, hun hondje kruipt dan met hangende staart en platte oren tegen de man aan en zij vliegt kort er na weer naar buiten met een mand vol schone was. Dan komt de mededeling van Jaap: "De machine waar we onze was ingestopt hebben, doet heel vreemd. Het lijkt wel of ie niet wast!" Mannetje erbij gehaald. Graait wat in de zeepbakjes en knikt bemoedigend. Na een tijdje, Jaap gelooft er absoluut niet in, "zal wel ongespoeld er uit komen!" en dan klinkt er ineens een ongelooflijk hard gerammel. Gisteren zagen we buiten dat men de straat aan het asfalteren was met allerlei luidruchtige machines. Kwam dit geluid nu van buiten of hier binnen? Binnen! Ja "onze"wasmachine! Ik loop er langzaam heen om niet al te angstig over te komen en vraag: "Cést normal?"
" Oui!" klinkt uit de mond van man met dat verlopen pak aan. Ik kreeg allerlei visioenen van was die als een grote rafel de machine zou verlaten. Hij niet! Staat een beetje in een daar aanwezige spiegel te kijken, peutert wat aan zijn tanden en gaat rustig op een van de krukjes zitten. En die wasmachine? ‘t Leek wel een straaljager! En dat een minuten lang! Uiteindelijk stopt het en mogen we de was er uit halen. En? Niets aan de hand. Zo te zien nog schoon ook. "En hoe ruikt die?" vraagt Jaap. "Naar zeep?"
"Nee helemaal niet" terwijl ik mijn neus in de was druk. En die man? Die staat alleen maar glimlachend naar dit tafereel te kijken, alsof er niets bijzonders gebeurd was. Het geluid was zo hard dat je elkaar niet eens kon verstaan, en hij vindt dit niets bijzonders?
Donderdag 28 juni 2007
Joigny V-10.15 >>>>
Migennes 15.30 uur
We liggen nu in het Canal van Bourgondië. Vlakbij een station, inclusief het treinengedreun dus, waar een Internet verbinding zou zijn. Dus ….? Morgen kijken.
Verder geen bijzonderheden over vandaag.
Vrijdag 29 juni 2007
Migennes V-14.00 >>>
vlak voor sluis Egrevin vlak voor Butteau
A- 19.05 uur
De kade bij Migennes is mooi, in zoverre dan, het is er makkelijk aanleggen. Vlak bij zo’n haven met "Locaboats", dit zijn huurboten. Kosten 7 euro per nacht incl. water en elektriciteit, maar we hebben niemand gezien dus gratis! Wel rumoerig door de vele goederen treinen die er aan de overkant van het kanaal voorbij denderden. Jaap is in de salon gaan slapen, met alle ramen dicht!
De ochtend hebben we besteed aan boodschappen doen en Internetten. Jaap was op onderzoek gegaan en kreeg te horen dat er diverse mogelijkheden waren. Bij het station, in een kroeg en nog iets, dat laatste was ons niet helemaal duidelijk. Maar het bleek een Interboutique te zijn, gerund door een "zwart"echtpaar zo te zien. Zij kwam, op het moment dat we daar aankwamen, sjofeltjes gekleed, met een emmertje sop naar buiten en we vroegen of ze Open waren. "Mais oui", wij naar binnen en achter een soort balie zat de man. Enfin wij uitleggen, dat we een Portable bij ons hadden en of we daarmee hier konden Internetten. "Un Portable?" het zei ze niks. Kloppend op computertas aangevend dat we Computer mee genomen hadden. "Ah un …..,"en dat ben ik even kwijt, een Frans woord voor computer. Na veel heel weer gepraat en we mochten het proberen. De dame van het emmertje, was de slimste! Hij bleef alleen maar glimlachen…
Dat adres bij het station, bleek een restaurant te zijn, die waagde zich er niet aan. Nee, we mochten wel hun computer gebruiken, maar van die vreemde snoertjes ergens in stoppen, daar begonnen ze niet aan. "Impossible", en dat bleef het. Na een herhaald bezoek aan de plaatselijke VVV, naar dit volgende adres. De Interboutique. Een winkel met allerlei drankjes en vele soorten snoepgoed. Voor tijdens het internetten? Je kon er ook bellen. Wij dus uitgelegd wat we wilden, mocht ik hun Internet kabel in mijn laptop stoppen. Een mogelijkheid die ze zelf nog nooit bedacht hadden. Ze keken erg verbaasd dat het werkte. Enfin ik mijn e-mail binnen gehaald en de weblog bijgewerkt. Die hebben dus iets bijgeleerd!
Niet gratis natuurlijk, maar wat ze moesten berekenen? Jaap heeft ze vijf euro gegeven en ze straalden er bij.
Na dit alles zijn we richting Florentin gevaren. Moet een hele interessante stad zijn, maar deze hebben we niet kunnen bezoeken. De haven was vol! Doorvaren dus. Maar intussen werd het al later en later en de sluizen worden hier in dit kanaal niet meer na zeven uur bediend. En het liep al aardig tegen zevenen. Nergens een goede aanlegplaats verder te vinden. Het kanaal is inderdaad zeer ondiep, onze dieptemeter hebben we daarom ook maar op stil alarm gezet, je wordt anders gek van het gepiep. Een troost, je weet dat het geen stenen zijn maar modder is. Onderweg nog iets grappigs meegemaakt, dat zeker vermeld dient te worden. Langs het kanaal loopt dus een spoorweg, wat we niet altijd prettig vonden, zie hiervoor, maar wat we onderweg hiernaar toe zagen? Een treinmachinist hing half uit het raam terwijl hij als een gek ons zwaaien beantwoorde.
Trouwens Cynthia krijgt gelijk met haar opmerking: Avonturiers! Zoals ze ons in haar e-mail omschreef. Lees maar: We liggen nu vlakvoor de sluis van Egrivyn. Verder varen werd ons onmogelijk gemaakt door de sluiswachter, een vrouwelijke, die ons melde dat het waterpeil na de sluis te laag zou zijn. Na veel gezwoeg hebben we ruim een meter van de kant, het is er zo ondiep, ons schip vastgemaakt. Loopplank uitgelegd om onze lijnen aan een bolder en diverse pennen te kunnen bevestigen. Zo groot is de afstand tot de walkant. Jaap zei: "We willen toch avontuur, nou dit is avontuur!" Vast in de modder, en een beetje scheef liggend, liggen we de eerste schutting af te wachten. Ja morgenochtend negen uur dan. ’t Is net of we dronken zijn. "t Blijkt dat je je instelt op de stand van het schip, altijd een beetje scheef naar voren, maar nu ook een beetje opzij. En dat zat nog niet in onze benen. "Als je vannacht maar niet je bed uitrolt, "zegt Jaap, "dan hebben we een probleem", ja het is een flinke smak naar beneden naast mijn bed. Jaap die rolt gewoon tegen de scheepswand aan, ik er juist vanaf! Mocht zoiets gebeuren, dan zal ik dat zeker vermelden! Ik denk dat het wel mee zal vallen.
Het weer vandaag? Redelijk, geen regen, 17 graden en weinig tot geen wind.
De afwas! Oké, mijn verslag is voor vandaag weer klaar. Morgenochtend wordt het een vroege actie dus aan de bak Frie. De theedoek! De afwas!
Zaterdag 30 juni 2007
Sluis Egrevin V- 9.15.>>>
Aire Flogny-la-Chapelle A-11.50 uur
Het water is nog eens 5 centimeter gezakt en dus ligger we nu nog schever. "Dat wordt de Wiebeltruc", zegt Jaap.Dat betekent dat we aan een kant van het schip gaan staan, de
losliggende kant, en dan zien dat je jouw schip aan het schommelen krijgt om daardoor los te komen.
En ik ben niet uit mijn bed gevallen! ’t Is nu acht uur in de ochtend en het zal vandaag een vroege start worden. Buiten zingen de vogeltjes dat het een lieve lust is. Het is hier prachtig. Zo "heeft elk nadeel zijn voordeel" zullen we maar zeggen.
Het viel uiteindelijk allemaal behoorlijk mee. We voeren redelijk normaal weg, natuurlijk wel veel modder omhoog spoelend. En die sluiswachter van Egrevin had volkomen gelijk. Het was zelfs zo laag langs de wal, dat tot waar we nu liggen er geen fatsoenlijke aanleg plaats te vinden was.
Het weer? Weer eens een keertje hartstikke mooi. Niet te warm, heerlijk vaarweer. We hadden een barbecue gepland, kwam dus mooi uit. Jaap zijn Merquezes en ik mijn lamsboutjes. En dit met een zalige temperatuur. En alcohol! Dit laatste werd, zittend om die "kl…" stoeltjes, wederom bijna mijn ongeluk! Ik ging er wederom onderuit. Nu heftiger! Verstuikte linkerpols! En zonder een goed functionerende hand, geen sluisjes "nemen"!. Verplichte rust dus!
Het is hier goed vissen, gisteravond een aantal van die snorrenbaarden gevangen. Lekker voor in de rookoven! Vandaag misschien een paar meer voor een lekker maaltje.
Gisteren net toen we hier arriveerden, kwamen er drie locaboaten, huur boten, zouden die blijven? Iets wat we minder leuk vinden. Maar aan het eind van de middag waren ze allemaal weer weg. Nu liggen we in ons eentje en het is er zalig. Alleen het weer mocht van ons ietsje beter zijn. Af en toe miezert het een beetje. Maar al die vogeltjes, zo vrolijk fluitend.
Weg rust er schuift een locaboat aan!
Zondag 1, Maandag 2 en Dindag 3 juli 2007 Flogny-la-Chapelle
We liggen nog steeds op dezelfde plek. Het is 13 graden buiten! En het regent pijpenstelen n mijn pols doet nog steeds behoorlijk pijn. Wat een handicap. Ik kan er nagenoeg niks mee. Zwaar in verband en flink ingesmeerd met Arnica. Een zalf die Ineke en Jan bij zich hadden. Ja die zijn gisteren even langs geweest. Konden jammer genoeg niet een dag blijven, aangezien ze voor vandaag een afspraak hadden helemaal in het zuiden van Frankrijk, waar hun nieuwe huis staat.
We hebben niet gevist gisteren, mijn pols is een beetje een domper op het geheel. De visjes hebben we weer laten zwemmen. Jaap heeft, onder "deskundige" begeleiding gekookt, Spaghetti. De maaltijden die zullen volgen, worden ongetwijfeld voorlopig instant. Soep, couscous, goulash allemaal uit blik. Jaap houdt niet zo van dat kookgedoe. Moet allemaal makkelijk gaan, zonder nadenken. Geeft niet, want we hebben dan genoeg aan boord. En niet ver hier vandaan is een winkel om het eventueel aan te kunnen vullen. Maar echt leuk kan ik het niet vinden. Mocht er morgen, woensdag, geen verbetering zijn met de pols, dan gaan we een dokter opzoeken. Slapen doe ik er in ieder geval goed mee. Misschien ook door de Ibuprofen?
Jaap gaat er vandaag een knutsel dag van maken.
Hier verderop schijnt er een kaasmakerij te zitten. Een goede reden om deze in huidige situatie eens te gaan bekijken. Lopen met mijn arm in een soort mitella lukt prima en het geeft behoorlijke afleiding.Heb ik ineens veel minder last van mijn pols! Dat gepuzzel in Denksport boekjes wordt ook zo’n beetje zat!
Ik heb net het kaartje van onze vaarroute bijgewerkt, en zie dat we nog een behoorlijk stuk te gaan hebben. Ik maak me zorgen, Jaap niet. "Wat Bart, een kennis van ons, kan, kan ik ook."Waar mee hij wil zeggen het alleen bedienen van de lijnen in de sluizen voor hem geen probleem mag zijn. Ja want hoelang het gaat duren met zo’n onbruikbare hand, ik kan er intussen wel veel meer mee dan eergisteren, maar nog niet echt veel, weet geen hond natuurlijk. En volgende week zou Nell komen. Plannen rond een route wordt dus moeilijk. Maar Jaap kennende, verzint hij daar wel wat op. Nou Nell, mag je misschien als een echt bemanningslid mee doen. Dat vind jij vast niet erg. Wel spannend denk ik. Een hele nieuwe dimensie aan je verblijf hier?
Intussen oefenen we onze Frans op alle weertermen:Averses = stortbuien. Af en toe, wel
regelmatig
Nuageuse = bewolkt. Bijna iedere dag.
Pluie = regen. Bijna iedere dag.
Couvert = betrokken. Als het andere er niet is, dan hebben we dat wel.
Orage = onweer. BIJNA NOOIT. Jammer!
Serein = helder. Wanneer was dat voor het laatst?
Embellie = tijdelijke opklaringen..
Gelukkig vaak.
Bruine = motregen. Regelmatig.
Blijkbaar is dit een aantrekkelijke plek om te stoppen voor zowel campers als locaboten. Er staan nu twee campers, een auto met picknickers en twee loca’s. Allemaal om hier te lunchen? Het is nu even over twaalven. Jaap zegt: "Het moet niet gekker worden…" Maar meestal zie je ze allemaal zo’n uurtje of twee later weer vertrekken. Deze ook?
Maar misschien komen er nog meer? Want de sluismeester zien we met grote haast naar de dichtstbijzijnde sluis van Flogny racen.
Jaap: "Als het buiten niet wil zomeren, doen we dat binnen!" En steekt de kachel aan!
Woensdag 4 en Donderdag 5 juli 2007
Flogny la Chapelle
Het blijft maar koud. Regenbuien – averses – en de temperatuur is nu 11 graden. De kachel brandt! Gisteren zijn we een dokter via de plaatselijke Pharmacie op gaan zoeken. "Vacance!" en de dichtstbijzijnde is zo’n 15 kilometer verderop! Dat wordt dus Tonnerre.
’s Middags hebben we een flinke wandeling gemaakt. Eerst naar de kaasfabriek, want dat bleek het te zijn, en toen een heel eind langs de Amençon gelopen tot we niet verder konden. Een rivier die langs het Canal de Bourgogne meandert. Grote vissen gezien, maar niet precies kunnen ontdekken wat voor. De wandeling werd versiert met om het kwartier een stortbui.
Sommigen hadden ons tijdens ons verblijf in vorigge havens verteld dat er in Bourgondië van die bijzondere wasplaatsen zijn. In Egrevin hadden we er reeds een gezien, maar die was naar alle zijden open. Hier aan de Amençon zagen we een huis dat voor ons eerst op een soort pompsysteem leek, maar ook een wasplaats bleek te zijn.Geheel overdekt met in twee hoeken grote stookplaatsen. Langs alle wanden balken om de was te drogen te hangen. Aan de buitenkant zaten haken in de muur, beter gezegd ringen, waar …. ja wat aan vast te maken eigenlijk? Een paard? De wasplaats ligt tamelijk ver van de bewoonde wereld.
Achter ons liggen vier Loca’s. Past allemaal net. Ja de Fransen hebben nu vakantie, dus het zal overal wel drukker worden met de boten.
Vannacht slecht geslapen. De pijn in mijn pols heeft me regelmatig wakker gemaakt. Toch gebroken? Dat is iets wat jeje afvraagt als er geen snelle verbetering optreedt. De dikte rond de pols is wel bijna helemaal weg. Nu de beschadigingen nog?
Vanmorgen belde Tanja, we krijgen gezinsuitbreiding naast ons! Niet tijdens onze vakantie, nee een paar maandjes daarna. Kunnen we het helemaal vanaf het begin meemaken. Vanaf het zogenaamde "baby-tje kijken".
En, Jaap heeft een bekeuring gekregen voor, let op: vier kilometer te hard rijden! Totaal 18 euro. Gelukkig dat Tanja dit regelt voor ons. Dit soort krengen kunnen na een tijdje van niet betalen behoorlijk op lopen.
Vandaag gaan we naar Tonnerre. De watertank wordt op dit moment volgepompt, de grote tank was intussen leeg, zaten nu op reserve.
Jaap gaat straks mij helpen bij het haarwassen. Hij heeft druk met alles. Brood smeren, brood doorsnijden, koken, afwassen, opruimen, mij aankleden etc. etc . En nu dadelijk ook nog alleen varen, sturen tot en met de lijnen bedienen in de sluizen. Veel sluizen hiervoor namen de sluiswachters onze lijnen aan, misschien dadelijk ook. Zal een stuk schelen voor Jaap. Ik zal af en toe ook mijn neus – arm - laten zien, dat zal vast helpen. Het gekke is dat je niet weet wat je met je linkerhand allemaal doet. Ja je vasthouden in moeilijke situaties. Nou die hoef ik niet op te zoeken natuurlijk. Maar een touwtje er even mee vasthouden? En met mijn rechter om een paaltje leggen? Spannend eigenlijk. Avontuur? Dat wel!
Vrijdag 6 en Zaterdag 7 juli 2007
Vrijdag :
Flogny la Chapelle V- 11.25->>>>
Tonnerre A-14.45 uur
Meteen na aankomst een dokter op gezocht. Die begon er niet aan. Naar het ziekenhuis. Die is er in Tonnerre, op zo’n 15 minuten lopen van af de haven, en hebben we ons daar voor consultatie aangemeld.
Foto’s gemaakt en….POLS GEBROKEN! Shit! Een orthopeed moest er aan te pas komen. Maar die was er niet, wel morgen, maar dan had die geen tijd! Volgeboekt. Ook voor de volgende vrijdag (?). "U moet naar Auxerre!" Veertig kilometer verderop. Maar hoe kom je daar zonder een auto? Geen probleem een Medi-taxi. Die brengt u daar wel heen. Maar heeft de daar aanwezige arts wel tijd voor ons? Na veel heen en weer getelefoneer werd er een gevonden. Maar dan moesten we wel meteen komen. Ik intussen voorbij mijn elleboog in het gips. Taxi kwam, eerst moesten we nog langs de boot om de laatste medische papieren te halen, en op naar Auxerre! Rond half acht waren kwamen we aan. De artsen in Tonnerre lieten mij nog de mogelijkheid om niet geopereerd te worden. Maar in Auxerre heette het: "Operé ce soir!" nadat hij de foto’s had bekeken.
De Europese zorgpas werkt hier als speer. De dame van de incheckbalie in het ziekenhuis van Auxerre sprak zeer lovend over deze kaart, dat dit zo eenvoudig was en geen betalings-problemen kende, wat later een extra leuk vervolg kreeg. Namelijk toen de chauffeur van de Medi-taxi die ons naar Auxerre had gebracht, dit hoorde, rende hij in eens weg om even later te vertellen dat alles, zowel de heen- als de terugreis ook deze zorgpas verzekering vergoed zou worden. Een meevaller, want hij had eerst gezegd dat de kosten 2x 50 euro en nog wat bedroegen.
Kamer gekregen en omdat we bij de incheck balie zagen dat ze voor een extra bed 34 euro vroegen, leek ons een mogelijkheid daar om Jaap niet in een dichtstbijzijnde hotel maar bij mij op de kamer te slapen leggen. "Pas problème", en ze reden een vouwbed naar binnen. Mij werd gevraagd of ik die dag gedoucht had, kreeg een operatiejas aan en moest mijn bedje in.
Toen bleek dat ik die avond niet geopereerd zou worden, vroegen ze ons of we iets wilde eten en drinken. Nou graag, want dat hadden we van af 12 uur ‘s middags niet meer gedaan. Wat we aan voedsel hadden ingenomen waren slechts een paar crackers uit het "overlevingspakket" wat we kregen tijdens ons pensionada feest, van Fred en Inge. Kwam dus goed van pas, zou ik zo tegen hen willen zeggen.
Ze serveerden toen alle vooronderzoeken klaar waren,voor Jaap en mij een heerlijke koude schotel met kaas en fruit toe! Wat een verwennerij. Dit was niet het enige wat ze voor mij deden, meteen na aankomst op de kamer, een hart "filmpje" gemaakt, bloeddruk gemeten, bloed af getapt –drie buisjes - en een vingerprik. En ze wilden weten of ik wist wat mijn bloedgroep was. Al zeker veertig jaar koester ik een antiek kaartje bij me, waar bovendien opstaat, dat ik A negatief heb en geen penicilline kan verdragen. Niet voor niks al die jaren bewaard.Alles werd nauwkeurig genoteerd plus mijn medische geschiedenis, die onder andere onderbouwd kon worden door het papier wat we in Nederland aan medicijnen en zo op had laten stellen.
En dit alles, met ik weet niet hoeveel mensen die allemaal met een eigen discipline langs kwamen. En een pret maakten, met ons, met elkaar, je kon het bijna hartstikke gezellig noemen.
We hebben heerlijk geslapen, mijn pols leverde –bijna- geen ongemak aan pijn meer, ja het leek wel of alles "weer in orde "was, niet natuurlijk. Ik had tenslotte niet voor niks dat gips in Tonnerre gekregen.
’s Nachts kwam de nachtverpleging een aantal keren om de hoek kijken, Jaap zei twee keer, ik herinner me slechts een keer, en vroegen hoe het ging met ons. Prima, we sliepen goed, alleen was het behoorlijk warm in de kamer. De volgende ochtend zagen we dat er een raam open kon, maar te laat dus. Je bent dat niet gewend, open ramen waar de buitenlucht zo naar binnen kan in een ziekenhuis. Enfin het wachten begon voor de operatie. Ik werd meegenomen en kreeg in een soort zitbad een complete wasbeurt, inclusief mijn haren. Die had ik de dag ervoor al gedaan, maar nee dat hoorde hier ook bij. Dus soppen! Gepoetst en gedaan terug naar de kamer. Om een uur of negen staat de dokter voor mijn bed en zegt: "Operé à midi" Nou hadden we in een boekje – Jacinthe hiervoor nog hartstikke bedankt, we hebben er al veel aangehad – gelezen, dat zulke tijd omschrijvingen in Frankrijk zeer variabel zijn. En dit was ook zo. En ik mocht dus, in verband met de komende operatie niets drinken en eten, wat dus inhield dat ik totaal droog stond vanaf de dag ervoor. Behoorlijk afzien voor mij. Vooral niet eten. Mijn maag knorde en knorde luid en duidelijk. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs koppijn. Kwam dat van het niet eten en drinken? En Jaap kreeg, zoals vaak in Nederland op vrijdag vis als middageten, en warm dus! Een complete maaltijd met kaas, fruit en yoghurt toe.
Om half een werd ik weggereden. Naar een soort wachtzaal waar het ene na het andere bed in en uitgeschoven werden. Niet het mijne. In deze wachtruimte stonden een aantal, zo te zien OK-mensen, die op de komende te opereren patiënten stonden te wachten en als gekken aan het geiten waren, als of het hier om feestje ging. Ze hadden werkelijk pret voor tien. Trouwens, overal deed mijn zo vrolijk naar elkaar maar ook naar de patiënten. Heel bijzonder. Op een gegeven moment kwamen er een paar mensen naar mijn bed toe en ik probeerde een gesprek met ze aan te knopen. Ik wilde ze uitleggen dat ik niet precies kon zien of ze mijn aandacht vroegen, omdat ik mijn bril niet op had. "Mes allumettes (betekent luciferhoutjes)" terwijl ik ronde bewegingen maakten voor mijn ogen. Ze keken elkaar en daarna mij aan, en begrepen absoluut niet wat ik ze duidelijk probeerden te maken. Niet verwonderlijk natuurlijk. Die patiënt vraagt om luciferhoutjes. Waarschijnlijk stond ik al onder de "dope" want ik kon het maar moeilijk corrigeren naar "Mes lunettes" en gaf het maar op. Misschien dachten zij zoiets van: "Ach ze ijlt een beetje!" Wat ik me met zo’n gesprek over lucifers, niet verbazingwekkend vind.
En het duurde en duurde maar. Wanneer zou ik aan de beurt zijn? Pas om half drie, nadat de chirurg nog een beetje mopperde naar mij, dat hij vanaf 8 uur op zijn benen stond en ook niet gegeten of een pauze had genomen. Even dacht ik: "Als ie maar niet te moe is!"
Kort daarna stond een broeder bij mijn bed en gingen we hup de OK in. Kreeg een kap op mijn mond en neus. Ik had daarvoor nog net de tijd om "Locale narcose?" te zeggen.
Ze hadden aan me eerder gevraagd of ik een lokale of een totale narcose wilde. Ik koos voor lokaal, omdat je meestal nog al ziek bent of wordt van een totale narcose. En ik er best tegen kan om al die "gereedschaps" geluiden te horen.
Enfin: "Locale?" en met een "" Oui" was ik in een keer weg! En pas weer wakker toen ze een wang streelde. "C’est fini" riep iemand met een grote glimlach naar me. Ik weet nog precies wat ik dacht: "Gelukkig" en daarna voelde ik een pijn opsteken, die ze snel bestreden door me een of andere vloeistof via een infuus in te spuiten. Met een zuurstof slang in mijn neus en bloeddruk meter aan mijn arm, verbleef ik daar nog even in de ontwaak ruimte en daarna werd er wederom een "Radio"- foto – genomen. Wat ze precies gedaan hadden wist ik toen nog niet, zag ik pas later op die foto. Twee spelden (broche) verbonden de gescheiden botjes! Jaap was, zoals afgesproken terug naar de boot gegaan. Met een taxi. Bijna 60 euro. Hij had een briefje achter gelaten en belde ik hem op om te vertellen, dat alles goed gegaan was. Een taxi bemachtigen is niet zo makkelijk als in Nederland. Dat gaat hier heel anders! Een havengenoot in Parijs vertelde ons, dat in Frankrijk je heel wat fantasie moet gebruiken om er eentje te kunnen bemachtigen. En Jaap herinnerde zich dit bij het zoeken naar een taxi. Eerst gewoon vragen bij een rijtje lege taxi’s of iemand hem naar Tonnerre kon brengen Inderdaad bleek dit niet de juiste procedure te zijn. Hij terug naar het ziekenhuis, naar de receptie, en die hebben toen een taxibedrijf voor hem gebeld maar dat bleek het verkeerde taxibedrijf te zijn en die deden dus niks voor hem. Het bleek een medi-taxi te zijn en Jaap had een gewone nodig. Tenslotte was hij geen patiënt! Ze keken toen in de Franse Goudengids voor een gewoon taxibedrijf en die hebben ze toen gebeld. Na een half uur kwam er een lege taxi aanrijden met een vriendelijke dame erin, die vroeg of hij naar Tonnerre wilde. Toen Jaap ja zei, reageerde ze met: "Uw taxi komt over een kwartier. Het is een blauwgroene Ford" En, na drie kwartier na het bewuste Goudengids telefoontje, kwam die bewuste taxi voorrijden en zo kon Jaap naar Tonnerre, onze boot, terug.
Intussen kreeg ik nog een suikerprik en de verpleging zei: "Magnifique, les cifres!" Of te wel: "Hoezo suiker?" Ik blij, want suiker en wonden gaan vaak niet samen. Moeilijk herstel.
Om 7 uur zou ik afgehaald worden, wel per medi-taxi terug naar de boot. Die taxi kwam op een Franse tijd, half acht en vertrok pas toen hij uitgedold was met wat mede -chauffeurs. En wat ik toen meemaakte was zeer vermakelijk en misschien ook wel spannend te noemen. Zoals de jeugd de hele dag met een mobiel wandelt, zo reed hij me terug naar Tonnerre. Ik geloof dat hij meer dan zeven gesprekken tijdens de rit voerde. Althans dat heb ik na een bepaald moment geteld. Dus het waren er zeker meer! Wanneer hij belde had hij geen hand vrij om te schakelen en deed dat "gewoon"met zijn linkerhand. En dat met 140 km snelheid zigzaggend door de bergen. Tussendoor vertelde hij ook nog allerlei bijzonderheden over de omgeving. Maar die telefoon, die liet hij geen seconde los.
Het zal denk ik negen uur geweest zijn, dat we bij onze boot arriveerden. Met drie soorten medicijnen en de foto’s plus een brief van hoe en wat in te nemen en wanneer ik weer ter controle en eventuele verwijdering van de spelden bij een orthopeed me moest melden. Na vijf weken! En dit is het verhaal zoals ik me herinnerde. Want sommige tijdselementen zijn tijdens het tikken van deze tekst samen met Jaap flink aangepast. Ik was af en toe behoorlijk de draad kwijt.
Zondag 8 juli 2007 Tonnerre.
Ze hebben bij de Tourist info een Internet aansluiting. "Ja" zegt Jaap, "dat zeggen ze!"Eerst maar afwachten of dit werkelijk zo is, dit hebben we vaker gehoord!"
Als het dus wel klopt, stuur ik dit verhaal zo snel mogelijk weg. Weet iedereen het, en daarbij moet ik zeggen, dat mijn hand geen problemen geeft en ik ook geen pijn meer heb en we "gewoon"verder kunnen gaan met onze reis. Maar het was natuurlijk echt wel enerverend te noemen. Dat geef ik achterom kijkend best toe.
Maandag 9 juli 2007
Tonnerre
Goed geslapen. Kijkend naar buiten is het wederom somber weer te noemen. Het ziet er naar uit alsof het elk moment kan gaan regenen. Als of we dat nog niet genoeg gezien hebben.
In de rivier springen er allerlei kleine visjes boven het wateroppervlak uit. Ik vraag aan Jaap of dit komt omdat er op ze gejaagd werd. "Weet ik niet, ik heb al in geen tijden mee gezwommen….." (Geintje)
Jaap staat de afwas van gisteravond te doen. Om de sardine lucht te laten verdwijnen; hij had voor het avondeten visjes geroosterd. Met een door hem zelf aangemaakte salade smaakte dat zalig. Ik heb een kleine ontdekking gedaan. Aardappels in schijfjes snijden kan ik niet, maar een eiersnijder doet hier wonderen. Ga ik voortaan altijd zo doen, de schijfjes worden hiermee prachtig dun.
Als alles meezit gaan we vandaag en wassen en Internetten. Ook hier hebben ze een Laverie, of te wel wasserette. En… een grote supermarkt. Leclerc of zoiets. Vlakbij. Alleen het brood dat ze daar verkopen is niet te kanen: Beton! En de bakker is een heel eind lopen, Tonnerre in.
De haven, nou ja haven, een lange kade waar je je boot alleen aan kan leggen als je flink wat stalen pennen hebt om in de grond te slaan. Maar wel gratis! Inclusief electra en water.
De kachel brandt. 12 Graden buiten! Binnen 20!
Ik zag vanmorgen toen ik de gordijnen openschoof nog iets heel vermakelijks.Daar waar onze digitale schotel staat, kwam een enorme waterstraal uit de grond. Gebroken waterleiding, precies onder de schotel? Neen een automatische sproei-installatie was in werking gezet. Overal in het gras waren van die stralen te zien!
Vlakbij is er een camping met een wasmachine plus droger! Dat wordt dus WASSEN vandaag. Vier zakken. Heftig als je beseft dat er slechts een machine staat.
Dinsdag 10 juli 2007
Tonnerre
Gisteren niet gewassen. Wordt vandaag, maar dan in de Laverie in het dorp. Grotere en meerdere machines. We gaan de was muntjes inruilen bij de camping. Ook nog onze voedselvoorraden aanvullen, omdat we gehoord hebben, dat er weinig tot geen winkels verderop zijn. Dus we zullen creatief moeten koken. Dat betekent ook veel instant en vooral makkelijk. Jaap is druk aan het stofzuigen. Meestal doe ik dat maar nu "even"niet! Met mijn pols gaat het voortreffelijk. Elke dag kan ik er meer mee, steeds meer kracht in. Geen pijn alleen om de arm goed te kunnen bewegen, zit het gips in de weg. Volgens Nell, ze komt donderdag, moet ik flink oefenen met mijn vingers. En dat doe ik ook, ik gebruik ze zo veel mogelijk. Ik kan er alles mee pakken, maar (nog) geen echte kracht in. Gekookte aardappelen en een stukje fruit, zoals nectarine, pellen gaat uitstekend. Alleen bijvoorbeeld een bord vasthouden bij het afwassen, lukt nog niet. Broodje smeren wel, maar snijden niet. Of te wel iedere dag ietsje minder handicap.
Over het weer durf ik bijna niet meer te schrijven. Pet! Regen! Koud! Maar…………als Nell komt wordt het beter volgens het weerbericht, rond de 25 graden. Een taxichauffeur had Jaap gezegd, dat als het weer beter zou worden dat dit rond de 15de zal zijn. En daar lijkt het nu inderdaad op.
De eerste Locaboot vertrekt al weer. Het regent pijpenstelen, maar wanneer je zo’n ding gehuurd hebt, kost duizenden euro’s per week voor een boot van een beetje formaat, wil je wel varen.
Woensdag 11 juli 2007
Tonnerre V-10.40 >>>>
Tanley A- 13.50 uur
Vanmorgen met bewolkte hemel vertrokken. Niet koud, zelfs lekker te noemen. Zes sluizen gedaan, in 2 uur als je de wachttijd in verband met sluiting tussen 1 en 2 in sluis St. Martin, af trekt. Ik heb in alle situaties mee kunnen helpen met een extra lijn op de voorpunt.Zelfs zonder mij linker hand hoeven te gebruiken. We hebben een perfect systeem gevonden om de lijnen op de hoge kant rond een bolder te krijgen. Eerst doet Jaap de lijn achter, zet deze vast en komt met de pikhaak naar voren en geeft mijn lijn aan de sluismeester, die hem dan voor ons om een bolder legt en gaat weer naar achter en ik bedien mijn lijn door hem over twee bolders voor de juiste remsterkte, te leggen. Kost geen enkele moeite. Hadden we veel eerder moeten. Maar ja toen deed zich dit probleem niet voor en ving ik alle trekkracht aan de voorzijde op. Nu doet Jaap dat achter. Hij is veel sterker dan ik en heeft daardoor minder last van zijn handen, dan ik ooit had. Zelfs de sluis met een verval van 3,29 meter was geen enkel probleem.
Bij sluis Arcot hadden we nog een hele leuke ontmoeting. Staat daar in eens onze chauffeur van de reis van Tonnerre naar Auxerre voor onze neus. Sprak ons aan met Naaborgh, ja zelfs die naam wist hij zich te herinneren, en vroeg natuurlijk hoe het mijn pols ging, de schat. En verder ging hij met zijn trimtoer.
Het enige waar we in de huidige toestand op moeten letten, is dat we op tijd vertrekken en redelijk vroeg in een haven aankomen. Anders hebben we geen goede aanlegplek en zoals we eerder allerlei alternatieve methodes van aanleggen bedachten, zijn deze nu onmogelijk voor ons geworden. En aangezien we ook in een hoger tempo de sluizen moeten doen, anders komen we in tijdnood, vraagt dit nog al wat van ons. Maar zonder geluk vaart niemand wel, zullen we maar zeggen. En in het uiterste geval, ga ik gewoon zielig doen met mijn gebroken pols.
Donderdag 12 juli 2007
Tanlay V-9.20 >>>
Ravieres A- 16,50 uur
Na het schoonspuiten van het schip gisteravond, begaf de waterpomp van het toilet. Doorgebrand! Wat nu? Oplossing? De grote waterpomp van ons eigen watersysteem aansluiten. Dat betekent dat het toilet nu doorgespoeld moet worden met drinkwater. Waardoor onze watervoorraad sneller slinkt dan normaal. Met z’n drieën gebruik je al meer water maar nu nog meer. Bovendien is de waterdruk lager dan via de toiletpomp en dus een papier even weg spoelen is er niet bij. We passen nu het "Griekse"systeem toe: plasje gedaan? Papiertje in de plastic zak in het toilet. Wat grotere boodschap, een beetje extra water toevoegen en alles verdwijnt keurig. Maar het vreet drinkwater!
Negen sluizen verder bij Ancy-le-France kijken of er plaats is de de haven daar. Bij het naar binnen varen zagen we dat de enige plek die beschikbaar was, bezet werd door een groot passagier schip, dus doorvaren! Shit het was over tweeën en de volgende aanlegplaats was zes sluizen verder. En zo werd het toch Ravieres. De haven die we als tweede mogelijkheid aan Nell op gegeven hadden om aan boord te stappen. Maar zou er plek zijn? Nell belde ons precies op het moment dat we bij de haven van Ravieres aankwamen, en er was nog net een plekje om aan te leggen. Wel op de stenen, maar we konden er liggen. Nell arriveerde zo rond half zes.
Vrijdag 13 juli
Ravieres V-10.10 >>>
Montbard A- 16.30 uur.
Redelijk vroeg vertrokken, we moesten 11 sluizen doen om in Montbard te komen. Met Nell als extra hulp bij het lijnen vieren, ging alles een stuk makkelijker.
Bij het invaren van de haven van Montbard zag Nell iemand verwoedt staan zwaaien, waarbij we meteen dachten aan die keer dat we in Florentin wilden aanleggen en daar ook iemand stond te zwaaien, maar dan om aan te geven dat die haven vol was!
En … de haven ligt vol met veel Nederlanders, wel allemaal mensen die we kennen. Veel vrienden uit Leidschendam. Dit leverde een hoop extra gemak, omdat ons elektrisch snoer en waterslang te kort zijn, hebben zij alles zo verlengd dat we vanaf de plaats waar we nog net konden liggen, wederom op de stenen, aan electriek en water konden komen.
Aangezien het de 14de juli een Franse feestdag was, wilden we in een wat grotere plaats liggen, om het feest mee te maken. Je verwacht een beetje dat die Franse dan aardig uit hun bol gaan met zo’n dag. Met veel moeite vonden we een aanplakbiljet waar de festiviteiten op vermeld stonden. Dat was het enige wat we zagen, niks vlaggen of vrolijke feestgangers.
Zaterdag 14 juli 2007
Montbard
’t Leek wel een gewone doordeweekse dag. Door ons ochtend gelummel, of te wel lekker niets doen, alleen maar koffie drinken en zo, misten we de activiteiten van de ochtend. ’s Middags in het Parc de Buffon, daar zou van alles te doen zijn. Na wat gepuzzel vonden we het park, boven op de berg, dus flink stappen in de hitte, en zagen we een groot Petanque wedstrijd met als prijzen echte bekers.
Een paar tafels met aangrenzend grote wastobbes met doeken erover heen gelegd als bescherming tegen de warmte, en daarin allerlei frisdranken.
Verder hadden ze voor kinderen diverse oude spelen opgesteld, echt iets uit vroegere tijden, ringen gooien om houten eendjes of versierde paaltje plus een soort kop van jut. Dit laatste was niet via slaan maar door een vogel op stalen wieltjes een zwieper te geven, zodat hij langs een metalen strook om hoog reed. Hoe hoger, hoe hoger het getal dat dan bereikt werd. Na het hoogste punt bereikt te hebben, kwam de metalen vogel met een rot vaart weer achteruit naar beneden geracet, terug naar zijn startpunt.
In de buurt bevonden zich twee musea, en die zijn Nell ik in gegaan. Veel te bekijken viel er niet. Bovendien het schilderwerk van de plaatselijke kunstenaar was bedroevend laag. In een van de zaaltjes had men de behaalde diploma’s en oorkondes van de schilder opgehangen. Hoe hij die allemaal verzameld heeft? Zo slecht werk en zoveel waarderingen? Raadselachtig. Het andere museum ging over een wetenschapper, die zo te zien gek was op verzamelen en koesteren van rare beestjes.
Het bezoek aan die musea was gratis, bij betaling had je je nog behoorlijk bekocht gevoeld.
Toen terug naar ons schip, dat leverde een behoorlijke verrassing op. Meestal kan je rond een kasteel, en dat was het Parc de Buffon ook, lopen om de weg terug te vinden. Hier niet! Steeds verder weg raakten we van ons startpunt tot we vastliepen op een doodlopende weg, eindigend bij prikkeldraad van een heel groot weiland. Met in de verte het beeld van onze boot. Terug die afschuwelijke hete omhooglopende weg op? Of toch een piepklein paadje nemen, met alle risico’s bovendien, omdat ik nog al gehandicapt ben, door die gebroken pols. Niet iets om te gebruiken als je een steuntje aan die kant nodig hebt. Maar het bleek uiteindelijk toch het weggetjes te zijn die ons bracht waar we wezen wilden. We hadden al intussen allerlei visioenen gehad van uren lopen en een Jaap die zich behoorlijk zorgen zou maken door onze lange afwezigheid.
’s Avonds zijn we vuurwerk een eindje verder op gegaan. Dit spektakel duurde bijna een uur. En wat was het mooi. Geen zuchtje wind. Prachtig.
Zondag 15 juli 2007
Montbard
Heet gisteren, heet vandaag. Vanmorgen nog wat boodschapjes gedaan in de plaatselijk Casino.
Jaap heeft van Bart een pomp te leen gekregen om de kapotte te vervangen. Een eerste poging was op niets uitgelopen, het ding lekte aan alle kanten. Maar zo als Jaap is, gaf hij niet op en heeft dat ding gesloopt en het mankement gevonden. Toen dat ene onderdeel van de andere, de vorige pomp gehaald, gemonteerd en… hij werkt weer als een speer. Nu hoeven we niet meer zo’n stomme zak in het toilet te laten hangen. Nee gewoon ouderwets op een knoppie drukken en foetsie is alles. Met buitenwater in plaats van drinkwater, zoals het hoort!
Intussen zijn we verkast omdat er ietsje verderop een plaatsje vrij kwam, niet op de stenen, nee netjes aan een drijvende steiger.
Vanavond gaan we gezellig barbecuen! En we kunnen de barbecue precies voor onze deur op die steiger zetten. Waar het gemak de mens dient.
Maandag 16 juli 2007
Montbard V-10.00 >>>
Veneray A- 14.15 uur
DeVliettoppers vertrokken om 9.00 uur, met ons betekende dat drie schepen, wat ons niet trok om mee te varen, aangezien er niet meer dan twee schepen in een sluis kunnen en wij graag alleen gesast worden. En dat laatste lukte prima, omdat we pas 10.00 uur wegvoeren en de rest ver uit zicht was. Negen sluizen verder eindigden we in Veneray, wederom ontvangen door de Vliettoppers. We hadden het plan om wanneer we een leuk plekje zagen, te stoppen, maar op zo’n plek onderweg hier naar toe, lag wederom een groot "hotel schip" die aanleggen voor ons onmogelijk maakten. Doorvaren dus en dat werd daarom uiteindelijk ook Veneray. Een boot, de onze dus, kon als laatste nog net er bij. Vol, echter op de plaats waar op een groot bord staat aangegeven dat deze gereserveerd is voor ……een "hotelboot". Gelukkig was dier er niet, Bart had hem een heel eind terug gezien. De tegenovergestelde richting. Zou waarschijnlijk ook niet meer verschijnen. In Veneray is geen bakker of winkel waar je brood zou kunnen halen. Dit wetende heeft Jaap daarom brood gebakken. Ik heb nog een poging gedaan om in Veneray-les-Launes een supermarkt te vinden, en dat lukte ook, maar op een afstand van een half uur lopen. Dus komt dit alleen in aanmerking voor boodschappen doen met de brommer. Zelf kan ik dit (nog) niet en Jaap gaat vanmorgen dit in zijn eentje doen.
Dinsdag 17 juli 2007
Veneray V-13.30>>>>
Pouillenay A- 16.45 uur
’s Morgens als we opstaan, lijkt het of er kaboutertjes in de keuken hebben rond gelopen. De complete afwas is dan verdwenen. We eten ’s avonds vrij laat, in verband met de warmte, en dat houdt in dat vuile vaat de nacht in de salon door zou moeten brengen. Nee, Nell onze nachtkabouter werkt om een uur of twaalf allesl weg. En is de keuken voor het ontbijt weer spic-en-span. Lekker relaxed voor ons allemaal, natafelen, koffie drinken, sigaartje roken en dan zo keuvelen tot een uur of elf. Jaap en ik gaan dan naar bed. Nell niet. Die maakt er elke dag een latertje van. Inclusief met de afwas. Wat een verwennerij, zeker voor mij.
Nog iets grappigs. De laatste havens die we tot nu toe aangedaan hebben, zijn allemaal gratis. Normaal gesproken niet, want op het haven gebouwtje staan allerlei prijzen voor liggeld, douche, elektriciteit en water vermeld, alleen er is nooit iemand te zien en het kantoortje is blijft gesloten. Alleen het wonderlijke is dat, zoals in Montbard, er blijkbaar wel iemand is die geld kan innen. Bart vertelde dat daar op een gegeven moment een "hotelboot" verscheen en weer snel verdween nadat de politie plus iemand die het liggeld, te weten 45 euro, vroeg. En dit laatste wilden ze niet betalen. Logisch als je bedenkt dat dit bedrag per dag is, en deze schepen meestal voor een langere tijd stil blijven liggen, dan wil je wel weer weg denk ik. 1350 euro per maand! En dankzij dit optreden is er plek voor een extra paar plezierscheepjes.
Het lijkt wel of er een markt is voor dit soort boten, alleen dat was een hele tijd terug. Zie je er een dan ligt die STIL! Na de komende sluistrappen schijnen ze nog wel in gebruik te zijn. Wordt je ook niet vrolijk van want die kanaaltje blijven smal en eentje passeren……Krassen over de bodem! Ze schijnen hun marifoon te gebruiken om het passeren zo makkelijk mogelijk te maken voor de plezierjachten. We zijn benieuwd!
Vannacht heeft het behoorlijk geregend, een lekkere verkoelende bui en ’s morgens was het voorbij. En scheen er een wat waterig zonnetje met een temperatuur van zo’n 20 graden.
Bart en Leen zijn al weer vertrokken, onder luid geroep van: "Tot vanmiddag!" Ja want ergens onderweg een andere, vrije stek vinden is onmogelijk. Aan de andere kant vind ik dit ook niet zo erg, want waar zij zijn zal er altijd plek zijn. Desnoods dubbelen!
Nog even iets over mijn pols: Het gaat elke dag beter met het bewegen van de vingers, waardoor lichte dingen even vast houden ook steeds gemakkelijker wordt. Maar het blijft lastig. Zelf douchen is er niet bij. Vindt Jaap niet erg, want hij mag dat doen….. en ik hoef daar denk ik niks bij uit te leggen……denk ik zo?
Woensdag 18 juli 2007
Pouillenay 9.40 >>>>
Marigny le Cahouet 16.30 uur
Vijf schepen lagen te wachten voor de eerste schutting. Een daar van, een Engelsman, had nog al haast, was daardoor zeer gestresst, had drie keer gisteren in diverse sluizen onze achterkant geraakt, geen prettige ontmoetingen dus, wilden we niet nog eens samen in een sluis hebben. "Laat die maar alleen gaan" dachten we zo. Dat kregen we voor elkaar door samen met een Frans stel, die onze boot in Tonnerre ‘bewaakt’hadden tijdens onze afwezigheid. Om acht uur schoven Bart en Leen als eerste in de reeds openstaande sluis in. Ook zei wilden, na ons ‘ontmoetings’ verhaal die Engelsman niet bij zich hebben, laat staan voor zich. En zo gingen we de sluistrap van 19 sluizen doen. Die gingen flitsend. We hadden een nieuw systeem bedacht om alles via een lijn met de motor ‘in zijn werk ‘ te zetten te doen. Nog nooit zo easy de sluizen omhoog gedaan.
De sluizen liggen zo vlak na elkaar, dat Nell regelmatig van sluis naar sluis liep in plaats van bij ons op de boot mee te varen. Je loopt die afstanden sneller dan dat je het vaart. 19 Sluizen over een afstand van zes kilometer!
Het weer. Prachtig, een zonnetje en weinig wind. Het kanaal in dit gedeelte is schitterend. We varen volgens de GPS op een hoogte van zo’n 270 meter, dus behoorlijk heuvelachtig. Prachtige korenvelden, bossen in een heel weids landschap.
Morgen gaat Jaap achterop de scooter van Bart de auto van Nell halen. Een kleine 40 kilometer ver.
Maar eerst Internetten! Ja in dit gehucht is een aansluiting. Nooit verwacht. In een restaurantje hier op zo’n 300 meter afstand, hebben ze een Wifi. Dat ontdekten we, ja let op, via de menukaart. Voordat je een menuutje uitgezocht had, zag je de vermelding: "Wifi" als of het een van de gerechten betrof. Slim, want bijna alle Nederlanders die hier varen, hebben een laptop bij zich. En waar kan je in zo’n streek als hier, waar bijna geen ‘kip’ woont, nou Internetten om te bankieren of contact met je thuisfront te krijgen. En het duurt nog dagen voor je in de bewoonde wereld zit. Met de vaartijd hiervoor mee gerekend, wordt dit weken.
Het is nu 11 uur in de avond. Buiten is het dood en doodstil.
Het is een heerlijke ligplaats en we willen hier een paar dagen blijven tot Nell weer naar huis gaat. Dat zal as Zaterdag zijn. En wij gaan dan op Zondag ook weer verder.
Jaap kan dan nog wat aan de motor sleutelen en misschien ook vissen en ik wat ‘aanklooien’, want de pols blijft toch een lastige handicap om iets echt zinnigs te doen. Aanstaande vrijdag is het alweer twee weken geleden dat ik geopereerd ben.
Donderdag 19 juli 2007
Marigny le Cahouet
Van morgen om half elf zijn Bart met Jaap achter op de scooter naar Ravieres gereden om de auto van Nell hier heen te rijden.
Het is prachtig weer op dit moment. Vannacht heeft het gestort regent met een beetje onweer. Het is opvallend zo vaak als het hier ’s nachts en zelden overdag regent.
Bart is terug. Vijf voor twaalf nu Jaap nog met de auto. 10 voor half een, daar is die! Onderweg een afslag gemist? Ja. Maar het was onderweg zo mooi, dat hij graag wat meer kilometers nam.
Vrijdag 20 juli 2007
Marigny le Cahouet
De auto van Nell stond voor "de deur" dus konden we hiermee wat van de omgeving bekijken. Semur en Auxois een prachtig oud stadje hebben we bezocht. Ik weet nog hoe mooi ik het vond zo’n kleine veertig jaar geleden.
Zou het nog zo zijn? Ja, alleen wat we toen allemaal nog konden bezoeken, is nu voor een gedeelte afgesloten in verband met instortingsgevaar. Maar
de rest was nog steeds prachtig. Wel ontzettend koud! Een dame op een terrasje waar we lunchte, vroeg of het hier altijd zo was…. Nou ja of nee, maar wel kouder dan normaal hier in Frankrijk.
Het weer blijft instabiel. Schijnt even de zon, dan is het meteen bloedheet! Bewolkt? Dan zoek je al gauw een extra jasje.
Bart en Leen zijn verder gevaren, wij blijven nog even. ’t Is hier zo zalig rustig, niemand die na hun vertrek hun plaatsen hier hebben ingenomen.
We genieten volop van de stilte. We, nou ja we, Jaap heeft in een veld vlakbij, twee hertjes zien rennen. Verder zijn er wat vruchtbomen, kersen - verdroogd, niets te plukken dus -, pruimen – sommigen soorten zo hard als steen – maar ook een soortje waar we een volle zak hebben gehaald. Plus mistletoe, die Nell zo graag mee naar huis wou nemen. Meestal hangt dat zo hoog, dat je er niet bij kan, maar tijdens een van Jaaps wandelingen, hing er een flinke bos die we "gesnoeid" hebben en met twee vuilniszakken vol zal ze naar huis kunnen gaan.
Nog iets leuks, we – Nell en ik hadden eten gekookt – en Jaap was aan de wandel, in de veronderstelling, dat het eten nog wel even duurde. Nergens was hij te bekennen. Ik de scheepstoeter gepakt en keihard op geblazen, als teken dat het eten klaar was. Komt hij na zo’n kwartier weer tevoorschijn en zegt: "Nou het jachtseizoen is weer begonnen. Ik hoorde een jachthoorn en honden geblaf" En sprak verder zijn afschuw uit over dat jagersgedoe.
"Nou Japie die jachthoorn van jou waren wij, we vroegen ons af waar je bleef…"
Zaterdag 21 juli 2007
Marigny le Cahouet
Vanmorgen is Nell om kwart voor elf weer huiswaarts gegaan. Het was en is nog een beetje betrokken, mij lijkt dat prima rij-weer. Ze heeft, zo te zien op teletekst, ook nog de mazzel dat wat er aan vakantieverkeer is, de andere kant, of te wel naar het zuiden gaat. Waarschijnlijk dus geen files.
Tijdens Nell haar vertrek zei Jaap: "Daar gaat ons nachtkaboutertje", want ’s avonds wanneer we naar bed gingen was het een flinke zooi in de keuken en als we ’s morgens opstonden, was alles afgewassen en opgeruimd. Wat een luxe, vooral als ik aan die handicap van me denk. Jaap is door Nell ook behoorlijk verwend, al was het maar dat hij, tijdens Nell haar aanwezigheid, "vrij"gesteld was van allerlei huiselijke beslommeringen.
Nu moeten we alles - zonder die extra handjes - zelf doen, maar het is nu alweer een beetje verder in de blessure tijd, en een aantal dingen gaan al een stuk makkelijker bij mij. Nell nog hartstikke bedankt, dat hebben we wel tegen je gezegd maar je moet eens weten hoe we jouw steun waardeerden.
Zondag 22 juli 2007
Marigny le Cahouet V-9.15 >>>>>
Port Royal A-15.00 uur
‘t Is nu 12.15 uur en we liggen in sluis nummer 17. Ook weer een sluistrap, 10 kilometer en 13 sluizen. Om 13 uur en meestal nog een beetje, gaan we weer verder. Het is lunchtijd. Gisteravond hebben we eigenlijk teveel genotsmiddelen tot ons genomen, of te wet teveel gez……..! Maar het was zo onwijs gezellig in het restaurantje bij sluis nr 26. Chez d’eau, genaamd. Een variant op Chez Do, van Dominique zoals de waardin daar heet. Haar man stopte ons heerlijke drankjes toe, iets van Guadeloep (schrijf je dit zo?), waar Dominique geboren is. Vanmorgen tijdens het schutten van nr 26, stonden ze ons uit te zwaaien en beloofden ons volgend jaar met bloemenkrans om te ontvangen…..Moesten we wel even van te voren bellen !?
Jaap doet, terwijl wij op de schutting van 1 uur liggen te wachten, een middagdutje. Probeert hiermee een helderdere brein mee te creëren.
Het weer is intussen flink opgeklaard en het is warm buiten. De zon schijnend op de velden hier rondom, maakt alle sprookjesachtig. Volgens de GPS zitten we op een hoogte van 325 meter. En we gaan nog steeds hoger, z’on twee en een halve meter per sluis. Tot aan Pouilly, daarna een tunnel van zo’n 3,3 kilometer door en dan gaan we weer naar beneden, richting Rijn. Maar eerst nog diverse sluistrappen.in het Canal van Bourgogne en het canal Rhone au Rhin. De sluizen omhoog doen we met een lijn, ik ben benieuwd of dat ook zo naar beneden kan. Dat zou heel fijn zijn , want ik hoef nergens Jaap mee te helpen.
Maandag 23 juli 2007
Pont Royal V- 9.00 >>>
Pouilly en Auxois A-14.30 uur
Het regent en Jaap is in verband met de sluizen maar ook door de smalle vaargeulen, niet breder dan vijf meter, verplicht om buiten te sturen. Geen pretje. De omgeving, de vergezichten zijn werkelijk schitterend.
Een stuk na de sluis van Pont Royal was flink afzien: "Een soort tunnel, maar dan niet overdekt, kunnen we vast oefenen,"zei Jaap. Anderhalve kilometer lang! Grote concentratie dus. Het dorpje waar we overnacht hebben was op sterven na dood. Alle voorzieningen, zoals een winkeltje voor kruidenierswaren, een bakker en bar cq restaurant waren allemaal gesloten. Nog niet zo lang zo te zien. De parasolstandaards stonden nog buiten en op het bord van de VNF stond dat dit alles nog open was. We hebben nog "kunst" gezien. Hele bijzondere nachtverlichting, een soort transparante regenpijpen langs diverse voorgevels. Dertien stuks rond het haventje.
We denken, dat daar vroeger tijdens de gouden tijden van de Locaboats, hier een vestiging van ze was. Daar was nu weinig van terug te vinden. Ergens zou een sanitair gebouw moeten zijn, hebben we niet kunnen ontdekken. Of het zou in het Chambres d’hotes moeten zijn. Ook deze faciliteit was op "nul"komen te staan. Het uithangboord gaf allemaal opening en sluitingsuren aan die niet meer dan 00.00 uren aangaven. Ook een beetje "dood" ? Nou niet helemaal, want aan het eind van de middag kwamen ze vier euro halen voor het electriek. Nog steeds prijsjes die je graag betaald.
Dinsdag 24 juli 2007
Pouilly en Auxois
Bij het nemen van de laatste sluis, in de plens regen, kwam een VNF-er aan boord om te controleren of we alle verplichte artikelen, zoals zwemvesten, putsemmer en schijnwerper (40W) aan boord hebben om door de tunnel te mogen varen.
Ik schreef net plens regen, die hebben we vanaf de lunch gehad. Wat een water, Jaap moet al dit soort sluizen buiten op het achterdek doen en op het laatst was hij tot op zijn hemd toe nat. Gelukkig niet koud. Maar wat een water viel er, inclusief onweer. Bij het invaren van de haven van Pouilly zagen we dat Bart, Leen en onze "oppas" Fransen er ook lagen. Vanwege het slechte weer waren zij niet verder gevaren. Ook wij blijven hier een paar dagen om o.a. ………. te wassen! En ook onze voedselvoorraad weer aan te vullen. Vlakbij is een grote Supermarché, ATAC, waar je zo met je winkelwagen van daar naar de boot kan rijden.
Het waterpeil in het laatste stuk van de sluistrap is met wel 40 cm verlaagd. Het was ons al opgevallen dat het zo laag stond, maar als je je realiseert dat het waterniveau op 1,80 normaal gesproken gehouden wordt, blijft er niet veel onder je kiel over. Wij steken 1,10, dus was het regelmatig modder "happen". Het waarom hebben we niet kunnen vaststellen. Teletekst pagina 722 gaf geen verdere informatie. Alleen dat "men" het waterpeil met 40 cm verlaagd had.
Jaap zei gisteravond: "Ik heb geen zin om vanavond te koken, we gaan uit eten, in een restaurantje hier vlakbij". Leuke uitspraak, wanneer je bedenkt dat Jaap nooit kookt! En ik moet zeggen dat ik deze "smoes" niet erg vind, maar juist gezellig. Tijdens ons etentje kwam Leen binnen, met de mededeling dat een paar, ja wat waren het, Engelsen, Amerikanen of Australiërs?, onze boot verlegd hadden en dat ze op onze boot hadden gelopen. Hij had ze pisnijdig verteld dat je zoiets nooit doet. Eerst vragen!
Wij hebben vaker onbeschofte ervaringen gehad met Engelstaligen. Van Amerikanen en Australiërs kunnen we het "snappen", maar Engelsen? Dit laatste werd bevestigd, want vlak voordat we naar bed gingen werd op de deur geklopt, en in keurig Engels stond iemand zich te verontschuldigen voor wat ze gedaan hadden. Het woordje "Sorry" bleef maar komen. Toch fatsoen dus.
Woensdag 25 juli 2007
Pouilly en Auxois
Bij de Capitainery staat een wasmachine plus droger. Vier euro per machine, vier wassen totaal 32 euro! Ja ja het zijn en blijven geld-vreters.
Het is 9 uur en in de verte zie ik of opstijgende dampen of laag hangende bewolking tussen de bergjes hangen. Het is verder prachtig blauw rondom. Vandaag moet het volgens het weerbericht prachtig weer worden, het werd tijd na al die nattigheid.
Jaap heeft van een van de brommers een duo zit gemaakt. Ik kan nu bij hem achterop zitten. Net als toen we tieners waren. Je vriendje lekker omklemmend rondtoeren.
Iets over de havens hier. Zo’n twee honderd jaar geleden zijn de kanalen hier gegraven. Aan die havens die aan gelegd werden zijn graansilo’s gebouwd maar door de lage diepgang is het varen met vrachtschepen onmogelijk geworden. De silo’s staan er nog wel en worden ook nog gevoed, maar hoe het graan afgevoerd wordt, hebben we nog niet kunnen zien. Ik neem aan dat dit gebeurt door grote vrachtwagens. En zo blijft er een mooie afmeer mogelijkheid voor de plezierboten. Onderweg vind je geen enkele plek om fatsoenlijk aan te leggen. Te ondiep. En geen bolders om je schip degelijk aan vast te maken. Je vaart dus van de ene naar de andere silo dus. Echt veel boten kan je er niet plaatsen, vijf tot soms tien, dat is wel het maximum. En dat laatste als ze niet te groot zijn. Geen platbodems bijvoorbeeld. Gelukkig hebben we tot nu toe steeds een plekkie kunnen vinden. Onze "mede" vaarders zijn gisteren de tunnel ingegaan. De Fransen, Daniel en Danielle, zeiden: "We gaan als slakjes achter elkaar aan". Ik vond die vergelijking wel apart, we gaan langzaam maar gestaag naar het einde van het kanaal van Bourgogne. Je loopt het sneller. Morgen "kruipen"we achter ze aan. Naar Vandenesse en Auxois. Zeven kilometer en acht sluisjes verder. Maar wel alles naar beneden.
Donderdag 26 juli 2007
Pouilly en Auxois V-9,15 >>>
Vandenesse en Auxois A- 12.00 uur
Wat een prachtig uitzicht. Vandenesse, een klein en heel oud dorpje. Zo heeft Jaap zich dit voorgesteld, een haventje met rondom allemaal oude huisjes. En….we pasten er nog net bij. Wederom hartstikke geluk. Bart en Leen liggen er al sinds gisteren. Te mooi hier om snel weer weg te gaan. Het weer is zoals voorspeld, schitterend. Zon met een beetje wind.
De route hiernaartoe was via de tunnel van Pouilly. Een tunnel die we vooraf eigenlijk een beetje erg spannend vonden, omdat hij slechts zes meter breed is en geen pad heeft langs de wanden. Dat maakt voor je gevoel nog smaller dan het in werkelijkheid is. Ik moet zeggen dat ik toch een beetje last kreeg van claustrofobie. Ruim drie kilometer lang en hartstikke donker. Jaap heeft op de valreep gisteren nog een schijnwerper klaar gemaakt en zo hadden we er twee. Een die naar voren scheen en eentje naar boven om het midden van de tunnel te kunnen bepalen. En dat was best lastig , af en toe gingen we richting wand, en moest Jaap de boel bijna stilleggen om weer een rechte koers, precies in het midden te kunnen aanhouden. Op een gegeven moment hoorde ik een gekletter boven me, ik stond stokstijf in de stuurhut en Jaap boven, die riep: "Niks bijzonders." Later bleek dat Jaap de antenne plat had gelegd, deze schoof vervaarlijk dicht langs de elektrische draden boven in het plafond. Bij mij kwam dit geluid over als iets vreselijks, maar bleek gelukkig inderdaad niets bijzonders te zijn. Het duurde iets meer dan een half uur, maar het leek mij wel uren! We zijn wel vaker door een sluis gevaren, maar het feit dat je een mobilofoon voor het geval er onderweg iets gebeurde met je, dan kon je de VNF oproepen, plus een vergunning kreeg die je aan het eind van de tunnel weer moest afgeven, om aan te tonen dat je de sluis verlaten had, en je zwemvest aan moest hebben, verder nog een puts emmer om te kunnen hozen, een pikhaak, liefst twee om af te duwen en een brandblusapparaat allemaal stand-by moest hebben,maakte deze doorvaart allen maar griezeliger. Maar alles is goed gegaan, en een tweede keer zal je denk ik dit heel anders ervaren. Nu vond ik het maar eng allemaal.
Het zakken in de sluizen is inderdaad gemakkelijk voor mij. Ik doe de middenlijn en is door mij met een hand goed te hanteren. Jaap laat wel voor alle zekerheid de motor lopen om eventueel bij calamiteiten bij te kunnen sturen. En dankzij de beroepsvaart, een rondvaartboot, deden we de tunnel plus acht sluizen in een ochtend. Precies om twaalf uur voeren we deze haven binnen. In eerste instantie leek er genoeg plaats te zijn, maar in de loop van de middag, zoals reeds aan Bart en Leen gemeld, kwam er een hotelboot aan. Op nog geen halve meter afstand ligt hij voor ons. En de haven is nu "complet"! zoals dat heet. We hebben voor de zoveelste keer wederom mazzel.
Hier vlak in de buurt bij sluis 7 wonen Jaap en Mieke. Ooit beloofd dat als we in de buurt zouden zijn , we contact met ze op zouden nemen. Intussen heb ik ze een sms-je gestuurd. Misschien horen we wat van ze.
Vrijdag 27 juli 2007
Vandenesse
De Sms was net weggestuurd en wie reden langzaam hierover de kade voorbij? Jaap en Mieke. Zoekend zo te zien. Ik dacht: "Dat is wel heel snel zo’n reactie."Dit laatste bleek puur toeval te zijn. Bij sluis nummer 7 had ik uit de deur hangend een beetje rond gekeken of ik ze misschien zou zien. Je weet maar nooit dacht ik zo. Bij een van die huizen daar stond een echtpaar luid ‘Bon voyage’ te roepen, maar die leken echt niet op Jaap en Mieke. Een eindje verderop stond een dame leunend over de balkon balustrade naar ons te kijken. Geen reactie van haar kant. Maar wat bleek, die vrouw was toch Mieke! Ze vertelde later dat ze de rondvaart boot hoorde en die vaart alleen bij uitzondering op donderdag, dus daar reageerde ze op door te kijken of die het inderdaad was. ’s Middags in de auto vertelde ze op weg naar Dijon aan Jaap dat ze achter de rondvaartboot een geel schip had gezien. Jaap reageerde daarop met: "Misschien zijn dat Jaap en Frieda, laten we straks in de haven van Vandenesse gaan kijken,"en daarom reden ze hier. Niet omdat ze de sms gelezen zouden hebben, maar om te zien of wij het waren. En dat klopte dus.
Al snel volgde een uitnodiging om bij ze te komen eten, wat we in een heerlijke ambiance gedaan hebben. "Nee je hoeft geen zaklamp mee te nemen, "zei Jaap, mijn Japie dus. "We maken het niet laat en het blijft lang licht." Nou dat werd ’t wel, over twaalven gingen we terug naar onze boot. En gelukkig was er een verharde verlichte weg, dus gemis aan een zaklantaarn was er niet. Ik blijf angstig met die gipsarm. Een beetje slechte wegdek, een raar trapje en ik krijg al de bibbers. Overdreven natuurlijk, maar de realiteit van het nemen van risico’s zoals hiervoor, heeft me wel aan denken gezet. "Ja je wordt ouder Frieda!"…
Intussen is het wel zo, dat ik er geen pijn meer aan heb en iedere dag kan ik er meer mee doen.
Zaterdag 28 juli 2007
Vandenesse
Prachtig weer. Lekkere temperatuur, met een beetje wind. En brood aan huis. De bakker komt hier om half ’s negen morgens. Het is wel zo dat we steeds de laatste Baguettes hebben.
Zo rond 12 uur kwam een man naar onze boot gelopen, met de vraag of we maar wilde verkassen. Er zou een grote peniche arriveren. "Mag ik nog wel even water tanken?" vroeg Jaap. Tenslotte hadden we daar drie euro voor betaald. "Geen probleem", en op dat moment kwam die bewuste peniche de hoek al om. Even verderop was er nog plek, maar zonder electriciteit. Ook daar hadden we drie euro voor betaald en dat wilden wel dus ook nog afnemen! "Ook geen probleem, ik heb wel een snoertje voor u". Jaap had zo iets van: "Ja, ja dat zal wel…." De peniche legde aan en ik er naar toe. Op het moment dat de schipper me zag, zocht hij meteen een snoertje voor me op. En als ik meer nodig had, moest ik het maar zeggen. Gelukkig een en al vriendelijkheid, want we hadden eigenlijk behoorlijk de pest in. Grote haven voor de pleziervaart en dit werd onze eerste confrontatie met een hotelboot. Velen hadden al tegen ons gezegd dat die "krengen", want dat zijn het eigenlijk, omdat ze de pleziervaart behoorlijk in de weg zitten. Ze passeren je in die smalle kanalen, geen pretje, ze gaan overal voor bij de sluizen en ze pikken alle beschikbare aanlegplaatsen in. Tot nu toe hadden we er nog geen ervaring mee, en dit werd dus onze eerste en dus een vervelende. Echt te klagen hebben we niet want de plek is prima en we hebben ook nog electriciteit.
Vanmiddag zijn we op een Tomos een kasteel gaan bezoeken. Het was behoorlijk steil, de bromfiets had met ons tweetjes maar moeilijk echter we kwamen ongeschonden boven. Jaap zei achteraf dat het niet echt prettig rijden was. Het was te doen. "En over twee weken rij je zelf weer op je eigen brommer,"zei Jaap. "Als dat zou kunnen, "dacht ik. Ik vind het een heel prettig vooruitzicht. Ik hoop dat hij een voorspellende gedachte heeft geopperd.
Het kasteel was de moeite waard om te bezoeken, zeker ook het uitzicht wat we daar hadden. We konden zelfs heel erg diep in het dal onze boot zien liggen. Het dorpje erom heen, was ook mooi. En oud. Iedereen die daar woont, doet duidelijk zijn best om het zo te houden.
Vaak hadden we er over gepraat, maar nu was het er toch van gekomen, met z’n tweeën op de Tomos. En het is eigenlijk prima bevallen. We hebben genoten van dit "vreemde"uitstapje. Vreemd omdat welke gek gaat er nou op onze leeftijd zo brommen…….Het leverde ook behoorlijk wat verbaasde gezichten op, toen we bij het kasteel weer vertrokken.
Vanavond lekker uit eten, en morgen weer verder.
Zondag 29 juli 2007
Vandenesse en Auxois V- 9.55 >>>>
Pont d’Ouche A-14.15 uur
Tien voor tien zagen we de eerste ploeg VNF-ers voorbij racen. Voor ons? Ja! Dat zal dus wel eens een snelle "Sas-gang" kunnen worden. Zes man alleen voor ons. De sluizen krijgen de tijd niet om vol te lopen, dan liggen wij er al voor te wachten.
Nee toch nog een boot mee. Bij sluis Repe nr 11.Ligt alleen achterste voren, eerst draaien, we hebben ze graag voor ons en niet achter.Nee, ’t wordt toch achter. Dat wordt kuchen, want onze boot levert nou eenmaal rook, aangezien Jaap onder de huidige omstandigheden de motor stand-by houdt.
Het weer is prima, niet te warm en dus bewolkt, gelukkig geen regen.
Vijf sluizen in een uur! Het gaat inderdaad rap. Sluis Fontenis? Lunchtime!
Normaal gesproken kan je in een sluis tijdens de lunch blijven liggen, nu niet. Je moet doorvaren naar de volgende sluis, in dit geval Cruget en voor de sluis maar ergens zien vast te maken. Lastig met onze diepgang. Toch nog voor die bewuste sluis nog een plekje gevonden.
Maandag 30 juli 2007
Pont d’Oouche V-8.55 >>>>
Gissey sur Ouche A-14.00 uur
Pont d’Ouche een dorpje van slechts een paar huizen, wel een kneiter van een haven. Met allemaal steigers. Helemaal leeg! Met een klein cafetariaatje. Ja zelfs wat "epicerie" en je kan er brood bestellen voor de volgende ochtend. Wordt wel pas om 9 uur geleverd, "geen probleem, ik breng het wanneer jullie in sluis liggen." Ja we gaan weer verder, er is hier te weinig om te bekijken, maar het ergste is de snelweg, die hier vlakbij loopt.
Eind van de middag schoven twee grote boten, peniche-maat, de haven in. Deze liggen nu ergens aan de kade, ze zijn veel te groot om aan een steiger te kunnen aanleggen. Beide schepen komen uit de haven van Vandenesse, daar hebben we ze al allebei zien liggen. Nu maar hopen dat die ons niet in de weg gaan zitten voor de sluizen. In ieder geval wij mogen als eerste door de sluis bij Pont d’Ouche. Althans zo hebben we dat begrepen van de sluiswachter, die ’s avonds kwam vragen of we de volgende ochtend gesast wilden worden.
In de loop van de avond ging het vreselijk regenen. Stortbuien waren het. En nu? Een waterig zonnetje en volgens het weerbericht blijft dat vandaag ook zo.
We gaan vandaag zo’n 12 sluizen doen, ongeveer 14 kilometer, of minder als we een leuk stekkie vinden.
8.55 uur. De dame van de haven kwam op eens snel naar ons toegelopen, we waren nog niet weg, en het brood hadden we reeds van haar ontvangen, en zei: "Waren jullie de tijd vergeten? De sluis is al vanaf 8.45 open. Vite, quick – ze is Engels- de peniche start en komt er aan. Je wil er vast niet achter liggen?"Nee zeker niet, touwen los en gaan. De sluis van Pont d’Ouche stond reeds open. En wat vroeg de sluiswachter aan ons? "Heeft u uw brood al ontvangen?" Schattig hè, dit is Frankrijk!
Op de sluisdeuren hangen metalen plaatjes met een jaartal erop. Vaak lees je 1880, 1890 dus al die sluizen zijn ruims honderd jaar oud.
Het kanaal hier meandert door de heuvels, geen rechtstukje te ontdekken. Prachtig.
We krijgen gezelschap. Een schip met Zwitsers, genaamd Rokade. Sluis la Bussieres.
"We scheuren door het kanaal van Bourgogne,"zegt Jaap net. Nou daar lijkt het wel. Achter ons is een stopplaats voor Peniche d’Hotel. Dus deze zal wel voorlopig uit zicht blijven, hopen we.
Ja die wel, maar er komt er eentje ons tegemoet. Onze eerste ervaring om te passeren. De marifoon staat stand-by. Men, ja men heeft ons verteld dat ze contact met de pleziervaart onderhouden via kanaal 10. We zullen zien of dit zo is. Het kanaal is hier behoorlijk breed. ‘t Zou goed moeten gaan. Ja hoor geen probleem. Zij kwamen sluis St. Victor uit en wij kunnen er zo easy in.
12.00 uur. Lunch. Meestal is het zo dat ze je de sluis uit laten gaan en dan roepen, dat ze om een uur de volgende sluis zullen bedienen. En dan lig je daar, nergens een goede aanlegplek. Dat wilden we deze keer voorkomen, evenals de Oostenrijkers, en dus geen Zwitsers, zij hadden dezelfde gedachten. De sluiswachters vonden het prima en weg waren ze. Alleen je moet wel opletten met vastmaken in een langzaam leeglopende sluis. Je "hangt" binnen de kortste tijd , dus niet echt vastmaken, nee een extra lusje om de bolder op de kant en blijven bewaken. Jaap heeft, iets wat niemand mag doen, de schuif ietsje opengedraaid om het zakken te vertragen. Wat ook aardig lukte. Plusminus tien centimeter per kwartier….
Toch te snel voor de Oostenrijkers, ze kwamen te hangen en hun touw brak gelukkig.
Dinsdag 31 juli 2007
Gissey sur Ouche V-8.55>>>
Voor sluis nr 60 Plombieres A-15.45
Vlak na de sluis van Gissey zou er een aanlegmogelijkheid volgens onze kaart zijn. Een grote kom. Te ondiep! De Oostenrijkers riepen dat even verderop er wel een redelijke plek zou zijn om vast te maken. Dat klopte, niet zo ondiep, was wel even zoeken, maar het lukte uiteindelijk. Naast ons, voorbij het jaagpad stroomt de Ouche. Een wild riviertje waar we kano’s zagen varen. "Iets voor Mark en Maita", dacht ik eens.
’s Middags hebben gevist, niet in de Ouche maar in het kanaal. De Ouche is ongetwijfeld een riviertje van de eerste categorie, zoals ze dat noemen. Als je daar betrapt wordt op vissen zonder vergunning, ben je al je visspullen kwijt plus een stevige boete te betalen. Het enige wat we vingen waren, Chats, catfish in het Engels. Een heel agressief visje dat alles in de wateren van Frankrijk aan visjes opvreet. En ze hebben ook hele grote stekels, dus oppassen bij het van je hengel afhalen.
Deze plek heeft niets om er te blijven liggen. Een klein dorpje waar niets te beleven valt. Restaurantjes zijn of gesloten of staan te koop. Geen winkeltje, helemaal niks.
Buiten was het bij het op staan, 7 graden buiten. Nu schijnt de zon en het wordt al snel warmer. Het wordt weer pezen om op tijd bij de eerste sluis St. Eau te zijn. We worden daar om negen uur verwacht. Daarna 9 sluizen over een afstand van 11 kilometer.Overmorgen waarschijnlijk Dijon.
De eerste sluis met nummertje 33 stond "dampend"gereed. Mooie mistflarden boven het water oppervlak kwamen ons tegemoet.
12.00 uur, Lunch! Sluis Fleury sur Ouche, op de kaart hebben we aangetekend, via Ina, dat er een aanlegplek was. Die is er wel, maar………….ook weer ondiep en geen leuke plek om er te blijven liggen. Door naar Plombieres waarschijnlijk. De sluiswachter van sluis Polet komt om een uur vragen of we verder gaan. Dat wordt dus een ja. Hierna 8 sluizen en 9 km. Moet te doen zijn op een middag. In de verte ligt een Hotelboot, met zijn neus deze kant op. Gelukkig.
Onderweg zagen we een supermarkt vlakbij het water. Genaamd Colruy, met een prima aanlegsteiger. Hebben we gelijk maar even genoteerd.
Woensdag 1 augustus 2007
Plombieres
Bij sluis van la Craie kregen we een verrassing te horen. "Gaat u naar Dijon? Morgen is de sluis nr 53 afgesloten." Daarna volgde er nog een heel verhaal, maar niet gesnapt.
Het kanaal bij Sluis la Craie werden de waterplanten uit het water geschraapt. Een soort een raderboot. Grappig om te zien. Nu ligt hij hier in de haven van Plombieres. Ook weer te hakken en te "maaien". Deze haven is vergeven van de waterplanten. Onze boegschroef kan er niet veel mee, met al die plantenslierten. Maar dat ingenieuze apparaat maakt er compleet spinazie van.
De haven van Plombieres is ook weer zo’n verlopen haven. Vroeger, ja hoeveel jaren geleden, een bloeiende Locaboat haven geweest? Water en elektriciteit waren er wel, maar alles is of afgebroken of functioneert niet meer.
Lastig voor ons, want Jaap vreest voor de waterinlaat van de generator. Dat hij misschien verstopt raakt door al die planten. Dus geen water, ja misschien aan de overkant, daar zag ik duidelijk iemand water tanken, en problemen met de stroomvoorziening. En…….. we kunnen niet verder varen, de vaarweg naar Dijon is inderdaad afgesloten. Het waarom hoorden we gisteravond. Bij sluis 53 is een lijk van een vrouw in een plastic zak, handen en voeten samengebonden, gevonden. En nu gaan ze dat baanvak leegpompen om naar eventuele bewijsstukken te zoeken. Niet vanwege dat lijk, maar eigenlijk zou ik zo’n spektakel best wel eens willen zien. Gisteravond laat zagen we een man van de VNF zo’n overloop sluisje dichtdraaien. Of open? We houden het op open, omdat de watertoevoer blijft komen, dat is normaal en nu er geen natuurlijke afvoer is, via de sluizen naar beneden hier verder op, mag er dus geen extra water naar het dat lagere gedeelte lopen, en wordt dit dus waarschijnlijk omgeleid de Ouche in die hier vlakbij stroomt. Ons lijkt dit een plausibele verklaring. Het is de tweede keer dat we zoiets meemaken, een paar jaar geleden gebeurde ons dit zelfde, maar dan in België. Een klein jochie was verdwenen, en daar werd ook de boel afgesloten en moesten we wachten totdat alles "vrij"gegeven werd. Ik blijf het afschuwelijke ervaringen vinden.
Hé, de "groenbak" van de wiermaaier is vol en alles wordt op de kant geschoven Gelukkig ver weg, wat een stinkboel zal dat daar worden.
Al onze vaarbekenden liggen hier ook in de haven. Misschien een barbecue vanavond? Want het zal nu niet meer lang duren of onze wegen zullen zich scheiden. Wij naar Duitsland en Bart en Leen richting Noord Frankrijk. En de Fransen, Daniel en Danielle, ja dat weten we niet, waar die heen gaan.
Het weer is prachtig, strakke blauwe hemel en voorlopig zal dat ook zo blijven volgens het weerbericht.
Rustig is het hier niet bepaald met dat hakapparaat op de achtergrond," maar, zullen we maar zeggen, het is voor een goed doel".Alleen het tempo waar dit alles mee plaatsvindt, zal het wel de hele dag duren. Vlug gaat dat maaien niet bepaald. Ach, het is weer iets anders dan die eeuwige grasmaaimachines die ons voortdurend achtervolgen. Waar we ook zijn, altijd het gezoem van die motoren te horen.
Ik moet zeggen het werd ons beide teveel, die vreselijke herrie van die waterplanten hakker. Vooral toen uiteindelijk ook de boel rond onze boot weg gehaald werd. De Fransen, Daniel en Danielle zijn, ze konden niet meer tegen die herrie, twee sluisjes verderop gegaan. Dat was het maximum naar Dijon. Of het daar inderdaad rustiger is dan hier? Wij hebben dat risico niet genomen, en zijn gebleven.
Het waterprobleem, niet wij maar Leen en Bart, hebben dat op ludieke manier op kunnen lossen. Althans de intro hebben Marian en Jaap gedaan. Gewoon vragen bij het sluishuisje hier en je vriendelijkste gezicht op zetten. Vanuit het raam in hun badkamer werd er een slang aangelegd en zo kreeg, iedereen die het wilde hebben, water. Vergoeding wilde ze bij de eerste niet, maar er was een klein hummeltje, een meisje, waaraan ze dachten. "Voor in haar spaarpot, " en de anderen deden hetzelfde. Oorspronkelijk water voor een boot, dat werden er drie, dat kan je niet gratis blijven doen.
Het lijkt er op dat de vaarroute van Vliettoppers toch nog gaat wijzigen. Hoe en waarheen zijn ze nog niet uit.
Geen barbecue gehouden, nee een koude aardappelsalade gegeten.
Donderdag 2 augustus 2007
Plombieres
Boodschappen voor een hele week gedaan in de plaatselijke Atac.
Gisteren daalde de barometer, buiten een stralende hemel, spectaculair. Tsjonge wat een onweer vannacht. Met gigantische windvlagen. De boot schommelde behoorlijk.
De generator heeft weer eens kuren, niet genoeg koelwater. Komt het door die troep in het water? Of is de kap van de wierpot toch weer stuk? Dat wordt dus weer klussen voor Jaap. Met een boot houd je altijd werk. Even op een rijtje zetten. Wat hebben we onderweg aan grote dingen al zo voorbij zien komen:
1. de generator, koelwater problemen. Diverse keren.
2. de hydrofoor, hangt nu aan touwtje om er gemakkelijker bij te kunnen.Is al een keer helemaal uit elkaar gehaald. Verloor druk.
3. de toiletpomp, doorgebrande motor.
4. de V-snaar, bijna gescheurd en net op tijd vervangen.
5. lekke uitlaat, pakking gescheurd en dichtgesmeerd met uitlaatkit.
6. de koelkastbak in de deur, was gescheurd en gerepareerd via sigarenkistjes plastic
Verder zou ik een hele lijst aan kleine onbelangrijke klusjes op kunnen noemen, te lang om op te schrijven.
Vrijdag 3 augustus 2007
Plombieres V-10.00>>>
Dijon A- 12.07 uur
Even voor negen uur. Bart en Leen liggen klaar om de sluis in te gaan. Wij om tien uur. Wij naar Dijon, zij waarschijnlijk verder.
Negen uur werd bij half tien. Geen sluiswachter te bekennen. Vergeten? Achteraf zal het wel een spraakverwarring geweest zijn. Wij hadden afgesproken voor tien uur. Dus wat gebeurde er? De sluiswachter kwam op een holletje naar ons toe gerend, of we meegingen. "Nee", zeiden we. "Si,si" zei de man. "Jullie kunnen er gemakkelijk bij!" Maar dat was wel het laatste wat we wilden. Met z’n drieën in de sluis, nee alstublieft niet! Dan heb je nagenoeg geen tussenruimte en voor en achter in de sluis blijft ook niks over. Toen ik riep, dat we niet klaar waren om weg te varen, gaf de man het op. Niet blij, dat hebben we gemerkt. Om tien uur lagen wij dus keurig te wachten en…….geen sluiswachter. Pas om elf uur. Met ongelooflijk de pest in, vijf sluizen lang. Dijon. Een grote haven met ook weer waterplanten, een groot groen bed. Als je met een zonnetje erbij in kijkt, kijk je in een aquarium. De meervalletjes zie je van plant naar plant zwemmen, algen eten.
Zaterdag 4 augustus 2007
Dijon
Het is gisteren mooi weer geweest, niet te warm. Lekker vaarweer. De komende dagen zal het zo blijven, zegt het weerbericht. Met ruim 20 graden.
Vandaag willen we kijken of we weer eens een Internet aansluiting kunnen vinden. Volgens de capitainery zijn er drie hier vlak in de buurt. We zijn benieuwd wat die weer voor verrassingen zullen geven. Wifi? Snoertje?
Zondag 5 augustus 2007
Dijon V- 9.30 uur >>>>
A-15.00 Na sluis 64 Epuisses
Nou mooi niks wifi, niks snoertje. Nee ze kenden het niet of wilden echt niet. En die 28 Hotspots, nee ze wisten er niet een in Dijon. Ook het rondrijden met z’n tweeën op de Tomos leverde niets op. Later bleek ik, toen we Dijon verlieten, bij de Sluis van Dijon een open verbinding te vinden, net genoeg tijd om mijn post binnen te halen. Ook veel spam deze keer. Nu allemaal op mijn naam. Moet ik bij een eerst volgende keer iets aan gaan doen. Bij Jaap is dit tenslotte ook gelukt.
De sluiswachter werd door onze aankomst volledig verrast. "U had moeten bellen …etc." Maar na een klein praatje met Jaap, ontdooide de man toch wat. Het werd er allemaal niet sneller op, we deden er een half uur over om te zakken. Een voordeel, ik had in die zelfde tijd een mooie verbinding met Internet. Elk nadeel heeft zijn voordeel, zullen we maar zeggen.
In de haven van Dijon heeft Jaap verlekkert zitten kijken naar de grote forellen die een klein jochie als routinier uit het water hengelde. Tientallen, en wij maar denken dat er alleen nog van die Meervallen, die alles opvreten aan vis, in dit kanaal zitten.
We varen nu heel langzaam, vier kilometer per uur, omdat het stijf van de waterplanten staat.
Even een boegschroefje er bij, is heel onverstandig. Loopt zo vol en dan heb je een probleem en de kans dat je motor, van de boegschroef dan, doorbrandt.
Het is 27 kilometer naar St. Jean de Losse, waarschijnlijk te veel voor een dag, inclusief die 21 sluizen. Zeker als je de vaarsnelheid nu zo bekijkt
In dit stuk van het kanaal zien we de eerste vrachtschepen, gelukkig aangemeerd, maar dit betekent dus dat we ze zeker onderweg tegen kunnen komen. Een mazzel het is vandaag zondag, meestal houden ze dan ook weekend.
De omgeving vanaf Dijon richting St. Jean is lelijk. Veel industrie.Grote gas of olietanks, fabrieken, distributiecentra, allemaal grote dozen. .
Maar het weer is fantastisch, geen wolkje aan de lucht. Je kan niet alles hebben…
Vlak voor de sluis van Longvic kan Jaap het niet langer aanzien, die knoerten van vissen die vlak langs de oever in grote getale rondzwemmen.. De hengel gaat uit! Maar wat doet hij als er zo’n joekel aan z’n dobbertje komt te hangen? Geen beet gelukkig…
Het duurde wel een half uur voordat we de sluis van Longvic in konden en intussen is het 12.00 uur, zouden ze de volgende sluis ook nog voor de middagpauze bedienen? Daarna is een aanlegkade op de kaart aangetekend. Laten we het hopen. De sluisdeuren daar staan open. En er racen twee sluiswachters die kant op.
We mochten in de sluis lunchen, dit is eigenlijk tegen de regels, aangezien de hoge kant in een sluis dicht moet zijn indien er geen sluisbewegingen zijn.
Het schiet niet bepaald op, zeven kilometer in vier uur, inclusief de lunchtijd van een uur. Intussen wordt wel de omgeving wat aardiger om te zien. Geen industrie maar landbouw.
Maandag 6 augustus 2007
Na sluis Epuisses V-9.00>>>
St. Jean de Losne A- 15.30 uur
Wat was het heet gisteren, ’t duurde lang voordat het ’s nachts een beetje hebbelijk van temperatuur werd. Ook de muggen kwamen met horden onze slaapruimte binnen.
Een nette aanlegplek gevonden bij een silo, alleen het zachte gebrom op de achtergrond was een minpuntje. Een beetje heen en weer geschoven met de boot tot het gebrom bijna niet meer te horen was. Vechtend tegen de muggen, toch nog redelijk geslapen.
Het wordt een schippersdag vandaag. 11 Sluizen en 19 kilometer tot aan St. Jean de Losne.
Vertrokken om negen uur en eens kijken of er al een sluiswachter wakker is…Ja hoor twee! En er vlakbij inderdaad ook een Supermarkt zoals opgegeven, de Colruijt! Met een goede aanlegkade. Alleen een beetje omlopen om er bij te kunnen? Plus goedkope diesel! 1,074 eurocent de liter, dat is wel even iets anders als die 1,29 van laatst. Echter deze goedkope kan je alleen bemachtigen wanneer je met een losse tank van 60 liter gaat lopen. Dus met een beetje sjouwwerk heb je snel zo 12 euro per vat verdiend. Snel een aantekening op de kaart gemaakt.
Jammer bij sluis 66 Rouvres zijn we niet de enige meer, nog een bootje. Volgens mij eentje die we in Dijon, Fransen, gezien hebben.Trouwens we hebben gisteren sowieso veel scheepjes gezien. Nu ook nog een hotelschip wat ons tegemoet komt. Die voorliggende Fransman ging er met een soort doodsverachting recht op af en dwong het hotelschip uit het midden van het kanaal te gaan, wat hem ook aardig lukte.
Alweer een hotelboot, nu in sluis 67 Thorey? Zo schieten we vandaag niet op.Twee sluizen per uur!
Na sluis 70 Potangey, de volgende hotelboot? Tegemoetkomend. Vlak voor een vernauwing vanwege een brug. Even wachten dus.
12.00 Lunch.
De lucht raakt aardig betrokken, onweer vanmiddag?
Nee geen regen gezien en de tocht viel reuze mee. Half vier waren we in St. Jean de Losne. MET INTERNET, Wi-fi, eindelijk iemand die het begrijpt. Ja de havenmeester bedoel ik dus. Service aan z’n klanten, mag ook wel voor die tien euro per dag.
Het Canal van Bourgogne eindigt hier. Totaal zes weken, zoals we dat ook wilden, over gedaan. Nu op naar de Saone en Canal Rhone au Rhin. Met wederom de nodige sluizen.Maar nu omhoog! En halverwege alles weer omlaag. Het maakt ons niet veel uit. Door mijn handicap zijn we hartstikke slim geworden. Over mijn pols gesproken. Eind deze week is het vijf weken geleden dat ik geopereerd ben en dan zou , als alles goed is, het gips eraf mogen. Alleen waar we dat gaan doen, een foto maken etc. weten we nog niet. Het zal een beetje grote plaats moeten worden, denken we. Dat wel!
Dinsdag 7 augustus 2007
St. Jean de Losne
WASDAG. De haven heeft een wasmachine maar…… geen droger! Dus een andere opzoeken. En daar gingen we met ons karretje op weg naar een Laverie, ook vlakbij. Terwijl we het havenkantoor van de haven naast ons passeren, horen we ineens: "Jaap" roepen en kort daarna: "Frieda" hoorden we dat goed? Ja hoor, op dat moment komen Bart en Marian de watersport winkel uitgelopen. Waren net gearriveerd, terwijl wij dachten, dat ze ik weet hoever al op weg naar huis waren. Ze hadden hiervoor een paar dagen aan de kade van de Saone gelegen. Een prachtige stek met veel restaurantjes, en elektriciteit! Iets voor ons een volgende keer? Leen en Ina zijn wel verder gevaren, maar aangezien Bart net als ik ook graag wilde Internetten had hij deze haven opgezocht. De haven H2O, zo heet die, heeft ook Wifi. Omdat ze vertelden dat ze aan de kade tegenover een grote Laverie hadden gelegen, zijn we die meteen deze opgaan zoeken, omdat de volgende Laverie ook weer klein was en volledig bezet. Gelukkig we konden daar meteen terecht, tien kilo machine, en hup alles in een keer erin. De wachttijd hebben we door gebracht met rond de kade lopen en een kopje koffie drinken, aangezien we een euro stukken te kort kwamen en ze daar als wisseladres, stond aangegeven in de Laverie, en dus onze voorraad muntjes konden aan vullen. Aan de kade daar lag een schip die we kenden van jaren terug in de Biesbosch. Ook daar weer koffie gedronken bij Gerbus en Betsie op de Bagger, en deze laatste naam deed mij juist hen herinneren. Leuk om zo bij te kunnen praten, toen waren ze nog niet pensioen en nu intussen wel en dat hebben ze meteen als aanleiding in zeker drie jaar in Frankrijk te blijven, omgezet. Ze woonden toen ook al op de boot. Hebben dus geen huis om voor te zorgen.
De haven van St. Jean is een hele rustige met een bakker die ’s morgens vers brood komt brengen. Moet je wel hollen, want hij is zo weer weg!
Vandaag hebben we een "ei" gekocht. Niet om op te eten, maar zo’n kneed ei voor mij om wanneer het gips eraf is te kunnen oefenen. Bij de plaatselijke Pharmacie wisten ze er wel weg mee. Ze hadden hem niet op voorraad maar ’s middags zou hij binnen zijn. De man sprak over een "oeuf" (= ei in het frans) en ik had eigenlijk geen flauw idee wat hij daarmee bedoelde. Een ei is toch hard? En of ik het voor het eerst gebruikte(?). Wat bleek er zijn er in vier hardheden en ze hadden de een na zachtste voor mij laten komen, een gifgroene. Met een kaartje erbij hoe en wat voor oefeningen je er mee kan doen. Nu alleen het gips nog ……
Woensdag 8 augustus 2007
St. Jean de Losne
Het weer. Vannacht heeft het weer geplensd van de regen. Nu is het droog, wel een beetje betrokken en somber en volgens de weerberichten komt er meer van die nattigheid vandaag. Het was koud vanmorgen, en Jaap heeft de kachel aangestoken.
De reis verder de Saone, de Doubts en het Rijn Rhone kanaal, sterft ook weer van de sluizen. Gelukkig hebben in de plaatselijk havenwinkel een goed boek met waterkaarten kunnen kopen. We hadden al een grote vouwkaart, maar daar is het moeilijk op te varen. Te onoverzichtelijk. Terwijl het een waterweg is met heel veel probleemstukken. Sterke stroming, veel ondieptes en rotsen die je graag wil ontwijken. Alles staat op deze kaart nr 19, zeer uitgebreid aangegeven. Een hele geruststelling.
Terugdenkend aan het Canal van Bourgogne is het geen water dat we graag nog een keertje zouden willen doen. Het is er mooi, sterk afwisselend van omgeving, maar weinig, te weinig aanlegmogelijkheden om zo maar even aan te leggen. Vaak te ondiep en vind je uiteindelijk iets, dan is het er vaak zeer rumoerig. En er wordt veel, te veel tijd in beslag genomen om een goede aanlegplaats te vinden, wat dus alles bijna op "werk"gaat doen lijken. En die herinnering aan de sluizen met schuine wanden, doet me ook nog steeds rillen…
Donderdag 9 augustus 2007
St. Jean de Losne V-9.45>>>>
Choisey A-15.30 uur
Tijdens het vertrek klaar maken is onze verloopstekker de plomp in gegaan, weg! Jaap heeft nog met een groot visnet de bodem afgezocht, maar niets gevonden. Gelukkig hebben we nog een reserve.
We gingen met regen weg en dat bleef het ook de hele dag doen. Wat een verschrikking, vooral als je steeds buiten moet zijn om de sluizen te kunnen bedienen. God wat waren we aan het eind van de dag nat. En koud! Hoezo altijd lekkere temperaturen in Frankrijk? Nee dit jaar was het weer niet bepaald succesvol. En dan ook nog die lage temperaturen….
Eigenlijk wilden we doorvaren naar Dole, maar om half vier ’s middags waren we het spuug zat en toen we een fatsoenlijk aanlegsteiger zagen, hebben we vastgemaakt. Genoeg gevaren voor die dag. Bij het begin van dit kanaal hebben we een afstandsbediening voor de sluizen meegekregen. Een joekel van een ding in een koffer plus oplaadapparaat. Het nadeel van die dingen is dat het schutten niet sneller maar langzamer gaat dan wanneer er echte bediening is. Als je dan bij een sluis aankomt, staan de deuren meestal al open voor je en bij afstandsbediening moet je er eerst vlakvoor liggen, knoppen indrukken en dan maar wachten op allerlei lichten die hopelijk wel gaan branden. Ook het schutten wanneer je in die sluis ligt gaat ook veel trager. Voor het stuk van het begin van het Rijn Rhone kanaal tot aan Dole staat vier uur voor, maar wij deden er tot hier al vier uur over, het schoot niet op. Zeker nog anderhalf uur varen en dan zouden we pas in Dole kunnen zijn. Nee het varen vandaag was geen pretje. En als het zo blijft regenen, lopen we het risico dat de Doubs, Rhin Rhone kanaal misschien een paar dagen gesloten blijft, in verband met de hoge waterstand…..Thuis riepen we alsmaar, laat het flink regenen in Frankrijk dan zitten de kanalen lekker vol. Maar nu lopen we dit tegen het lijf. Een van de laatste sluizen liep het water bij het vollopen bijna over de kademuren. Slecht voorteken.
Nog een lastige bijkomst is dat het hier sterft van de Locaboaten. Zeker wel vijftien boten vandaag gezien. Allemaal dezelfde kant opgegaan als wij. Dus volle sluizen, drie per schutting, en weinig aanlegmogelijkheden. Behalve als het een grote haven is, misschien(?)*)
En dat zo’n 111 sluizen en 238 kilometer lang naar de Rijn.
*) Later bleek dat ik dit helemaal verkeerd onthouden had, ze gingen juist in tegenovergestelde richting!)
Vrijdag 10 augustus 2007
Choisey V-10.15>>>
Dole A-11.15 uur
Volkomen grijze lucht!
Het enige vrolijke van vanmorgen is, dat hier twee beverratten hier aan de overkant zwemmen. Zij zitten tegelijk met ons te ontbijten. De een aan de struiken en de ander van de grote bladeren van de waterplanten.
Want het regent weer of nog!? En de temperatuur binnen is 15 graden. Dus de kachel aan! De jassen en broeken zijn bijna droog, ondanks de kachel of dankzij de kachel?. Voor vandaag hebben we de echte regenkleding maar klaar gehangen, niet nog eens zo’n kou lijden, vooral Jaap.
Het dorpje waar we voor liggen is weer zo’n "dooie" , veel huizen waar de ramen van dichtgemetseld zijn. Op de steiger staat aangegeven dat er op vijf minuten "toutes commerces" is, maar niet meer dan een gesloten kruidenier heeft Jaap er gevonden. Dus waar dat zit? De steiger is hartstikke nieuw! Ergens toch een verstopte Intermarché of zoiets? Op de kaart ontdekken we ineens een "karretje" aan het eind van het dorp.Nog geen kilometer weg, maar om dan te zeggen op een afstand van vijf minuten? Ja met de fiets of brommer!
Vandaag naar Dôle, eens kijken of het gips er daar af kan. Zal een hele nieuwe ervaring worden, denk ik. We, althans ik, hadden gegokt op Besancon, een heel stuk verder, daar hebben we wel ziekenhuizen kunnen vinden, maar voor Dôle hadden we niks opgezocht. En even naar Internet hier in de bush-bush is er natuurlijk niet bij.
De oevers zijn zwart van de bramen, maar voorlopig hebben we genoeg ingemaakt. Lekker met Fromage frais
Twee vosjes gezien, ze trokken zich niks aan van de regen, en van ons, eentje bleef gewoon door eten.
Sluis Prise d Éau de Doubs, de sluiswachter:"Het water van de Doubts staat hoog, sterke stroming. Let op. Wordt waarschijnlijk voor de komende dagen afgesloten! Terug naar St. Jean de Losne? Deze sluis gaat na u niet meer open voor vandaag. U bent de laatste!" Zou wat wezen, we gaan verder. Ons schip moet zoiets toch kunnen hebben? En we willen naar het ziekenhuis in Dole.
Tenslotte is het tegenstroom en dat is meestal prima te doen, in tegenstelling tot stroomafwaarts. En het is niet meer dan 1 kilometer naar Dôle.
Het verval in deze sluis zou 30 centimeter zijn, maar het is nu zeker anderhalve meter.
De Doubs op. Wat een hout drijft er rond, gelukkig geen bomen. Het is flink opletten, de tegenstroom bedraagt zeker 10 kilometer. De sluiswachter van Prise d’Eau is met ons meegereden langs de oever en begeleid ons met handgebaren waar we moeten varen. De boeien die de vaarweg aangeven komen zo heel af en toe boven water om dan weer snel te verdwijnen, zo hard stroomt het. De bocht het kanaal in was een flinke dobber. Vooral toen er nog een zijstroom bijkwam. Het was goed kunnen mikken om de sluis van Jardin Philippe, waar de sluisdeuren reeds openstonden , in te varen. Alles lukte, wel flink schelden tegen elkaar om de spanning de baas te blijven. De haven in Dole was het ook weer even vechten tegen de elementen. Daar stroomde het ook behoorlijk hard en om hem netjes tussen twee steigers aan te kunnen leggen, kregen we hulp van zeker een man of vier. Met vier lijnen eerst dwars tegen twee steigers en dan langzaam om laten gaan met zijn achterkant naar de kade. Eerst hadden we nog en poging gedaan om aan de overkant aan te leggen, maar binnen de kortste tijd zaten we vast aan de grond. (Bleek later een schuine kade te zijn. Maar aangezien het water zo hoog stond was die niet te herkennen.)
Bij de steiger. "Krak" zei het doosje met water en elektriciteit. "Ietsje te ver, stukkie terug Jaap", en zo duurde het zeker een kwartier voor we goed en wel vastlagen. We zijn er van overtuigd dat onze melding dat we naar het ziekenhuis moesten, tegen de man bij sluis Prise d’Eau, hem deed beslissen om de sluis voor ons open te doen. Maar wel met heel, erg veel, waarschuwingen dat we op de Doubts goed moesten oppassen. Eerst leek het wel of hij ons wilde laten stoppen, maar mijn gipshand overtuigde hem blijkbaar van onze noodzaak.
Wat een geluk dat we vanmorgen toch nog weggevaren zijn richting Dole. Morgen hadden we niet verder gekund, bleek achteraf. De Doubts blijft zeker twee à drie dagen voor de scheepvaart gesloten!
Dole is een prachtige stad zo te zien. Veel oude gebouwen. Heel wat te bekijken.
Maar eerst een ziekenhuis. We weten dat er een is, aangezien diezelfde man van Sluis Prise d’Eau vertelde waar deze lag. Niet ver hier vandaan.
Zaterdag 11 augustus 2007
Dole
Het water is sinds gisteravond zeker nog 30 centimeter gestegen. De hele rivier cq kanaal is tot aan de Rijn afgesloten, en de Rijn zelf ook!
We maakten gisteravond nog een behoorlijk stress bij het havenkantoor mee. De Locaboten die hier verhuurd worden, kunnen ook niet weg en de boekingen worden nu omgezet naar andere Locaboot havens. Wat een afgang als je hier bent en hoort dat je er voorlopig niet kunt varen. En dan naar een andere haven gestuurd wordt als huurder. Die mensen waren zichtbaar teleurgesteld.
Wat wij gaan doen is nog een grote vraag. Terug naar St. Jean de Losne en dan daarvandaan omhoog? Moeten we wel voor 16 september Sedan gepasseerd zijn, want dan gaat de sluis tot in oktober dicht! Ooit hebben wij meegemaakt dat men een bepaald kanaal "uitgejaagd"werd omdat het water te laag kwam te staan. Wat waren die mensen gestresst de adrenaline stond hoog in hun ogen. Gaan wij ook zo iets meemaken? Maar dan vanwege het hoge water?
Eerst maar concentreren op het ziekenhuis as maandag. Wel een lastige bijkomstigheid vind ik dit. Zo dubbel.
11.00 uur. Op naar het ziekenhuis. Ruim een uur lopen was het, bezweet en met rode hoofden kwamen we aan. Eerst naar Eerste hulp gelopen. "Ja hoor, maandag om half twee bij dokter ….etc" Wij vertrouwden dit niet helemaal, ze noteerde niets. Ja op een briefje aan ons, verder niet. Ze vertelde ook dat we wel naar een andere ingang dan moesten. Maar welke dat werd ons niet duidelijk. Geen probleem, de dame van de info liep voor ons uit naar buiten en wees waar we precies moesten zijn
Wij, niet tot maandag wachten maar nu informeren want het was ons allemaal te vrijblijvend zo’n mededeling. De dame daar zei: "Nou dan belt u even maandag om een afspraak te maken." Dat zagen we niet zo zitten, die Fransen verdommen het nu eenmaal om hun Frans iets aan te passen, en dat zou telefonische helemaal abracadabra voor ons zijn. Dit uitleggend resulteerde uiteindelijk dat we haar as maandag mogen bellen en aangezien zij nu precies wist waar het om ging – ze heeft wel allemaal notities gemaakt - zou zij dan naar het afspraken bureau lopen om alles uit te leggen en dan zouden we van haar horen hoe laat we bij de Orthopeut terecht konden. En passant kregen we ook nog een nummer van een taxi bedrijf, toen we vertelden dat we geen vervoer hadden en we dit alles moesten lopen. Reeds eerder heb ik geschreven dat een taxi bestellen hier niet gemakkelijk gaat. Wel als je over het juiste telefoonnummer beschikt. Maar daar kom je normaal gesproken niet zomaar aan.
Het water stijgt nog steeds. We hebben al een restaurant gezien waar de vloer zeker tien centimeter onder water staat. De sluis waar we gisteren nog doorheen konden, stroomt aan alle kanten over. De rivier zelf is een kokende massa. De Rijn zal wel eens veertien dagen gesloten kunnen blijven, gaat het verhaal hier. De alternatieve terugreis komt zo steeds dichterbij. Intussen is er een zonnetje te zien. En meteen vliegt de temperatuur omhoog.
Jaap heeft intussen een extra lijn aan de boot vastgemaakt, hij vertrouwd de dwars-steiger niet. Het ligt ook behoorlijk scheef met de stroom mee. Knapt die dan moeten we aan de hoofdsteiger blijven hangen, wat een toestand allemaal. Ik weet niet hoelang het nog duurt maar dan stroomt volgens mij ook de kade hier over!
Zondag 12 augustus 2007
Dole
Leen van Sirius had al eens gezegd dat de Doubs ontzettend snel kan stijgen maar ook weer dalen. Het is nu half zes in de avond en het water is inderdaad weer op het peil wat weer een beetje normaal lijkt. Ik zeg nadruk lijkt, omdat we toch nog het idee hebben dat het wat aan de hoge kant is. Maar niet hoger dan toen we aankwamen. Op het raam van het havenkantoor staat een waarschuwing voor hoog water in de Doubts gedateerd op negen, en dat was donderdag, augustus genoteerd. Toen lagen we nog een heel eind terug bij Choisey dacht ik, en daar zagen we tientallen schepen aan het van de middag in omgekeerde richting varen, terug waar wij vandaan kwamen. Nu nemen we aan dat die allemaal op dat tijdstip gewaarschuwd waren en dus teruggingen. Van de Doubs vandaan. Dus toen wij 10 augustus, vrijdag doodsgemoedelijk wegvoeren naar Prise d’Eau sluis en hoorden over de wateroverlast en het sluiten van de vaarwegen, we inderdaad de enige waren die er, gezien onze boot plus motorvermogen nog net gesast mochten worden. Mede in verband door ons ziekenhuis verhaal. Wij zijn gisteren naar de rivier de Doubs gelopen om te kijken hoe het met de stroming en het hoge water was. De Doubs was een woest kolkende rivier geworden. Met enige verbijstering hebben we ook nog eens gekeken waar wij gevaren hebben.
Gelukkig dat we een zwaar schip hebben, die loca’s zullen daar als een speelbal op de rivier dobberen. Maar in dat geweld dat wij waarnamen op dat moment, zou er door ons ook niet veilig gevaren kunnen worden. Nee, we hadden weer eens mazzel. Of dat ook zo blijft weten we niet. Want misschien hadden we ook beter terug kunnen gaan. Want er is weer regen voorspeld, vooral in het Rijn gebied, en de Rijn mag dan wel op dit moment weer vrijgegeven zijn, maar het kan zo keren. En ik zie ons dan niet bepaald "vrolijk"de Rijn afzakken met die stroomsnelheden van rond tien kilometer. En misschien bij de Lorelei 12 tot 14! En wij dan met zo’n 20 kilometer naar beneden. Dat lijkt voor een automobilist niet veel, maar ik je zeggen dat dit oerendhard is voor een plezierbootje. En dat met al dat vrachtverkeer dat dan zo’n 25 kilometer vaart. En je voortdurend oploopt. Wat hier betekent is dat deze je voorbijvaren met een behoorlijke zuigkracht naar hen toe. Nee als ik mag kiezen zou ik het liefst terug gaan via Frankrijk. Maar Jaap is daar nog niet uit. Kost zo’n 500 euro meer aan diesel en we moeten ons dan ook nog haasten om op tijd de diverse stremmingen voor te blijven. Ja het is, mede gezien door mijn gebroken pols een reis met flink wat hindernissen geworden. We zullen maar zeggen dat we avonturen wilden, en die hebben we gekregen, toch?
Het weer is vandaag lekker geweest, we hebben het stadje en de rivier natuurlijk nog eens uitgebreid bekeken, wat is dit stadje toch mooi.
Jaap heeft ook nog gevist, maar vangt nagenoeg niks. Nee, dan dat kleine jochie van gisteren. Die ving een meerval van zeker een meter. Een monster! Misschien is Jaap daar op zoek naar, ook zo’n grote? Je kan ze heerlijk in de rookoven, die we bij ons hebben, doen. Ze moeten heerlijk smaken…
Maandag 13 augustus 2007
Dole
Jaap leest net op Teletekst dat we nog aan een flinke opstopping gemist hebben. bij Charleville Mezieres, deze is voor anderhalve maand gesloten geweest. Daar waren we dus net op tijd voorbij.
Ziekenhuis
Om half tien het ziekenhuis gebeld. De dame van zaterdag kon ons meteen vertellen hoe laat we daar terecht konden. Niks moeilijke gesprekken in het Frans over een afspraak maken., nee nadat ik mijn naam genoemd had, riep zei: "Deux heures!" Wat zijn die Fransen tot hoffelijk, zij had alles al voordat wij belden geregeld.
Kijken hoe laat de bus er heen ging en dan de route voor de terugweg bepalen. Bij de VNF, kwamen we de sluiswachter tegen, die ons meteen herkende van onze gezamenlijke actie van vrijdagochtend. "Het was kantje boord,"zei hij nog eens. En vroeg ook nog of we het ziekenhuis al bezocht hadden. Was dat een controle over ons verhaal?
Nadat we de VNF, hier vlakbij, bezocht hadden hebben we besloten, en het kan niet anders, om richting Rijn te varen. De route richting België is inderdaad na 16 september afgesloten. En dat is over vier weken, dus dat halen we niet op tijd en blijft de route via de Doubts en Rijn als enige over. Even hadden we nog een flinke domper te verwerken, aangezien er bij het havenkantoor een melding op het raam hing dat een sluis een klein eindje verderop gesloten was en niet echt duidelijk was waarom. Een ingestorte brug? "Dan wordt het overwinteren in Frankijk", zei Jaap. Gelukkig, na heel veel gepuzzel in onze boeken, bleek het ‘slechts’een melding te zijn over het hoge water van de Doubts daar. Uiteindelijk zal dat ook wel open gesteld worden, want het ene na het andere stuk van de Doubts wordt intussen vrij gegeven.
Om 1 uur zaten we in de bus en op naar het ziekenhuis. Kwart voor twee werd er een foto gemaakt. De dame bij de infobalie vroeg of we een telefoon bij ons hadden. "He, waarom?" Ons antwoord was nee, en de vraag die ze ons stelde, zal waarschijnlijk wel te maken gehad hebben met de tijd dat we verder geholpen konden worden. We moesten in de wachtkamer onze beurt afwachten. Binnen de kortste tijd zat deze helemaal vol. En er gebeurde zeker wel bijna een uur niks, ja iemand riep iets van " …..is zojuist gearriveerd," zou dat de dokter zijn? Tegen half vier: "Naaborgh?" ja wij. De arts vond het in eerste instantie te vroeg voor verwijdering van het gips. Of we over een week of twee terug konden komen. "Over een week dan?" toen hij onze gezichten zag en hoorde dat dit een "beetje" lastig zou zijn. "In Besancon volgende week woensdag?" Dat zou mogelijk moeten zijn", niet wetende dat de weg naar Besancon nog een extra stop intussen had gekregen. Hij liep weg en ging bellen. Naar wie weten we niet, maar even later had hij een heel mooi alternatief. Nu het gips eraf en de pennen eruit, maar……………de pols moet wel extra beschermd worden. "Hoe oud bent u?" "Ja daar gaan we weer" dachten we, weer zo’n verhaal over 65 jaar en broze botten etc. Nee, gelukkig niet, dat van die leeftijd, dat weten we intussen wel! Zijn voorstel voor extra bescherming hield in, zo’n polsbeschermer. Gelukkig schreef hij dit keurig voor ons op een stuk papier dat we bij de Pharmacie konden tonen om er eentje te kunnen kopen. Het verwijderen van de pinnen veel reuze mee. De wondjes zagen er keurig uit. Er ging een nieuw verband omheen, en dat moet zeker drie weken zo blijven zitten.
"Met de polsversteviging, en pas op met nat worden van de wond, groot risico op ontstekingen en doe vooral niet teveel met die pols, kan zo weer breken. Geen zwaar werk doen aan boord van jullie schip met lijnen en zo!" Konden we weer weg. "Gaan jullie nog wel even betalen?" "He?" ik vond deze opmerking vreemd. De vorige keer konden we zo weg, zonder ook maar iets af te rekenen. Bij de balie: "Twintig euro en vier cent alstublieft." Wederom "He?" we hadden op heel wat meer gerekend.Achteraf bleek dit een derde van de totale kosten te zijn. Maar toch steeds een bedrag dat bepaald niet hoog genoemd kan worden, vinden wij. En wat was deze ervaring toch wederom zo’n flitsende, iedereen denkt met je mee, lost de meest gekke problemen voor je op en dat op een ontzettende lieve manier. Zo begrijpend. Fantastisch die Franse ziekenhuizen.
Op naar de Pharmacie , daar waren de kosten heel wat hoger, zo’n 56 euro! En nu loop ik met een zwart ding, als bij de skeelers, rond.
We hebben de goede afloop gevierd met een etentje hier in Dole.
Dinsdag 14 augustus 2007
Dole
Vandaag nog wat boodschappen doen en morgen weer verder. Op een kwartier lopen is er een grote Supermarkt (Geant Casino), dus dat wordt weer smullen.
Intussen schuiven er allerlei schepen de haven in. Ja dit stukje kan weer bevaren worden. Zo te horen gaat bijna iedereen richting Rijn.
Ook nog langs de Doubts gelopen om te kijken hoe de rivier zich gedraagt. Zagen we gisteren nog een hele dikke boom vlak voor een brug boven de rivier hangen, en zeiden we tegen elkaar: "Die zal naar beneden storten, neemt die zo de voetgangers brug mee." En wat zagen, de boom was weg, ja hier en daar wat takjes nog bungelend aan de brug als bewijsmateriaal, en verder niks. De brug leek onbeschadigd te zijn. En de Doubts? Nou gewoon een vrolijk stromend riviertje. Alle tumult was eruit.
De Guggi, het schip van Zwitsers met Toni en Walter, vroegen of we de volgende ochtend ook zouden vertrekken. Ons antwoord was ja en of we dan samen konden gaan. Om half negen? Tjezus wat vroeg, toch maar gedaan. Ze weten ontzettend veel van de Doubts te vertellen, waar leuke aanlegplekjes zijn, en waar zich problemen voor kunnen doen. Wel zo gemakkelijk.
Woensdag 15 augustus 2007
Dole V- 8.45
PK 51 vlak voor Oselle A- 14.45 uur
Het schutten met ze ging flitsend, zij voeren als eerste de sluis in en tegen de tijd dat wij er aan kwamen, stond alles open en zij lagen al geheel geïnstalleerd in de sluis. 12 Sluizen en 32 kilometer. En dat in zes uur, dat wel. Maar het voordeel van zo vroeg vertrekken, betekent vaak dat je dan nog kans maakt op een goede ligplaats. Je bent dan wel moe, maar je hoeft niet allerlei fratsen uit te halen om een slaapplek te vinden. En inderdaad bij kilometerpaal 51, een ruime kom waar zo’n vier schepen kunnen liggen. En ook nog eens met een normale diepte. Geen gekras en geknerp bij het aanleggen. Het was intussen bloedheet geworden, wat een heerlijke buitenavond gaf. In de verte onweerde het ongelooflijk en dat deed ons vrezen voor meer wateroverlast. Onderweg hadden we de resultaten gezien. De Doubts was ruim buiten zijn oevers getreden en de waterstand was zeker soms met wel drie meter verhoogd. Verder zag je geen schade en de houtstronken bij alle sluizen waren keurig weggehaald. Of soms om het land gegooid.
Intussen is ons konvooi uitgegroeid naar drie boten. Een stel uit Duitsland, Sigrid en Klaus met de Zeehond.
Donderdag 16 augustus 2007
Pk 51 Oselle V-9.20 >>>
Besancon A- 16.00 uur.
Nog steeds is niet alles vrij gegeven. Bovendien heeft het vannacht pijpenstelen geregend.Dus nog een paar extra verrassingen in petto? Nee, wel een snel tegen stromende Doubts. Een echte diesel slurper. 1700 toeren en slechts 9 negen kilometer snelheid. En regen, wat een pet weer. Jaap zijn zeilpak aan, heel lastig bij het pi…… en ik mijn regenpak waarin mij linkerhand als een soort kapitein Hook verstopt zit. Sommige keersluizen waren inwerking getreden en moesten we ook gewoon bedienen met onze afstandbediening die we bij het verlaten van de Saone ontvangen hadden. Zoals de Sluis Thorpes – Porte de Garde – nummer 57N met slechts 30 cm verval, en zonder elektrische energie! Hiervoor in de plaats had de VNF een grote generator geplaatst. We vroegen nog hoe dat verder ging met die andere sluizen, wat betreft de elektra, maar daar waren geen problemen mee. Eigenlijk hebben wij helemaal geen bijzondere dingen te vermelden over deze dag. Het enige spannende was het varen op de Doubts zelf. Je moet ontzettend goed op de juiste vaarweg letten, die soms behoorlijk smal is. Ja toch iets bijzonders gezien, ach gossie wat was het dametje bij de dubbele sluis van Rancenay – nr 54/55 – nat en stond ze kou te lijden.
Door al de regen en de tocht via de sterk stromende rivier, en omdat een plezierboot van groot formaat ons passeerde bij sluis Thoraise, waardoor we geen trek hadden om snel weer verder te gaan, duurt uren achter zo’n soort schip, schiet niet op, kwamen we tijdens lunchtijd aan bij die dubbele sluis. Helemaal vergeten om in onze boeken te kijken, ja wij allemaal, of deze sluis wel of niet automatisch zou zijn. Bediend betekent gesloten tussen de middag. En dat riep ze ons hoog vanaf de walkant toe. En maar plenzen, omdat we sommigen van ons het direct begrepen, liep ze weg maar…. kwam terug met een paraplu die al heet wat meegemaakt had zo te zien. Uiteindelijk was het iedereen duidelijk: Wachten tot half twee! En wat zagen we achter ons? De Zeehond, kon niet mee de sluis in, was te groot, en moest dus wachten tot wij de sluis verlaten hadden. Maar waar leg je daar dan aan om die tijd af te wachten? Geen steiger niks. Wel een sterk stromende Doubts. We weten niet wat ze gedaan hebben. Maar zoiets lijkt mij geen pretje.
Van die Zwitsers hadden we al een paar maal moeten horen dat de Italianen, die van de huurboten, ongelooflijk smeerkousen zijn. Nou daar hebben we een staaltje van gezien bij een sluis waar je heel goed kon overnachten bij sluis Thoraise nr 56, daar was een overdekte ruimte om bij slecht weer aan grote tafels met banken droog te kunnen zitten. En wat hadden die er een zooitje van gemaakt, lege flessen bier, wijn en whisky en sigaretten. Afgebrande kaarsen met ruim kaarsvet rondom en verpakkingen van etenswaren.Aan de verpakkingen van de sigaretten konden we zien dat het inderdaad Italianen waren geweest. Wat een zooi hadden ze er van gemaakt, terwijl er om de hoek van het gebouwtje grote vuilcontainers stonden! En waarschijnlijk waren ze, we kwamen ze tegen toen de sluis uitvoeren, niet helemaal helder aangezien ze "vrolijk" ruim buiten de vaargeul voeren. We wisten niet wat we zagen en zijn niet blijven kijken met al die barrages rondom.
Intussen was het droog geworden maar niet voor lang. Na de tunnel, haakse bocht naar rechts, op weg naar de volgende sluis kon Jaap nog net op tijd zijn zeiljas aantrekken. Wat een stortbuien kregen we op ons petje.
Maar wat is het mooi dit landschap met al die bergen.
Bij Besancon wist Walter een mooie haven, St. Paul en daar liggen we nu. Niet groot, alleen een beetje lastig om je schip tussen de steigers te manoeuvreren. Het is er heel rustig. En het weer? Een zonnetje! Straks gaan we met zijn zessen eten. Zoals Toni het formuleerde: "De vrouwen gaan in staking vandaag, de keuken zal koud blijven!"
Morgen verder. Het eerste stuk nog met Walter en Toni – Guggi -, en daarna nog alleen Sigrid en Klaus – Zeehond. De Guggi blijft in Frankrijk, maar de Zeehond gaat helemaal naar Woutsend in Friesland. Of we het gezamenlijk blijven doen, dat weten we natuurlijk nog niet, maar net als met vele anderen blijf je mekaar vaak tegenkomen onderweg.
Vrijdag 17 augustus 2007
Besancon
Om half negen vertrokken Walter en Toni met de Gugi, wij niet. Nee we blijven nog vandaag hier. Dat racen als wat de Gugi doet, staat ons toch een beetje tegen. Het schiet wel lekker op, maar daar voor vaar je niet in Frankrijk, toch? Je moet ook af en toe ook rustig kunnen genieten van wat je allemaal onderweg ziet. En het stadje Besancon lijkt best aardig. Er is markt vandaag, en misschien gaan we daar even heen.
En boven op de berg staat een imposante Citadel, ook een bezoekje waard.
De markt hebben we door ons ochtend geklungel niet gezien. Wel de Citadel. Op een van de folders die we bij de plaatselijke Info gehaald hadden, stond dat er een treintje was, die daar naar boven ging. Ja het vertrekpunt vonden we, maar geen treintje! Rijdt niet op Vrijdag! Ik had anderen horen zeggen, dat ze per bus gingen. Maar aangezien Jaap zo’n hekel heeft aan openbaar vervoer, werd het dus lopen. Er waren twee mogelijkheden, per trap of een wandelweg.
Wij namen de trap. Prachtig, zo slingerend tussen de oude huizen van Besancon door. Bovenaan gekomen bleek dat je voor het bezoek aan de Citadel moesten betalen. Ik geloof iets van acht euro of zo, per persoon. Even vonden we dat nog al pittig, echter het bleek voor een heleboel activiteiten te zijn. De Citadel had ik weet niet hoeveel musea. En een kleine dierentuin, met de meest vreemde dieren. Als je dat allemaal wilde bezoeken, kon je daar zeker een hele dag mee bezig zijn. De terugweg hebben we niet lopend gedaan, er was gratis vervoer naar Besancon. Ok, toch ook een soort openbaar vervoer, maar we waren zo versleten dat we ons lieten verleiden. Terug in de haven kregen we weer eens een stukje televisie te zien. Een groot hotelschip kwam voorbij, het paste allemaal maar net, en een klein locabootje wilde de sluis St. Paul uit, richting die boot. Even leek het of dat kleine bootje terug moest de sluis uit in omgekeerde richting. Velen stonden zich behoorlijk op te winden over dit macho gedrag. Het bleek allemaal een beetje overtrokken te zijn, want het scheepje kon, zij het met heel veel moeite, de sluis uit en direct om de hoek hier in de haven een aanlegplekje vinden. Maar het zag er allemaal even wel heel spannend uit. En uiteindelijk bleek het een storm in een glas water te zijn.
Voor ’s avonds, na het eten, waren we uitgenodigd om bij Sigrid en Walter een glaasje te komen drinken. Nou dat werd niet alleen een glaasje, nee hele flessen en om half twee gingen we daar pas weg. Dus…..dat werd: "Niet varen morgen!"
Zij hadden wel het een en ander aan de lijve ondervonden wat het is om in de Doubts met hoog water te liggen. Een stroompje van pak weg 40 meter in eens driehonderd meter breed. En een stormvloed aan boomstammen en andere troep drie dagen lang voorbij zien gaan. Klaus zei, dat hij al die tijd bijna niet geslapen had, uit angst dat een van die gigantische bomen je boot mee zou nemen. Wat niet vreemd was, als je zoals wij in Dole de Doubts te keer hadden zien gaan. En je daarbij niet weet hoe lang zoiets zou gaan duren. Ze lagen aan een aanlegsteiger zonder water en zonder elektriciteit in de middle of nowhere.
Jaap kon zich die steiger herinneren, omdat deze in een prachtige omgeving lag. Achteraf blij dat wie die overgeslagen hebben.
Zaterdag 18 augustus 2007
Besancon
Jaap komt net van de bakker terug en zegt: "Ik ga dadelijk met de bus naar een koopcentrum visspulletjes kopen. Ik heb alles uitgezocht, ga je mee?" Ik denk: "Ik val van me stoel af…." Jaap en openbaar vervoer? Nog even dan hij gaat er nog van houden…………………….(?).
Zondag 19 augustus 2007
Besancon V-9.30 >>>
Deluz A-14.15 uur
Van uit Besancon verder, kan je kiezen voor terug of de sluis met zelfbediening nemen. Dit laatste hebben we gedaan. Samen met de Zeehond. Alleen, dus 1 schip in de sluis is dit eigenlijk niet te doen. Zelfs met twee schepen was het nog een heel gedoe. Natuurlijk ook omdat ik niet mee kan spelen, dus lijnen even gooien en aannemen is er bij mij niet bij. Alles bij elkaar duurde dit zeker een half uur voordat we de sluis weer verlaten hadden. Tussen door nog een flinke rel meegemaakt aangezien en een rondvaartboot er eigenlijk eerst door wilde en wij dus "in de weg"lagen. De man in kwestie stond zijn agressie te tonen hierover, maar even helpen, nee dat deed hij niet! Had natuurlijk best wat uit gemaakt als hij een handje uitgestoken had.
Samen op naar de volgende sluis, sluis 49 Malate. Verval zou 2 meter 60 zijn. Dat was het waarschijnlijk ook wel maar de sluis was zelf nog eens zo hoog. En ontzettend weinig bolders. Gezamenlijk voeren wij er in, maar Jaap ging er weer even zo snel weer uit. Samen sassen was hier onmogelijk. Via de trap zou je de lijnen om een bolder moeten leggen, en ik kan dat (nog) niet. Maar dit werd opgelost door Klaus die tegen de dienstdoende sluiswachter zei, dat er een dame kwam die gehandicapt was, en dus graag de lijnen door hem omhoog gehaald zouden moeten worden. En aldus geschiedde. De volgende sluis, 48 Chaleze, het zelfde probleem. Wederom had Klaus een oplossing, hij had zijn schip even na de sluis aangelegd en was naar ons toegelopen en heeft onze lijnen aangepakt. Beide sluizen moet je met twee lijnen doen, de waterinstroom is heftig. Indien er niemand bovenaan staat, moet voor de toekomst de volgende procedure voor om hoog gevolgd worden.
1. Sluis invaren
2. Vastleggen via een middenbolder in de muur
3. Trap op met 2 lijnen, beneden vast
4. Beleggen aan de bolder op de kade
5. Trap af
6. Hendel bedienen om het schutten te starten
7. Motor in werking om de voorste lijn strak te zetten en te houden
8. Schutten
Dubbele sluis van Deluz 46/47 ook zo’n hoge, is nu nog niet automatisch, wordt bediend, dus indien er iemand nodig is kan je volgens mij de sluiswachter om hulp vragen.
Je denkt dat je alles zo’n beetje gehad hebt aan rare ingewikkelde sluizen, en goed te doen waren met een persoon, Jaap dus, maar nu moeten we weer iets anders verzinnen om deze handicaps te overwinnen. Ik kan intussen veel meer doen met mijn linkerhand, alleen ik durf er, na al die waarschuwingen van de arts in Dole, er geen kracht mee uit te oefenen.
Maandag 20 augustus 2007
DeLuz
Klaus en Sigrid zijn vanwege de herrie, ja het zal niet zo zijn, is het geen grasmaaimachine dan is het wel wat anders zoals nu – wegreparatie – vertrokken richting Baume les Dames. Daar gaan wij morgen heen. Boodschappen doen, wassen (ja daar gaan we weer) , en misschien Internetten. De mail ophalen en Weblog bijwerken. Wij blijven hier vandaag. Jaap wil vissen!
De Doubts vooral het stuk van de laatste dagen is hier prachtig. Dat komt door die hoge bergen waar tussen de Doubts meandert. Al heel wat ijsvogeltjes gezien. Tientallen. Jaap denkt zelfs een nerts of otters gezien te hebben. Ja, die komen hier inderdaad voor.
Het weer?
Volgens mij kan ik dat beter overslaan. Pet! Regelmatig een regenbui. En ’s morgens temperaturen van rond de twaalf graden.
Het plekje hier aan een kade tegenover een oude Papierfabriek is mooi. Buiten die wegwerkmachines, is het hier heel rustig. Nu om twaalf uur hoor je helemaal niks! Ja want die Fransen eten van twaalf tot twee. God wat een stilte.
Het vissen heeft niets opgeleverd. Ja drie Brasems, maar daar is Jaap niet op zoek naar. Oostenrijkers achterons zitten heel vreemd naar Jaap, dat hij al die vissen teruggoot, te kijken.
"Die moet je opeten!" Wij zijn nog niet zover.
Dinsdag 21 augustus 2007
Deluz V- 10.15 >>>
Baume les Dames A- 13.45 uur
Het heeft de hele reis geregend. Niet hard, maar genoeg om flink nat te worden. En koud! 15 Graden!
Zes sluizen gedaan. We waren overal de enige. Gisteravond, ruim na sluitingstijd van de sluizen kwam er een leeg vrachtschip voorbij, op weg naar Saarbrucken. Wat doe je dan de volgende dag? Vroeg weggaan om hem voor te blijven, ze varen niet sneller dan een kilometer of vijf en wij acht a negen, of laat? Het bleek dat de binnenvaart andere openingstijden hier kent. Wij van 9 tot 7 uur ’s avonds en zij al vanaf 7 uur ’s morgens. Dus die zouden we naar alle waarschijnlijkheid niet meer zien. En dat klopte dus.
Bij sluis nr 44 Laissey kregen we deze keer een niet zo’n aardige VNF-er te zien. De sluis had hele hoge wanden, met niet zoveel verval. Gevolg met veel moeite konden we een lijn om een bolder leggen. Op zich is dit niet zo probleem bij het sassen, maar als het even kan doen we het graag met twee. Staan ergens boven op een brug hoog boven de sluis twee mannen, we wisten toen nog niet dat die van VNF waren, naar ons te kijken en een daarvan komt glimlachend naar de hendels gelopen om de schutting in gang te zetten. Hij stelt voor om het door hem te laten doen, wat wij prima vonden. Komt een tweede man ook ineens naar de waterkant gelopen en begint een heel verhaal, pisnijdig, tegen Jaap te houden. Op zijn VNF logo op zijn jas wijzend, eist hij dat we twee lijnen moeten gebruiken! In plaats dat hij daar mee helpt, nee gaat hij een griezelig verslag doen van wat er allemaal kan gebeuren als die ene lijn breekt. Ja dat laatste weten wij ook wel, wat er allemaal kan gebeuren. Maar waarom hielp hij ons dan niet? Een raadsel zal het blijven.
Sluis 40 Baumerousse met een verval 4 meter 20, daar zaten we een beetje over in. Trap op en af? Met alles wat daarbij hoort? Uiteindelijk ging het als volgt:
1. Niet de trap op gegaan
2. Nee de achterlijn op de bolder in de wand gebruikt voor het eerste begin
3. Haak aan de trap
4. Motor in werking, en vangt hiermee de klappen van het instromende water op.
5. Haak van tree naar tree verplaatsen. Kost weinig kracht.
6. Achterlijn, vlak voordat de bolder in het water verdwijnt, los gemaakt
7. Verder omhoog via de haak aan de trap, ging easy.
Nat en koud kwamen we aan in Baume les Dames. Gelukkig nog plaats, echter zonder elektriciteit en water. Wel een stukje terug aan de kade. Jaap probeerde mede in verband met het niet hebben van alle faciliteiten, korting te krijgen. "Elektriciteit en water zijn gratis!" Ja dan valt er niet veel te regelen bij zo’n antwoord. Bovendien heeft deze regeling het positieve bijverschijnsel, dat mensen niet hun boot neerleggen en voor weken, misschien maanden laten liggen. Dit zie je vaak onderweg, wanneer je elektriciteit en water apart moet betalen. Of als alles gratis is. Treurig voor diegene die een plekje om te overnachten zoeken en dit in beslag genomen zien worden door dit soort parasieten, want dat zijn het toch naar mijn mening.
Woensdag 22 augustus 2007
Baume les Dames
We zijn een stukje terug gevaren langs de kade en hebben nu wel elektriciteit. Het is de plek waar Walter en Sigrid lagen. Zij zijn vanmorgen weer een stukje verder de Doubs op gevaren. Richting Isle sur le Doubts. Morgen misschien wij ook.
Jaap is nu op de brommer naar de wasserette. Vijf wassen! In de verte is de lucht pikzwart. Ik hoop dat hij droog overkomt.
Ik vind het maar niks dat ik niet mee kan brommen. Mijn linkerhand kan steeds meer, maar we durven het nog niet aan. "Nog anderhalve week," zegt Jaap.
Donderdag 23 augustus 2007
Baume les Dames V-9.50.>>>>
Isle sur le Doubts A-16.30 uur
Vanmorgen een zonnetje! Buiten 7 graden. Kachel aan.
Gisteren een drukke dag gehad. Boodschappen voor een hele week gedaan, ge-Internet en gewassen. De was opvouwen en in de kast leggen moet nog gebeuren. Dat redde ik gisteravond niet meer. Te laat. Maar we kunnen er voorlopig weer tegen. Veel mensen hadden ons gezegd dat er hele gebieden zijn, waar je geen boodschap kan doen. Maar wij komen tot de conclusie dat dit best meevalt. Altijd wel ergens een supermarkt te vinden. En vooral ook wasserettes.
Vandaag gaan we verder. Richting Isle sur le Doubts? Zo’n 40 kilometer verder. We zien wel. Nog steeds nergens een plekje waar je midden in de natuur kunt aanleggen. Dat is toch heel iets anders dan wat we ons van dit gedeelte in Frankrijk voorgesteld hadden. Je vaart van aanlegstek naar aanlegstek. Altijd tussen de mensen. Wel gezellig natuurlijk. We hebben nog nooit tijdens onze reizen met zoveel mensen contact gemaakt en gebabbeld. Nu varen we zo’n beetje op met weer een Zwitsers stel. Helmut en Renate. Voor ons uit varen Klaus en Sigrid. Deze laatste zullen we als het een beetje meezit tot ruim in Nederland ontmoeten. Zij gaan naar Friesland waar hun schip overwinterd. We hebben al heel wat wijn met ze genuttigd. En allerlei technische zaken, voor wat de boot betreft, doorgenomen. Jaap zal, wanneer we terug in Voorschoten zijn, nog het een en ander voor ze uitzoeken.
Je hebt onderweg twee soorten bootbezitters. De een doet alles zelf aan zijn schip en weet daardoor er heel veel van, zoals Jaap, en de ander laat alles doen. Die laatste hebben geld om het te laten doen. Veel geld. Het nadeel van dit hebben van… is dat je altijd overgeleverd bent aan de kennis van de werf waar je ligt. Met soms de meest vreemde gevolgen. Vandaar Jaap zijn toezegging om aan dezen terug in Nederland info toe te sturen. Ze moeten natuurlijk wel aardig zijn, en dat zijn ze, Klaus en Sigrid.
Vrijdag 24 augustus 2007
Isle sur le Doubs
Versleten kwamen we aan in Isle sur le Doubts, 14 sluizen verder. Er waren weer een paar van die hoge sluizen bij, waar je de lijnen met veel moeite om de bolders op de wal kan krijgen. Op zich niks bijzonders, ware het niet dat boven aan gekomen, je VNF-mannetje ziet zitten. En dat vinden we dan eigenlijk niet zo leuk zo’n ontdekking. Waarom nemen die mannen niet je lijn aan? Zou een hoop moeite schelen, en ze zitten maar te zitten, je ziet ze helemaal niets doen. Dus tijd zat! Of mogen ze dit niet doen? Regels?
Vandaag wordt het een klussendag voor Jaap. O.a. olie verversen. Verder willen we bij de plaatselijke Intermache hier vlakbij de waterkant, gas en diesel halen. Diesel via jerrycans, een euro zes per liter en misschien nog wat kleine boodschapjes doen daar. Het is een klein stukje terugvaren. De kade waar we nu aan liggen, wordt beheerd door een hotel, iets met Marine in de naam. Maar toen Jaap gisteren wilde betalen, waren ze dicht. Dood? Of een rustdag? Volgens de plaatselijke info, zouden ze die niet hebben. Gratis?
We zijn de enige die hier verblijven, verder geen boot, ja eentje waar duidelijk niemand op zit. En het is er hartstikke stil. Heerlijk. We hebben zelfs een zonnetje bij het opstaan.
Vanmorgen toen we op teletekst naar de stremmingen keken, zagen we dat er een heel stuk van de Franse Maas "tot nader bericht" is afgesloten. Dat betekent dat Leen en Bart, die daar beiden nog voor zitten, mee geconfronteerd worden. Wat er precies aan de hand is , weten we niet. Misschien ook wateroverlast? Net als bij ons met de Doubts toen? Bij ons was dat niet zo erg, tijd zat, maar zij moeten voor een bepaalde datum de grens over zijn, aangezien de boel daar dan echt dichtgaat. Sluiswerkzaamheden.
De Doubts was tot hiertoe prachtig. Het stuk na Isle sur le Doubts, bestaat uit het kanaal Rijn-Rhone. Of dit ook zo mooi zal zijn?
Eerst nog zo’n 40 kilometer stroomopwaarts, waarvan 10 kilometer sluistrap, daarna 40 kilometer stroomafwaarts met drie sluistrappen, eentje van vier kilometer met 14 sluizen, eentje van acht kilometer met 12 sluizen, eentje van 13 kilometer met 12 sluizen., en als laatste een tunnel vlak voor Mulhouse en dan de Rijn af.
Bij de Intermarche roggebrood gevonden. Eindelijk. Lekker voor tussen de middag. Toen we er heen voeren, wilde de sluisgang niet starten. We drukten en drukten op onze knoppen van de afstandsbediening, maar er kwam geen reactie. Jaap naar de Intercom. Je kon daar gelukkig netjes aanleggen dus erheen was geen probleem.Leuk hoor die Intercoms, maar je kan er vaak niet gemakkelijk bij komen, ze antwoordden: "We komen er aan". Kwartiertje gewacht en daar verscheen de VNF. "Hebben jullie op de knopjes gedrukt?" Ja natuurlijk! "Oh, de sluis stond nog op handbediening, sorry."
Aan het eind van de dag kwam er nog een spits voorbij. Gelukkig zijn we zoiets nog niet tegengekomen in dit smalle kanaal. Ik zou niet weten waar je heen moest om niet onmiddellijk aan de grond te zitten, zo ondiep is het hier.
’s Middags ben ik naar de kapper geweest, maar deze keer kwam ik met zo’n tuttenhoofd naar buiten. Hartstikke kort, dat vond ik prima. Maar met van die rare golfjes er in geföhnd. Gelukkig groeit haar weer gewoon door.
Zaterdag 25 augustus 2007
L’Isle sur le Doubts V- 9.45>>>
Kp 148 Aanlegsteiger na Sluis nr 23 Combier-Chatelot A-11.15 uur
Bij ons vertrek vanmorgen hadden we het plan om een flink stuk te varen, zien we toch ineens een pracht van een steiger midden in de natuur. Het weer was prachtig dus……aanleggen! En de hele dag gevist. Nou ja de hele dag, ’s middags was het zo warm dat deze activiteit zelfs ons nog te veel werd. Oogjes dicht en gewacht tot het wat koeler werd. Jaap heeft behoorlijk wat vis gevangen en vond een afnemer in Helmuth en Renate, die hier ook liggen. Zij vinden het maar raar dat je deze vissen terug in het water gooit. "Hebben?," "Ja, graag!"
’s Avonds hebben we gebarbecued. Boven op het achterdek met tientallen muggen die van ons wilden genieten. Ik heb ze aardig tegen kunnen houden met Autan, Jaap niet. Krabt zich wezenloos.
Zondag 26 augustus 2007
Steiger bij Colombier-Chatelot V- 10.55>>>>
Montbeliard A- 15.55 uur
De melding van een gesloten Maas in Frankrijk op teletekst, was een hele bijzondere. ’s Morgens hadden we die gezien en Leen reageerde op ons SMS-je, dat ze dit niet gelezen hadden. Later op de dag bleek dit inderdaad weer verdwenen te zijn. Raadselachtig. Maar beiden hebben er geen last van,. Leen was er al voorbij en Bart gaat een hele andere kant op.
Was dit bericht een foutje?
Het verband heb ik van mijn pols gehaald. Ik had de indruk dat alles dicht was en waarom dan nog dat stinkende verband er omheen houden? Ja hoor, alles zag er geheeld uit. Maar nog steeds een beetje dik overal. En niet pijnloos. Kapsel dat moeten genezen? Als we varen doe ik nog wel mijn Brace om, ter bescherming bij onverwachte bewegingen.
Negen uur in de ochtend. De zon knokt zich boven de bomen uit en het lijkt een mooie dag te worden. De weersvoorspellingen zeggen dit ook. En wat een stilte hier.
Maar de dag met zijn verplichtingen roept! De afwas van gisteravond, nu!
Maandag 27 augustus 2007
Montbeliard V-14.50 >>>>
Na sluis nr 19 Allejoie A- 16.40 uur
Gisteren.
Vreemd om te zien in Frankrijk. Ophaalbruggen. Twee stuks. Niet automatisch bediend. Bij de eerste ging het soepel maar bij die tweede, gebeurde er pas wat, toen Jaap hevig op de claxon drukte. Een redelijk stevig gevulde dame zei, dat wanneer het schip achter ons ook bijna bij de brug gearriveerd zou zijn, zij de brug zal openen. Een boot achter ons? Zowaar. Je raakt in Frankrijk zo langzamerhand aan gewend dat vooral in dit gedeelte er bijna geen bootjes varen, ook geen loca’s. En de enkele bootjes die je dan nog ontmoet, zijn op weg naar huis. Nederlanders, Oostenrijkers, Duitsers en Zwitsers. En krijgen allemaal een beetje haast. Alsof ze stal ruiken wanneer je ze spreekt. Enfin we gaan met z’n tweeën de sluis in, wij voorin met een bolder vlakbij de deuren. Nou dat hebben we geweten, het water stortte zich de sluis in en hup daar lagen we meteen tegen de andere kant van de sluis aan. Hartstikke scheef. Maar eigenlijk gebeurde er niets naars, dus lieten we het maar zo. Nee toch liever in je eentje sassen!
Ons Frans is best redelijk, maar soms wordt je voor de meest vreemde raadsels geplaatst. Een heel verhaal over naar het zuiden varen, dan moet je voor sluis 8 een dag van te voren voor 4 uur ’s middags bellen naar …etc. Er gaat helemaal geen vaarwater hier naar het zuiden.
Of deze, die is ook mooi. Een bord over waterstanden in de Doubs, dat het dan en dan gevaarlijk is tot verboden toe om te bevaren. Moet je volgens ons boek naar de Pegel-stand kijken. Waar staat dat ding? Niet te vinden. Een Pegel is een apparaat dat de waterhoogte aangeeft. Aangekomen bij dat bewuste punt in de Doubs: Een vriendelijk stromend riviertje, niks hard stromend of zo!
Liggen we bij Voujeaucourt aan een kade, om een boterham te eten, komt er een sluiswachter naar ons toe. Waar we heen varen en hoe laat we de sluis in Montbeliard willen passeren, vraagt hij. Volgens ons is dat ook een automatische, dus waarom die vraag. Is dat die sluis waarvoor je moet bellen? Nummer 8 of zo? Nee hoor sluis 14! En 8 is mijlen ver weg. Hij heeft ons een telefoonnummer gegeven om dat te bellen bij…..sluis 14!
Renate en Helmuth, met de Hera VI, liggen waar wij nu ook aangelegd hebben, in Montbeliard. Dus eens vragen of zij ook een telefoonnummer hebben gekregen voor die sluis. Nee hoor, en ze hebben dit stuk vaarwater eerder gedaan, en niet meegemaakt dat deze sluis op aanvraag bediend zou worden. Dus hoe dat nou zit? Ach we zien wel.
Montbeliard.
Deze haven was ooit een Loca haven, vol met huurboten. En nu? Niet een! Ook het havenkantoor lijkt dood! Er is wel nog water en elektriciteit. Alles gratis?
Aan de overkant is er een Intermarche, misschien gaan we daar nog even shoppen.
Jaap is voortdurend op zoek naar een gasfles met Propaan. Waren we zo blij dat die Franse gasflessen passen in onze gasbun, hebben we dit weer, tot nu toe geen Propaan alleen Butaan en ze nemen de lege Propaan niet in! Zit je ineens weer met een gasfles die je niet kwijt kan. Gokken maar dat we voor dat alle beetjes, we hebben een fles niet leeg vervangen maar als reserve, op zijn tot we er alsnog eentje vinden.
Intermarche. Gesloten tot twee uur! Maar ze hebben daar wel Propaan, ook in flessen die wij willen hebben. Dus gaan we wachten tot ze weer open zijn. Geen risico nemen.
Dinsdag 28 augustus 2007
Na sluis nr 19 Allenjoie
Gisteren.
De Propaan fles is gelukt en een lege in kunnen leveren! Nog een paar boodschapjes gedaan bij die Intermarche en weg. Het was bloedheet. En stralend blauw.
Het verhaal over dat bellen werd ons snel duidelijk bij de sluis na Montbeliard. Daar stond nog eens dat verhaal over sluis acht. Het betekent dat, wanneer je de sluistrap van 8 tot en met doet dan moet je dus een dag van te voren bellen. Voor 15.00 uur staat er. De sluizen van 12 tot 8 zijn allemaal nog te bedienen met onze afstandsbediening. Daarna gaat er, helemaal tot Mulhouse, een sluiswachter met je mee. Vlak na sluis na 19 zou er een mooie aanlegplek zijn, had men ons verteld. We liepen natuurlijk het risico dat het er vol zou zijn. Zo laat, het was ruim in de middag, moet je eigenlijk niet meer varen om een plek te zoeken om aan te kunnen leggen. Op de heenreis keken we of er tussendoor nog iets als alternatief zou kunnen dienen. Die was er. Aangekomen bij die bewuste mooie steiger, lag alleen de Hera VI met Helmut en Renate er. Een grote steiger in een prachtige visomgeving. Dus meteen de hengels uit de hoes en vissen! Ik ving de een na de andere "Chat", vissen met ongelooflijk gemene stekels, tot dat Jaap het zat werd om die krengen van mijn haakje te halen. "Kan je niet met wormen gaan vissen?" riep hij. Of ik daar iets anders mee gevangen zou hebben? Ik ben toen maar eten gaan koken. Het was al rond zeven uur. Ik vond het intussen ook wel genoeg zo.
Zien we opeens een VNF-dame op een scooter aankomen. Of we morgen, vandaag dus, verder gaan? Nee, we blijven, overmorgen graag! Nog geen tijd afgesproken.
Acht uur in de ochtend. De eerste hengel is al in actie. Op zoek naar een snoekbaars…? Het zon
netje schijnt, na een nachtje met af en toe een klein regenbuitje.
Op dit kruispunt, links naar de haven van Botans en rechts naar ……de Rijn, staan borden die dit aangegeven. Dat van die Rijn vinden we een beetje vermakelijk, 80 kilometer hier vandaan. Zo aangegeven lijkt het wel of die om de hoek ligt! Zeker drie dagen, misschien meer, varen! Met vier sluistrappen
s Avonds belde de Zeehond met Klaus en Sigrid ons nog op om te informeren naar waar we intussen zijn aangekomen. Zij liggen in Dannemarie, twee dagen varen hiervandaan. Over twee dagen zitten zijn dan zo ingeschat op de Rijn. Of we elkaar dan nog zullen ontmoeten met zo’n voorsprong? We hebben nog steeds een eetafspraak met ze. En onze afstand wordt groter aangezien zij vandaag verder gaan en wij niet. Af en toe maar eens gaan SMS-en met ze.
Woensdag 29 augustus 2007
Allenjoie V-10.10>>>>
Dannemarie A-17.50 uur
De hele nacht heeft het geregend, als of het gisteren niet genoeg was. Het was een sombere dag, na zo’n bloedmooie van eergisteren. Toen kwam de VNF nog in de vorm van een vrolijke bromfietserin voorbij, om te vragen wanneer we weer verder zouden gaan. Maar gisteren niemand gezien. Terwijl we toch duidelijk gezegd hadden dat we woensdag wilden vertrekken. Aan het eind van een dag komen meestal langs en informeren hoe laat we de volgende sluis bediend willen hebben. Ja het automatische gedeelte is nu voorbij. Nu gaan ze vier sluistrappen mee, tot aan Mulhouse.
Jaap heeft de hele dag gevist, maar die ene heeft die nog steeds niet gevangen. De snoekbaars! Wel allemaal van die krengen, meervallen. Zelfs zijn aasvisje hebben ze niet met rust gelaten.
De lucht zit helemaal dicht! Hoe het weer de komende dagen wordt weten we niet, de schotel ontvangt door de hoge begroeiing niks.
Ik heb gisteren de Rijn met zijn haventjes in kaart gebracht. Want met al dat water kan het best voorkomen dat we onderweg vaker een haven op moeten zoeken, omdat doorvaren dan te riskant wordt. Grappig om zo deze Rijnroute voor een tweede keer te lezen. Toen hadden we te weinig water en nu waarschijnlijk af en toe te veel. In 2003 moes
ten we opletten dat we alle narigheden zoals kribben en rotsen ruim passeerden. En de scheepvaart toen voer heel gezapig. Dus vol op de gelegenheid om alles goed in de gaten te houden. We hadden zelfs het idee dat de scheepvaart afvarend miniem was, tot we er achter kwamen dat ze net zo snel voeren als wij. En dus daardoor nooit een oploper zagen. Oplopers zijn het lastigst. Dat zijn schepen die je afvarend inhalen met een kilometer op 25, of misschien nog sneller, aangezien er bij een normale waterstand geen snelheidsbeperkingen zijn. Zelf vaar je dan waarschijnlijk zo’n 17 a 18 km, en voor je het in de gaten hebben zitten ze op je kont. En omdat ze een aanzuigende kracht hebben op jouw schip, wil je ze graag ruimbaan geven. Nu hopen we op een waterstand van Pegel I. Dan mogen ze niet sneller dan 20 varen, iets wat wij dan misschien ook gaan doen? Om zo veilig mogelijk te varen hebben we allerlei zaken als extra achteruitkijkspiegels plus een achteruitkijk camera aangeschaft. Maar zonder je waarneming via je eigen oogjes, zal het niet kunnen.
Ik las nog een leuke tip in het Rijnboek. Probeer met een vrachtschipper "mee" te varen. Of te wel in zijn koers hem te blijven volgen. Scheelt een hoop extra aandacht om de juiste koers, lees vaargeul, aan te houden. Vooral als de scheepvaart naar de "verkeerde" wal moet. En je de kans loopt een opvarend schip te moeten kruizen. Wat die schipper niet leuk zal vinden, zachtjes uitgedrukt.
Donderdag 30 augustus 2007
Dannemarie/Wolfersdorf
Gisteren
We hadden het wel gezien, dat plekje bij Allenjoie was mooi, maar met al die regen hadden we geen zin om nog langer te blijven. Bij de sluis van Allenjoie hadden we VNF auto’s zien staan, dus waarom niet daar vragen voor bediening van de eerste trap? Nee, daar moesten we niet zijn, niemand van de VNF was daar en kon ons eigenlijk niet verder helpen. Maar… ze konden ons wel vertellen dat we er rustig heen konden varen, want er zou een sluiswachter aanwezig zijn. Dus trossen los en gaan. Op dat moment komt er een zeilschip de hoek om en we schoven achter ze aan. Het liefst liggen we alleen in een sluis, maar eentje voor ons betekent wij achterin, iets dat we het liefst doen. In de sluis aangekomen paste het net, vanwege hun platgelegde mast. Ons vlaggenstokje voor moest er even af en weggelegd worden. Geen probleem. De sluismeester vroeg ons of we tot Dannemarie door wilden varen. Een stuk van zo’n 24 kilometer en 21 sluizen. Even twijfelden we nog, het leek ons een beetje erg veel, maar hij zei, dat het "slechts" vijf en een half uur varen was. Op dat moment was het half elf en die tijd doorgerekend, betekende dit dat we zo om vier uur aan zouden komen in Dannemarie. Dus zeiden we ja.
De eerste sluistrap van zes sluizen deden we in twee en een half uur. Niet bepaald vlot. Samen met het zeilschip, dat scheldend meevoer, scheldend omdat zij met hun 1,75 meter diepgang behoorlijk wat problemen hadden in het ondiepe kanaal. Mochten ze de goden verzocht hebben om uitbaggering, dan werd hier meteen aan tegemoetgekomen. Na de sluis van de eerste trap zagen we twee schepen plus een dragline die modder uit het kanaal schepte. Echter daar hield meteen de vaartocht voor die zeilers op. Midden in het kanaal lag een schip, die zich muurvast had gevaren. Met veel geweld op de schroef probeerde hij zich daar uit te graven, maar geen kans. Aan de linker kant was een klein doorgangetje en wij met onze dieptemeter op scherp konden nog net langs dat worstelende schip. De zeilers vroegen ons om gegevens over de diepte, maar ze hadden geen marifoon aanstaan, dus tot communiceren met ze, dan slechts door middel van wat handgebaren, kwamen we niet. Ze bleven achter. Bij sluistrap twee (Nord) aangekomen, wilden ze weten waar de Doris, dat zeilschip, was gebleven.
Deze vraag had ik verwacht en dus een Franse zin via onze woordenboeken samengesteld. Begin ik dit uit te spreken, zegt de man: "Spreekt u Duits?" en daar sta je dan met je Frans!
Hiermee werd ze al snel duidelijk dat ze die Doris deze dag niet meer zouden zien. Later bleek ook dat deze is terug gevaren naar een prachtige aanlegplek, vlak na sluis 3 bij Montreux Vieux.
De eerste drie sluizen van de tweede trap, gingen zo snel dat ik een uitspraak deed, die je nooit hard op moet zeggen, die mag je alleen maar denken, want de sluis nr vijf was niet van plan mee te werken. Toen we sluis nr 4, ze hebben hier alleen nummers en geen namen, verlieten rende boven aan de sluiskant een dame met ons mee: "Stop, de volgende sluis heeft problemen, dus hier wachten,"en daar lagen we dan, nog steeds in de regen, geen minuut droog, in de leeggelopen sluis. Zagen we eerst nog een paar VNF-ers bij de volgende sluis, werden er dat op een gegeven moment 12 met vijf auto’s en vijf bromfietsen. Plus Gomez, de elektricien. In de regen draaiend aan, zo te zien autostuurtjes aan elektromotoren, om iets in gang te krijgen. Wat precies hebben we niet kunnen ontdekken. Een van de dames vertelde later dat ze 1600 omwentelingen per motor moesten doen. Alles bij elkaar duurde het anderhalf uur voor we de probleem sluis verlaten hadden. En maar regenen……..
Twee uur later en tien sluizen verder: idem dito met een sterretje. Daar zagen we een herhaling van sluis vier. Plus Gomez, die was er ook weer. Overal snoeren, we konden daar de wal op en zijn wezen kijken. Niet alleen snoeren, ook lege doosjes van allerlei soorten stekkertjes en ik weet niet al wat. Jaap zal het wel gesnapt hebben. "Gelukkig is de volgende, de laatste, eentje met handbediening, dus die doet het altijd" meldde de sluiswachter ons een beetje grinnikend. Naast hem stond een andere sluiswachter , die hem vroeg of ze het druk gehad hadden die dag. We keken elkaar zo’n beetje aan en we lachten maar. Druk met schepen? Nee, wel met de sluizen en andere narigheid, zoals dat schip wat een normale doorvaart van andere plezierjachten verhinderde.
Intussen weten we nu echt waarom het woord "Sud" in de melding over het bellen naar deze sluistrappen voorkomt. Na Allenjoie heet de sluis trap: Sud en dan ga je nog omhoog en na Montreux- Vieux: Nord en dan ga je daar vandaan omlaag naar de Rijn.. In onze boeken vind je dit nergens terug. Dus vandaar onze verwarring, het heeft dus niets met het noorden of zuiden te maken, nee het onderste gedeelte is "Sud" en bovenste gedeelte dus "Nord".
Haven van Dannemarie/Wolfersdorf is ook weer een oude "Loca" haven. Al deze activiteiten zijn weg, maar de voorzieningen (nog) niet. Het ligt in een rustige omgeving en het stadje zou mooie "Vakwerkhuizen" hebben. Hiervandaan niet te zien. Als het weer wat beter wordt, en de voorspelling is er naar, gaan we kijken. In ieder geval regent het nu, half tien, niet!
De omgeving is niet Frans en niet echt Duits, een soort mengeling. De mensen ook. Wanneer ze met elkaar in gesprek zijn, switchen ze makkelijk van de ene taal in de andere.
De Vakwerkhuizen, die je verwacht zoals dat in de kleine dorpjes in de Elzas te zien is, zijn niet echt. Wel veel kleurtjes. Allerlei pastel tinten. Wolfersberg is een dorpje dat volgens de gegevens niet echt oud is. En bovendien waarschijnlijk flink beschadigd tijdens de twee wereldoorlogen. Tja en dan blijft er helemaal niet veel over van iets ouds. Het is een lief dorpje om te zien, maar niet echt interessant dus. ’s Middags nog wat boodschappen gedaan in de plaatselijke Super U en een Atac.
Na het avond eten nog een glaasje champagne gedronken met Helmuth en Renate. Waarschijnlijk zien we elkaar dit jaar voor het laatst in Mulhouse. Zij op weg naar Oostenrijk en wij naar Nederland.
Vrijdag 31 augustus 2007Wolfersdorf V- 8.55 >>>
Mullhouse A- 1600 uur
Vandaag gaan we verder richting Mulhouse. Misschien niet in een ruk, hangt een beetje af van of we onderweg een leuk stekkie zien. De weg erheen omvat 23 sluizen en zo’n 24 kilometer. Samen met de "L’Amour" uit de haven van Wolfersdorf lagen we even voor negenen voor sluis nr. 17 van de trap. Zij voorin en wij achterin. We durfden het bijna niet hardop te zeggen, maar het sluizen ging als een speer. Vier a vijf sluizen per uur. Alleen het vastmaken in de sluis gaf soms wat problemen. Te weinig bolders en of soms op lastige plaatsen. Aangezien we naar beneden gingen, en dus geen last van instromend water hadden, was het alleen het begin een beetje lastig tot het water tot rust kwam en we zo’n 2 a 3 meter zakten. In twee dagen ongeveer 100 meter omlaag!
Om vier uur lagen we in Mullhouse. Zeven uur varen verder, een hele ruk. En dus geen leuke aanlegplekken gevonden. Hier blijven we een dag, een beetje in de stad rond scharrelen. Morgen richting Rijn, nog eerst een sluis, een hele grote bij Niffer en daarvoor nog een tunnel, en dan op naar Breisach, moet een hele mooie haven zijn. Onze eerste verblijf op de Rijn, Daarna in de buurt van Iffezheim, Beinheim een heel rustige haven. Als het lukt is dat Dinsdag avond en dan zien we de Zeehond weer.
Zaterdag 1 september 2007
Mullhouse
Het weer is een beetje kwakkelend, net geen zon maar gelukkig ook geen regen. De haven hier is groot en ondanks dat we in een stad, zelfs tegenover een station, liggen, is het hier rustig. Ja niet stil maar de verkeersgeluiden zijn minimaal.
En de haven raakt al leger en leger. De Doris en de L’Amour zijn vertrokken, allemaal op weg naar hun winterverblijf. De een in Hamburg en de ander in Maasbracht.
En ik zit op ons achterdek te Internetten. En te hopen dat het niet gaat regenen. Ooit heb ik gelezen dat er geen regenspetters op je scherm mogen vallen,dus ik zit echt "met vuur te spelen" of te wel te duimen dat het water me bespaard zal blijven.
Zondag 2 september 2007
Mulhouse V 9.10 >>>
Breisach A 15.45 uur
Oorspronkelijk zou een hotelboot als eerste door de sluis bij Mulhouse gaan. Aangezien die geen actie ondernamen, vroeg Helmuth (HERA VI) maar eens of ze wel of niet weg zouden gaan. Nee, wij mochten als eerste. Dus op naar de tunnel, een kleintje van iets meer dan 100 meter.
Na Niffer de Rijn op. Geestelijk hadden we ons goed voorbereid op de voorspelde golfslag vanwege het "badkuip" effect. Golven die de vrachtschepen veroorzaken en teruggekaatst worden door de wanden. We weten niet waar dit verhaal vandaan komt maar de wanden lopen glooiend het kanaal in. Kanaal, want eigenlijk is het Canal d’Alsace. De Rijn is daar zelf niet bevaarbaar. En golven waren er wel maar van die heerlijk deinende. We vlogen de, laten we zeggen, de Rijn af. Met zo’n 17 a 18 kilometer. En aangezien het zondag is, weinig vrachtverkeer. Van de vier sluizen waren er drie spectaculair. Zo’n 15 meter verval. Het merendeel met drijvende bolders. Eentje moesten we via de haak op de trap doen.
Om kwart voor vier kwamen we aan in Breisach, een oud plaatsje met een hele rustige haven en een restaurant dat af en toe geopend zou zijn. Het water naar Breisach lag bezaaid met kleine, snelle varende scheepjes, een helikopter die vlak over het water vloog, en een gigantische kermis op de wal met de bijbehorende kermis geluiden. Hoe zo rustige haven? Niets van dat alles. En bovendien door die feestelijkheden, lag de haven behoorlijk vol en konden de HERA VI met Helmuth en Renate en wij nog net een plekkie vinden.
En het havenrestaurant, waar Jaap zich op verheugd had? Gesloten, voor altijd! Zelf koken dus? "Nee, met zo’n kabaal wil ik hier niet zitten eten", zei Jaap. Op naar een restaurant alwaar ze een plaatselijke specialiteit serveerden. Flammenkuchen, een soort pizza met kaas o.a. en Cantherellen (paddenstoelen). Met een halve liter echt Duits bier smaakte dat voortreffelijk. En in een rustige omgeving, ver weg van die kermis.
Het bleek het jaarlijkse wijnfeest van Breisach te zijn. Na een nog een afzakkertje gehaald te hebben bij een wijnkelder, ook weer een speciale wijntje van …, ja dat weet ik niet meer te herinneren, lagen we om half elf in bed. En maar hopen dat die pokkie herrie snel voorbij zou gaan en we zouden kunnen SLAPEN! Want we waren best moe naar zo’n dag varen en schutten.
Maandag 3 september 2007
Breisach V-10.00 >>>
Kehl A-16.30 uur
Beiden wisten we ons niet te herinneren hoe lang we de kermis geluiden gehoord hebben, nee we zijn gewoon in slaap gevallen. En hebben lekker geslapen. Vandaag op naar Kehl, waarschijnlijk zonder de HERA VI, die willen een dagje Colmar doen.
Ook weer vier sluizen met zo’n 15 meter verval. Ze gaan redelijk snel. Kwartiertje tot twintig minuten en dan lig je weer buiten. De Rijn stroomt hier minder snel en we "haalden" slechts af en toe de 17 kilometer snelheid. Het vrachtverkeer bleef minimaal. Ik geloof zelfs geen enkele oploper gezien te hebben. Het enige spektaculaire wat we mee maakten was bij de sluis van Strassbourg, een dubbele sluis waar TEGELIJK vier schepen uitkwamen. En wij lagen daar midden aan de kop van de scheiding. Links twee joekels en rechts. En maar hopen dat je niet geplet wordt op het moment dat ze gas geven bij het uitvaren. Het was behoorlijk angstig. Het ging goed. Het enige wat we ons af vroegen waarom het zo lang duurde voor we groen kregen om in te varen. We wilden natuurlijk zo snel mogelijk weg daar bij die plek. Het ging goed.
Bij sluis Gerstheim, zei de sluiswachter dat een collega reeds op ons lag te wachten. Aangekomen zagen we een boot, die daar lag te wachten en het de Nederlandse vlag voerde. Vandaar het woord collega? En wie waren het? Klaus en Brigitte met de Zeewolf. Wat een leuke verrassing. We hadden een afspraak staan in Beinheim, vlakbij Iffezheim, en nu zagen we ze dus veel eerder.
Dinsdag 4 september 2007
Kehl V-9.30 >>>
Beinheim A-13.45 uur
Gisteren
Gelijk opvarend zijn we met ze in een gigantische regenbui naar Kehl gevaren en hebben we onze afspraak om gezamenlijk te eten in gelost. Nu in het haven restaurant, met naar horen zeggen een prima keuken. De prijs was ietsje anders dan we verwacht hadden, in 2003 zo’n 13 euro gemiddeld, met wat wijn erbij, zo’n 30 euro, nee deze keer vijftig! Maar het eten was er inderdaad prima en met Klaus en Brigitte heel gezellig.
De haven van Kehl is een lastige om in te varen en het uitvaren gaan we nog beleven. Invaren moet tegenstrooms gebeuren, en over het er uit varen staat geschreven: Oppassen, de beroepsvaart komt op een afstand van vier, vier? meter voorbij de ingang. Met rechts en links een hoge wal, dus een uitzicht van nul komma niks! Een soort Russische roulette? Dat wordt dus de marifoon gebruiken en maar hopen dat de beroepsvaart ons serieus neemt.
De haven ligt in een rustige omgeving staat in onze boeken. Dat klopt, ware het niet dat toen we uit het restaurant kwamen we gezelschap hadden gekregen van een groot jacht bij ons aan de zelfde steiger, die blijkbaar zijn verwarming aan had staan, en een ongelooflijke herrie maakte. Ramen dicht en proberen te slapen. Dat lukte. Tot op een gegeven ogenblik we als wilden aan de steiger heen en weer gegooid werden. "Ze komen zeker thuis, onze buren,"zei Jaap. Al snel bleek dat dit niet het geval was, daar was het ook te heftig voor, zal waarschijnlijk een boot geweest zijn die dus met hoge snelheid aan de ingang voorbij voer en zo het water de haven in perste? Het ziet er allemaal stevig uit wat ze hier aan aanleg mogelijkheden gebouwd hebben. Nodig, blijkt dus.
De prijs van de prijs is ook heftig, 13 euro zonder water en elektriciteit gerekend. Voor dat laatste moet je apart, lees muntjes in een automaat stoppen.
Het weer was de eerste helft van de dag redelijk, maar ’s middags waardeloos. Regen, regen en nog eens regen. Als of we dat al niet genoeg gezien hebben. En nu? Om 8 uur? Regen! De lucht is ietsje gebroken, maar of dat zo blijft? De barometer staat op 1010, zou dus mooi weer moeten betekenen. Maar we hebben al eerder gezien dat dit ding de meest wilde informatie gaf. Stralend weer en hij staat op regen! En nu regen met de wijzer op stralend weer.
Vandaag gaan we naar Beinheim vlakbij Iffezheim. Zo’n twee sluizen met een verval van misschien ook weer 15 meter en "slechts" 40 kilometer verder. Wanneer je alle sluizen op de Rijn aan meters totaliseert dan zakken we vanaf Mulhouse plusminus 120 meter over een afstand van 150 kilometer.
Woensdag 5 september 2007
Beinheim V-11.00 >>>
Germersheim A-14.00 uur
Jaap ligt languit op de bank achter, we hebben gisteravond allebei te veel gez……..! We zouden voor een uurtje een soort afscheidsglaasje drinken. Klaus had gezegd: "Van acht tot negen, want Sigrid moet nog heel veel doen, morgenochtend worden we afgehaald. We gaan het een en ander thuis brengen,"ze wonen hier vlakbij. Nou van dat uurtje kwam niet veel terecht, het ene naar het andere glas werd volgeschonken. We riepen nog zo af en toe: "Nee niet meer wijn, jullie moeten vroeg op en nog zo veel doen," maar dat hielp niet en zo werd het half elf. Met alle gevolgen van dien, nu zitten we met een punt hoofd in een stralende zonneschijn.
Gisteren
De tocht hier naar Beinheim ging soepel. Nog steeds weinig vrachtverkeer. De uitvaart bij Kehl viel reuze mee. Per marifoon gemeld dat we de haven uitvoeren en geen schipper die hier op reageerde, dus hup de haven uit. Met een snelheid van zo rond de 15 kilometer reisden we naar Beinheim. Ook weer een haven waar je bij de ingang goed moet mikken om tussen de kribben door in te varen. Het restaurant daar was gesloten, Ruhetag, en werd het dus zelf koken.
Hoe de tocht verder gaat, ja natuurlijk over de Rijn, maar waar we willen stoppen? Volgens Sigrid moet Germersheim een mooie rustige haven zijn, zo’n 50 kilometer van hier. Zij blijven hier een paar dagen en waarschijnlijk zullen we ons weer ontmoeten in Schierstein,
aangezien wij daar een poosje willen blijven, o.a. wijn inkopen.
Het sluizentijdperk is voorlopig voorbij. Pas in Nederland weer wat.
De tocht naar Gerbersheim ging prima. Onze ervaringen met sterk stromende rivieren is niet groot. Plus het wisselen van vaarroute is ook een lastige. We hebben een dik boek over de Rijn waar veel informatie over hoe en precies van kilometerpaal naar kilometerpaal staat aangeven waar de vaarroute gevolgd moet worden. Met de laptop erbij is dit eenvoudig te zien. Ook wat het inschatten van de binnenvaart schepen gaat doen, betreft. Ze zoeken vaak de binnenbochten van de rivier en tonen dan een blauwbord. Dat houdt in dat we dan die schepen bakboord-bakboord moeten passeren. Soms roept hun gedrag vragen op, vooral als ze aan de "verkeerde" wal varen zonder dit bewuste blauwe bord. Een keer vroeg ik naar dit bord en kreeg een nijdige reactie van dat niet dit hoeft bij het passeren van plezierboten. Maar ja geen bord geeft hem het recht plotseling van de vaarroute af te wijken en dan weet je niet wat te doen en loop je de kans dat je hem frontaal gaat ontmoeten. Maar, zoals Jaap zei dat andere schepen dit ook horen, en hij daarom zo fel reageerde. Als of zijn fout door de medeschippers waar genomen kon worden. En dit alles met een snelheid van rond de 20 a 22 kilometer! Hard dus! Maar wel met helder weer en dus goed zicht.
Donderdag 6 september 2007
Gerbersheim V-10.15>>>>
Eichersee bij Gernsheim A-15.30 uur
De haven van Gerbersheim, waar we nu liggen is deels een beroepshaven waar containers verladen worden. Veel lawaai dus. Gaan we nooit meer heen, hadden we onze informatie goed gelezen dan hadden we dit kunnen weten en beter een 10 kilometer verder varen. Naar Speyer, daar is het , weten we van een vorige ervaring, wel rustig en midden in de natuur.
Het is nu licht bewolkt en de weersvoorspelling is ook niet verontrustend. Vandaag willen we zo’n 80 kilometer naar Eichersee kp 466 varen.
Nog even iets over het invaren van deze haven van Gerbersheim, dat was redelijk spectaculair. We moesten op de Rijn draaien en tegen de stroom in terug. Anders kom je niet goed uit bij het gat. Met veel motorgeraas, 1800 toeren, schoven we, voor ons gevoel ongelooflijk langzaam, toch nog met 5 kilometer snelheid naar binnen een beetje scheef en dreigend richting havenhoofd. Alles verliep goed, maar het was toch een beetje eng, zei Jaap achteraf. De Rijn stroomt hier sneller dan de 4 tot 6 kilometer wat we lazen voor dit stuk rivier. Waarschijnlijk 9 kilometer! Kan nog spannend worden bij de Lorelei in de buurt met zijn 10 tot 12 daar. Houdt je nagenoeg niks over om er tegen op te kunnen. Zo’n twee kilometer slechts.
Haven Gernsheim
De laatste kilometers daar naartoe waren redelijk spannend, mist! Een zicht van twee kilometer, meer was het niet. Gelukkig rustig op de Rijn en geen tegenliggers. En de laptop gaf veel steun op het vinden van de boeien en waar we precies moesten varen. Maar wat waren we verd…. blij toen we bij haven arriveerden. Het invaren ging soepeler dan bij Gerbersheim. We zochten de club van Germsheim omdat we ervan uit gingen dat dit de rustigste was van de twee grote en beter dan de kleine met alleen maar zeilschepen. Aangekomen stond er al een man allerlei gebaren te maken waar we moesten liggen, de havenmeester? In ieder geval iemand die de honneurs waar nam. Het eerste wat hij ons duidelijk maakte, was dat we geen vuil water in het meer mochten laten lopen. Het is een waterwingebied voor de stad Mainz. Ook geen douche- en waswater! Dat is een probleem voor ons, aangezien we wel de toilet maar niet de rest op de vuilwater tank hebben aangesloten. Zo stonden we dan als dieven in de nacht af te wassen, want de "havenmeester" verblijft in een boot hier even verder met zijn gezicht op ons gericht. En bovendien te pas en te onpas verschijnt. Het is dat hij rookt en dus kucht, anders was Jaap ook nog betrapt op stiekem vissen. Morgenochtend douchen met een klein beetje zeep en veel water. Wat een gedoe met die havens met "Blauwe vlaggen" zoals die heten. En voor een vuilniszak moet je twee euro betalen. Ik ben er in principe niet tegen dit soort milieu maatregelen, maar je kan het ook overdrijven. Kijk je de haven rond zie je allemaal bootjes liggen met buitenboord motoren. Plus een groot baggerschip. Alsof die allemaal niet vervuilen. Heb je geen herrie, heb je dit weer. Leuk kunnen we dit niet vinden. Natuurlijk kan je alles in sanitairblok doen, maar als je alle faciliteiten zo op je schip hebt, trekt je dat niet bepaald. We hebben genoeg gekampeerd….
Naar Schierstein, onze volgende stop, is zo’n 40 kilometer verderop. Hoe dit weer zal gaan, want de mist is even weggeweest maar nu, in de avond, zit alles potdicht! Misschien moeten we tegen wil en dank hier langer blijven.
Vrijdag 7 september 2007
Eichersee V-9.45 uur >>>>
Schierstein A-12.30 uur.
Het was weer helder weer ’s morgens, goed vaarweer. De tocht naar Schierstein leverde geen verrassingen op. Het was wel druk op de Rijn, veel vrachtverkeer. Goed opletten dus. Begin van de middag kwamen we aan in Schierstein. We hadden de laatste vrije ligplaats bij de Wiesbadener Yacht Club, alwaar ze inderdaad wasmachines hebben.
Ook hebben ze hier in de haven een Internet-netwerk, Hafen-net, maar niemand kan me vertellen hoe je die kan bereiken. Het is met WPA afgeschermd. Dus geen Internet. Overigens op de hele Rijn nog geen open verbinding gezien.
’s Middags hebben we een klein rondje dorp gedaan, even langs het huis van "opa en oma" gelopen en gekeken of de wijnhandel van vier jaar terug er ook nog zat. Ja hoor en zelfs in september op zondag middag geopend. Komt mooi uit, gaan we zeker daar wijn kopen.
Zaterdag 8 september 2007
Schierstein
Gisteravond hebben we een "Club maaltijd" gegeten. Met heel veel wijn(Jaap) en bier ( ik alleen) erbij voor nog geen 30 euro. De ontvangst hier was heel anders dan in de vorige Duitse havens. Ontzettend vriendelijk en uitnodigend. Vandaar dat we ook zijn blijven "hangen" bij het clubhuis. Een praatje makend met leeftijdgenoten, allemaal grijze koppies dus! Veel gelachen en wetenswaardigheden uitgewisseld. Een daarvan was een hele bijzondere. Soms tanken ze in de Duitse havens je tank zo vol dat de tank inhoud van 200 liter, "gewoon" gevuld wordt met 250 liter! Iets wat natuurlijk helemaal niet kan. Bedrog dus. Dit gebeurde bij Oppenheim, hier niet ver vandaan. Onthouden dit soort info! Maar of je daar iets tegen kan doen? Zo’n woordenstrijd aan een pomp bij het afrekenen? Ik denk van niet.
Intussen hebben we een prachtige zonnetje. Elf graden slechts, maar wel vrolijker om te zien dan die eeuwige donkere wolken met of zonder regen. En zo heerlijk rustig hier…..eindelijk. Gisteravond nog wel in de verte een hoop vuurwerk gehoord, niet gezien en nog verder weg wat muziek gehoord, maar niet zoveel dat je er niet van kon slapen.
We zijn benieuwd of we de Zeehond, met Klaus en Sigrit, en de HERA VI, met Helmuth en Renate, hier nog zien. Beiden zouden als het even mee zit, hier langs komen. Voor de HERA VI is het een omweg, aangezien die eigenlijk op weg zijn naar de Main. Maar toch?
Net een sms ontvangen van de HERA VI, ze zijn zojuist de Main ingegaan en komen dus niet langs. Ze hadden gehoopt ons in te halen wat dus niet gelukt is. Blijft over de Zeehond. Echter die gaan pas vandaag varen en tot hier zijn het vanaf Beinheim drie dagen. En voorlopig is onze planning dat we dan weer onderweg zijn naar Nederland, ja alleen de richting natuurlijk. Voorlopig nog zo’n 360 kilometer voor dat we daar zijn.
He wat een verrasssing: Internet in Schierstein. Een echt Internetcafe. Daar zit ik nu en eindelijk eens niet iemand die moeilijk doet over het werken met een "vreemde" computer of te wel mijn laptop. Gewoon even een kabeltje in steken en hup daar gaat ie.
Vooraf nog wat kleine boodschapjes gedaan bij de Supermarkt Penny.
Zondag 9 september 2007
Schierstein
Gisteravond zijn we in De Arche Noah wezen eten. Even hadden we het idee, dat ze hier in het havengebouw ’s avonds warm eten opdienden, maar het bleek alleen op vrijdag-, de clubavond. Het was er heel gezellig en niet duur. Voor zo’n 35 euro uitgebreid gegeten en heel lekker.
Ik ben nog vergeten te vertellen dat we elektronische hond naast ons hebben. Iedere keer wanneer we langs die boot lopen, begint die te blaffen. In allerlei varianten ook nog. Heel vermakelijk, niemand aan boord en dan steeds een zacht woef woef te horen.
In de haven is het druk met allerlei roeiboten, Skifs? Ook Drakenboten. Alleen die laatste hebben we nog niet echt met trommels gehoord. Misschien vandaag? Het is nu ruim voor negenen en ze zijn al druk met de voorbereidingen bezig. De kleine bootjes die de roeiboten bij de start vast houden worden nu bemand.
Het weer is lekker, een beetje zon, vanmorgen nog wat regendruppels maar nu probeert de zon zich tussen de wolken door te persen, en overal zie je stukjes blauwe hemel.
Gisteren en vandaag hebben gewassen, de prijs daarvoor is hier laag, 1,50 per was en 1,50 eurovoor de droger. Nee dat hebben we wel eens anders meegemaakt.
We hebben net zitten uitrekenen hoeveel kilometer we gevaren hebben. Tot hier in Schierstein bijna 1800 in 360 uur, betekent zo’n vijf kilometer per uur gemiddeld.
Maandag 10 september 2007
Schierstein
Vandaag via de supermarkt Penny, zo’n 10 minuten lopen, onze koelkast weer gevuld.
En ook de flessen wijn en champagne, die we bij Meilinger gekocht hebben, een plaatsje gegeven. Onze boot blijkt altijd nog verrassend extra veel ruimte te hebben waar je zo iets kwijt kan. Gelukkig maar.
Verder hebben we nog contact gehad met de Zeehond, ze komen later Schierstein voorbij. We zijn dan al weg. Misschien een later moment?
Het waait behoorlijk vandaag, Sigrid en Klaus hebben daar veel last bij het varen gehad. Iets wat wij graag niet meemaken. Het geeft zo veel golfslag dan, dat je zicht door het opspattende water vaak weg genomen wordt. Vooral lastig bij opvarend verkeer in de smalle waarwegen.
’s Avonds hebben we heerlijk gegeten in het plaatselijke visrestaurant
Dinsdag 11 september 2007
Schierstein V-9.45
>>>St. Goar A-13.15 uur
De wind viel mee, geen probleem dus, maar het was af en toe wel behoorlijk druk op de rivier. Veel Cruiseschepen. Die gaan je herhaaldelijk voorbij. Steeds dezelfde. Ze leggen her en der aan en roets weg zijn ze weer, naar een volgende aanlegsteiger. Om dan weer even later jouw te gaan passeren. Ze maakten gelukkig weinig golfslag. Ook de opvarende vrachtschepen gaven geen problemen. Vol bleven ze achter ons en leeg gingen ze ons voorbij. Alleen even spannend was het vlak voor de Loreley, daar voeren we langs de bekende rotsen en in eens ging onze diepte meter janken. EEN METER ONDER DE KIEL!! Schrikken. Hadden we iets over het hoofd gezien? Een les voor de volgende keer, de binnenbocht kleiner nemen voortaan en meer in het midden varen. We werden ook een beetje afgeleid door een groot vrachtschip wat gelijk met ons meevoer. Was dat de reden?
In ieder geval is er niets gebeurd en zo kwamen we aan in de haven van St. Goar. We hadden het plan om iets eerder aan te leggen, maar dat bleek niet echt te kunnen. Bovendien wilden we, als het wel gelukt was, met de brommer naar Bacharach gaan.En dat had daar, helemaal niet gekund, dus door gevaren tot hier. Ook weer zo’n haven waar je met volle kracht tegen de stroom in moet varen, 1800 toeren en slechts 5 kilometer naar binnen om dan plots op 12 a 13 kilometer te zitten en daarna snel af stoppen anders "vlieg" je naar binnen.
Wat is de Rijn toch prachtig, we vinden het nog steeds de mooiste rivier om te bevaren. Zelfs zonder zon zoals vandaag.
Woensdag 12 september 2007
St. Goar V-10.00 >>>
Bad Ems aan de Lahn A-15.00 uurHet lastigste stuk met gevaarlijke ondieptes zijn nu voor bij. Blijft over de hectiek op de Rijn. Nog steeds veel Cruiseschepen en schepen die aan de "verkeerde" oever varen.
En wat hebben we genoten van de plaatsjes langs de Rijn, allemaal van die sprookjesachtige dorpjes. En die prachtige kastelen en burchten. Met een beetje zon er bij was het of je in een andere wereld voer.
We zijn de Lahn opgevaren, eens kijken hoe het daar is. Het was ons even onduidelijk hoe de sluizen bediend werden. Maar al gauw bleek dat deze "bemand" waren. Wel veel hoge sluizen. Ze zijn allemaal uitgerust met glij-stangen, lijntje om stang leggen en je maar naar boven laten glijden, heel easy. Bij het naar binnen varen van de Lahnmonding hadden we een bijna aanvaring met een klein veerbootje. Die trok zich niks aan van onze komst en vertrok precies op het moment dat wij naast hem voeren. Jaap toeterde nog, maar de man was of doof of vond dat hij gewoon voorrang had! In ieder geval gaf hij geen enkele reactie dat hij ons hoorde en racete voor ons uit de Rijn op. Wij vol in de "remmen" om een aanvaring te voorkomen. En dat allemaal bij een stevige stroom en in een nauw gaatje.
Op het moment dat we bij de eerste sluis aankwamen, bleek dat deze middagpauze had, maar we werden toch nog gesluisd. Bij elke volgende sluis vroeg de sluiswachter waar we heen voerden. Leek Frankrijk wel, daar bellen ze mekaar ook om het sluizen "in gang" te houden. We zijn de Lahn opgevaren tot aan Bad Ems, onderweg geen leuke, mooie aanlegplaatsen gevonden en werd het dus weer een stad. Dus geen groen. Nee dat zal er dit jaar wel niet meer van komen. Dat in het groen, in de vrije natuur liggen.
Bad Ems is een mooie stad met prachtige oude gebouwen uit rijke tijd met de Kuurgasten. Veel Russische. Bijvoorbeeld de dichter Gogol en de schrijver Dostowjeski die daar ook woonde. De aanlegplaatsen in Bad Ems zijn sober. En water en elektriciteit zijn moeilijk te verkrijgen. We hebben een rondje gemaakt door de stad en de Russische kerk bezocht, verder geen reden om er langer te blijven. Ook de Lahn vinden we niet uitnodigend genoeg. Dus we gaan terug naar de Rijn.
Donderdag 13 september 2007
Bad Ems V-10.00
>>> Brohl A- 15.30 uur
Half negen, een vaag zonnetje met wat laag hangende bewolking. Het was vannacht acht graden. Echt een herfst temperatuur. Over herfst gesproken, de bomen beginnen hier en daar al behoorlijk om te kleuren. Overal zie je van die toefjes goudbruin tussen het groen.
Vroeg vertrekken is er niet bij vandaag. De sluizen worden pas vanaf 10.00 uur bediend. En dat was te merken, rond die tijd verschenen er in eens allerlei scheepjes uit het niets. Gezamenlijk schoven we naar de eerste sluis voor vandaag, Sluis Ems. Aangekomen bleken we er niet allemaal in te kunnen, dus wachten aan… wij dachten een goede wachtplek uitgezocht te hebben, maar daar was de sluiswachter het niet mee eens. We moesten een heel stuk achteruit naar een "Halte Schild". Door ons niet te vinden, dus gewoon maar blijven dobberen tot we aan de beurt zouden zijn. Geen wind, geen stroming, prima te doen. Het schutten gaat snel, soms via de glij-stang soms via de bolders. Het verval is behoorlijk, drie a vier meter en de laatste sluis Lahnstein vijf a zes. Onze buren achter ons hadden net genoeg lijn tot op de centimeter nauwkeurig……
De zon heeft flink geschenen vandaag, ondanks dat de buiten thermometer 24 graden aanwijst, is het stervend koud op de Rijn. Jaap stuurt dus binnen. Wel zo gezellig met z’n tweetjes. Ook makkelijker in de communicatie. Ik die allerlei info aan hem doorgeef en hij die daar de bijbehorende gedragsregels toepast. Nee de Rijn bevaren is geen kinderspel te noemen. Voor een buitenstaander ziet het er misschien allemaal gezapig uit, maar je begeven tussen zo gemiddeld 10 vrachtschepen op en afvarend met een Rijn die allerlei verraderlijke plekken kent, is geen makkie. Aan het eind van een vaardag zijn we meestal behoorlijk versleten. Een groot avontuur. Alleen die golven al, die doen je beseffen dat je niet op een weg rijdt, maar vaart op een stevige rivier. Het "paaltjes pikken" blijft tot een minimum, Daar wordt je het meest vermoeid van. Elke keer dat je schip een klap, klinkt alsof je op een paal stoot, maakt gaat je maag meer en meer protesteren. Tot nu toe weinig voorgekomen maar dat zal wel eens heel anders kunnen worden als we in het grote industriegebied van de Rijn komen.Bij Duisburg. Pas over 150 kilometer. Nog zo’n dag of vier varen en dan zijn we weer in Nederland.
Vrijdag 14 september 2007
Brohl V-10.10 uur
>>> Hitdorf A- 15.45 uur
Loop ik over de steiger om de waterkraan open te draaien, vraagt iemand me waar wij heen varen. Ik zeg dus richting Nederland. "Dan gaat u de verkeerde kant op." Ik kijk verrast, is dat vanwege de mist die er nog is,of iets anders?
"Daar is een gigantisch feest dit weekend, met heel veel vuurwerk." Aan de ene kant lijkt dit leuk, maar toch zijn we blij als we dat, die massa’s consumerende mensen, niet hoeven te trotseren om het gezellig te hebben. Of zo’n kermis sfeer zoals in Breisach, was dat geloof ik. Al die worsttenten en bier-standjes. Kijk zoals in Sens, een hele stad vol muziek en niks geen gevreet of gezuip, en iedereen toch vrolijk.
De dag begon met mist maar op het moment dat we vertrokken was het redelijk helder en in de loop van de dag zelfs prachtig. Ja niet warm, maar daar raken we zo langzamerhand wel aangewend.
De Rijn was wederom prima te bevaren. Niks bijzonders over te melden. Tientallen rondvaartboten lagen aan wal, een rustdag?
Na 86 kilometer in vijf en een half uur liggen we in Hitdorf. Een prima aanlegplek met een prima aanlegsteiger. Jammer genoeg geen havenrestaurant dat bediend wordt, alleen op woensdag, zaterdag en zondag. Na zo’n vermoeiende trip als vandaag heb ik wel zin in een vertroetel maaltijd. "Nee Frie, je zal zelf moeten koken," luidt Jaap zijn gezegde.Oké, de kippenpoten liggen al te ontdooien.
Morgen Duisburg, 74 kilometer verder, we "vliegen" naar Nederland. Jaap schat zo in dat we over een kleine week in de Biesbosch liggen.
Zaterdag 15 september 2007
Hitdorf V- 9.20 >>>
Duisburg A- 14.15 uur
Wat we gisteravond zagen, is vermeldenswaard. Vanuit onze boot, liggend in de haven van Hitdorf, zagen we een grote file van Containerschepen. Nog nooit meegemaakt. "Je zal daar tussen zitten", dachten we en dat bleef ook zo druk tot laat in de avond. Waar kwamen die ineens vandaan? En waar heen?
Vandaag nagenoeg geen Containerschip gezien. Het was, op een paar momenten na, heel rustig op de Rijn. Af en toe leek het of er een duivelse geest was die een handvol schepen de Rijn in gooide. Ineens zo’n 10 a 15 schepen op en af varend om je heen. En dan plots niks meer, uren lang stil. Op een enkel scheepje na.
Het vaarweer was perfect vandaag, ik hoef niet te zeggen hoe koud het was boven op het achterdek, en ik denk dat dit zo wel zo zal blijven tot we thuis zijn.
Maar lig je in een haven en zit je een beetje uit de wind dan is het heerlijk, dus zitten we nu wel te genieten buiten in de zon met een glaasje wijn en een sigaartje erbij. Te genieten van onze wel verdiende rust. Jammer genoeg is ook dit clubhuis niet meer wat het in 2003 was. Misschien dat je er nog een biertje kan drinken, maar dat is dan ook alles. En dan nog alleen ’s avonds. "Warm eten? Nee niet meer", kregen we te horen. "Hier vlakbij is nog wel gelegenheid". Nou dat hebben we gezien, de ene Turkse tent na de andere, of een Pizzaboer. Alles in een grauwe omgeving die aan het afglijden is, de ene na de andere zaak staat of te koop of zoekt een (nieuwe) huurder. Nee, dat wordt wederom thuis eten. Spek lappen met linzen.
Zondag 16 septemer 2007
Duisburg V-11.00 >>>
Rees A-14.25 uur
In Hitdorf zagen we wat de Rijn soms kan doen. De tijd dat we lagen te wachten dat het water in de Doubs zou zakken, had de Rijn ook hoog water en wel zoveel dat de scheepvaart stil gelegd werd. Hitdorf ligt hoog, maar in 1993 hadden ze daar toch natte voeten. De huizen hadden zeker wel een meter onder water gestaan. Nu niet. Het water was er wel heel hoog gekomen, dat kon je nog duidelijk zien aan de walkanten. Weggespoelde grond en veel troep. In Keulen zagen we dat ze daar hoge muren bouwen en dijken verhogen om de boel droog te houden. Lijkt een beetje op heel vroeger, stadswallen om de vijand, in dit geval het water, tegen te houden. Nu is het waterpeil redelijk laag, de kribben zijn goed te zien en je ziet langs de Rijn prachtige stranden. Na Mulhouse stond het water duidelijk hoger dan hier, vlak onder Pegel I en nu hier ruim er onder. We hebben ontdekt dat wanneer het water hoger staat dan Pegel II , alle informatie op de wal, bijvoorbeeld de kilometer palen, onder water komen te staan. Zou je er dan nog varen met zo veel water, heb je geen enkel coördinatie punt om je op te oriënteren.
Veel over het stuk vaarwater vanaf Duisburg tot aan Rees valt er niet te vertellen. Het is er saai, een soort niemandsland en de drukte aan schepen, was zoals hiervoor. Plots heel veel en dan ineens heb je de hele Rijn voor je zelf. Het weer was prima, helder en op het laatst tot hier bij Rees, veel wind. Dat leverde fraaie golven op.
Aangekomen in Rees, een grote plas, waarschijnlijk ook zo’n grindgat, bleek ook dit restaurant gesloten. Vanaf 2004. Dus weer niks te eten of gezellig een glaasje te drinken. En aangezien de haven ver buiten Rees ligt, valt er ook geen stadswandelingetje te maken. Nee, de leuke hoogte puntjes zijn al weer van een tijdje terug. Het varen bestaat naar mijn mening nu meer uit werken. Daar is Jaap het niet zo mee eens, die vindt het zalig om zo te varen op dit grote water. "Dat is pas echt varen,"zegt hij. En dat is natuurlijk ook zo, niet dat gekeutel in de kleine kanaaltjes met een kilometertje of vijf a zes aan snelheid. Nee 17, soms 20 kilometer, naar beneden. Met zo’n 70 a 80 kilometer per dag.
Vanaf Mulhouse 750 kilometer tot aan Rees in twaalf vaardagen. Ruim zestig kilometer per dag in plaats van soms slechts 10 in Frankrijk. En de komende twee dagen blijft dat zo. Tot aan de Biesbosch. De hele Waal af deze keer.
Maandag 17 september 2007
Rees
Volgens de weerberichten zal het vandaag gaan regenen, stormen en onweren. Mooi dat we vandaag niet varen. Morgen zou het beter zijn en droog.
Jaap heeft een hengel vannacht uitgezet om de bekende snoekbaars te verschalken, maar meer dan een kaal gevreten haak, heeft het niet opgeleverd. Buiten is het somber, koud en het waait stevig. Jaap houdt het voor gezien, en is terug naar zijn warme bedje. Ik denk dat ik wat nuttigs ga doen: Afwassen! De hele troep van gisteravond staat er nog.
Dinsdag 18 september 2007
Rees V- 9.30 >>>>
Beneden Leeuwen A- 14.30 uur
Zeventig kilometer met redelijk weer, slechts een flinke regenbui. De wind was af en toe stevig, maar het zicht bleef prima. Wel heel veel vrachtverkeer.
Beneden Leeuwen is de geboorteplaats van onze boot, vandaar dat we wilden gaan kijken of we er nog wat overblijfselen konden vinden van die werf, Eltink. Nee, niks meer, wel veel oude zooi. We liggen in een haven, in een zijarm van de Waal. Ja, de Rijn is nu "op". Verschil met de Rijn wat het scheepsvervoer betreft, is er niet. Minstens zo veel. De haven, gevonden in de ANWB gids, deed ons al wantrouwen over de faciliteiten daar. Dat klopte helemaal. Armoe troef.
Woensdag 19 september 2007
Beneden Leeuwen V- 10.00.>>>
Woudrichem A-13.35 uur
Als "troost"hebben we gisteren in het dorpje ons te goed gedaan aan patat. Maar die was: "Niet te vreten," zoals Jaap dat nadrukkelijk formuleerde. Nee, geen omgeving om er vrolijk van te worden. Vandaag naar Woudrichem. Wassen! En natuurlijk dineren in ons geliefde restaurant: De Gevangen Poort.
Donderdag 20 september 2007
Woudrichem V-11.00 >>>
Geertruidenberg A-14.00 uur
Voor het eerst hebben we de Waal nu ook helemaal "gedaan"! Na de Rijn vonden we dat dit moest kunnen. Het is er naar mijn gevoel drukker dan op de Rijn, maar met een voordeel, je hebt er meer water om te bevaren. Hier kan je wel naast de betonning begevn, wat je nooit in je hoofd haalt om dat in Duitsland te doen. Levensgevaarlijk. Wat je ook niet hoeft is voortdurend wisselen van de vaarweg, dus naar de andere oever oversteken, je gaat bijna altijd recht vooruit. En komt er een schip je aan de rechteroever je tegemoet, neem je gewoon de ruimte naast de betonning. Diep zat! Wel heel veel golven gehad, ook het "paaltjes pikken" gebeurde vaak. Ondanks dat de weerberichten over heel slecht weer spraken, hebben we daar niets van gezien, nee zelfs veel zon gehad.
We liggen nu in Woudrichem, naast een camping met: Wasmachine en droger. Dus….? Gewassen.
Ook zijn we gisteravond naar ons lievelings restaurant geweest. De Gevangen Poort. Zalig en wat een fantastische ambiance. En wat een prijzen, maar ja dit noemde gewoon ons uitgestelde trouwdag etentje. Smaakte daardoor nog lekkerder!
Vandaag naar Geertruidenberg. Tanken! Is hard nodig. En boodschappen doen, is ook hard nodig. Alles raakt zo’n beetje op na tien dagen. Daarna gaan we de Biesbosch in, lekker af kikken van de hectiek op de grote rivieren. En…? Jaap kan dan eindelijk eens echt uitgebreid vissen. Niet dat stiekeme gedoe, zoals in Duitsland en Frankrijk. Nee, alle registers open!
Vrijdag 21 september 2007
Geertruidenberg V- 10.30 >>>
Biesbosch (Noordergat van Plomp) A- 12.05 uur
Jaap heeft slecht geslapen vannacht. "Wat een pokkenherrie, maakt die brug," zei hij. Dat is me deze keer ook opgevallen, is dat nu anders dan voorheen? Of speelt de windrichting een rol? In ieder geval elke vrachtwagen, en dat waren er heel wat, rammelde over het wegdek voort.
Nog iets opgevallen, het zo gezellige restaurant in de haven, is van eigenaar gewijzigd zo te zien. Strak, modern en heet nu plotseling: Brasserie. En wat een slechte belettering. Nee helemaal niet uitnodigend te noemen.
Boodschappen gedaan voor een hele week in de plaatselijke C1000.
We liggen nu te wachten tot bij de tankboot "Dongermond" de plek om te tanken vrij is. Iemand haalde nieuwe accu’s zo te zien. Ik hoop niet dat die dan daar ook nog aangesloten worden. We, maar Jaap nog meer dan ik, houden niet zo van wachten. Ja, ja het is wat op onze "oude" dag, zo ongedurig zijn.
Valt mee, we kunnen er heen. 200 liter diesel getankt. Tegen een prijs van 1,10 euro de liter. Kijk dat zijn tenminste weer normale prijzen. Na ook water getankt te hebben zijn we vertrokken naar een voor ons nieuwe stek in de Biesbosch. Een mooie weidse plek waar al een paar schepen lagen. Rustig en vriendelijk. Vissen! Iets gevangen? Nee!
Zaterdag 22 september 2007
Biesbosch (Noordergat van Plomp) V- 9.45 >>> Geertruidenberg A-10.45 uur
Jacinthe en Marcel zijn vandaag op bezoek geweest.
Het was de bedoeling om ’s middags weer terug naar de Biesbosch te gaan, maar zoals dat vaak gaat, je blijft maar praten en praten, en voor je het weet is het laat geworden en zijn we dus in Geertruidenberg blijven overnachten.
Zondag 23 september 2007
Geertruidenberg V- 9.45 >>>>
Petrusplaat (Br. Biesbosch) A- 11.30 uur
De weersvoorspelling was prima voor vandaag. Zon! Nou het leek wel hoogseizoen in de Biesbosch. Tientallen scheepjes met overal vrolijk spelende kinderen. Er werd zelfs gezwommen. De temperatuur buiten was lekker, maar het water was niet warmer dan 16 graden. Dus ook een duik nemen? No way! Even dachten we: "’t Is te hopen dat onze zo geliefde plek nog vrij is, met zoveel bootjes."Geen probleem en al snel werden de visspullen uitgepakt. En heeft Jaap zich voor de komende tijd geheel geïnstalleerd. Iets gevangen? Nee!
Maandag 24 september 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
’s Nachts sloeg het weer totaal om. Puur herfst! Storm en regenvlagen van wel 7 a 8! Het schip ging als een wilde tekeer tegen de oever. Zelfs een van de pennen wilde er vandoor.
Van echt vissen kwam niet veel terecht. Golven van een meter. En de wind pal op onze boot gericht. Een dobber een eind weggooien, was er niet bij. En ongelooflijk koud. Dus? Kachel op twintig. Buiten storm en koud, en binnen lekker warm. Heel knus.
Dinsdag 25 september 2007
Petrussplaat (Br. Biesbosch)
De wind is gaan liggen, zelfs af en toe een zonnetje. Maar ook regen. En de kachel snort.
Woensdag 26 september 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
Jaap heeft de hele dag natuurlijk, zou ik zo zeggen, gevist. Een grote brasem gevangen. Even hadden we het idee opgevat om hem te bakken, uiteindelijk toch maar niet gedaan.
Ik heb mijn vakantie foto’s bekeken en al vast zo georganiseerd dat ze afgedrukt kunnen worden. Ja thuis, niet hier.
Het bleek dat een derde van de foto’s genomen waren met een verkeerd programma. Via Photoshop heb ik ze nog enigszins toonbaar kunnen maken. Het zijn tenslotte vakantiekiekjes en dus vind ik de kwaliteit niet zo belangrijk. Was wel even schrikken. Kamera kapot? Nee gelukkig niet, maar hoe dit verkeerde programma op mijn kamera is gekomen, is me een raadsel. Opletten dus voortaan!
Donderdag 27 september 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
Bij het ’s nachts controleren van de hengels heeft Jaap een van de bevers gezien, waar we van weten dat ze in een burcht hier vlakbij wonen.
Vanmorgen was de buiten temperatuur 7 en binnen 10 graden. Met zon deze keer.
Vrijdag 28 september 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
Gisteravond op de valreep nog een dikke, vette paling gevangen. Met de baars van de middag, wordt dat een heerlijk vismaaltijdje voor vanavond. Ze gaan allebei de rookoven in!
Het weer? Nat, koud, 12 graden wind en regen.
Vandaag gaan we naar Geertruidenberg. Om twee dingen te doen, boodschappen en drinkwater halen. Misschien ook nog even Internetten, de laatste keer van deze reis.
De laatste week van onze grote reis gaat nu in. We gaan die doorbrengen in de Biesbosch, waar anders, en dan wordt het eind volgende week, ik denk zaterdag, terugvaren naar huis.Via Woudrichem (lekker eten), Gouda en dan maandag in de loop van de middag weer in Leidschendam aankomen. Zo’n uurtje of drie.
Zaterdag-Zondag 29-30 september 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
Ja hoor de snoekbaars is gevangen. Eentje van het formaat van TWEE filetjes. De rookoven staat nog steeds buiten, dus gebruiksklaar!
Maandag 1 oktober 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
De Snoekbaars hebben we niet gerookt, ja de kleinste, Jaap had er zelfs twee gevangen, en de grote hebben we gebakken. Buiten, om de vislucht uit de boot te houden. De grootste paste nauwelijks in de pan. We vinden gebakken snoekbaars het lekkerst.
En of het niet op kan, hing er gisteravond weer een snoekbaars aan de lijn. Een kneiter! Past maar net in de koelkast! Zaterdag vis gegeten, zondag idem en vanavond weer. Het wordt bijna saai…… De wens van "Koolmeesjes 24" is behoorlijk uitgekomen.
Dinsdag 2 oktober 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
Het vissen wordt net als het weer: "l’Histoire se repète."
Met een verschil. Het ene is en blijft slecht, regen, koud en gelukkig weinig wind, maar daar en tegen is het vissen prima noemen. Gisterenavond, al na een kwartier, weer een snoekbaars. Ook zo’n grote! Jaap weet niet of hij dit nu wel of niet leuk moet vinden. De spanning, van vang ik iets, is er in een klap vanaf!
Intussen ben ik in een kookboek aan het kijken wat je allemaal met snoekbaars kan doen. Iedere dag vis eten, prima. Wel graag met een beetje variatie. Misschien dat ik er eentje ga pocheren. Ik heb alles "in huis" aan kruiden. Maar eerst wat ruimte maken in onze vriezer, dus vlees eten. Vanavond wat sticks barbecuen. Want die snoekbaarzen zijn zo groot, dat in een keer alles opeten is er niet bij. Dat werd dus invriezen, echter onze beschikbare ruimte is hiervoor te beperkt, dus eerst wat vlees eruit.
Woensdag 3 oktober 2007 Petrusplaat
Vandaag geen snoekbaars, wel heerlijk gesmuld van ze. Ik heb er eentje gepocheerd en samen met gebakken aubergine in roomsaus plus puree waarop een mosterdsausje, zaten we als in een chique restaurant aan tafel.
Donderdag 4 oktober 2007
Petrusplaat V- 10.15 >>> Geertruidenberg A- 12.30 uur
Bij het verlaten van de Biesbosch zagen we een bord staan, wat ons plannetje om via de Biesbosch sluis richting huis te varen behoorlijk in de war gooide. Deze is van 4 tot en met 8 oktober gesloten! Lijkt Frankrijk wel. Ontlopen we de stremming op de Waal, er is een container daar op drift geslagen en nog niet gevonden, hebben we ineens een gestremde sluis. Vlak voor we de Petrusplaat verlieten stonden we nog te dollen, dat stremmingen hier in Nederland gelukkig zelden voorkomen. En zo worden je woorden ineens gelogenstraft. En wordt onze terugreis totaal anders. Niet via Woudrichem maar van uit Geertruidenberg wordt onze terugreis afgesloten met een etentje hier in het plaatselijk havenrestaurant. Ik hoop dat het er net zo lekker is als daar. Al zullen we de ambiance van de Gevangenpoort (Woudrichem) wel een beetje missen.
Vrijdag 5 oktober 2007
Geertruidenberg V-10.30 >>> Petrusplaat A- 12.45 (watergetankt)
Nou dat deden we. Lees maar. Al eerder heb ik omschreven hoe het restaurant hier in de haven van uiterlijk veranderd was. Van een gemoedelijke tent naar een hoogst moderne. Althans dat is waarschijnlijk de bedoeling. De belettering is bijvoorbeeld al een complete misser. Verder ziet het meubilair buiten er ook niet bepaald uitnodigend uit. Trouwens binnen ook niet. Alles in puur zwart-wit. En dan vooral veel zwart! Hadden dus waarschuwingen genoeg moeten zijn. Maar eigenwijs als we zijn, gingen we er toch naar toe. We waren zo te zien de enige gasten op dat moment. En je kan er zo leuk vanuit het restaurant op de haven kijken, ja dat dachten we. Echter de ramen zijn voor een groot kijk-gedeelte afgeplakt met het logo van het restaurant met die zelfde afschuwelijk letters en vormgeving. Kijk je naar buiten, zit je tegen zo’n plakkaat aan te kijken. Buiten op een soort schoolbord stond de uitnodiging om naar hun “Wild-kaart”te vragen. En dat laatste trok ons eigenlijk naar binnen. Zitten we daar, krijgen we de logische vraag wat we wilden drinken. Het zou een feestje moeten worden, dat eten, dus bestelden we een Ricard. Een drankje met wat stevige alcohol, maar verdund wordt met ijs en gewoon water. Hier niet. We kregen er wel koud water bij, maar met bubbels. Alsof je een klap in je gezicht krijgt. Ik vraag dus of deze gazeuse een bewuste aktie was. “Ja, dat schenken wij hier altijd bij,” we keken met grote vraagtekens naar de dame en naar onze glazen, en zeiden dat dit zo drinken voor ons iets geheel nieuws was. En ons eigenlijk ook helemaal niet smaakte. Kregen we nieuwe met gekoeld water, nu plat water maar zonder ijsblokjes. Haar reaktie op de prik was, dat we dat van te voren hadden moeten zeggen. Waarop wij reageerden, dat we dit nog nooit hadden meegemaakt en we dus ook niet onze bestelling verder konden specificeren. Maar bij deze vreemde start bleef het niet. We kregen een grote en een kleine kaart om iets uit te kiezen. Maar nergens een wild kaart of andere vermelding. Dus vragen. En wat kregen we voor antwoord: “U kunt kiezen uit Rode poot patrijs of Reerugfilet.” Rode poot patrijs?? Nooit van gehoord. Maar dat kunnen we haar niet kwalijk nemen natuurlijk. Verder geen omschrijving, dan alleen deze keuze opgave. Nog het een nog het ander trok ons, dus dan de kaart bekeken. Wij beiden vonden iets wat ons wat leek en dus bestelden we dat. “Wilt u er iets bij drinken?, ja, dat wilden wij wel. “Een Rosé, huiswijn graag.” Komt ze met een fles en giet twee glazen vol. Roept tegelijk dat deze niet koud is. “Zal ik wat ijs halen om te koelen?” “Graag” en hoeps daar ging een handvol ijsklonten in onze glazen. Zit je ineens aangelengde wijn te drinken…Ik heb mijn ijsklonten linea recta in de ook niet gekoelde ijsemmer gedaan. Is ze helemaal gek geworden? Toen kwam het diner, nou dat was ruim en smaakte voortreffelijk. Ik had potdorie acht lamsboutjes op mijn bordje gekregen. Maar wat ze niet gevraagd hadden, ja je kan het bedenken, hoe ik de lamsboutje gebakken wilde hebben. Ik vind roze, en dat waren ze, prima, maar niet iedereen houdt daarvan. Weer zo’n misser!
Naast ons in de haven van Geertruidenberg lagen Schotten, en die waren ook op het idee gekomen om daar te gaan eten. Aan het eind van ons diner en dat van hun, kwam het tot een kontakt. Ze schoven gezellig bij ons aan tafel en dronken een kopje koffie mee. Op een bepaald moment, hadden zij nog zin iets sterkers en vroegen of wij ook zoiets wilden, en ze gingen bestellen. Reaktie van de bediening? “Nee we gaan sluiten, ik heb een afspraak en mijn man is er al heen.” Of te wel of we maar wilden opd………! De zoveelste misser en het was pas halftien! De Schotten hadden dezelfde kritiek op dit restaurant, maar ook de complimenten voor de lekkere keuken, en hadden nog een extra aan- cq ervaring. Zij hadden geïnformeerd of er een speciaal dagmenu was, met in hun achterhoofd maar niet hardop uitgesproken, dat “Wild” verhaal en kregen als antwoord: “Nee dat hebben we niet.” Dus die kregen niet eens de “keuze” tussen de “Poot” of die “Rug”. Die wisten helemaal niet wat ze overkwam, buiten iets over een wild menu en binnen een ontkenning. Nee dit horeca gebeuren zal het niet lang maken, was onze mening. Hier ga je toch niet voor een tweede keer heen. Zo’n duidelijk gebrek aan enige horeca kennis, hebben we nog nooit meegemaakt.
We liggen nu weer in de Biesbosch en af en toe schiet ons een van die rare ervaringen rond dit restaurant ons te binnen en geven toch eigenlijk wel veel pret, we kunnen er in ieder geval lekker om lachen.
Zaterdag 6 oktober 2007
Petrusplaat V-….>>>>Krimpen a/d IJssel
Onze terugreis wordt weer anders. De stremming bij de Biesbosch sluis heeft ons partengespeeld en dat betekent dat de route ietsje langer is geworden. Op zich hebben we daar rekening mee gehouden, echter nu is er ’s ochtends stevige mist voorspeld. Om dit probleem de baast te kunnen blijven, moeten we nu drie dagen reizen in plaats van twee. Dus niet morgen richting huis maar vandaag.
We hadden vannacht nog een bijzondere ervaring. Komt er een groot, zo te zien een vakantieschip, met een zestal sloepjes (padvinders?) midden in de nacht hier aan gevaren. En vanmorgen toen we naar buiten keken, zagen we er een aantal in het gras liggen, diep weggedoken in hun slaapzakken. Het weer is prachtig, flink zonneschijn, dus hun weekend, want ze blijven hier om een “drop” uit te voeren, kan niet meer stuk voor ze. Ze brandden de hun bedden uit!
Gisteravond heeft Jaap weer snoekbaars gevangen, drie stuks! De vriezer ligt er vol mee, dus dat wordt weer flink snoekbaars eten dit weekend!
Zondag 7 oktober 2007
Krimpen a/d IJssel V-10.15 – Leidschendam A- 16.15 uur
MIST! We wilden zo vroeg als mogelijk vertrekken, en dat kon pas om even over tienen. Met een zicht van pakweg 200 meter, maar we deden het. Tenslotte is de Hollandse IJssel geen grote rivier, dus vrachtverkeer zou er vast niet veel zijn. Op de GPS en de dieptemeter en samen goed opletten kregen we zo rond 12 uur een redelijk tot goed zicht.
Nog een vervelende verrassing vandaag. Op mijn linker arm een TEEK! Eerst zag ik niet precies wat het was, zo klein was die, en een beetje flink krabbelen en hoeps daar ging die. Toch even precies kijken wat dit nou was, en toen zag ik het pas echt.Het had pootjes! Onder een loep bekeken, zo klein was die, en het was overduidelijk! Opletten dus wat dit wordt, en even voor een testje naar de huisarts als we weer thuis zijn!
Om even over vieren voeren we de haven van Vliettopper van Leidschendam in. Alom begroet door de Sirius, de Mariba en de Pollux.
Het was allemaal heel snel gegaan, de bruggen en ook het laatste stuk over de Vliet. Veel sneller dan gedacht. Onze box was leeg, en nu liggen we weer op onze winterstek, zullen we maar zeggen. Want het reizen vanaf vroeg in het jaar en laat thuis komen, de zomer in het buitenland, is ons goed bevallen. Doen we volgend jaar weer! Zomers op stap en ’s winters thuis.
Maandag 8 oktober 2007 Leidschendam.
Nog een beetje punthoofd van alle alcohol, gedronken bij Bart en Marian, zijn we ons geestelijk aan het voorbereiden op de “verhuizing”. Maar eerst kijken of de auto wil starten. Niet dus! Met wat lezen in de beschrijvingen en met een beetje hulp van Bart, was het zo gepiept. Koffie!
De hele dag op stap geweest. Onze cultuurvoorraad weer een beetje bijgespijkerd. We zijn naar het Musee d’Orsay gegaan. En dan speciaal naar de Impressionisten gaan kijken. Deze keer een wonderlijke ervaring opgedaan. Veel topstukken hangen elders. Op de lege plaatsen hangt er een klein labeltje met daarop een afbeelding van het kunstwerk en waaraan het uitgeleend is. Een beetje teleurstellend voor ons dan. Voor die anderen niet, krijgen ze ook eens de kans om dit te kunnen bekijken.
Verder hebben we door Tuillerien (park) gelopen. Het weer bleef prima, af en toe wat druppels, maar net niet zoveel dat je er echt nat van werd. En La Defense van alle kanten bekeken. Blijft altijd imponerend, ons geeft het een kik, zeker als we varend door Parijs daar een eerste glimp van kunnen opvangen.
Iemand zei ons een tijdje geleden: Dan ga je zeker met de bromfiets kriskrassen door Parijs." Zie je het voor je, met al dat verkeer. Volgens mij als niet Parijzenaar overleef je dat nooit. Nee de Metro een heerlijke vervoersmogelijkheid. Nooit wachten en je komt overal. Trouwens de Tomosjes van onze boot afhalen is ook niet te doen. Je moet een metershoge trap op naar de straatkant toe. En zo’n hijskraan hebben we (nog) niet meegenomen.
Techniek
Onze Hydrofoor – ik neem aan dat je dit zo schrijft – begint kuren te vertonen. "Geen paniek", roept Jaap. "Is oplosbaar" Voor diegenen die niet weten waar zo’n ding voor dient, de uitleg. Het is een apparaat dat het water uit de grote watertank in onze boot rondpompt. Wanneer je een kraan opendraait, start het en begint het water te lopen. Maar nu is er steeds een druk verschil. Het water komt met schokjes. Ik vind het eng, maar Jaap (voorlopig) niet. Eng bedoel ik dat dit ding het op gaat geven. Staan we ineens, net als vroeger, met ons kannetje bij een centrale kraan water te halen. Ik moet er niet aan denken. Jaap is intussen toch maar in het motorruim gedoken. "Kl… klus,"roept hij. "Maar ik moet er toch maar wat aan doen!"
OPGELOST!!!!!!!!!!!! Wat is ie toch knap!
Zaterdag 16 juni 2007
Parijs V-9.45>>>>
Vives Eaux (Boissise-le-Bertrand A.-17.45 uur
Vandaag gaan we weer verder. Een beetje de rust opzoeken. Wat is Parijs toch een hectische stad. Het meeste lawaai maakt hier, ja wat zijn het? De politie, brandweer of de ambulance of allemaal tegelijk. De hele dag en meestal ’s avonds hoor je ze te keer gaan. Wel om het kwartier! Een dan heel veel tegelijk. Lijkt wel of de stad voortdurend afbrandt.
Gisteravond hebben we ons verblijf hier afgesloten met Japans eten. Gehaald. Voor nog geen 20 euro. Soep, rijst sla en gegrild vlees. Heel wat meer als dat we in een restaurantje, de dag er voor, hebben gekregen. Een schoenzool, zo op je bord gesmeten, wel redelijk mals en een handvol patat. Voor: 50 euro! Verder helemaal niks. Ja een flesje wijn. Die Japanner, die onthouden we. Bij binnenkomst kregen we zelfs een welkoms drankje!
Zondag 17 juni 2007
Sluis Vives Eaux V-11.00.>>>
Sluiskade Cave(Chartrettes) A- 14.45 uur
Schuif ik de gordijnen vanmorgen open en wat zie ik? We zijn zeker een meter gezakt! Meteen naar de lijnen kijken. Hangen we? Nee net niet. Wel alle spitsen voor ons. Gaan die ze kappen? Geluk bij een ongeluk staan de bolder en de lantaarnpaal zo ver uit elkaar dat onze lijnen als "spring" bevestigd waren. In het midden hebben we niets, dus ook geen lijn. Anders hadden wij zeker ook gehangen!
Hoe kan dat nou, zo tussen twee sluizen in? Het moet verder dan de sluis waar we tegen aankijken, gebeurd zijn. De barrage loopt bijna niet over, in ieder geval veel minder dan gisteravond.
Waterniveau is niet normaal, want de algen aan de kadewand zijn lang en duidelijke groen. We zakken nog steeds, als ik naar buiten kijk.
Goede les voor de toekomst! Maar ja wanneer kan of moet je daar rekening mee houden? Je bent soms zo afhankelijk van de bevestigingsplaatsen dat je geen keus hebt.
Een schipper voor ons heeft een van zijn lijnen doorgesneden en…. Hij zakte geen millimeter! Hij ligt muurvast op de bodem. Foto’s nemen en de verzekering, de VNF en ik weet niet wie allemaal gebeld. Ze komen kijken. De afloop hebben we niet meegemaakt.
De tocht hierheen was wat de omgeving betreft saai. Niet wat we meemaakten. Windkracht zeven à acht! Onze zware dekstoelen woeien om!De zon liet het ook weer eens afweten.
Er is hier op de Seine heel veel vrachtverkeer. In de sluis van Evry lagen we met vier van die joekels te sassen. Wij lagen vooraan, niet dat we dat zo wilden, maar toen wij er in voeren, was er geen vrachtvaarder in velden of wegen te bekennen. Maar er werd maar niet gestart met het schutten, en we hoorden wel veel gebabbel via de Marifoon. Het waarom bleek dus na zo’n twintig minuten. Het paste allemaal maar net. Jaap kreeg het behoorlijk op zijn zenuwen, onder andere door het feit dat de uitgang, vlak voor ons versmald was. Bij het uitvaren moesten we een bocht maken en dat met zo’n grote jongen naast en achter je. Jaap had visueel kontakt gemaakt met de schipper die zijn boogschroef aan had staan, en vroeg deze te stoppen. Maar of dat nu wel of niet gelukt was, in ieder geval bij het wegvaren kwam onze achterkant met een smak, eerst tegen en daarna over de achterkant geschoven.en kreeg een van de Tomosjes bij deze manoeuvre een flinke mep. Spatbord verbogen en het nummerbordje werd gekraakt. Uiteindelijk blijkt de schade mee te vallen. Alleen nu maatregelen nemen dat we het nummerbordje niet gaan verliezen.
De tocht naar hier was eigenlijk aan de lange kant. Maar er zijn ook weinig of geen aanlegmogelijkheden tot hier geweest.Zeker de laatste twee uur, geen enkele! En deze plaats was waarschijnlijk alleen maar vrij omdat een vrachtboot er geen aanlegmogelijkheid heeft. Ik zie zo’n boot zich niet vastmaken aan een lantaarnpaal. Wij wel. Dus dit was pure mazzel, want ondanks dat de sluizen hier om zeven uur stoppen, zie je "vrolijk"tot ruim na achten nog boten de sluis doorgaan, tot uiteindelijk de sluiswachter er de brui aangeeft en naar huis gaat, terwijl de schepen blijven binnenstromen hier in de kom. En allemaal aan elkaar knopen tot de volgende ochtend .
Het is nu negen uur en de buitenste, niet de "hangers", die zijn weg. Het is stralend weer, terwijl het weerbericht (ja Jaap wordt steeds slimmer en daardoor sneller om de tv te starten) zegt dat het in Parijs gaat gieten en 17 graden wordt. Hier geen wolkje aan de lucht.
Het was ook behoorlijk koud vannacht en vooral donker. Op de kade brandt geen enkele lamp. Staan er zat, maar waren uit en bleven uit. Maakte alles pikke en pikkedonker. Eigenlijk een beetje luguber.
Later bleek dat het zakken van het water al veel eerder gestart was. Jaap zag dat een van de stootwillen, die niet meer tegen de muur maar in een ruimte tussen de palen was gaan liggen. De ruimte bleek dus onder de kadewand te zitten. Hij realiseerde zich toen nog niet waardoor dat zou veroorzaakt zijn. En luguber hoefden we het dus ook niet meer te noemen, niemand kon zo bij ons aan bord komen. Ja met heel veel moeite, maar welke dief wil dat. Maar dat wisten we toen nog niet.
Maandag 18 juni 2007
Chartrettes (Sluis Cave) V- 10.00 >>>
St. Mammès A-13.00 uur
Eerst zijn we gestopt vlak voor de sluis Cave (bij Chartrettes), maar na een kleine wandeling zagen we aan de andere kant van de sluis een veel mooiere aanlegplaats.
Even later, vlak voor ons, vertrok een vrachtboot en wij wilden dus mee. Begin ik in mijn beste Frans dit te vertellen aan de sluiswachter, antwoordt hij gewoon in het Engels! Wel zo makkelijk. Of we wel "quick" wilden zijn. Vlug alles losgemaakt en hup mee de sluis in. Veel sluizen die we omhoog nemen, doen we op "op de haak". Ooit heeft Jaap een stalen haak laten maken, die dan aan een lijn is geknopt, en zo kunnen we van tree naar tree van de sluistrap, omhoog gaan. Kost soms wel ongelooflijk veel lichamelijk inspanning, van mij dan, Jaap staat boven bij te sturen als dat nodig blijkt, en ik met aan een hand een handschoen tegen de pijn en maar trekken. Hoe lang we dat zo volhouden? We worden elk jaar ouder. Aan het eind van zo’n tocht omhoog voel ik mijn knokkels behoorlijk. Zakken is veel comfortabeler. Gewoon een lijntje, meestal twee vanaf de walkant, en deze stukje voor stukje laten vieren.
Nu achter ons ligt een Nederlander die de domste vraag ooit aan ons stelde. Of, toen hij hoorden dat we in Arsenal (Parijs) hadden gelegen, daar ook Amsterdammers lagen. Moet je je voorstellen, een haven met een paar honderd schepen! Of we Amsterdammers gezien hebben!!! Uit zijn zicht hebben we daar vreselijk om gelachen. Nog meer toen bleek dat hij helemaal niet naar Parijs zou gaan. Wat een vraag!
Het weer blijft kwakkelen. Onze barometer lijkt op de plaats van slecht weer, wel vast geroest te staan. Ik kan me van de laatste tijd niet anders herinneren. Doet hij het nog? Of is het gewoon zo. Vaak pet weer! ’s Morgens lijkt het meestal wel wat te worden, maar steeds tegen de avond betrekt het en gaat het regenen. De keren dat we ’s avonds buiten hebben gezeten zijn zeldzaam.
Die rare Amsterdammer had ook nog een griezel verhaal. De weg hiernaar toe was een omweg geweest, omdat de Loire, waar hij over wilde varen, verboden voor scheepvaart was. Het waarom? De rivier stroomde te snel! Wij hebben dit op de kaart kunnen plaatsen. Daar komen we niet maar het zal je maar gebeuren. Zoveel keuzes om een alternatieve vaarroute te nemen heb je vaak niet in Frankrijk. Wordt al gauw honderd kilometer omvaren! En het stukje waar het om ging was maar heel klein. Een klein onderdeel van een hele ander kanaal.
Vanaf vandaag wordt onze zoektocht naar een tankstation en een Franse gasfles met extra stuk slang er aan. Onze gewone Shell gasflessen zijn hier niet te koop. Toen we dat nog wel konden, in Givet, was de boel gesloten. Zondag! En we weten dat het kanaal van Bourgondië voor het vinden van beide zaken, diesel en gas, een moeilijk gebied is. En dat extra stuk slang is om de Franse fles buiten de gasbun, in de open lucht, te kunnen neerzetten. Onze gasbunnen zijn te smal voor de Franse flessen. "Ja, ja," zou Jacinthe zeggen: "Moet je maar niet alles met "schoenlepel en vaseline systeem maken!" Wat dit betekent heb ik al eens eerder beschreven in onze weblog.
Kwart voor negen. Buiten het bekende ochtend zonnetje, rond de 20 graden, en Jaap staat te douchen. We gaan vandaag verder richting de l’Yonne, voor het Kanaal van Bourgondië.
Dinsdag 19 juni 2007
St. Mammès V-11.15>>>>>
Montereau-faut-Yonne A-1400 uur
De lucht betrekt en er steekt een behoorlijk storm op. Ramen dicht! Dat wordt lastig aanleggen wanneer we bij het tankstation, achter ons, willen aanleggen. Jahoor ook de eerste regendruppels!
Was gisteravond even heel iets anders, weer eens een heerlijk buiten op het achterdek kunnen zitten. Je eten smaakt dan nog lekkerder.
Vanmorgen was er een zwaan die luid om brood bedelde. Deed me denken een aan een keertje hiervoor. Komt zo’n trots beest naar ons toe zwemmen en, ja gelooft het niet, maar klopte op onze deur! Brood, brood? En heel voorzichtig at hij het uit mijn hand. Schattig hè?
Een Duitser van hier een klein eindje verderop, vertelde het vervolg van de plotselinge lage waterstand bij sluis Vives Eaux. Hij heeft meegemaakt dat de barrage aangepast werd. Verlaagd, opdat er een extra plons water in dat traject kon lopen, zo kon het vastliggende schip toch weg varen. Vooraf was de politie bij hen langs geweest, om ze te waarschuwen voor golven van 1 à 2 meter. Zo hoog zou het water aan kunnen komen, zei men. Los gegooid en gaan varen en maar wachten. Met twee meter zou je zo op de kade terecht kunnen komen, dachten ze. Maar het bleek achteraf allemaal mee te vallen. Het gaf wat verhoging, maar meer dan een halve meter was het niet. De barrage werd met de hand, dat betekent balken verwijderen die aan kettingen hangen, aangepast om het water op een ander peil tegen de barrage te brengen. Ik had ook dit best eens willen zien. Lijkt me heel interessant.
We liggen nu in het dorpje St. Mammès, stok oud. Rond de kerk zijn tientallen steegjes, van ruim ander halve meter breed, waar je gemakkelijk zou kunnen verdwalen. Ik heb geprobeerd via Autoroute om een plattegrond van het dorpje te vinden, maar dit gaf niet meer aan dan wat doorlopende wegen. Als ik er aan denk wil ik dit via Google Earth nog eens gaan bekijken.
Jaap had gisteravond nog een hele leuke ontmoeting met een stel van jaren terug, hij dacht uit Revin, die hem bedankte voor de tip om putcorrosie te vermijden. Zij hadden inderdaad die vervelende ervaring gehad en nu wel gedaan wat Jaap hen had verteld. Glunderend van trots stapte Jaap, na dit verhaal aan boord. Leuk om na zoveel jaren dit te mogen vernemen. Wat is het botenwereldje toch klein!
Het vaarstuk hier naartoe is nog steeds saai en veel te weinig aanlegmogelijkheden om op je gemak een leuk plekje te vinden. Het volgende stuk zeker tot aan het kanaal van Bourgondië zal zo blijven, zegt men.
Het weer is na die storm, en regendruppels, veranderd in bloedje heet. En overgegaan ,ja pas ’s avonds , in een stevige onweersbui. Het is nu tien uur in de avond. De ventilator staat op volle toeren te draaien bij het grote raam achter, en het blijft warm. Binnen 30, buiten 20 graden. Dat wordt weer smoren vannacht.
En Jaap zijn baard? Ja die is met het verbeteren van het weer ingekort. Standje zeven noemt hij het. Nog niet echt kort.
Tot onze verrassing lazen we vandaag, bij het voorbereiden van onze verdere tocht, de informatie op onze kaarten wat nauwkeuriger, en wat staat daar..... de komende sluizen in de Yonne een stuk of vijftien, hebben allemaal scheve wanden. De schrik van iedere bootvaarder. Als extra info staat er bij, dat je de boot van de walkant af moet houden met je pikhaak. Hoezo? Dat met 18 ton even een beetje bij sturen met zo’n stokkie? We hebben wel eens zo’n sluis gedaan, maar daar stonden twee dames, die aan beide kanten van de sluis onze lijnen vast hielden. Hoe dat hier gaat? Jaap ziet het eigenlijk niet zo zitten. Maar ja we hebben nu eenmaal voor deze route gekozen en moeten dus zo verder. Zal dus behoorlijk stressen worden.
Morgen ga ik naar het plaatselijk Internet café, en zal dit verslag ook weer op de weblog kunnen zetten. Duimen jullie een beetje voor ons dat het (de scheve sluizen) mee zal vallen?
Over dit Internet café valt nog iets vermakelijks te vertellen. De Tourist info had ons verteld waar we deze zouden kunnen vinden. Maar wat we ook zochten, niets. Toen aan een plaatselijke winkelier gevraagd waar dit zou zijn. Ja hoor loopt u maar even mee. Straatje in straatje uit en we liepen steeds verder van de aangewezen plek weg. Staan we gedrieën plots voor een café waar je koffie kan drinken!
Hè, hier? Verbaasd keken we de man aan. "Oh Ienternè" ’t Is maar hoe je het uitspreekt. Terug naar de plaats waar we vandaan kwamen en hij leverde ons af bij de voordeur waar iets over Informatique stond. Binnen nogmaals geïnformeerd of we daar Wifi konden Internetten. Het duurde een heel poosje voordat de luitjes daar, allemaal zwart, ons snapten. Alles kwam voorbij. "Reparatie?" "Computer kopen?" "Informatie over Wifi?"
"Nee, internetten!"
"Via Laptop?"
Als of ik iets bijzonders stond te vertellen.
"Computer ou?" Kijkend naar wat we bij ons hadden.
"Chez notre bateau!"
Uiteindelijk werd ze alles duidelijk en kan ik morgen ochtend vanaf tien uur daar terecht.
Liggen we in ons bedje, horen we plots iemand zingen. Waarschijnlijk hier onder de brug. Je hebt daar een mooie galm. Het is rond middernacht. Het duurde zeker een uur en het klonk prachtig. Leek wel een serenade. Maar dan in het Marokkaans! Een Marokkaanse jongen? De stem leek van een jong iemand. Bijna vrouwelijk. We zijn niet wezen kijken en tijdens deze prachtige klanken, weer weggedoezeld. Zo rustgevend was het.
Woensdag 20 juni 2007
Montereau (aan de Yonne)
Uiteindelijk is het vannacht heerlijk afgekoeld en was het rond de 16 graden buiten vanmorgen. Nu een vaag zonnetje met schaapjes wolkjes aan de hemel.
En omdat het niet echt waaide vannacht konden we de ramen tijdens de regen openlaten. Lekker fris. Energie op doen voor vandaag. (Geintje).
Ik zal proberen steeds een nieuw kaartje van waar we precies varen mee te sturen via de Weblog. Ik kreeg vragen over waar al die plaatsen toch liggen. Niet op te zoeken!
Steeds als eerste in de weblog, zodat alles wat daar na komt, in dat nieuwe deel dan, op terug te vinden is.
Nou en daar stonden we vanmorgen in die bewuste Internet zaak. "Met uw laptop hier Internetten? Mais non!" Had ik geschreven dat ze allemaal zwart waren…?
"En gisteren….." enfin wij bij diezelfde lui informeren waar eventueel wel. Ja, bij…..Mekdonait! De watte? Kunt u dat voor mij opschrijven? Ja hoor: MACDONALD. En zo zit Friedje dan toch, want ik ben een vervende tegenstander van MacDonalds, ik haat dat ding, te Wifi-en. Je moet er wat voor over hebben om contact met je thuisfront te leggen…..
De koffie is er niet te z….. en die stomme muziek op de achtergrond, maar wel contact met Internet! Jaap heeft natuurlijk wel zijn reuze Coca Cola met heel veel ijs kunnen scoren. Hij vindt Mac Donalds prima. Niet voor het eten, te smerig voor woorden, maar die Coca……..!
En ik moet nu ook minder kritisch zijn over Mac Donalds? Misschien hebben ze overal Wi-fi.
Moet ik maar eens uitzoeken.
Donderdag 21 juni 2007
Montereau V-9.45.>>>>
Sens A-17.50 uur
We zijn de hele dag blijven lummelen. Het was heerlijk warm, ietsje te warm. We hebben het stadje eens bekeken. Wat ons opvalt is dat je nul komma nul grafiti ziet, echter wel veel muur schilderingen. Allerlei kunstenaars hebben lelijke bouwwerken mogen opvrolijken. Allen naturistisch geschilderd. Prachtige taferelen soms.
Vanmorgen
Het miezert en is het is 19 graden buiten. En helemaal grijs aan de hemel. Vandaag gaan we verder. Richting sluizen met de reeds eerder vermelde schuine wanden. Zal me een avontuur worden.
Er is ons nog iets geks opgevallen. Tot voor kort zag je nog veel plezierbootjes maar sinds dinsdag niet een! Terwijl er ik weet niet hoeveel mensen ons onderweg vertelden dat ze ook richting het Kanaal van Bourgondië voeren.Waar zijn die allemaal gebleven? Is de Seine ergens hier naar toe geblokkeerd? Je ziet wel veel beroepsverkeer. Zegt natuurlijk niet veel, ze kunnen ook heen en terug tussen twee sluizen invaren. Het zijn wel vaak dezelfde schuiten, dus…?
Gevist heeft Jaap nog niet veel. De laatste maden zijn de rivier ingegaan. Dus moeten er zo langzamerhand weer eens nieuwe komen. Jaap ging bij wat plaatselijke vissers hier vragen waar je die kon kopen. Van de VVV hier hadden we reeds een plattegrond met daarop aangegeven een viswinkel. Jaap toont dit aan die vissers, ze kijken en zeggen: "Nee daar zit geen viswinkel", en leggen uit waar je deze wel kan vinden. Omdat Jaap die andere ook wat ver weg vond, ging hij op zoek naar deze. En waar kwam hij terecht? Juist op die zelfde door de VVV aangegeven plek. Nee, we hadden al eerder gemerkt dat kaart lezen bij de Fransen niet hun sterkste kant was.
Vrijdag 22 juni 2007
Sens
De sluizen met de schuine wanden.
Hoe zou ik moeten beginnen. De eerste vier gingen redelijk. Soms aan 1 lijn en soms in het midden blijven drijven en op koers houden. Dat kon die keren, omdat we als enige in de sluis lagen.
Toen we sluis Port Renaud verlaten hadden, dreigde het bijna mis te gaan. Een groot vrachtschip kwam ons tegemoet en de enige manier om die te laten passeren, was strak tegen de kade vlak na de sluis aan te leggen. Het eerste plekkie wat we uitkozen, mochten we niet vastmaken, de slusiwachter brulde vanuit zijn huisje: "Weg, weg daar".Even verderop gelukkig wel. Het ging allemaal maar net! Maar toen! Sluis nummer dertien van Vinneuf, werd een disaster! Ruim drie meter omhoog! Op het moment dat we binnen voeren, vertelde de sluismeester, hij was zo vriendelijk om bij de sluisdeuren onze lijn, een was genoeg zei hij, aan te pakken, dat we helemaal naar voren moesten, omdat er nog een pleziervaartuig plus vrachtschip mee moesten. Wij gaven aan dat we dat eigenlijk niet wilden. Maar hij was onvermurwbaar! En zo lagen we helemaal voorin, vlak bij de sluisinlaat. Dat hebben we geweten. Bonkend tegen de sluiswand en af en toe bijna dwars in de sluis liggend, ja het zelfs bijna opgevend om de boel in het gareel te houden, gingen we alle kanten uit. Geen houden aan! Het was verschrikkelijk! Ons roer kwam af en toe strak tegen de schuine wand aan, dus even bij sturen viel er ook niet meer. En het trieste was dat we zeker drie kwartier hadden moesten wachten op die andere twee. We hadden makkelijk even geschud kunnen worden. Dan als enige. Alles bij elkaar heeft dit vijf kwartier geduurd. Kost een jaar van je leven, zo’n stress!
We hebben nog geprobeerd door alles voorbij te laten varen en bijna geen snelheid te maken, de volgende sluis af te dwingen om later gesluisd te worden. Nee, ook dat lukte niet en zo lagen we met de pleziervaarder, een norse Duitser en het vrachtschip in de sluis van Chamfleur. Deze keer met twee lijnen. Maar wel op 1 meter afstand van de achterkant van dat vrachtschip. Ook niet iets om vrolijk van te worden. We hadden wel meer naar voren kunnen gaan, ja aan de andere kant van de sluis, maar die bewuste Duitser blokkeerde de doorgang volkomen. Hij was absoluut niet van plan om verder op te gaan liggen. Misschien omdat hij gezien had wat instroom van water kan doen met je schip? Dan had hij wel gelijk. Maar gelukkig viel bij het uit de sluis varen, we mochten achter om het vrachtschip heen weg, dit alles mee. Daarna een sluis met rechte wanden – eitje-, eentje met schuine, waar die Duitser net zulke capriolen uit haalden als wij in sluis 13, en eentje links schuin en rechts recht, dus ook een eitje. De enige plezierbootjes die we nu zo af en toe zien, zijn de huurboten. Deze hebben het een stuk gemakkelijker door hun rompvorm dan wij, en het-zijn-maar-huurboten. Net als lease auto’s, die "kunnen" veel meer dan "gewone" auto’s. Zij glijden eenvoudig langs de kadewand. Omhoog en omlaag. Krassen? Onbelangrijk voor ze! Ze zitten er dan ook vol mee!
En zo eindigden we in Sens. Volkomen kapot van emoties. Maar wel nog een leuk plekje kunnen vinden vlak bij de brug van Sens aan de Yonne. Veel andere stekken waren er niet, dus dit had ook nog mis kunnen gaan. We moesten er niet aan denken om nog verder te moeten varen.
Vanmorgen
Het stormt, net herfst! Dus… Als het weer niet veranderd gaan we hier niet weg. Met zo’n wind die krengen van sluizen in? Windkracht zes! No way! Zegt Jaap.
En zo vervelend is het hier niet om te blijven liggen. Leuk oud stadje, met heel veel bijzondere gevels en oude bouwwerken. En ook een plek om boodschappen te doen.
Even nog iets over gisteravond. We kwamen aan hier en Jaap had een kleine verkennings wandelingetje gemaakt. Bij terugkomst vertelde hij dat ze in de hele binnenstad overal muziek podia aan het opbouwen waren. Dus zijn we wezen kijken en luisteren. Van dit laatste kwam niet veel terecht. Meestal zagen we ze stoeien met snoeren en stekkers en hoorden veel piep en brom geluiden uit de speakers komen. Ja soms ook muziek, echter niet onze kwaliteit. Wat wel positief was, is dat je niemand met alcohol (bier) zag lopen. Nee, in de meeste handen zat daarvoor in de plaats een gms. Je wordt daar wel minstens zo arm van maar niet vervelend. Heel gezellig en alleen maar vrolijke en geen al te uitbundige jeud. Jong en oud, alles door elkaar. Het mooiste om naar te luisteren vonden wij het Combo bandje hier aan de waterkant. Jammer dat zij geen, ja alleen wij, publiek hadden. Trouwens nog iets vreemds. Van alle bands misschien wel vijftig, zag je nooit hoe ze heetten! Of mochten ze geen reclame maken?
En politie? Nergens! Niemand gezien, toch wel heel bijzonder. Terwijl het stervends druk was, de hele stad stond vol, mannetje tegen mannetje. Kinderwagens die moeizaam tussen de mensenmassa door rolde, en niemand die ook maar iets van enige irritatie toonde. Ja wij houden van dit Frankrijk.
Geen Internet, maar wel een Mekdenait, een Mac Donald! Dat van de ie Mekdenait houden we erin! Blijft kostelijk!
Hè een zonnetje. Maar die wind is er nog steeds.
Jaap had zo hier en daar geïnformeerd waar een Supermarché zou kunnen zijn. Het enige wat hij te horen kreeg, was iets over Lidle en een Aldi. Maar…. Wij hebben toch ooit een kaartje gekregen waar alle Intermarché’s opstaan? Ja hoor, vlak bij. Nou ja vlakbij zo’n 20 minuten lopen, maar goed te doen, langs de waterkant blijven lopen, dus niks omloog! Wij er heen. Ik wilde mijn roggebrood voorraad o.a. aanvullen. "Pain du seigle, complet?" Ja loopt u maar even mee" en een vrolijke man, die even daarvoor nog luidkeels de perziken stond aan te bevelen, als of hij op de markt was, ging richting brood. Alle schappen werden minutieus afgezocht, geen roggebrood! "Ik ga even voor u informeren" en weg was hij. Eerder hadden wij al eens gehoord, dat wanneer je een Fransman naar iets vroeg, wat ze niet konden leveren, ze de pest in kregen. Een echte Fransman kan blijkbaar niet verdragen een klant niet te kunnen helpen. Nou dat werd hier bewezen. Ik heb zeker een kwartier gewacht en de man was in geen velden of wegen meer te vinden. Dus geen roggebrood!
Zaterdag 23 juni 2007
Sens V-11.15.>>>>>
Sluis Saint Bond 11.30 uur
Het heeft de hele nacht geregend, niet hard. De wind? Die is geleidelijk afgenomen.
Het weer op de tv geeft ook niet veel hoop voor de komende dagen, blijft slecht!
Mijn voorraad puzzelboekjes, lekker voor dit soort ogenblikken, raakt een beetje op. Eens kijken of, als Nell ergens voor een weekje opstapt, een aantal voor mij mee kan nemen. (Nell: Doorlopers, viersterren – driesterren mag ook - van Denksport).
De kachel brandt (nog net) niet en de generator pruttelt en rookt teveel, volgens Jaap.Werk? Valt mee, beetje olie bijgedaan en het werkt weer zoals het hoort!
De eerste ronde koffie is zo juist geweest. Er zullen vandaag vast wel veel meer volgen. Of we hier weggaan vandaag? Ik weet het niet. Misschien dat ik mijn tijd ga besteden aan het tekenen van een of ander gek ansichtkaartje.
DE KACHEL BRANDT NU WEL! Jaap heeft het koud! Wordt dit het onderwerp van het kaartje?
Nee we gaan toch vertrekken! En… na een klein kwartiertje lagen we, even voor de sluis, weer aan een kade. Wat ik ook deed, niemand reageerde op mijn Marifoon oproep. Jaap is toen naar de sluis gelopen en kwam terug met de melding dat er niemand zat en alles gesloten was. Boeken erbij! Oh, op zaterdag alleen speciale, op aanvraag, bediening? Dom dat we niet eerder bekeken hadden. We gaan er steeds maar vanuit dat in het hoogseizoen alles gewoon werkt? Dus even goed vastgemaakt en dan wachten tot maandag. Zondags zou er zelfs helemaal geen sluis bediend worden!
Toch maar nog eens gaan kijken, want intussen was er toch een klein bootje uit de sluis gekomen. Dus hoe zit dat nou? Zie ik een VNF karretje bij de sluis staan. En iemand die bij de barrage aan het werk is. Vragen? "Wordt de sluis bediend?" "Ah oui!" Uitgelegd dat we ’s morgens om half twaalf voor de sluis lagen en niemand op onze oproep reageerde, en hoe dat dit kwam. Heel eenvoudig. Deze sluiswachter moet twee sluizen bedienen en was dus onderweg van de een naar de ander. Hadden we een poosje gewacht waren we van zelf aan de beurt gekomen. "En zondag?" "Pas problème!" Hoe laat?" "U zegt het maar, half negen, negen uur?" Afgesproken hebben we dat op het moment dat we de VNF auto zien staan, wij er aan komen. Behalve…. als het stormt. Want die wind zien we nog steeds niet zitten. Niet dat we van die tere poppetjes zijn, maar sluizen met schuine wanden vinden we al moeilijk genoeg. En dan die valwinden erbij? Liever niet! Wachten gewoon nog een dag, etc.
Mooie reden om Jaap te laten vissen, prima visstek hier. En…. hij heeft intussen ook een behoorlijke, de grootste voorn ooit uit zijn visleven, gevangen.
En ik, wat heb ik gedaan? Gewoon niks! Beetje lezen, televisie kijken…Over televisiekijken gesproken. Daar moet ik iets over vertellen. Het afstellen door Jaap gaat steeds sneller. Of we nu rustig liggen of niet,’t maakt (bijna) niets uit. Gewoon goed beeld, Nederlands. Maar je zou mij eens moeten zien, terwijl Jaap boven op het achterdek met allerlei meters bezig is, zit ik met een schippersfluit, ooit van Jacinthe gekregen, kaarsrecht tot snelle actie bereid precies op de afgesproken plek, geen centimeter naar rechts, geen centimeter naar links, nee precies daar op de achterbank binnen en wacht op de eerste signalen van ontvangst.Helemaal startklaar te wezen. Met de fluit aan de mond om geen seconde te laat te zijn. Geen enkel risico lopend dat Jaap de schotel te ver doordraait en de juiste peiling weer voorbij is! Dan volgt mijn ozo "belangrijke taak" want bij het eerste signaaltje moet ik 1 keer fluiten en bij beeld twee keer. Zie je het voor je? Volgens mij is dit een giller om ons zo bezig te zien. Ik moet er steeds in mijn binnenste in ieder geval behoorlijk om grinniken, Friedje met d’r fluitje. Dus doen we het steeds weer op die manier, het werkt het beste, en niemand ziet me toch zo hier zitten? Dus wat geeft het eigenlijk, maar het blijft lachen, toch?
Zondag 24 juni 2007
Sluis Saint Bond V-9.55 >>>>
Villeneuve A- 12.25 uur
Even voor tienen wie staat naast ons op de dijk. De VNF auto. Vraagt of we gesluisd willen worden. De wind was gaan liggen en waarom dus niet. En… in de sluis ligt een ponton! Wat een luxe! Niet groter dan een plaats voor 1 plezierboot. Voor ons groot genoeg, er vaart niemand met ons mee. Hierna zouden nog drie sluizen met schuine wanden volgen en tot met de laatste voor vandaag, allemaal voorzien van zo’n ponton. De laatste zelfs met twee pontons. Intussen was die wind ook weer terug, maar kon ons niet deren want we lagen heel rustig en op ons gemak te wachten tot we weer boven aan zijn. Je zou haast zeggen, waar maak je je zorg over. Maar ja dit wisten we niet, en de anderen hadden ons ook niets hierover verteld. Terwijl wij toch duidelijk onze zorgen over die krengen van sluizen hadden geuit.
Na Villeneuve volgen nog vijf sluizen, waarvan twee met schuine wanden en de rest recht. Laten we hopen dat die schuine ook met die heerlijke pontons uitgerust zijn. Zeker die van meer dan drie meter verval. Geen ponton en veel wind, wordt het net zo iets als die nummer 13 - ligt dat aan dat nummer - die was werkelijk een ramp! Halverwege het sassen gaven we het zelfs op en lieten we ons daar heen drijven waar we maar naartoe geduwd werden….. Nog nooit vertoond. Altijd vochten we tot het uiterste, maar hier wisten we niet meer wat te doen, dan alleen maar hopen op een goede afloop. Wat ook zo geschiede, namelijk goed!
Wanneer we deze sluissessie achter de rug hebben, varen we in het Kanaal van Bourgondië. Ons reisdoel.
Nu liggen we aan een mooie kade in Villeneuve. Met elektrische voorzieningen, de wateraansluiting heeft de tijd niet overleefd. Afgebroken op trottoir hoogte.
Het weer? Een beetje bewolkt, lekkere temperatuur.
Verder blijft het ons verbazen hoe weinig plezierbootjes we tot nu toe gezien hebben.
Maandag 25 juni 2007
Willeneuve
Wat een pokkeweer! Het regent pijpenstelen. De lucht zit helemaal dicht, wat een tegenstelling met dat van gisteravond. Het was heerlijk om op het achterdek te zitten met alleen maar vogel gekwetter en absoluut geen wind. Af en toe een auto voorbijgaand, die even vaart mindert, kijkt naar onze boot en weer gas geeft. Wat een complimenten krijgen we onderweg over onze boot. Voortdurend worden er foto’s van ons gemaakt.
Gistermiddag zijn we het dorp Villeneuve ingelopen. Een oud dorpje. Een eindje verder op was er een antiekmarkt. Wat een bijzondere spulletjes hadden ze daar. Veel kantwerk. De prijzen van alles wat ze aanboden waren heel vriendelijk. Gelukkig is er niets aan onze vingers blijven "plakken". Je wou voor al dat moois gewoon af en toe een smoes verzinnen.
We zoeken al een tijdje naar een grote tafelaansteker, onze gewonen aanstekers, we hebben er zeker tien, zijn voortdurend zoek. Zitten in allerlei broekzakken. En een grote kan je nergens insteken dus… Maar ook hier hadden ze niet wat we zochten. Ja eentje als handgranaat en eentje als een bier blikje van Heineken. Maar dat ging ons te ver.
Jaap gaat waarschijnlijk weer aan onze generator werken, werkt niet zoals die moet werken, vindt hij. Rookt teveel! Misschien een nieuw onderdeel aanschaffen en door Nell mee te nemen vanuit Nederland? Ze komt ergens in de tijd van 10 tot 23 juli. Moeten we wel eerst een Internet aansluiting zien te vinden om de Vetus catalogus te kunnen bekijken.
(uiteindelijk geen onderdeel nodig, alles doet het)
Dinsdag 26 juni 2007
Villeneuve V-10.30 >>>
Joigny ( l’ Yonne) A-15.30 uur
Wat heeft het gisteren gespookt hier. Windvlagen van 6 à 7 aan kracht en dan kort daarna prachtige zonneschijn en windstil. Nog nooit zoiets meegemaakt. In Nederland duren de periodes van een bepaald soort weer veel langer. Een paar keer dat we naar buiten gingen om even van de omgeving en de zon te genieten eindigde voortdurend in plotselinge regenbui. Nergens was iets van een regenwolk te zien en binnen een half uur alles zwart en stormen. De hele dag door.Dus wederom niet vertrokken. Maar zo langzamerhand maken we ons zorgen om onze watervoorraad. Niet dat we tekort komen, reserve genoeg, maar ons schip komt dan zo raar scheef te liggen, en dat willen we niet. Dus WATER svp! Maar waar. Hier aan de kade geen pomp te vinden die bereikbaar is of een aansluiting die werkt.
Vanmorgen naar buiten kijkend,levert ook weer een troosteloos plaatje op. Storm en regen! 14 Graden! De kachel brandt. Midden in Frankrijk! En de vooruitzichten zijn ook niet bepaald vrolijk te noemen. Vijftien kilometer verderop, na een paar "schuine" sluizen is water te verkrijgen. Maar die wind en die sluis van drie meter tien, nodigt ons met deze weeromstandigheden niet bepaald uit om in actie te komen. Temeer omdat we niet weten of die komende sluizen wel of geen pontons hebben.
Gisteravond hebben we kadegenoten gekregen. Een klein rechthoekig doosje, een soort mini narrowboat met buitenboord motor. Ze varen er heel Frankrijk door, vijf maanden lang, dan gaat de boot op een trailer naar Engeland terug. Daar achter ligt iets wat wel vaart maar om het de naam van boot mee te geven? Een heel breed geval , ook lang en waarschijnlijk ook Engels. Wel heel veel ruimte op dat ding. Alleen wat weinig raam om naar buiten kunnen kijken, en hoogte van deze boot is extreem laag. Een soort platgeslagen doos dus. En groen! Wat een kleur voor een boot. Laten wij niets zeggen, onze kleur geel vinden sommige mensen ook maar niks!
Woensdag 27 juni 2007
Joigny
Bijna weer een maand voorbij. ’t Is dat ik iedere dag een verslagje schrijf, anders zouden we het tijdspoor echt kwijt raken. Voor een korte info rond waar we op een bepaald moment zaten, hebben we een kalender in de keuken hangen. Met op elke dag de plaats waar we ’s avonds waren. Parijs is nog geen twee weken terug en het lijken wel maanden. Zoveel indrukken doe je onderweg op.
De wind wou gisteren niet gaan liggen en de zon bleef ook maar weg. Toch zijn we daar uiteindelijk uit Villeneuve vertrokken. Je kan niet eeuwig het probleem uit de weg gaan, dachten we zo. En wat bleek? In alle "schuine" sluizen lagen pontons! Hoe zo dus sluisproblemen? En die sluis van drie meter tien bij St. Aubin? Die had zelfs twee pontons. Je hebt zo’n mooie zin van: "Een mens vreest het meest…. Enz" en dat ging hier dus ook op.
Het varen blijft af en toe maar geweldig spannend. Zo kom je in kanaaltjes terecht waar het scheepsverkeer slechts in een bepaalde richting door heen kan. Heel smal en ontzettend ondiep. En je hoopt op zo’n moment dat jij die enige dan bent en blijft! Dit overkwam ons bij St. Aubin. Nadat we in de sluis ervoor, Villevallier bijna twee uur door hadden moeten brengen, in verband met de lunchtijd van de sluiswachters, kwamen we zo’n smal kanaaltje uit en werden we geconfronteerd met een groot passagierschip die op ons had liggen wachten. Via de marifoon hadden we wel allemaal Frans gebrabbel gehoord, maar toen niet gesnapt, nu wel. De naam L’Abosolute 2 was zeker tien keer in het gesprek gevallen en ineens lazen we die naam op dit schip. Die heeft dus al die tijd daar gedobberd en tot wij "naar buiten" kwamen. Net daarvoor zeiden we tegen elkaar dat het fijn zou zijn, met de nadruk op zou, indien de sluiswachters rekening zouden houden met de doorvaart van schepen in zulke wateren. En dat ze dit naar ons weten nooit deden. Nu werd het tegendeel bewezen! Aardige mensen die Fransen!
Joigny
Nu liggen we in Joigny, een stokoude plaats. Met hele mooie vakwerkhuizen, je voelt je zo in de Middeleeuwen lopen.
En ……….er is een wasserette! Dus? Ja wassen!
Gisteravond hebben we die Engelsen van die narrowboat op bezoek gehad. Allerlei informatie over Frankrijk, maar ook Nederland en zelfs Engeland uitgewisseld. Hun bootje is net een varende caravan met ietsje meer ruimte. Met alles er op en eraan. Ja er kunnen zelfs vier personen in laten slapen. Het zijn bootjes die in serie gebouwd worden. Ze worden getransporteerd via een gewone trailer achter een gewone auto. Boot plus trailer wegen ongeveer 2000 kilo. Je moet hiervoor dus wel een stevige auto hebben. Dan zoek je gewoon een leuk watertje op, rijdt er heen, boot te water en varen maar. Uitgespeeld? Dan haal je je auto met trailer op, laadt de boot en ga je weer naar huis, visa versa.
Intussen weten we waarom de narrowboats zo smal zijn. Het blijkt dat in Engeland in de jaren 1700-1800, de waterwegen voor transport allemaal gegraven zijn en niet zoals hier in Frankrijk, naast de rivier gekanaliseerd werden. Bevaarbare rivieren in het binnenland waren er niet. Had men behoefte aan een transportweg voor de kolen vanuit de mijnengebieden bijvoorbeeld, dan werd daarvoor een kanaal gegraven. De watertoevoer bleek moeilijk te regelen en daarom werd de vaarbreedte, en waarschijnlijk ook de diepte, bij de bouw smal minimaal gehouden. Inclusief de bijbehorende honderden sluizen bleven deze kanalen daardoor, wel heel lastig, maar bevaarbaar. Maar alles Narrow zogezegd.
Het weer. Licht bewolkt en veel wind. Het houdt maar niet op. Vijftien graden. En dat in Frankrijk. Ver, nou ja ver, onder Parijs. Bij onze terugkomst in oktober, zullen we Leen hier over aan spreken. Had die niet gezegd: "Ik vaar zo snel mogelijk voorbij Parijs, daar schijnt altijd de zon!" Waar is die nu dan?
Allebei zitten we nog in negligé, wat te suffen. Het is intussen 10 uur en er is geen gang in ons te krijgen. Koffie, sigaartje en wat schrijfwerk doen. Vlak voor het begin van het Canal de Bourgogne met zijn honderden sluizen. Onze kennis Pat van de narrowboat waarschuwde ons voor het feit dat er weinig bolders zijn om je boot aan vast te kunnen maken. En een trapje, die wij dan daarvoor in de plaats gebruiken is ook niet altijd ruim voorradig. Zal weer een spannende "happening" worden. Hoezo lekker relaxen in Frankrijk met je bootje? Wat doen we ons aan? Maar om welke reden dan ook, het blijft leuk! Misschien houden wij juist van spanningsvelden. Pensionada’s in actie!
Zelfs de was doen in een Laverie kan soms heel spannend zijn. Vlakbij is een wasserette en aangezien we niet weten wat er aan mogelijkheden is op het Kanaal van Bourgondië rond het doen van de was, hebben we twee wasjes "gedraaid". Maar dat was bepaald niet geheel vrij van verrassingen. Bij onze binnenkomst begint een man, gekleed in een kostuum dat al heel vaak een stomerij of wasmachine gezien had, schoon, maar hing als vod rond hem, ons een verhaal te vertellen over muntjes en toonde het een of ander, als of hij stond te bedelen. Om niet al te onvriendelijk over te komen, hanteerden wij onze eeuwige excuus-Truus: "Nos sommes Hollandais," wat dan meestal een glimlach bij de spreker oplevert en ons even de gelegenheid geeft om op de situatie in te spelen. Hij bleek de eigenaar van de Laverie te zijn. Even later stormt een stevig gebouwde vrouw naar binnen, moppert wat tegen de man en begint allerlei machines te vullen. Rent weer weg en volgt uren lang dezelfde procedure. Zij blijkt zijn vrouw te zijn. Doet ze de was voor anderen? Ze gaat, terwijl ik een sigaartje sta te roken buiten, diverse adressen af in de straat ervoor. Soms komt ze hevig scheldend binnen, hun hondje kruipt dan met hangende staart en platte oren tegen de man aan en zij vliegt kort er na weer naar buiten met een mand vol schone was. Dan komt de mededeling van Jaap: "De machine waar we onze was ingestopt hebben, doet heel vreemd. Het lijkt wel of ie niet wast!" Mannetje erbij gehaald. Graait wat in de zeepbakjes en knikt bemoedigend. Na een tijdje, Jaap gelooft er absoluut niet in, "zal wel ongespoeld er uit komen!" en dan klinkt er ineens een ongelooflijk hard gerammel. Gisteren zagen we buiten dat men de straat aan het asfalteren was met allerlei luidruchtige machines. Kwam dit geluid nu van buiten of hier binnen? Binnen! Ja "onze"wasmachine! Ik loop er langzaam heen om niet al te angstig over te komen en vraag: "Cést normal?"
" Oui!" klinkt uit de mond van man met dat verlopen pak aan. Ik kreeg allerlei visioenen van was die als een grote rafel de machine zou verlaten. Hij niet! Staat een beetje in een daar aanwezige spiegel te kijken, peutert wat aan zijn tanden en gaat rustig op een van de krukjes zitten. En die wasmachine? ‘t Leek wel een straaljager! En dat een minuten lang! Uiteindelijk stopt het en mogen we de was er uit halen. En? Niets aan de hand. Zo te zien nog schoon ook. "En hoe ruikt die?" vraagt Jaap. "Naar zeep?"
"Nee helemaal niet" terwijl ik mijn neus in de was druk. En die man? Die staat alleen maar glimlachend naar dit tafereel te kijken, alsof er niets bijzonders gebeurd was. Het geluid was zo hard dat je elkaar niet eens kon verstaan, en hij vindt dit niets bijzonders?
Donderdag 28 juni 2007
Joigny V-10.15 >>>>
Migennes 15.30 uur
We liggen nu in het Canal van Bourgondië. Vlakbij een station, inclusief het treinengedreun dus, waar een Internet verbinding zou zijn. Dus ….? Morgen kijken.
Verder geen bijzonderheden over vandaag.
Vrijdag 29 juni 2007
Migennes V-14.00 >>>
vlak voor sluis Egrevin vlak voor Butteau
A- 19.05 uur
De kade bij Migennes is mooi, in zoverre dan, het is er makkelijk aanleggen. Vlak bij zo’n haven met "Locaboats", dit zijn huurboten. Kosten 7 euro per nacht incl. water en elektriciteit, maar we hebben niemand gezien dus gratis! Wel rumoerig door de vele goederen treinen die er aan de overkant van het kanaal voorbij denderden. Jaap is in de salon gaan slapen, met alle ramen dicht!
De ochtend hebben we besteed aan boodschappen doen en Internetten. Jaap was op onderzoek gegaan en kreeg te horen dat er diverse mogelijkheden waren. Bij het station, in een kroeg en nog iets, dat laatste was ons niet helemaal duidelijk. Maar het bleek een Interboutique te zijn, gerund door een "zwart"echtpaar zo te zien. Zij kwam, op het moment dat we daar aankwamen, sjofeltjes gekleed, met een emmertje sop naar buiten en we vroegen of ze Open waren. "Mais oui", wij naar binnen en achter een soort balie zat de man. Enfin wij uitleggen, dat we een Portable bij ons hadden en of we daarmee hier konden Internetten. "Un Portable?" het zei ze niks. Kloppend op computertas aangevend dat we Computer mee genomen hadden. "Ah un …..,"en dat ben ik even kwijt, een Frans woord voor computer. Na veel heel weer gepraat en we mochten het proberen. De dame van het emmertje, was de slimste! Hij bleef alleen maar glimlachen…
Dat adres bij het station, bleek een restaurant te zijn, die waagde zich er niet aan. Nee, we mochten wel hun computer gebruiken, maar van die vreemde snoertjes ergens in stoppen, daar begonnen ze niet aan. "Impossible", en dat bleef het. Na een herhaald bezoek aan de plaatselijke VVV, naar dit volgende adres. De Interboutique. Een winkel met allerlei drankjes en vele soorten snoepgoed. Voor tijdens het internetten? Je kon er ook bellen. Wij dus uitgelegd wat we wilden, mocht ik hun Internet kabel in mijn laptop stoppen. Een mogelijkheid die ze zelf nog nooit bedacht hadden. Ze keken erg verbaasd dat het werkte. Enfin ik mijn e-mail binnen gehaald en de weblog bijgewerkt. Die hebben dus iets bijgeleerd!
Niet gratis natuurlijk, maar wat ze moesten berekenen? Jaap heeft ze vijf euro gegeven en ze straalden er bij.
Na dit alles zijn we richting Florentin gevaren. Moet een hele interessante stad zijn, maar deze hebben we niet kunnen bezoeken. De haven was vol! Doorvaren dus. Maar intussen werd het al later en later en de sluizen worden hier in dit kanaal niet meer na zeven uur bediend. En het liep al aardig tegen zevenen. Nergens een goede aanlegplaats verder te vinden. Het kanaal is inderdaad zeer ondiep, onze dieptemeter hebben we daarom ook maar op stil alarm gezet, je wordt anders gek van het gepiep. Een troost, je weet dat het geen stenen zijn maar modder is. Onderweg nog iets grappigs meegemaakt, dat zeker vermeld dient te worden. Langs het kanaal loopt dus een spoorweg, wat we niet altijd prettig vonden, zie hiervoor, maar wat we onderweg hiernaar toe zagen? Een treinmachinist hing half uit het raam terwijl hij als een gek ons zwaaien beantwoorde.
Trouwens Cynthia krijgt gelijk met haar opmerking: Avonturiers! Zoals ze ons in haar e-mail omschreef. Lees maar: We liggen nu vlakvoor de sluis van Egrivyn. Verder varen werd ons onmogelijk gemaakt door de sluiswachter, een vrouwelijke, die ons melde dat het waterpeil na de sluis te laag zou zijn. Na veel gezwoeg hebben we ruim een meter van de kant, het is er zo ondiep, ons schip vastgemaakt. Loopplank uitgelegd om onze lijnen aan een bolder en diverse pennen te kunnen bevestigen. Zo groot is de afstand tot de walkant. Jaap zei: "We willen toch avontuur, nou dit is avontuur!" Vast in de modder, en een beetje scheef liggend, liggen we de eerste schutting af te wachten. Ja morgenochtend negen uur dan. ’t Is net of we dronken zijn. "t Blijkt dat je je instelt op de stand van het schip, altijd een beetje scheef naar voren, maar nu ook een beetje opzij. En dat zat nog niet in onze benen. "Als je vannacht maar niet je bed uitrolt, "zegt Jaap, "dan hebben we een probleem", ja het is een flinke smak naar beneden naast mijn bed. Jaap die rolt gewoon tegen de scheepswand aan, ik er juist vanaf! Mocht zoiets gebeuren, dan zal ik dat zeker vermelden! Ik denk dat het wel mee zal vallen.
Het weer vandaag? Redelijk, geen regen, 17 graden en weinig tot geen wind.
De afwas! Oké, mijn verslag is voor vandaag weer klaar. Morgenochtend wordt het een vroege actie dus aan de bak Frie. De theedoek! De afwas!
Zaterdag 30 juni 2007
Sluis Egrevin V- 9.15.>>>
Aire Flogny-la-Chapelle A-11.50 uur
Het water is nog eens 5 centimeter gezakt en dus ligger we nu nog schever. "Dat wordt de Wiebeltruc", zegt Jaap.Dat betekent dat we aan een kant van het schip gaan staan, de
losliggende kant, en dan zien dat je jouw schip aan het schommelen krijgt om daardoor los te komen.
En ik ben niet uit mijn bed gevallen! ’t Is nu acht uur in de ochtend en het zal vandaag een vroege start worden. Buiten zingen de vogeltjes dat het een lieve lust is. Het is hier prachtig. Zo "heeft elk nadeel zijn voordeel" zullen we maar zeggen.
Het viel uiteindelijk allemaal behoorlijk mee. We voeren redelijk normaal weg, natuurlijk wel veel modder omhoog spoelend. En die sluiswachter van Egrevin had volkomen gelijk. Het was zelfs zo laag langs de wal, dat tot waar we nu liggen er geen fatsoenlijke aanleg plaats te vinden was.
Het weer? Weer eens een keertje hartstikke mooi. Niet te warm, heerlijk vaarweer. We hadden een barbecue gepland, kwam dus mooi uit. Jaap zijn Merquezes en ik mijn lamsboutjes. En dit met een zalige temperatuur. En alcohol! Dit laatste werd, zittend om die "kl…" stoeltjes, wederom bijna mijn ongeluk! Ik ging er wederom onderuit. Nu heftiger! Verstuikte linkerpols! En zonder een goed functionerende hand, geen sluisjes "nemen"!. Verplichte rust dus!
Het is hier goed vissen, gisteravond een aantal van die snorrenbaarden gevangen. Lekker voor in de rookoven! Vandaag misschien een paar meer voor een lekker maaltje.
Gisteren net toen we hier arriveerden, kwamen er drie locaboaten, huur boten, zouden die blijven? Iets wat we minder leuk vinden. Maar aan het eind van de middag waren ze allemaal weer weg. Nu liggen we in ons eentje en het is er zalig. Alleen het weer mocht van ons ietsje beter zijn. Af en toe miezert het een beetje. Maar al die vogeltjes, zo vrolijk fluitend.
Weg rust er schuift een locaboat aan!
Zondag 1, Maandag 2 en Dindag 3 juli 2007 Flogny-la-Chapelle
We liggen nog steeds op dezelfde plek. Het is 13 graden buiten! En het regent pijpenstelen n mijn pols doet nog steeds behoorlijk pijn. Wat een handicap. Ik kan er nagenoeg niks mee. Zwaar in verband en flink ingesmeerd met Arnica. Een zalf die Ineke en Jan bij zich hadden. Ja die zijn gisteren even langs geweest. Konden jammer genoeg niet een dag blijven, aangezien ze voor vandaag een afspraak hadden helemaal in het zuiden van Frankrijk, waar hun nieuwe huis staat.
We hebben niet gevist gisteren, mijn pols is een beetje een domper op het geheel. De visjes hebben we weer laten zwemmen. Jaap heeft, onder "deskundige" begeleiding gekookt, Spaghetti. De maaltijden die zullen volgen, worden ongetwijfeld voorlopig instant. Soep, couscous, goulash allemaal uit blik. Jaap houdt niet zo van dat kookgedoe. Moet allemaal makkelijk gaan, zonder nadenken. Geeft niet, want we hebben dan genoeg aan boord. En niet ver hier vandaan is een winkel om het eventueel aan te kunnen vullen. Maar echt leuk kan ik het niet vinden. Mocht er morgen, woensdag, geen verbetering zijn met de pols, dan gaan we een dokter opzoeken. Slapen doe ik er in ieder geval goed mee. Misschien ook door de Ibuprofen?
Jaap gaat er vandaag een knutsel dag van maken.
Hier verderop schijnt er een kaasmakerij te zitten. Een goede reden om deze in huidige situatie eens te gaan bekijken. Lopen met mijn arm in een soort mitella lukt prima en het geeft behoorlijke afleiding.Heb ik ineens veel minder last van mijn pols! Dat gepuzzel in Denksport boekjes wordt ook zo’n beetje zat!
Ik heb net het kaartje van onze vaarroute bijgewerkt, en zie dat we nog een behoorlijk stuk te gaan hebben. Ik maak me zorgen, Jaap niet. "Wat Bart, een kennis van ons, kan, kan ik ook."Waar mee hij wil zeggen het alleen bedienen van de lijnen in de sluizen voor hem geen probleem mag zijn. Ja want hoelang het gaat duren met zo’n onbruikbare hand, ik kan er intussen wel veel meer mee dan eergisteren, maar nog niet echt veel, weet geen hond natuurlijk. En volgende week zou Nell komen. Plannen rond een route wordt dus moeilijk. Maar Jaap kennende, verzint hij daar wel wat op. Nou Nell, mag je misschien als een echt bemanningslid mee doen. Dat vind jij vast niet erg. Wel spannend denk ik. Een hele nieuwe dimensie aan je verblijf hier?
Intussen oefenen we onze Frans op alle weertermen:Averses = stortbuien. Af en toe, wel
regelmatig
Nuageuse = bewolkt. Bijna iedere dag.
Pluie = regen. Bijna iedere dag.
Couvert = betrokken. Als het andere er niet is, dan hebben we dat wel.
Orage = onweer. BIJNA NOOIT. Jammer!
Serein = helder. Wanneer was dat voor het laatst?
Embellie = tijdelijke opklaringen..
Gelukkig vaak.
Bruine = motregen. Regelmatig.
Blijkbaar is dit een aantrekkelijke plek om te stoppen voor zowel campers als locaboten. Er staan nu twee campers, een auto met picknickers en twee loca’s. Allemaal om hier te lunchen? Het is nu even over twaalven. Jaap zegt: "Het moet niet gekker worden…" Maar meestal zie je ze allemaal zo’n uurtje of twee later weer vertrekken. Deze ook?
Maar misschien komen er nog meer? Want de sluismeester zien we met grote haast naar de dichtstbijzijnde sluis van Flogny racen.
Jaap: "Als het buiten niet wil zomeren, doen we dat binnen!" En steekt de kachel aan!
Woensdag 4 en Donderdag 5 juli 2007
Flogny la Chapelle
Het blijft maar koud. Regenbuien – averses – en de temperatuur is nu 11 graden. De kachel brandt! Gisteren zijn we een dokter via de plaatselijke Pharmacie op gaan zoeken. "Vacance!" en de dichtstbijzijnde is zo’n 15 kilometer verderop! Dat wordt dus Tonnerre.
’s Middags hebben we een flinke wandeling gemaakt. Eerst naar de kaasfabriek, want dat bleek het te zijn, en toen een heel eind langs de Amençon gelopen tot we niet verder konden. Een rivier die langs het Canal de Bourgogne meandert. Grote vissen gezien, maar niet precies kunnen ontdekken wat voor. De wandeling werd versiert met om het kwartier een stortbui.
Sommigen hadden ons tijdens ons verblijf in vorigge havens verteld dat er in Bourgondië van die bijzondere wasplaatsen zijn. In Egrevin hadden we er reeds een gezien, maar die was naar alle zijden open. Hier aan de Amençon zagen we een huis dat voor ons eerst op een soort pompsysteem leek, maar ook een wasplaats bleek te zijn.Geheel overdekt met in twee hoeken grote stookplaatsen. Langs alle wanden balken om de was te drogen te hangen. Aan de buitenkant zaten haken in de muur, beter gezegd ringen, waar …. ja wat aan vast te maken eigenlijk? Een paard? De wasplaats ligt tamelijk ver van de bewoonde wereld.
Achter ons liggen vier Loca’s. Past allemaal net. Ja de Fransen hebben nu vakantie, dus het zal overal wel drukker worden met de boten.
Vannacht slecht geslapen. De pijn in mijn pols heeft me regelmatig wakker gemaakt. Toch gebroken? Dat is iets wat jeje afvraagt als er geen snelle verbetering optreedt. De dikte rond de pols is wel bijna helemaal weg. Nu de beschadigingen nog?
Vanmorgen belde Tanja, we krijgen gezinsuitbreiding naast ons! Niet tijdens onze vakantie, nee een paar maandjes daarna. Kunnen we het helemaal vanaf het begin meemaken. Vanaf het zogenaamde "baby-tje kijken".
En, Jaap heeft een bekeuring gekregen voor, let op: vier kilometer te hard rijden! Totaal 18 euro. Gelukkig dat Tanja dit regelt voor ons. Dit soort krengen kunnen na een tijdje van niet betalen behoorlijk op lopen.
Vandaag gaan we naar Tonnerre. De watertank wordt op dit moment volgepompt, de grote tank was intussen leeg, zaten nu op reserve.
Jaap gaat straks mij helpen bij het haarwassen. Hij heeft druk met alles. Brood smeren, brood doorsnijden, koken, afwassen, opruimen, mij aankleden etc. etc . En nu dadelijk ook nog alleen varen, sturen tot en met de lijnen bedienen in de sluizen. Veel sluizen hiervoor namen de sluiswachters onze lijnen aan, misschien dadelijk ook. Zal een stuk schelen voor Jaap. Ik zal af en toe ook mijn neus – arm - laten zien, dat zal vast helpen. Het gekke is dat je niet weet wat je met je linkerhand allemaal doet. Ja je vasthouden in moeilijke situaties. Nou die hoef ik niet op te zoeken natuurlijk. Maar een touwtje er even mee vasthouden? En met mijn rechter om een paaltje leggen? Spannend eigenlijk. Avontuur? Dat wel!
Vrijdag 6 en Zaterdag 7 juli 2007
Vrijdag :
Flogny la Chapelle V- 11.25->>>>
Tonnerre A-14.45 uur
Meteen na aankomst een dokter op gezocht. Die begon er niet aan. Naar het ziekenhuis. Die is er in Tonnerre, op zo’n 15 minuten lopen van af de haven, en hebben we ons daar voor consultatie aangemeld.
Foto’s gemaakt en….POLS GEBROKEN! Shit! Een orthopeed moest er aan te pas komen. Maar die was er niet, wel morgen, maar dan had die geen tijd! Volgeboekt. Ook voor de volgende vrijdag (?). "U moet naar Auxerre!" Veertig kilometer verderop. Maar hoe kom je daar zonder een auto? Geen probleem een Medi-taxi. Die brengt u daar wel heen. Maar heeft de daar aanwezige arts wel tijd voor ons? Na veel heen en weer getelefoneer werd er een gevonden. Maar dan moesten we wel meteen komen. Ik intussen voorbij mijn elleboog in het gips. Taxi kwam, eerst moesten we nog langs de boot om de laatste medische papieren te halen, en op naar Auxerre! Rond half acht waren kwamen we aan. De artsen in Tonnerre lieten mij nog de mogelijkheid om niet geopereerd te worden. Maar in Auxerre heette het: "Operé ce soir!" nadat hij de foto’s had bekeken.
De Europese zorgpas werkt hier als speer. De dame van de incheckbalie in het ziekenhuis van Auxerre sprak zeer lovend over deze kaart, dat dit zo eenvoudig was en geen betalings-problemen kende, wat later een extra leuk vervolg kreeg. Namelijk toen de chauffeur van de Medi-taxi die ons naar Auxerre had gebracht, dit hoorde, rende hij in eens weg om even later te vertellen dat alles, zowel de heen- als de terugreis ook deze zorgpas verzekering vergoed zou worden. Een meevaller, want hij had eerst gezegd dat de kosten 2x 50 euro en nog wat bedroegen.
Kamer gekregen en omdat we bij de incheck balie zagen dat ze voor een extra bed 34 euro vroegen, leek ons een mogelijkheid daar om Jaap niet in een dichtstbijzijnde hotel maar bij mij op de kamer te slapen leggen. "Pas problème", en ze reden een vouwbed naar binnen. Mij werd gevraagd of ik die dag gedoucht had, kreeg een operatiejas aan en moest mijn bedje in.
Toen bleek dat ik die avond niet geopereerd zou worden, vroegen ze ons of we iets wilde eten en drinken. Nou graag, want dat hadden we van af 12 uur ‘s middags niet meer gedaan. Wat we aan voedsel hadden ingenomen waren slechts een paar crackers uit het "overlevingspakket" wat we kregen tijdens ons pensionada feest, van Fred en Inge. Kwam dus goed van pas, zou ik zo tegen hen willen zeggen.
Ze serveerden toen alle vooronderzoeken klaar waren,voor Jaap en mij een heerlijke koude schotel met kaas en fruit toe! Wat een verwennerij. Dit was niet het enige wat ze voor mij deden, meteen na aankomst op de kamer, een hart "filmpje" gemaakt, bloeddruk gemeten, bloed af getapt –drie buisjes - en een vingerprik. En ze wilden weten of ik wist wat mijn bloedgroep was. Al zeker veertig jaar koester ik een antiek kaartje bij me, waar bovendien opstaat, dat ik A negatief heb en geen penicilline kan verdragen. Niet voor niks al die jaren bewaard.Alles werd nauwkeurig genoteerd plus mijn medische geschiedenis, die onder andere onderbouwd kon worden door het papier wat we in Nederland aan medicijnen en zo op had laten stellen.
En dit alles, met ik weet niet hoeveel mensen die allemaal met een eigen discipline langs kwamen. En een pret maakten, met ons, met elkaar, je kon het bijna hartstikke gezellig noemen.
We hebben heerlijk geslapen, mijn pols leverde –bijna- geen ongemak aan pijn meer, ja het leek wel of alles "weer in orde "was, niet natuurlijk. Ik had tenslotte niet voor niks dat gips in Tonnerre gekregen.
’s Nachts kwam de nachtverpleging een aantal keren om de hoek kijken, Jaap zei twee keer, ik herinner me slechts een keer, en vroegen hoe het ging met ons. Prima, we sliepen goed, alleen was het behoorlijk warm in de kamer. De volgende ochtend zagen we dat er een raam open kon, maar te laat dus. Je bent dat niet gewend, open ramen waar de buitenlucht zo naar binnen kan in een ziekenhuis. Enfin het wachten begon voor de operatie. Ik werd meegenomen en kreeg in een soort zitbad een complete wasbeurt, inclusief mijn haren. Die had ik de dag ervoor al gedaan, maar nee dat hoorde hier ook bij. Dus soppen! Gepoetst en gedaan terug naar de kamer. Om een uur of negen staat de dokter voor mijn bed en zegt: "Operé à midi" Nou hadden we in een boekje – Jacinthe hiervoor nog hartstikke bedankt, we hebben er al veel aangehad – gelezen, dat zulke tijd omschrijvingen in Frankrijk zeer variabel zijn. En dit was ook zo. En ik mocht dus, in verband met de komende operatie niets drinken en eten, wat dus inhield dat ik totaal droog stond vanaf de dag ervoor. Behoorlijk afzien voor mij. Vooral niet eten. Mijn maag knorde en knorde luid en duidelijk. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs koppijn. Kwam dat van het niet eten en drinken? En Jaap kreeg, zoals vaak in Nederland op vrijdag vis als middageten, en warm dus! Een complete maaltijd met kaas, fruit en yoghurt toe.
Om half een werd ik weggereden. Naar een soort wachtzaal waar het ene na het andere bed in en uitgeschoven werden. Niet het mijne. In deze wachtruimte stonden een aantal, zo te zien OK-mensen, die op de komende te opereren patiënten stonden te wachten en als gekken aan het geiten waren, als of het hier om feestje ging. Ze hadden werkelijk pret voor tien. Trouwens, overal deed mijn zo vrolijk naar elkaar maar ook naar de patiënten. Heel bijzonder. Op een gegeven moment kwamen er een paar mensen naar mijn bed toe en ik probeerde een gesprek met ze aan te knopen. Ik wilde ze uitleggen dat ik niet precies kon zien of ze mijn aandacht vroegen, omdat ik mijn bril niet op had. "Mes allumettes (betekent luciferhoutjes)" terwijl ik ronde bewegingen maakten voor mijn ogen. Ze keken elkaar en daarna mij aan, en begrepen absoluut niet wat ik ze duidelijk probeerden te maken. Niet verwonderlijk natuurlijk. Die patiënt vraagt om luciferhoutjes. Waarschijnlijk stond ik al onder de "dope" want ik kon het maar moeilijk corrigeren naar "Mes lunettes" en gaf het maar op. Misschien dachten zij zoiets van: "Ach ze ijlt een beetje!" Wat ik me met zo’n gesprek over lucifers, niet verbazingwekkend vind.
En het duurde en duurde maar. Wanneer zou ik aan de beurt zijn? Pas om half drie, nadat de chirurg nog een beetje mopperde naar mij, dat hij vanaf 8 uur op zijn benen stond en ook niet gegeten of een pauze had genomen. Even dacht ik: "Als ie maar niet te moe is!"
Kort daarna stond een broeder bij mijn bed en gingen we hup de OK in. Kreeg een kap op mijn mond en neus. Ik had daarvoor nog net de tijd om "Locale narcose?" te zeggen.
Ze hadden aan me eerder gevraagd of ik een lokale of een totale narcose wilde. Ik koos voor lokaal, omdat je meestal nog al ziek bent of wordt van een totale narcose. En ik er best tegen kan om al die "gereedschaps" geluiden te horen.
Enfin: "Locale?" en met een "" Oui" was ik in een keer weg! En pas weer wakker toen ze een wang streelde. "C’est fini" riep iemand met een grote glimlach naar me. Ik weet nog precies wat ik dacht: "Gelukkig" en daarna voelde ik een pijn opsteken, die ze snel bestreden door me een of andere vloeistof via een infuus in te spuiten. Met een zuurstof slang in mijn neus en bloeddruk meter aan mijn arm, verbleef ik daar nog even in de ontwaak ruimte en daarna werd er wederom een "Radio"- foto – genomen. Wat ze precies gedaan hadden wist ik toen nog niet, zag ik pas later op die foto. Twee spelden (broche) verbonden de gescheiden botjes! Jaap was, zoals afgesproken terug naar de boot gegaan. Met een taxi. Bijna 60 euro. Hij had een briefje achter gelaten en belde ik hem op om te vertellen, dat alles goed gegaan was. Een taxi bemachtigen is niet zo makkelijk als in Nederland. Dat gaat hier heel anders! Een havengenoot in Parijs vertelde ons, dat in Frankrijk je heel wat fantasie moet gebruiken om er eentje te kunnen bemachtigen. En Jaap herinnerde zich dit bij het zoeken naar een taxi. Eerst gewoon vragen bij een rijtje lege taxi’s of iemand hem naar Tonnerre kon brengen Inderdaad bleek dit niet de juiste procedure te zijn. Hij terug naar het ziekenhuis, naar de receptie, en die hebben toen een taxibedrijf voor hem gebeld maar dat bleek het verkeerde taxibedrijf te zijn en die deden dus niks voor hem. Het bleek een medi-taxi te zijn en Jaap had een gewone nodig. Tenslotte was hij geen patiënt! Ze keken toen in de Franse Goudengids voor een gewoon taxibedrijf en die hebben ze toen gebeld. Na een half uur kwam er een lege taxi aanrijden met een vriendelijke dame erin, die vroeg of hij naar Tonnerre wilde. Toen Jaap ja zei, reageerde ze met: "Uw taxi komt over een kwartier. Het is een blauwgroene Ford" En, na drie kwartier na het bewuste Goudengids telefoontje, kwam die bewuste taxi voorrijden en zo kon Jaap naar Tonnerre, onze boot, terug.
Intussen kreeg ik nog een suikerprik en de verpleging zei: "Magnifique, les cifres!" Of te wel: "Hoezo suiker?" Ik blij, want suiker en wonden gaan vaak niet samen. Moeilijk herstel.
Om 7 uur zou ik afgehaald worden, wel per medi-taxi terug naar de boot. Die taxi kwam op een Franse tijd, half acht en vertrok pas toen hij uitgedold was met wat mede -chauffeurs. En wat ik toen meemaakte was zeer vermakelijk en misschien ook wel spannend te noemen. Zoals de jeugd de hele dag met een mobiel wandelt, zo reed hij me terug naar Tonnerre. Ik geloof dat hij meer dan zeven gesprekken tijdens de rit voerde. Althans dat heb ik na een bepaald moment geteld. Dus het waren er zeker meer! Wanneer hij belde had hij geen hand vrij om te schakelen en deed dat "gewoon"met zijn linkerhand. En dat met 140 km snelheid zigzaggend door de bergen. Tussendoor vertelde hij ook nog allerlei bijzonderheden over de omgeving. Maar die telefoon, die liet hij geen seconde los.
Het zal denk ik negen uur geweest zijn, dat we bij onze boot arriveerden. Met drie soorten medicijnen en de foto’s plus een brief van hoe en wat in te nemen en wanneer ik weer ter controle en eventuele verwijdering van de spelden bij een orthopeed me moest melden. Na vijf weken! En dit is het verhaal zoals ik me herinnerde. Want sommige tijdselementen zijn tijdens het tikken van deze tekst samen met Jaap flink aangepast. Ik was af en toe behoorlijk de draad kwijt.
Zondag 8 juli 2007 Tonnerre.
Ze hebben bij de Tourist info een Internet aansluiting. "Ja" zegt Jaap, "dat zeggen ze!"Eerst maar afwachten of dit werkelijk zo is, dit hebben we vaker gehoord!"
Als het dus wel klopt, stuur ik dit verhaal zo snel mogelijk weg. Weet iedereen het, en daarbij moet ik zeggen, dat mijn hand geen problemen geeft en ik ook geen pijn meer heb en we "gewoon"verder kunnen gaan met onze reis. Maar het was natuurlijk echt wel enerverend te noemen. Dat geef ik achterom kijkend best toe.
Maandag 9 juli 2007
Tonnerre
Goed geslapen. Kijkend naar buiten is het wederom somber weer te noemen. Het ziet er naar uit alsof het elk moment kan gaan regenen. Als of we dat nog niet genoeg gezien hebben.
In de rivier springen er allerlei kleine visjes boven het wateroppervlak uit. Ik vraag aan Jaap of dit komt omdat er op ze gejaagd werd. "Weet ik niet, ik heb al in geen tijden mee gezwommen….." (Geintje)
Jaap staat de afwas van gisteravond te doen. Om de sardine lucht te laten verdwijnen; hij had voor het avondeten visjes geroosterd. Met een door hem zelf aangemaakte salade smaakte dat zalig. Ik heb een kleine ontdekking gedaan. Aardappels in schijfjes snijden kan ik niet, maar een eiersnijder doet hier wonderen. Ga ik voortaan altijd zo doen, de schijfjes worden hiermee prachtig dun.
Als alles meezit gaan we vandaag en wassen en Internetten. Ook hier hebben ze een Laverie, of te wel wasserette. En… een grote supermarkt. Leclerc of zoiets. Vlakbij. Alleen het brood dat ze daar verkopen is niet te kanen: Beton! En de bakker is een heel eind lopen, Tonnerre in.
De haven, nou ja haven, een lange kade waar je je boot alleen aan kan leggen als je flink wat stalen pennen hebt om in de grond te slaan. Maar wel gratis! Inclusief electra en water.
De kachel brandt. 12 Graden buiten! Binnen 20!
Ik zag vanmorgen toen ik de gordijnen openschoof nog iets heel vermakelijks.Daar waar onze digitale schotel staat, kwam een enorme waterstraal uit de grond. Gebroken waterleiding, precies onder de schotel? Neen een automatische sproei-installatie was in werking gezet. Overal in het gras waren van die stralen te zien!
Vlakbij is er een camping met een wasmachine plus droger! Dat wordt dus WASSEN vandaag. Vier zakken. Heftig als je beseft dat er slechts een machine staat.
Dinsdag 10 juli 2007
Tonnerre
Gisteren niet gewassen. Wordt vandaag, maar dan in de Laverie in het dorp. Grotere en meerdere machines. We gaan de was muntjes inruilen bij de camping. Ook nog onze voedselvoorraden aanvullen, omdat we gehoord hebben, dat er weinig tot geen winkels verderop zijn. Dus we zullen creatief moeten koken. Dat betekent ook veel instant en vooral makkelijk. Jaap is druk aan het stofzuigen. Meestal doe ik dat maar nu "even"niet! Met mijn pols gaat het voortreffelijk. Elke dag kan ik er meer mee, steeds meer kracht in. Geen pijn alleen om de arm goed te kunnen bewegen, zit het gips in de weg. Volgens Nell, ze komt donderdag, moet ik flink oefenen met mijn vingers. En dat doe ik ook, ik gebruik ze zo veel mogelijk. Ik kan er alles mee pakken, maar (nog) geen echte kracht in. Gekookte aardappelen en een stukje fruit, zoals nectarine, pellen gaat uitstekend. Alleen bijvoorbeeld een bord vasthouden bij het afwassen, lukt nog niet. Broodje smeren wel, maar snijden niet. Of te wel iedere dag ietsje minder handicap.
Over het weer durf ik bijna niet meer te schrijven. Pet! Regen! Koud! Maar…………als Nell komt wordt het beter volgens het weerbericht, rond de 25 graden. Een taxichauffeur had Jaap gezegd, dat als het weer beter zou worden dat dit rond de 15de zal zijn. En daar lijkt het nu inderdaad op.
De eerste Locaboot vertrekt al weer. Het regent pijpenstelen, maar wanneer je zo’n ding gehuurd hebt, kost duizenden euro’s per week voor een boot van een beetje formaat, wil je wel varen.
Woensdag 11 juli 2007
Tonnerre V-10.40 >>>>
Tanley A- 13.50 uur
Vanmorgen met bewolkte hemel vertrokken. Niet koud, zelfs lekker te noemen. Zes sluizen gedaan, in 2 uur als je de wachttijd in verband met sluiting tussen 1 en 2 in sluis St. Martin, af trekt. Ik heb in alle situaties mee kunnen helpen met een extra lijn op de voorpunt.Zelfs zonder mij linker hand hoeven te gebruiken. We hebben een perfect systeem gevonden om de lijnen op de hoge kant rond een bolder te krijgen. Eerst doet Jaap de lijn achter, zet deze vast en komt met de pikhaak naar voren en geeft mijn lijn aan de sluismeester, die hem dan voor ons om een bolder legt en gaat weer naar achter en ik bedien mijn lijn door hem over twee bolders voor de juiste remsterkte, te leggen. Kost geen enkele moeite. Hadden we veel eerder moeten. Maar ja toen deed zich dit probleem niet voor en ving ik alle trekkracht aan de voorzijde op. Nu doet Jaap dat achter. Hij is veel sterker dan ik en heeft daardoor minder last van zijn handen, dan ik ooit had. Zelfs de sluis met een verval van 3,29 meter was geen enkel probleem.
Bij sluis Arcot hadden we nog een hele leuke ontmoeting. Staat daar in eens onze chauffeur van de reis van Tonnerre naar Auxerre voor onze neus. Sprak ons aan met Naaborgh, ja zelfs die naam wist hij zich te herinneren, en vroeg natuurlijk hoe het mijn pols ging, de schat. En verder ging hij met zijn trimtoer.
Het enige waar we in de huidige toestand op moeten letten, is dat we op tijd vertrekken en redelijk vroeg in een haven aankomen. Anders hebben we geen goede aanlegplek en zoals we eerder allerlei alternatieve methodes van aanleggen bedachten, zijn deze nu onmogelijk voor ons geworden. En aangezien we ook in een hoger tempo de sluizen moeten doen, anders komen we in tijdnood, vraagt dit nog al wat van ons. Maar zonder geluk vaart niemand wel, zullen we maar zeggen. En in het uiterste geval, ga ik gewoon zielig doen met mijn gebroken pols.
Donderdag 12 juli 2007
Tanlay V-9.20 >>>
Ravieres A- 16,50 uur
Na het schoonspuiten van het schip gisteravond, begaf de waterpomp van het toilet. Doorgebrand! Wat nu? Oplossing? De grote waterpomp van ons eigen watersysteem aansluiten. Dat betekent dat het toilet nu doorgespoeld moet worden met drinkwater. Waardoor onze watervoorraad sneller slinkt dan normaal. Met z’n drieën gebruik je al meer water maar nu nog meer. Bovendien is de waterdruk lager dan via de toiletpomp en dus een papier even weg spoelen is er niet bij. We passen nu het "Griekse"systeem toe: plasje gedaan? Papiertje in de plastic zak in het toilet. Wat grotere boodschap, een beetje extra water toevoegen en alles verdwijnt keurig. Maar het vreet drinkwater!
Negen sluizen verder bij Ancy-le-France kijken of er plaats is de de haven daar. Bij het naar binnen varen zagen we dat de enige plek die beschikbaar was, bezet werd door een groot passagier schip, dus doorvaren! Shit het was over tweeën en de volgende aanlegplaats was zes sluizen verder. En zo werd het toch Ravieres. De haven die we als tweede mogelijkheid aan Nell op gegeven hadden om aan boord te stappen. Maar zou er plek zijn? Nell belde ons precies op het moment dat we bij de haven van Ravieres aankwamen, en er was nog net een plekje om aan te leggen. Wel op de stenen, maar we konden er liggen. Nell arriveerde zo rond half zes.
Vrijdag 13 juli
Ravieres V-10.10 >>>
Montbard A- 16.30 uur.
Redelijk vroeg vertrokken, we moesten 11 sluizen doen om in Montbard te komen. Met Nell als extra hulp bij het lijnen vieren, ging alles een stuk makkelijker.
Bij het invaren van de haven van Montbard zag Nell iemand verwoedt staan zwaaien, waarbij we meteen dachten aan die keer dat we in Florentin wilden aanleggen en daar ook iemand stond te zwaaien, maar dan om aan te geven dat die haven vol was!
En … de haven ligt vol met veel Nederlanders, wel allemaal mensen die we kennen. Veel vrienden uit Leidschendam. Dit leverde een hoop extra gemak, omdat ons elektrisch snoer en waterslang te kort zijn, hebben zij alles zo verlengd dat we vanaf de plaats waar we nog net konden liggen, wederom op de stenen, aan electriek en water konden komen.
Aangezien het de 14de juli een Franse feestdag was, wilden we in een wat grotere plaats liggen, om het feest mee te maken. Je verwacht een beetje dat die Franse dan aardig uit hun bol gaan met zo’n dag. Met veel moeite vonden we een aanplakbiljet waar de festiviteiten op vermeld stonden. Dat was het enige wat we zagen, niks vlaggen of vrolijke feestgangers.
Zaterdag 14 juli 2007
Montbard
’t Leek wel een gewone doordeweekse dag. Door ons ochtend gelummel, of te wel lekker niets doen, alleen maar koffie drinken en zo, misten we de activiteiten van de ochtend. ’s Middags in het Parc de Buffon, daar zou van alles te doen zijn. Na wat gepuzzel vonden we het park, boven op de berg, dus flink stappen in de hitte, en zagen we een groot Petanque wedstrijd met als prijzen echte bekers.
Een paar tafels met aangrenzend grote wastobbes met doeken erover heen gelegd als bescherming tegen de warmte, en daarin allerlei frisdranken.
Verder hadden ze voor kinderen diverse oude spelen opgesteld, echt iets uit vroegere tijden, ringen gooien om houten eendjes of versierde paaltje plus een soort kop van jut. Dit laatste was niet via slaan maar door een vogel op stalen wieltjes een zwieper te geven, zodat hij langs een metalen strook om hoog reed. Hoe hoger, hoe hoger het getal dat dan bereikt werd. Na het hoogste punt bereikt te hebben, kwam de metalen vogel met een rot vaart weer achteruit naar beneden geracet, terug naar zijn startpunt.
In de buurt bevonden zich twee musea, en die zijn Nell ik in gegaan. Veel te bekijken viel er niet. Bovendien het schilderwerk van de plaatselijke kunstenaar was bedroevend laag. In een van de zaaltjes had men de behaalde diploma’s en oorkondes van de schilder opgehangen. Hoe hij die allemaal verzameld heeft? Zo slecht werk en zoveel waarderingen? Raadselachtig. Het andere museum ging over een wetenschapper, die zo te zien gek was op verzamelen en koesteren van rare beestjes.
Het bezoek aan die musea was gratis, bij betaling had je je nog behoorlijk bekocht gevoeld.
Toen terug naar ons schip, dat leverde een behoorlijke verrassing op. Meestal kan je rond een kasteel, en dat was het Parc de Buffon ook, lopen om de weg terug te vinden. Hier niet! Steeds verder weg raakten we van ons startpunt tot we vastliepen op een doodlopende weg, eindigend bij prikkeldraad van een heel groot weiland. Met in de verte het beeld van onze boot. Terug die afschuwelijke hete omhooglopende weg op? Of toch een piepklein paadje nemen, met alle risico’s bovendien, omdat ik nog al gehandicapt ben, door die gebroken pols. Niet iets om te gebruiken als je een steuntje aan die kant nodig hebt. Maar het bleek uiteindelijk toch het weggetjes te zijn die ons bracht waar we wezen wilden. We hadden al intussen allerlei visioenen gehad van uren lopen en een Jaap die zich behoorlijk zorgen zou maken door onze lange afwezigheid.
’s Avonds zijn we vuurwerk een eindje verder op gegaan. Dit spektakel duurde bijna een uur. En wat was het mooi. Geen zuchtje wind. Prachtig.
Zondag 15 juli 2007
Montbard
Heet gisteren, heet vandaag. Vanmorgen nog wat boodschapjes gedaan in de plaatselijk Casino.
Jaap heeft van Bart een pomp te leen gekregen om de kapotte te vervangen. Een eerste poging was op niets uitgelopen, het ding lekte aan alle kanten. Maar zo als Jaap is, gaf hij niet op en heeft dat ding gesloopt en het mankement gevonden. Toen dat ene onderdeel van de andere, de vorige pomp gehaald, gemonteerd en… hij werkt weer als een speer. Nu hoeven we niet meer zo’n stomme zak in het toilet te laten hangen. Nee gewoon ouderwets op een knoppie drukken en foetsie is alles. Met buitenwater in plaats van drinkwater, zoals het hoort!
Intussen zijn we verkast omdat er ietsje verderop een plaatsje vrij kwam, niet op de stenen, nee netjes aan een drijvende steiger.
Vanavond gaan we gezellig barbecuen! En we kunnen de barbecue precies voor onze deur op die steiger zetten. Waar het gemak de mens dient.
Maandag 16 juli 2007
Montbard V-10.00 >>>
Veneray A- 14.15 uur
DeVliettoppers vertrokken om 9.00 uur, met ons betekende dat drie schepen, wat ons niet trok om mee te varen, aangezien er niet meer dan twee schepen in een sluis kunnen en wij graag alleen gesast worden. En dat laatste lukte prima, omdat we pas 10.00 uur wegvoeren en de rest ver uit zicht was. Negen sluizen verder eindigden we in Veneray, wederom ontvangen door de Vliettoppers. We hadden het plan om wanneer we een leuk plekje zagen, te stoppen, maar op zo’n plek onderweg hier naar toe, lag wederom een groot "hotel schip" die aanleggen voor ons onmogelijk maakten. Doorvaren dus en dat werd daarom uiteindelijk ook Veneray. Een boot, de onze dus, kon als laatste nog net er bij. Vol, echter op de plaats waar op een groot bord staat aangegeven dat deze gereserveerd is voor ……een "hotelboot". Gelukkig was dier er niet, Bart had hem een heel eind terug gezien. De tegenovergestelde richting. Zou waarschijnlijk ook niet meer verschijnen. In Veneray is geen bakker of winkel waar je brood zou kunnen halen. Dit wetende heeft Jaap daarom brood gebakken. Ik heb nog een poging gedaan om in Veneray-les-Launes een supermarkt te vinden, en dat lukte ook, maar op een afstand van een half uur lopen. Dus komt dit alleen in aanmerking voor boodschappen doen met de brommer. Zelf kan ik dit (nog) niet en Jaap gaat vanmorgen dit in zijn eentje doen.
Dinsdag 17 juli 2007
Veneray V-13.30>>>>
Pouillenay A- 16.45 uur
’s Morgens als we opstaan, lijkt het of er kaboutertjes in de keuken hebben rond gelopen. De complete afwas is dan verdwenen. We eten ’s avonds vrij laat, in verband met de warmte, en dat houdt in dat vuile vaat de nacht in de salon door zou moeten brengen. Nee, Nell onze nachtkabouter werkt om een uur of twaalf allesl weg. En is de keuken voor het ontbijt weer spic-en-span. Lekker relaxed voor ons allemaal, natafelen, koffie drinken, sigaartje roken en dan zo keuvelen tot een uur of elf. Jaap en ik gaan dan naar bed. Nell niet. Die maakt er elke dag een latertje van. Inclusief met de afwas. Wat een verwennerij, zeker voor mij.
Nog iets grappigs. De laatste havens die we tot nu toe aangedaan hebben, zijn allemaal gratis. Normaal gesproken niet, want op het haven gebouwtje staan allerlei prijzen voor liggeld, douche, elektriciteit en water vermeld, alleen er is nooit iemand te zien en het kantoortje is blijft gesloten. Alleen het wonderlijke is dat, zoals in Montbard, er blijkbaar wel iemand is die geld kan innen. Bart vertelde dat daar op een gegeven moment een "hotelboot" verscheen en weer snel verdween nadat de politie plus iemand die het liggeld, te weten 45 euro, vroeg. En dit laatste wilden ze niet betalen. Logisch als je bedenkt dat dit bedrag per dag is, en deze schepen meestal voor een langere tijd stil blijven liggen, dan wil je wel weer weg denk ik. 1350 euro per maand! En dankzij dit optreden is er plek voor een extra paar plezierscheepjes.
Het lijkt wel of er een markt is voor dit soort boten, alleen dat was een hele tijd terug. Zie je er een dan ligt die STIL! Na de komende sluistrappen schijnen ze nog wel in gebruik te zijn. Wordt je ook niet vrolijk van want die kanaaltje blijven smal en eentje passeren……Krassen over de bodem! Ze schijnen hun marifoon te gebruiken om het passeren zo makkelijk mogelijk te maken voor de plezierjachten. We zijn benieuwd!
Vannacht heeft het behoorlijk geregend, een lekkere verkoelende bui en ’s morgens was het voorbij. En scheen er een wat waterig zonnetje met een temperatuur van zo’n 20 graden.
Bart en Leen zijn al weer vertrokken, onder luid geroep van: "Tot vanmiddag!" Ja want ergens onderweg een andere, vrije stek vinden is onmogelijk. Aan de andere kant vind ik dit ook niet zo erg, want waar zij zijn zal er altijd plek zijn. Desnoods dubbelen!
Nog even iets over mijn pols: Het gaat elke dag beter met het bewegen van de vingers, waardoor lichte dingen even vast houden ook steeds gemakkelijker wordt. Maar het blijft lastig. Zelf douchen is er niet bij. Vindt Jaap niet erg, want hij mag dat doen….. en ik hoef daar denk ik niks bij uit te leggen……denk ik zo?
Woensdag 18 juli 2007
Pouillenay 9.40 >>>>
Marigny le Cahouet 16.30 uur
Vijf schepen lagen te wachten voor de eerste schutting. Een daar van, een Engelsman, had nog al haast, was daardoor zeer gestresst, had drie keer gisteren in diverse sluizen onze achterkant geraakt, geen prettige ontmoetingen dus, wilden we niet nog eens samen in een sluis hebben. "Laat die maar alleen gaan" dachten we zo. Dat kregen we voor elkaar door samen met een Frans stel, die onze boot in Tonnerre ‘bewaakt’hadden tijdens onze afwezigheid. Om acht uur schoven Bart en Leen als eerste in de reeds openstaande sluis in. Ook zei wilden, na ons ‘ontmoetings’ verhaal die Engelsman niet bij zich hebben, laat staan voor zich. En zo gingen we de sluistrap van 19 sluizen doen. Die gingen flitsend. We hadden een nieuw systeem bedacht om alles via een lijn met de motor ‘in zijn werk ‘ te zetten te doen. Nog nooit zo easy de sluizen omhoog gedaan.
De sluizen liggen zo vlak na elkaar, dat Nell regelmatig van sluis naar sluis liep in plaats van bij ons op de boot mee te varen. Je loopt die afstanden sneller dan dat je het vaart. 19 Sluizen over een afstand van zes kilometer!
Het weer. Prachtig, een zonnetje en weinig wind. Het kanaal in dit gedeelte is schitterend. We varen volgens de GPS op een hoogte van zo’n 270 meter, dus behoorlijk heuvelachtig. Prachtige korenvelden, bossen in een heel weids landschap.
Morgen gaat Jaap achterop de scooter van Bart de auto van Nell halen. Een kleine 40 kilometer ver.
Maar eerst Internetten! Ja in dit gehucht is een aansluiting. Nooit verwacht. In een restaurantje hier op zo’n 300 meter afstand, hebben ze een Wifi. Dat ontdekten we, ja let op, via de menukaart. Voordat je een menuutje uitgezocht had, zag je de vermelding: "Wifi" als of het een van de gerechten betrof. Slim, want bijna alle Nederlanders die hier varen, hebben een laptop bij zich. En waar kan je in zo’n streek als hier, waar bijna geen ‘kip’ woont, nou Internetten om te bankieren of contact met je thuisfront te krijgen. En het duurt nog dagen voor je in de bewoonde wereld zit. Met de vaartijd hiervoor mee gerekend, wordt dit weken.
Het is nu 11 uur in de avond. Buiten is het dood en doodstil.
Het is een heerlijke ligplaats en we willen hier een paar dagen blijven tot Nell weer naar huis gaat. Dat zal as Zaterdag zijn. En wij gaan dan op Zondag ook weer verder.
Jaap kan dan nog wat aan de motor sleutelen en misschien ook vissen en ik wat ‘aanklooien’, want de pols blijft toch een lastige handicap om iets echt zinnigs te doen. Aanstaande vrijdag is het alweer twee weken geleden dat ik geopereerd ben.
Donderdag 19 juli 2007
Marigny le Cahouet
Van morgen om half elf zijn Bart met Jaap achter op de scooter naar Ravieres gereden om de auto van Nell hier heen te rijden.
Het is prachtig weer op dit moment. Vannacht heeft het gestort regent met een beetje onweer. Het is opvallend zo vaak als het hier ’s nachts en zelden overdag regent.
Bart is terug. Vijf voor twaalf nu Jaap nog met de auto. 10 voor half een, daar is die! Onderweg een afslag gemist? Ja. Maar het was onderweg zo mooi, dat hij graag wat meer kilometers nam.
Vrijdag 20 juli 2007
Marigny le Cahouet
De auto van Nell stond voor "de deur" dus konden we hiermee wat van de omgeving bekijken. Semur en Auxois een prachtig oud stadje hebben we bezocht. Ik weet nog hoe mooi ik het vond zo’n kleine veertig jaar geleden.
Zou het nog zo zijn? Ja, alleen wat we toen allemaal nog konden bezoeken, is nu voor een gedeelte afgesloten in verband met instortingsgevaar. Maar
de rest was nog steeds prachtig. Wel ontzettend koud! Een dame op een terrasje waar we lunchte, vroeg of het hier altijd zo was…. Nou ja of nee, maar wel kouder dan normaal hier in Frankrijk.
Het weer blijft instabiel. Schijnt even de zon, dan is het meteen bloedheet! Bewolkt? Dan zoek je al gauw een extra jasje.
Bart en Leen zijn verder gevaren, wij blijven nog even. ’t Is hier zo zalig rustig, niemand die na hun vertrek hun plaatsen hier hebben ingenomen.
We genieten volop van de stilte. We, nou ja we, Jaap heeft in een veld vlakbij, twee hertjes zien rennen. Verder zijn er wat vruchtbomen, kersen - verdroogd, niets te plukken dus -, pruimen – sommigen soorten zo hard als steen – maar ook een soortje waar we een volle zak hebben gehaald. Plus mistletoe, die Nell zo graag mee naar huis wou nemen. Meestal hangt dat zo hoog, dat je er niet bij kan, maar tijdens een van Jaaps wandelingen, hing er een flinke bos die we "gesnoeid" hebben en met twee vuilniszakken vol zal ze naar huis kunnen gaan.
Nog iets leuks, we – Nell en ik hadden eten gekookt – en Jaap was aan de wandel, in de veronderstelling, dat het eten nog wel even duurde. Nergens was hij te bekennen. Ik de scheepstoeter gepakt en keihard op geblazen, als teken dat het eten klaar was. Komt hij na zo’n kwartier weer tevoorschijn en zegt: "Nou het jachtseizoen is weer begonnen. Ik hoorde een jachthoorn en honden geblaf" En sprak verder zijn afschuw uit over dat jagersgedoe.
"Nou Japie die jachthoorn van jou waren wij, we vroegen ons af waar je bleef…"
Zaterdag 21 juli 2007
Marigny le Cahouet
Vanmorgen is Nell om kwart voor elf weer huiswaarts gegaan. Het was en is nog een beetje betrokken, mij lijkt dat prima rij-weer. Ze heeft, zo te zien op teletekst, ook nog de mazzel dat wat er aan vakantieverkeer is, de andere kant, of te wel naar het zuiden gaat. Waarschijnlijk dus geen files.
Tijdens Nell haar vertrek zei Jaap: "Daar gaat ons nachtkaboutertje", want ’s avonds wanneer we naar bed gingen was het een flinke zooi in de keuken en als we ’s morgens opstonden, was alles afgewassen en opgeruimd. Wat een luxe, vooral als ik aan die handicap van me denk. Jaap is door Nell ook behoorlijk verwend, al was het maar dat hij, tijdens Nell haar aanwezigheid, "vrij"gesteld was van allerlei huiselijke beslommeringen.
Nu moeten we alles - zonder die extra handjes - zelf doen, maar het is nu alweer een beetje verder in de blessure tijd, en een aantal dingen gaan al een stuk makkelijker bij mij. Nell nog hartstikke bedankt, dat hebben we wel tegen je gezegd maar je moet eens weten hoe we jouw steun waardeerden.
Zondag 22 juli 2007
Marigny le Cahouet V-9.15 >>>>>
Port Royal A-15.00 uur
‘t Is nu 12.15 uur en we liggen in sluis nummer 17. Ook weer een sluistrap, 10 kilometer en 13 sluizen. Om 13 uur en meestal nog een beetje, gaan we weer verder. Het is lunchtijd. Gisteravond hebben we eigenlijk teveel genotsmiddelen tot ons genomen, of te wet teveel gez……..! Maar het was zo onwijs gezellig in het restaurantje bij sluis nr 26. Chez d’eau, genaamd. Een variant op Chez Do, van Dominique zoals de waardin daar heet. Haar man stopte ons heerlijke drankjes toe, iets van Guadeloep (schrijf je dit zo?), waar Dominique geboren is. Vanmorgen tijdens het schutten van nr 26, stonden ze ons uit te zwaaien en beloofden ons volgend jaar met bloemenkrans om te ontvangen…..Moesten we wel even van te voren bellen !?
Jaap doet, terwijl wij op de schutting van 1 uur liggen te wachten, een middagdutje. Probeert hiermee een helderdere brein mee te creëren.
Het weer is intussen flink opgeklaard en het is warm buiten. De zon schijnend op de velden hier rondom, maakt alle sprookjesachtig. Volgens de GPS zitten we op een hoogte van 325 meter. En we gaan nog steeds hoger, z’on twee en een halve meter per sluis. Tot aan Pouilly, daarna een tunnel van zo’n 3,3 kilometer door en dan gaan we weer naar beneden, richting Rijn. Maar eerst nog diverse sluistrappen.in het Canal van Bourgogne en het canal Rhone au Rhin. De sluizen omhoog doen we met een lijn, ik ben benieuwd of dat ook zo naar beneden kan. Dat zou heel fijn zijn , want ik hoef nergens Jaap mee te helpen.
Maandag 23 juli 2007
Pont Royal V- 9.00 >>>
Pouilly en Auxois A-14.30 uur
Het regent en Jaap is in verband met de sluizen maar ook door de smalle vaargeulen, niet breder dan vijf meter, verplicht om buiten te sturen. Geen pretje. De omgeving, de vergezichten zijn werkelijk schitterend.
Een stuk na de sluis van Pont Royal was flink afzien: "Een soort tunnel, maar dan niet overdekt, kunnen we vast oefenen,"zei Jaap. Anderhalve kilometer lang! Grote concentratie dus. Het dorpje waar we overnacht hebben was op sterven na dood. Alle voorzieningen, zoals een winkeltje voor kruidenierswaren, een bakker en bar cq restaurant waren allemaal gesloten. Nog niet zo lang zo te zien. De parasolstandaards stonden nog buiten en op het bord van de VNF stond dat dit alles nog open was. We hebben nog "kunst" gezien. Hele bijzondere nachtverlichting, een soort transparante regenpijpen langs diverse voorgevels. Dertien stuks rond het haventje.
We denken, dat daar vroeger tijdens de gouden tijden van de Locaboats, hier een vestiging van ze was. Daar was nu weinig van terug te vinden. Ergens zou een sanitair gebouw moeten zijn, hebben we niet kunnen ontdekken. Of het zou in het Chambres d’hotes moeten zijn. Ook deze faciliteit was op "nul"komen te staan. Het uithangboord gaf allemaal opening en sluitingsuren aan die niet meer dan 00.00 uren aangaven. Ook een beetje "dood" ? Nou niet helemaal, want aan het eind van de middag kwamen ze vier euro halen voor het electriek. Nog steeds prijsjes die je graag betaald.
Dinsdag 24 juli 2007
Pouilly en Auxois
Bij het nemen van de laatste sluis, in de plens regen, kwam een VNF-er aan boord om te controleren of we alle verplichte artikelen, zoals zwemvesten, putsemmer en schijnwerper (40W) aan boord hebben om door de tunnel te mogen varen.
Ik schreef net plens regen, die hebben we vanaf de lunch gehad. Wat een water, Jaap moet al dit soort sluizen buiten op het achterdek doen en op het laatst was hij tot op zijn hemd toe nat. Gelukkig niet koud. Maar wat een water viel er, inclusief onweer. Bij het invaren van de haven van Pouilly zagen we dat Bart, Leen en onze "oppas" Fransen er ook lagen. Vanwege het slechte weer waren zij niet verder gevaren. Ook wij blijven hier een paar dagen om o.a. ………. te wassen! En ook onze voedselvoorraad weer aan te vullen. Vlakbij is een grote Supermarché, ATAC, waar je zo met je winkelwagen van daar naar de boot kan rijden.
Het waterpeil in het laatste stuk van de sluistrap is met wel 40 cm verlaagd. Het was ons al opgevallen dat het zo laag stond, maar als je je realiseert dat het waterniveau op 1,80 normaal gesproken gehouden wordt, blijft er niet veel onder je kiel over. Wij steken 1,10, dus was het regelmatig modder "happen". Het waarom hebben we niet kunnen vaststellen. Teletekst pagina 722 gaf geen verdere informatie. Alleen dat "men" het waterpeil met 40 cm verlaagd had.
Jaap zei gisteravond: "Ik heb geen zin om vanavond te koken, we gaan uit eten, in een restaurantje hier vlakbij". Leuke uitspraak, wanneer je bedenkt dat Jaap nooit kookt! En ik moet zeggen dat ik deze "smoes" niet erg vind, maar juist gezellig. Tijdens ons etentje kwam Leen binnen, met de mededeling dat een paar, ja wat waren het, Engelsen, Amerikanen of Australiërs?, onze boot verlegd hadden en dat ze op onze boot hadden gelopen. Hij had ze pisnijdig verteld dat je zoiets nooit doet. Eerst vragen!
Wij hebben vaker onbeschofte ervaringen gehad met Engelstaligen. Van Amerikanen en Australiërs kunnen we het "snappen", maar Engelsen? Dit laatste werd bevestigd, want vlak voordat we naar bed gingen werd op de deur geklopt, en in keurig Engels stond iemand zich te verontschuldigen voor wat ze gedaan hadden. Het woordje "Sorry" bleef maar komen. Toch fatsoen dus.
Woensdag 25 juli 2007
Pouilly en Auxois
Bij de Capitainery staat een wasmachine plus droger. Vier euro per machine, vier wassen totaal 32 euro! Ja ja het zijn en blijven geld-vreters.
Het is 9 uur en in de verte zie ik of opstijgende dampen of laag hangende bewolking tussen de bergjes hangen. Het is verder prachtig blauw rondom. Vandaag moet het volgens het weerbericht prachtig weer worden, het werd tijd na al die nattigheid.
Jaap heeft van een van de brommers een duo zit gemaakt. Ik kan nu bij hem achterop zitten. Net als toen we tieners waren. Je vriendje lekker omklemmend rondtoeren.
Iets over de havens hier. Zo’n twee honderd jaar geleden zijn de kanalen hier gegraven. Aan die havens die aan gelegd werden zijn graansilo’s gebouwd maar door de lage diepgang is het varen met vrachtschepen onmogelijk geworden. De silo’s staan er nog wel en worden ook nog gevoed, maar hoe het graan afgevoerd wordt, hebben we nog niet kunnen zien. Ik neem aan dat dit gebeurt door grote vrachtwagens. En zo blijft er een mooie afmeer mogelijkheid voor de plezierboten. Onderweg vind je geen enkele plek om fatsoenlijk aan te leggen. Te ondiep. En geen bolders om je schip degelijk aan vast te maken. Je vaart dus van de ene naar de andere silo dus. Echt veel boten kan je er niet plaatsen, vijf tot soms tien, dat is wel het maximum. En dat laatste als ze niet te groot zijn. Geen platbodems bijvoorbeeld. Gelukkig hebben we tot nu toe steeds een plekkie kunnen vinden. Onze "mede" vaarders zijn gisteren de tunnel ingegaan. De Fransen, Daniel en Danielle, zeiden: "We gaan als slakjes achter elkaar aan". Ik vond die vergelijking wel apart, we gaan langzaam maar gestaag naar het einde van het kanaal van Bourgogne. Je loopt het sneller. Morgen "kruipen"we achter ze aan. Naar Vandenesse en Auxois. Zeven kilometer en acht sluisjes verder. Maar wel alles naar beneden.
Donderdag 26 juli 2007
Pouilly en Auxois V-9,15 >>>
Vandenesse en Auxois A- 12.00 uur
Wat een prachtig uitzicht. Vandenesse, een klein en heel oud dorpje. Zo heeft Jaap zich dit voorgesteld, een haventje met rondom allemaal oude huisjes. En….we pasten er nog net bij. Wederom hartstikke geluk. Bart en Leen liggen er al sinds gisteren. Te mooi hier om snel weer weg te gaan. Het weer is zoals voorspeld, schitterend. Zon met een beetje wind.
De route hiernaartoe was via de tunnel van Pouilly. Een tunnel die we vooraf eigenlijk een beetje erg spannend vonden, omdat hij slechts zes meter breed is en geen pad heeft langs de wanden. Dat maakt voor je gevoel nog smaller dan het in werkelijkheid is. Ik moet zeggen dat ik toch een beetje last kreeg van claustrofobie. Ruim drie kilometer lang en hartstikke donker. Jaap heeft op de valreep gisteren nog een schijnwerper klaar gemaakt en zo hadden we er twee. Een die naar voren scheen en eentje naar boven om het midden van de tunnel te kunnen bepalen. En dat was best lastig , af en toe gingen we richting wand, en moest Jaap de boel bijna stilleggen om weer een rechte koers, precies in het midden te kunnen aanhouden. Op een gegeven moment hoorde ik een gekletter boven me, ik stond stokstijf in de stuurhut en Jaap boven, die riep: "Niks bijzonders." Later bleek dat Jaap de antenne plat had gelegd, deze schoof vervaarlijk dicht langs de elektrische draden boven in het plafond. Bij mij kwam dit geluid over als iets vreselijks, maar bleek gelukkig inderdaad niets bijzonders te zijn. Het duurde iets meer dan een half uur, maar het leek mij wel uren! We zijn wel vaker door een sluis gevaren, maar het feit dat je een mobilofoon voor het geval er onderweg iets gebeurde met je, dan kon je de VNF oproepen, plus een vergunning kreeg die je aan het eind van de tunnel weer moest afgeven, om aan te tonen dat je de sluis verlaten had, en je zwemvest aan moest hebben, verder nog een puts emmer om te kunnen hozen, een pikhaak, liefst twee om af te duwen en een brandblusapparaat allemaal stand-by moest hebben,maakte deze doorvaart allen maar griezeliger. Maar alles is goed gegaan, en een tweede keer zal je denk ik dit heel anders ervaren. Nu vond ik het maar eng allemaal.
Het zakken in de sluizen is inderdaad gemakkelijk voor mij. Ik doe de middenlijn en is door mij met een hand goed te hanteren. Jaap laat wel voor alle zekerheid de motor lopen om eventueel bij calamiteiten bij te kunnen sturen. En dankzij de beroepsvaart, een rondvaartboot, deden we de tunnel plus acht sluizen in een ochtend. Precies om twaalf uur voeren we deze haven binnen. In eerste instantie leek er genoeg plaats te zijn, maar in de loop van de middag, zoals reeds aan Bart en Leen gemeld, kwam er een hotelboot aan. Op nog geen halve meter afstand ligt hij voor ons. En de haven is nu "complet"! zoals dat heet. We hebben voor de zoveelste keer wederom mazzel.
Hier vlak in de buurt bij sluis 7 wonen Jaap en Mieke. Ooit beloofd dat als we in de buurt zouden zijn , we contact met ze op zouden nemen. Intussen heb ik ze een sms-je gestuurd. Misschien horen we wat van ze.
Vrijdag 27 juli 2007
Vandenesse
De Sms was net weggestuurd en wie reden langzaam hierover de kade voorbij? Jaap en Mieke. Zoekend zo te zien. Ik dacht: "Dat is wel heel snel zo’n reactie."Dit laatste bleek puur toeval te zijn. Bij sluis nummer 7 had ik uit de deur hangend een beetje rond gekeken of ik ze misschien zou zien. Je weet maar nooit dacht ik zo. Bij een van die huizen daar stond een echtpaar luid ‘Bon voyage’ te roepen, maar die leken echt niet op Jaap en Mieke. Een eindje verderop stond een dame leunend over de balkon balustrade naar ons te kijken. Geen reactie van haar kant. Maar wat bleek, die vrouw was toch Mieke! Ze vertelde later dat ze de rondvaart boot hoorde en die vaart alleen bij uitzondering op donderdag, dus daar reageerde ze op door te kijken of die het inderdaad was. ’s Middags in de auto vertelde ze op weg naar Dijon aan Jaap dat ze achter de rondvaartboot een geel schip had gezien. Jaap reageerde daarop met: "Misschien zijn dat Jaap en Frieda, laten we straks in de haven van Vandenesse gaan kijken,"en daarom reden ze hier. Niet omdat ze de sms gelezen zouden hebben, maar om te zien of wij het waren. En dat klopte dus.
Al snel volgde een uitnodiging om bij ze te komen eten, wat we in een heerlijke ambiance gedaan hebben. "Nee je hoeft geen zaklamp mee te nemen, "zei Jaap, mijn Japie dus. "We maken het niet laat en het blijft lang licht." Nou dat werd ’t wel, over twaalven gingen we terug naar onze boot. En gelukkig was er een verharde verlichte weg, dus gemis aan een zaklantaarn was er niet. Ik blijf angstig met die gipsarm. Een beetje slechte wegdek, een raar trapje en ik krijg al de bibbers. Overdreven natuurlijk, maar de realiteit van het nemen van risico’s zoals hiervoor, heeft me wel aan denken gezet. "Ja je wordt ouder Frieda!"…
Intussen is het wel zo, dat ik er geen pijn meer aan heb en iedere dag kan ik er meer mee doen.
Zaterdag 28 juli 2007
Vandenesse
Prachtig weer. Lekkere temperatuur, met een beetje wind. En brood aan huis. De bakker komt hier om half ’s negen morgens. Het is wel zo dat we steeds de laatste Baguettes hebben.
Zo rond 12 uur kwam een man naar onze boot gelopen, met de vraag of we maar wilde verkassen. Er zou een grote peniche arriveren. "Mag ik nog wel even water tanken?" vroeg Jaap. Tenslotte hadden we daar drie euro voor betaald. "Geen probleem", en op dat moment kwam die bewuste peniche de hoek al om. Even verderop was er nog plek, maar zonder electriciteit. Ook daar hadden we drie euro voor betaald en dat wilden wel dus ook nog afnemen! "Ook geen probleem, ik heb wel een snoertje voor u". Jaap had zo iets van: "Ja, ja dat zal wel…." De peniche legde aan en ik er naar toe. Op het moment dat de schipper me zag, zocht hij meteen een snoertje voor me op. En als ik meer nodig had, moest ik het maar zeggen. Gelukkig een en al vriendelijkheid, want we hadden eigenlijk behoorlijk de pest in. Grote haven voor de pleziervaart en dit werd onze eerste confrontatie met een hotelboot. Velen hadden al tegen ons gezegd dat die "krengen", want dat zijn het eigenlijk, omdat ze de pleziervaart behoorlijk in de weg zitten. Ze passeren je in die smalle kanalen, geen pretje, ze gaan overal voor bij de sluizen en ze pikken alle beschikbare aanlegplaatsen in. Tot nu toe hadden we er nog geen ervaring mee, en dit werd dus onze eerste en dus een vervelende. Echt te klagen hebben we niet want de plek is prima en we hebben ook nog electriciteit.
Vanmiddag zijn we op een Tomos een kasteel gaan bezoeken. Het was behoorlijk steil, de bromfiets had met ons tweetjes maar moeilijk echter we kwamen ongeschonden boven. Jaap zei achteraf dat het niet echt prettig rijden was. Het was te doen. "En over twee weken rij je zelf weer op je eigen brommer,"zei Jaap. "Als dat zou kunnen, "dacht ik. Ik vind het een heel prettig vooruitzicht. Ik hoop dat hij een voorspellende gedachte heeft geopperd.
Het kasteel was de moeite waard om te bezoeken, zeker ook het uitzicht wat we daar hadden. We konden zelfs heel erg diep in het dal onze boot zien liggen. Het dorpje erom heen, was ook mooi. En oud. Iedereen die daar woont, doet duidelijk zijn best om het zo te houden.
Vaak hadden we er over gepraat, maar nu was het er toch van gekomen, met z’n tweeën op de Tomos. En het is eigenlijk prima bevallen. We hebben genoten van dit "vreemde"uitstapje. Vreemd omdat welke gek gaat er nou op onze leeftijd zo brommen…….Het leverde ook behoorlijk wat verbaasde gezichten op, toen we bij het kasteel weer vertrokken.
Vanavond lekker uit eten, en morgen weer verder.
Zondag 29 juli 2007
Vandenesse en Auxois V- 9.55 >>>>
Pont d’Ouche A-14.15 uur
Tien voor tien zagen we de eerste ploeg VNF-ers voorbij racen. Voor ons? Ja! Dat zal dus wel eens een snelle "Sas-gang" kunnen worden. Zes man alleen voor ons. De sluizen krijgen de tijd niet om vol te lopen, dan liggen wij er al voor te wachten.
Nee toch nog een boot mee. Bij sluis Repe nr 11.Ligt alleen achterste voren, eerst draaien, we hebben ze graag voor ons en niet achter.Nee, ’t wordt toch achter. Dat wordt kuchen, want onze boot levert nou eenmaal rook, aangezien Jaap onder de huidige omstandigheden de motor stand-by houdt.
Het weer is prima, niet te warm en dus bewolkt, gelukkig geen regen.
Vijf sluizen in een uur! Het gaat inderdaad rap. Sluis Fontenis? Lunchtime!
Normaal gesproken kan je in een sluis tijdens de lunch blijven liggen, nu niet. Je moet doorvaren naar de volgende sluis, in dit geval Cruget en voor de sluis maar ergens zien vast te maken. Lastig met onze diepgang. Toch nog voor die bewuste sluis nog een plekje gevonden.
Maandag 30 juli 2007
Pont d’Oouche V-8.55 >>>>
Gissey sur Ouche A-14.00 uur
Pont d’Ouche een dorpje van slechts een paar huizen, wel een kneiter van een haven. Met allemaal steigers. Helemaal leeg! Met een klein cafetariaatje. Ja zelfs wat "epicerie" en je kan er brood bestellen voor de volgende ochtend. Wordt wel pas om 9 uur geleverd, "geen probleem, ik breng het wanneer jullie in sluis liggen." Ja we gaan weer verder, er is hier te weinig om te bekijken, maar het ergste is de snelweg, die hier vlakbij loopt.
Eind van de middag schoven twee grote boten, peniche-maat, de haven in. Deze liggen nu ergens aan de kade, ze zijn veel te groot om aan een steiger te kunnen aanleggen. Beide schepen komen uit de haven van Vandenesse, daar hebben we ze al allebei zien liggen. Nu maar hopen dat die ons niet in de weg gaan zitten voor de sluizen. In ieder geval wij mogen als eerste door de sluis bij Pont d’Ouche. Althans zo hebben we dat begrepen van de sluiswachter, die ’s avonds kwam vragen of we de volgende ochtend gesast wilden worden.
In de loop van de avond ging het vreselijk regenen. Stortbuien waren het. En nu? Een waterig zonnetje en volgens het weerbericht blijft dat vandaag ook zo.
We gaan vandaag zo’n 12 sluizen doen, ongeveer 14 kilometer, of minder als we een leuk stekkie vinden.
8.55 uur. De dame van de haven kwam op eens snel naar ons toegelopen, we waren nog niet weg, en het brood hadden we reeds van haar ontvangen, en zei: "Waren jullie de tijd vergeten? De sluis is al vanaf 8.45 open. Vite, quick – ze is Engels- de peniche start en komt er aan. Je wil er vast niet achter liggen?"Nee zeker niet, touwen los en gaan. De sluis van Pont d’Ouche stond reeds open. En wat vroeg de sluiswachter aan ons? "Heeft u uw brood al ontvangen?" Schattig hè, dit is Frankrijk!
Op de sluisdeuren hangen metalen plaatjes met een jaartal erop. Vaak lees je 1880, 1890 dus al die sluizen zijn ruims honderd jaar oud.
Het kanaal hier meandert door de heuvels, geen rechtstukje te ontdekken. Prachtig.
We krijgen gezelschap. Een schip met Zwitsers, genaamd Rokade. Sluis la Bussieres.
"We scheuren door het kanaal van Bourgogne,"zegt Jaap net. Nou daar lijkt het wel. Achter ons is een stopplaats voor Peniche d’Hotel. Dus deze zal wel voorlopig uit zicht blijven, hopen we.
Ja die wel, maar er komt er eentje ons tegemoet. Onze eerste ervaring om te passeren. De marifoon staat stand-by. Men, ja men heeft ons verteld dat ze contact met de pleziervaart onderhouden via kanaal 10. We zullen zien of dit zo is. Het kanaal is hier behoorlijk breed. ‘t Zou goed moeten gaan. Ja hoor geen probleem. Zij kwamen sluis St. Victor uit en wij kunnen er zo easy in.
12.00 uur. Lunch. Meestal is het zo dat ze je de sluis uit laten gaan en dan roepen, dat ze om een uur de volgende sluis zullen bedienen. En dan lig je daar, nergens een goede aanlegplek. Dat wilden we deze keer voorkomen, evenals de Oostenrijkers, en dus geen Zwitsers, zij hadden dezelfde gedachten. De sluiswachters vonden het prima en weg waren ze. Alleen je moet wel opletten met vastmaken in een langzaam leeglopende sluis. Je "hangt" binnen de kortste tijd , dus niet echt vastmaken, nee een extra lusje om de bolder op de kant en blijven bewaken. Jaap heeft, iets wat niemand mag doen, de schuif ietsje opengedraaid om het zakken te vertragen. Wat ook aardig lukte. Plusminus tien centimeter per kwartier….
Toch te snel voor de Oostenrijkers, ze kwamen te hangen en hun touw brak gelukkig.
Dinsdag 31 juli 2007
Gissey sur Ouche V-8.55>>>
Voor sluis nr 60 Plombieres A-15.45
Vlak na de sluis van Gissey zou er een aanlegmogelijkheid volgens onze kaart zijn. Een grote kom. Te ondiep! De Oostenrijkers riepen dat even verderop er wel een redelijke plek zou zijn om vast te maken. Dat klopte, niet zo ondiep, was wel even zoeken, maar het lukte uiteindelijk. Naast ons, voorbij het jaagpad stroomt de Ouche. Een wild riviertje waar we kano’s zagen varen. "Iets voor Mark en Maita", dacht ik eens.
’s Middags hebben gevist, niet in de Ouche maar in het kanaal. De Ouche is ongetwijfeld een riviertje van de eerste categorie, zoals ze dat noemen. Als je daar betrapt wordt op vissen zonder vergunning, ben je al je visspullen kwijt plus een stevige boete te betalen. Het enige wat we vingen waren, Chats, catfish in het Engels. Een heel agressief visje dat alles in de wateren van Frankrijk aan visjes opvreet. En ze hebben ook hele grote stekels, dus oppassen bij het van je hengel afhalen.
Deze plek heeft niets om er te blijven liggen. Een klein dorpje waar niets te beleven valt. Restaurantjes zijn of gesloten of staan te koop. Geen winkeltje, helemaal niks.
Buiten was het bij het op staan, 7 graden buiten. Nu schijnt de zon en het wordt al snel warmer. Het wordt weer pezen om op tijd bij de eerste sluis St. Eau te zijn. We worden daar om negen uur verwacht. Daarna 9 sluizen over een afstand van 11 kilometer.Overmorgen waarschijnlijk Dijon.
De eerste sluis met nummertje 33 stond "dampend"gereed. Mooie mistflarden boven het water oppervlak kwamen ons tegemoet.
12.00 uur, Lunch! Sluis Fleury sur Ouche, op de kaart hebben we aangetekend, via Ina, dat er een aanlegplek was. Die is er wel, maar………….ook weer ondiep en geen leuke plek om er te blijven liggen. Door naar Plombieres waarschijnlijk. De sluiswachter van sluis Polet komt om een uur vragen of we verder gaan. Dat wordt dus een ja. Hierna 8 sluizen en 9 km. Moet te doen zijn op een middag. In de verte ligt een Hotelboot, met zijn neus deze kant op. Gelukkig.
Onderweg zagen we een supermarkt vlakbij het water. Genaamd Colruy, met een prima aanlegsteiger. Hebben we gelijk maar even genoteerd.
Woensdag 1 augustus 2007
Plombieres
Bij sluis van la Craie kregen we een verrassing te horen. "Gaat u naar Dijon? Morgen is de sluis nr 53 afgesloten." Daarna volgde er nog een heel verhaal, maar niet gesnapt.
Het kanaal bij Sluis la Craie werden de waterplanten uit het water geschraapt. Een soort een raderboot. Grappig om te zien. Nu ligt hij hier in de haven van Plombieres. Ook weer te hakken en te "maaien". Deze haven is vergeven van de waterplanten. Onze boegschroef kan er niet veel mee, met al die plantenslierten. Maar dat ingenieuze apparaat maakt er compleet spinazie van.
De haven van Plombieres is ook weer zo’n verlopen haven. Vroeger, ja hoeveel jaren geleden, een bloeiende Locaboat haven geweest? Water en elektriciteit waren er wel, maar alles is of afgebroken of functioneert niet meer.
Lastig voor ons, want Jaap vreest voor de waterinlaat van de generator. Dat hij misschien verstopt raakt door al die planten. Dus geen water, ja misschien aan de overkant, daar zag ik duidelijk iemand water tanken, en problemen met de stroomvoorziening. En…….. we kunnen niet verder varen, de vaarweg naar Dijon is inderdaad afgesloten. Het waarom hoorden we gisteravond. Bij sluis 53 is een lijk van een vrouw in een plastic zak, handen en voeten samengebonden, gevonden. En nu gaan ze dat baanvak leegpompen om naar eventuele bewijsstukken te zoeken. Niet vanwege dat lijk, maar eigenlijk zou ik zo’n spektakel best wel eens willen zien. Gisteravond laat zagen we een man van de VNF zo’n overloop sluisje dichtdraaien. Of open? We houden het op open, omdat de watertoevoer blijft komen, dat is normaal en nu er geen natuurlijke afvoer is, via de sluizen naar beneden hier verder op, mag er dus geen extra water naar het dat lagere gedeelte lopen, en wordt dit dus waarschijnlijk omgeleid de Ouche in die hier vlakbij stroomt. Ons lijkt dit een plausibele verklaring. Het is de tweede keer dat we zoiets meemaken, een paar jaar geleden gebeurde ons dit zelfde, maar dan in België. Een klein jochie was verdwenen, en daar werd ook de boel afgesloten en moesten we wachten totdat alles "vrij"gegeven werd. Ik blijf het afschuwelijke ervaringen vinden.
Hé, de "groenbak" van de wiermaaier is vol en alles wordt op de kant geschoven Gelukkig ver weg, wat een stinkboel zal dat daar worden.
Al onze vaarbekenden liggen hier ook in de haven. Misschien een barbecue vanavond? Want het zal nu niet meer lang duren of onze wegen zullen zich scheiden. Wij naar Duitsland en Bart en Leen richting Noord Frankrijk. En de Fransen, Daniel en Danielle, ja dat weten we niet, waar die heen gaan.
Het weer is prachtig, strakke blauwe hemel en voorlopig zal dat ook zo blijven volgens het weerbericht.
Rustig is het hier niet bepaald met dat hakapparaat op de achtergrond," maar, zullen we maar zeggen, het is voor een goed doel".Alleen het tempo waar dit alles mee plaatsvindt, zal het wel de hele dag duren. Vlug gaat dat maaien niet bepaald. Ach, het is weer iets anders dan die eeuwige grasmaaimachines die ons voortdurend achtervolgen. Waar we ook zijn, altijd het gezoem van die motoren te horen.
Ik moet zeggen het werd ons beide teveel, die vreselijke herrie van die waterplanten hakker. Vooral toen uiteindelijk ook de boel rond onze boot weg gehaald werd. De Fransen, Daniel en Danielle zijn, ze konden niet meer tegen die herrie, twee sluisjes verderop gegaan. Dat was het maximum naar Dijon. Of het daar inderdaad rustiger is dan hier? Wij hebben dat risico niet genomen, en zijn gebleven.
Het waterprobleem, niet wij maar Leen en Bart, hebben dat op ludieke manier op kunnen lossen. Althans de intro hebben Marian en Jaap gedaan. Gewoon vragen bij het sluishuisje hier en je vriendelijkste gezicht op zetten. Vanuit het raam in hun badkamer werd er een slang aangelegd en zo kreeg, iedereen die het wilde hebben, water. Vergoeding wilde ze bij de eerste niet, maar er was een klein hummeltje, een meisje, waaraan ze dachten. "Voor in haar spaarpot, " en de anderen deden hetzelfde. Oorspronkelijk water voor een boot, dat werden er drie, dat kan je niet gratis blijven doen.
Het lijkt er op dat de vaarroute van Vliettoppers toch nog gaat wijzigen. Hoe en waarheen zijn ze nog niet uit.
Geen barbecue gehouden, nee een koude aardappelsalade gegeten.
Donderdag 2 augustus 2007
Plombieres
Boodschappen voor een hele week gedaan in de plaatselijke Atac.
Gisteren daalde de barometer, buiten een stralende hemel, spectaculair. Tsjonge wat een onweer vannacht. Met gigantische windvlagen. De boot schommelde behoorlijk.
De generator heeft weer eens kuren, niet genoeg koelwater. Komt het door die troep in het water? Of is de kap van de wierpot toch weer stuk? Dat wordt dus weer klussen voor Jaap. Met een boot houd je altijd werk. Even op een rijtje zetten. Wat hebben we onderweg aan grote dingen al zo voorbij zien komen:
1. de generator, koelwater problemen. Diverse keren.
2. de hydrofoor, hangt nu aan touwtje om er gemakkelijker bij te kunnen.Is al een keer helemaal uit elkaar gehaald. Verloor druk.
3. de toiletpomp, doorgebrande motor.
4. de V-snaar, bijna gescheurd en net op tijd vervangen.
5. lekke uitlaat, pakking gescheurd en dichtgesmeerd met uitlaatkit.
6. de koelkastbak in de deur, was gescheurd en gerepareerd via sigarenkistjes plastic
Verder zou ik een hele lijst aan kleine onbelangrijke klusjes op kunnen noemen, te lang om op te schrijven.
Vrijdag 3 augustus 2007
Plombieres V-10.00>>>
Dijon A- 12.07 uur
Even voor negen uur. Bart en Leen liggen klaar om de sluis in te gaan. Wij om tien uur. Wij naar Dijon, zij waarschijnlijk verder.
Negen uur werd bij half tien. Geen sluiswachter te bekennen. Vergeten? Achteraf zal het wel een spraakverwarring geweest zijn. Wij hadden afgesproken voor tien uur. Dus wat gebeurde er? De sluiswachter kwam op een holletje naar ons toe gerend, of we meegingen. "Nee", zeiden we. "Si,si" zei de man. "Jullie kunnen er gemakkelijk bij!" Maar dat was wel het laatste wat we wilden. Met z’n drieën in de sluis, nee alstublieft niet! Dan heb je nagenoeg geen tussenruimte en voor en achter in de sluis blijft ook niks over. Toen ik riep, dat we niet klaar waren om weg te varen, gaf de man het op. Niet blij, dat hebben we gemerkt. Om tien uur lagen wij dus keurig te wachten en…….geen sluiswachter. Pas om elf uur. Met ongelooflijk de pest in, vijf sluizen lang. Dijon. Een grote haven met ook weer waterplanten, een groot groen bed. Als je met een zonnetje erbij in kijkt, kijk je in een aquarium. De meervalletjes zie je van plant naar plant zwemmen, algen eten.
Zaterdag 4 augustus 2007
Dijon
Het is gisteren mooi weer geweest, niet te warm. Lekker vaarweer. De komende dagen zal het zo blijven, zegt het weerbericht. Met ruim 20 graden.
Vandaag willen we kijken of we weer eens een Internet aansluiting kunnen vinden. Volgens de capitainery zijn er drie hier vlak in de buurt. We zijn benieuwd wat die weer voor verrassingen zullen geven. Wifi? Snoertje?
Zondag 5 augustus 2007
Dijon V- 9.30 uur >>>>
A-15.00 Na sluis 64 Epuisses
Nou mooi niks wifi, niks snoertje. Nee ze kenden het niet of wilden echt niet. En die 28 Hotspots, nee ze wisten er niet een in Dijon. Ook het rondrijden met z’n tweeën op de Tomos leverde niets op. Later bleek ik, toen we Dijon verlieten, bij de Sluis van Dijon een open verbinding te vinden, net genoeg tijd om mijn post binnen te halen. Ook veel spam deze keer. Nu allemaal op mijn naam. Moet ik bij een eerst volgende keer iets aan gaan doen. Bij Jaap is dit tenslotte ook gelukt.
De sluiswachter werd door onze aankomst volledig verrast. "U had moeten bellen …etc." Maar na een klein praatje met Jaap, ontdooide de man toch wat. Het werd er allemaal niet sneller op, we deden er een half uur over om te zakken. Een voordeel, ik had in die zelfde tijd een mooie verbinding met Internet. Elk nadeel heeft zijn voordeel, zullen we maar zeggen.
In de haven van Dijon heeft Jaap verlekkert zitten kijken naar de grote forellen die een klein jochie als routinier uit het water hengelde. Tientallen, en wij maar denken dat er alleen nog van die Meervallen, die alles opvreten aan vis, in dit kanaal zitten.
We varen nu heel langzaam, vier kilometer per uur, omdat het stijf van de waterplanten staat.
Even een boegschroefje er bij, is heel onverstandig. Loopt zo vol en dan heb je een probleem en de kans dat je motor, van de boegschroef dan, doorbrandt.
Het is 27 kilometer naar St. Jean de Losse, waarschijnlijk te veel voor een dag, inclusief die 21 sluizen. Zeker als je de vaarsnelheid nu zo bekijkt
In dit stuk van het kanaal zien we de eerste vrachtschepen, gelukkig aangemeerd, maar dit betekent dus dat we ze zeker onderweg tegen kunnen komen. Een mazzel het is vandaag zondag, meestal houden ze dan ook weekend.
De omgeving vanaf Dijon richting St. Jean is lelijk. Veel industrie.Grote gas of olietanks, fabrieken, distributiecentra, allemaal grote dozen. .
Maar het weer is fantastisch, geen wolkje aan de lucht. Je kan niet alles hebben…
Vlak voor de sluis van Longvic kan Jaap het niet langer aanzien, die knoerten van vissen die vlak langs de oever in grote getale rondzwemmen.. De hengel gaat uit! Maar wat doet hij als er zo’n joekel aan z’n dobbertje komt te hangen? Geen beet gelukkig…
Het duurde wel een half uur voordat we de sluis van Longvic in konden en intussen is het 12.00 uur, zouden ze de volgende sluis ook nog voor de middagpauze bedienen? Daarna is een aanlegkade op de kaart aangetekend. Laten we het hopen. De sluisdeuren daar staan open. En er racen twee sluiswachters die kant op.
We mochten in de sluis lunchen, dit is eigenlijk tegen de regels, aangezien de hoge kant in een sluis dicht moet zijn indien er geen sluisbewegingen zijn.
Het schiet niet bepaald op, zeven kilometer in vier uur, inclusief de lunchtijd van een uur. Intussen wordt wel de omgeving wat aardiger om te zien. Geen industrie maar landbouw.
Maandag 6 augustus 2007
Na sluis Epuisses V-9.00>>>
St. Jean de Losne A- 15.30 uur
Wat was het heet gisteren, ’t duurde lang voordat het ’s nachts een beetje hebbelijk van temperatuur werd. Ook de muggen kwamen met horden onze slaapruimte binnen.
Een nette aanlegplek gevonden bij een silo, alleen het zachte gebrom op de achtergrond was een minpuntje. Een beetje heen en weer geschoven met de boot tot het gebrom bijna niet meer te horen was. Vechtend tegen de muggen, toch nog redelijk geslapen.
Het wordt een schippersdag vandaag. 11 Sluizen en 19 kilometer tot aan St. Jean de Losne.
Vertrokken om negen uur en eens kijken of er al een sluiswachter wakker is…Ja hoor twee! En er vlakbij inderdaad ook een Supermarkt zoals opgegeven, de Colruijt! Met een goede aanlegkade. Alleen een beetje omlopen om er bij te kunnen? Plus goedkope diesel! 1,074 eurocent de liter, dat is wel even iets anders als die 1,29 van laatst. Echter deze goedkope kan je alleen bemachtigen wanneer je met een losse tank van 60 liter gaat lopen. Dus met een beetje sjouwwerk heb je snel zo 12 euro per vat verdiend. Snel een aantekening op de kaart gemaakt.
Jammer bij sluis 66 Rouvres zijn we niet de enige meer, nog een bootje. Volgens mij eentje die we in Dijon, Fransen, gezien hebben.Trouwens we hebben gisteren sowieso veel scheepjes gezien. Nu ook nog een hotelschip wat ons tegemoet komt. Die voorliggende Fransman ging er met een soort doodsverachting recht op af en dwong het hotelschip uit het midden van het kanaal te gaan, wat hem ook aardig lukte.
Alweer een hotelboot, nu in sluis 67 Thorey? Zo schieten we vandaag niet op.Twee sluizen per uur!
Na sluis 70 Potangey, de volgende hotelboot? Tegemoetkomend. Vlak voor een vernauwing vanwege een brug. Even wachten dus.
12.00 Lunch.
De lucht raakt aardig betrokken, onweer vanmiddag?
Nee geen regen gezien en de tocht viel reuze mee. Half vier waren we in St. Jean de Losne. MET INTERNET, Wi-fi, eindelijk iemand die het begrijpt. Ja de havenmeester bedoel ik dus. Service aan z’n klanten, mag ook wel voor die tien euro per dag.
Het Canal van Bourgogne eindigt hier. Totaal zes weken, zoals we dat ook wilden, over gedaan. Nu op naar de Saone en Canal Rhone au Rhin. Met wederom de nodige sluizen.Maar nu omhoog! En halverwege alles weer omlaag. Het maakt ons niet veel uit. Door mijn handicap zijn we hartstikke slim geworden. Over mijn pols gesproken. Eind deze week is het vijf weken geleden dat ik geopereerd ben en dan zou , als alles goed is, het gips eraf mogen. Alleen waar we dat gaan doen, een foto maken etc. weten we nog niet. Het zal een beetje grote plaats moeten worden, denken we. Dat wel!
Dinsdag 7 augustus 2007
St. Jean de Losne
WASDAG. De haven heeft een wasmachine maar…… geen droger! Dus een andere opzoeken. En daar gingen we met ons karretje op weg naar een Laverie, ook vlakbij. Terwijl we het havenkantoor van de haven naast ons passeren, horen we ineens: "Jaap" roepen en kort daarna: "Frieda" hoorden we dat goed? Ja hoor, op dat moment komen Bart en Marian de watersport winkel uitgelopen. Waren net gearriveerd, terwijl wij dachten, dat ze ik weet hoever al op weg naar huis waren. Ze hadden hiervoor een paar dagen aan de kade van de Saone gelegen. Een prachtige stek met veel restaurantjes, en elektriciteit! Iets voor ons een volgende keer? Leen en Ina zijn wel verder gevaren, maar aangezien Bart net als ik ook graag wilde Internetten had hij deze haven opgezocht. De haven H2O, zo heet die, heeft ook Wifi. Omdat ze vertelden dat ze aan de kade tegenover een grote Laverie hadden gelegen, zijn we die meteen deze opgaan zoeken, omdat de volgende Laverie ook weer klein was en volledig bezet. Gelukkig we konden daar meteen terecht, tien kilo machine, en hup alles in een keer erin. De wachttijd hebben we door gebracht met rond de kade lopen en een kopje koffie drinken, aangezien we een euro stukken te kort kwamen en ze daar als wisseladres, stond aangegeven in de Laverie, en dus onze voorraad muntjes konden aan vullen. Aan de kade daar lag een schip die we kenden van jaren terug in de Biesbosch. Ook daar weer koffie gedronken bij Gerbus en Betsie op de Bagger, en deze laatste naam deed mij juist hen herinneren. Leuk om zo bij te kunnen praten, toen waren ze nog niet pensioen en nu intussen wel en dat hebben ze meteen als aanleiding in zeker drie jaar in Frankrijk te blijven, omgezet. Ze woonden toen ook al op de boot. Hebben dus geen huis om voor te zorgen.
De haven van St. Jean is een hele rustige met een bakker die ’s morgens vers brood komt brengen. Moet je wel hollen, want hij is zo weer weg!
Vandaag hebben we een "ei" gekocht. Niet om op te eten, maar zo’n kneed ei voor mij om wanneer het gips eraf is te kunnen oefenen. Bij de plaatselijke Pharmacie wisten ze er wel weg mee. Ze hadden hem niet op voorraad maar ’s middags zou hij binnen zijn. De man sprak over een "oeuf" (= ei in het frans) en ik had eigenlijk geen flauw idee wat hij daarmee bedoelde. Een ei is toch hard? En of ik het voor het eerst gebruikte(?). Wat bleek er zijn er in vier hardheden en ze hadden de een na zachtste voor mij laten komen, een gifgroene. Met een kaartje erbij hoe en wat voor oefeningen je er mee kan doen. Nu alleen het gips nog ……
Woensdag 8 augustus 2007
St. Jean de Losne
Het weer. Vannacht heeft het weer geplensd van de regen. Nu is het droog, wel een beetje betrokken en somber en volgens de weerberichten komt er meer van die nattigheid vandaag. Het was koud vanmorgen, en Jaap heeft de kachel aangestoken.
De reis verder de Saone, de Doubts en het Rijn Rhone kanaal, sterft ook weer van de sluizen. Gelukkig hebben in de plaatselijk havenwinkel een goed boek met waterkaarten kunnen kopen. We hadden al een grote vouwkaart, maar daar is het moeilijk op te varen. Te onoverzichtelijk. Terwijl het een waterweg is met heel veel probleemstukken. Sterke stroming, veel ondieptes en rotsen die je graag wil ontwijken. Alles staat op deze kaart nr 19, zeer uitgebreid aangegeven. Een hele geruststelling.
Terugdenkend aan het Canal van Bourgogne is het geen water dat we graag nog een keertje zouden willen doen. Het is er mooi, sterk afwisselend van omgeving, maar weinig, te weinig aanlegmogelijkheden om zo maar even aan te leggen. Vaak te ondiep en vind je uiteindelijk iets, dan is het er vaak zeer rumoerig. En er wordt veel, te veel tijd in beslag genomen om een goede aanlegplaats te vinden, wat dus alles bijna op "werk"gaat doen lijken. En die herinnering aan de sluizen met schuine wanden, doet me ook nog steeds rillen…
Donderdag 9 augustus 2007
St. Jean de Losne V-9.45>>>>
Choisey A-15.30 uur
Tijdens het vertrek klaar maken is onze verloopstekker de plomp in gegaan, weg! Jaap heeft nog met een groot visnet de bodem afgezocht, maar niets gevonden. Gelukkig hebben we nog een reserve.
We gingen met regen weg en dat bleef het ook de hele dag doen. Wat een verschrikking, vooral als je steeds buiten moet zijn om de sluizen te kunnen bedienen. God wat waren we aan het eind van de dag nat. En koud! Hoezo altijd lekkere temperaturen in Frankrijk? Nee dit jaar was het weer niet bepaald succesvol. En dan ook nog die lage temperaturen….
Eigenlijk wilden we doorvaren naar Dole, maar om half vier ’s middags waren we het spuug zat en toen we een fatsoenlijk aanlegsteiger zagen, hebben we vastgemaakt. Genoeg gevaren voor die dag. Bij het begin van dit kanaal hebben we een afstandsbediening voor de sluizen meegekregen. Een joekel van een ding in een koffer plus oplaadapparaat. Het nadeel van die dingen is dat het schutten niet sneller maar langzamer gaat dan wanneer er echte bediening is. Als je dan bij een sluis aankomt, staan de deuren meestal al open voor je en bij afstandsbediening moet je er eerst vlakvoor liggen, knoppen indrukken en dan maar wachten op allerlei lichten die hopelijk wel gaan branden. Ook het schutten wanneer je in die sluis ligt gaat ook veel trager. Voor het stuk van het begin van het Rijn Rhone kanaal tot aan Dole staat vier uur voor, maar wij deden er tot hier al vier uur over, het schoot niet op. Zeker nog anderhalf uur varen en dan zouden we pas in Dole kunnen zijn. Nee het varen vandaag was geen pretje. En als het zo blijft regenen, lopen we het risico dat de Doubs, Rhin Rhone kanaal misschien een paar dagen gesloten blijft, in verband met de hoge waterstand…..Thuis riepen we alsmaar, laat het flink regenen in Frankrijk dan zitten de kanalen lekker vol. Maar nu lopen we dit tegen het lijf. Een van de laatste sluizen liep het water bij het vollopen bijna over de kademuren. Slecht voorteken.
Nog een lastige bijkomst is dat het hier sterft van de Locaboaten. Zeker wel vijftien boten vandaag gezien. Allemaal dezelfde kant opgegaan als wij. Dus volle sluizen, drie per schutting, en weinig aanlegmogelijkheden. Behalve als het een grote haven is, misschien(?)*)
En dat zo’n 111 sluizen en 238 kilometer lang naar de Rijn.
*) Later bleek dat ik dit helemaal verkeerd onthouden had, ze gingen juist in tegenovergestelde richting!)
Vrijdag 10 augustus 2007
Choisey V-10.15>>>
Dole A-11.15 uur
Volkomen grijze lucht!
Het enige vrolijke van vanmorgen is, dat hier twee beverratten hier aan de overkant zwemmen. Zij zitten tegelijk met ons te ontbijten. De een aan de struiken en de ander van de grote bladeren van de waterplanten.
Want het regent weer of nog!? En de temperatuur binnen is 15 graden. Dus de kachel aan! De jassen en broeken zijn bijna droog, ondanks de kachel of dankzij de kachel?. Voor vandaag hebben we de echte regenkleding maar klaar gehangen, niet nog eens zo’n kou lijden, vooral Jaap.
Het dorpje waar we voor liggen is weer zo’n "dooie" , veel huizen waar de ramen van dichtgemetseld zijn. Op de steiger staat aangegeven dat er op vijf minuten "toutes commerces" is, maar niet meer dan een gesloten kruidenier heeft Jaap er gevonden. Dus waar dat zit? De steiger is hartstikke nieuw! Ergens toch een verstopte Intermarché of zoiets? Op de kaart ontdekken we ineens een "karretje" aan het eind van het dorp.Nog geen kilometer weg, maar om dan te zeggen op een afstand van vijf minuten? Ja met de fiets of brommer!
Vandaag naar Dôle, eens kijken of het gips er daar af kan. Zal een hele nieuwe ervaring worden, denk ik. We, althans ik, hadden gegokt op Besancon, een heel stuk verder, daar hebben we wel ziekenhuizen kunnen vinden, maar voor Dôle hadden we niks opgezocht. En even naar Internet hier in de bush-bush is er natuurlijk niet bij.
De oevers zijn zwart van de bramen, maar voorlopig hebben we genoeg ingemaakt. Lekker met Fromage frais
Twee vosjes gezien, ze trokken zich niks aan van de regen, en van ons, eentje bleef gewoon door eten.
Sluis Prise d Éau de Doubs, de sluiswachter:"Het water van de Doubts staat hoog, sterke stroming. Let op. Wordt waarschijnlijk voor de komende dagen afgesloten! Terug naar St. Jean de Losne? Deze sluis gaat na u niet meer open voor vandaag. U bent de laatste!" Zou wat wezen, we gaan verder. Ons schip moet zoiets toch kunnen hebben? En we willen naar het ziekenhuis in Dole.
Tenslotte is het tegenstroom en dat is meestal prima te doen, in tegenstelling tot stroomafwaarts. En het is niet meer dan 1 kilometer naar Dôle.
Het verval in deze sluis zou 30 centimeter zijn, maar het is nu zeker anderhalve meter.
De Doubs op. Wat een hout drijft er rond, gelukkig geen bomen. Het is flink opletten, de tegenstroom bedraagt zeker 10 kilometer. De sluiswachter van Prise d’Eau is met ons meegereden langs de oever en begeleid ons met handgebaren waar we moeten varen. De boeien die de vaarweg aangeven komen zo heel af en toe boven water om dan weer snel te verdwijnen, zo hard stroomt het. De bocht het kanaal in was een flinke dobber. Vooral toen er nog een zijstroom bijkwam. Het was goed kunnen mikken om de sluis van Jardin Philippe, waar de sluisdeuren reeds openstonden , in te varen. Alles lukte, wel flink schelden tegen elkaar om de spanning de baas te blijven. De haven in Dole was het ook weer even vechten tegen de elementen. Daar stroomde het ook behoorlijk hard en om hem netjes tussen twee steigers aan te kunnen leggen, kregen we hulp van zeker een man of vier. Met vier lijnen eerst dwars tegen twee steigers en dan langzaam om laten gaan met zijn achterkant naar de kade. Eerst hadden we nog en poging gedaan om aan de overkant aan te leggen, maar binnen de kortste tijd zaten we vast aan de grond. (Bleek later een schuine kade te zijn. Maar aangezien het water zo hoog stond was die niet te herkennen.)
Bij de steiger. "Krak" zei het doosje met water en elektriciteit. "Ietsje te ver, stukkie terug Jaap", en zo duurde het zeker een kwartier voor we goed en wel vastlagen. We zijn er van overtuigd dat onze melding dat we naar het ziekenhuis moesten, tegen de man bij sluis Prise d’Eau, hem deed beslissen om de sluis voor ons open te doen. Maar wel met heel, erg veel, waarschuwingen dat we op de Doubts goed moesten oppassen. Eerst leek het wel of hij ons wilde laten stoppen, maar mijn gipshand overtuigde hem blijkbaar van onze noodzaak.
Wat een geluk dat we vanmorgen toch nog weggevaren zijn richting Dole. Morgen hadden we niet verder gekund, bleek achteraf. De Doubts blijft zeker twee à drie dagen voor de scheepvaart gesloten!
Dole is een prachtige stad zo te zien. Veel oude gebouwen. Heel wat te bekijken.
Maar eerst een ziekenhuis. We weten dat er een is, aangezien diezelfde man van Sluis Prise d’Eau vertelde waar deze lag. Niet ver hier vandaan.
Zaterdag 11 augustus 2007
Dole
Het water is sinds gisteravond zeker nog 30 centimeter gestegen. De hele rivier cq kanaal is tot aan de Rijn afgesloten, en de Rijn zelf ook!
We maakten gisteravond nog een behoorlijk stress bij het havenkantoor mee. De Locaboten die hier verhuurd worden, kunnen ook niet weg en de boekingen worden nu omgezet naar andere Locaboot havens. Wat een afgang als je hier bent en hoort dat je er voorlopig niet kunt varen. En dan naar een andere haven gestuurd wordt als huurder. Die mensen waren zichtbaar teleurgesteld.
Wat wij gaan doen is nog een grote vraag. Terug naar St. Jean de Losne en dan daarvandaan omhoog? Moeten we wel voor 16 september Sedan gepasseerd zijn, want dan gaat de sluis tot in oktober dicht! Ooit hebben wij meegemaakt dat men een bepaald kanaal "uitgejaagd"werd omdat het water te laag kwam te staan. Wat waren die mensen gestresst de adrenaline stond hoog in hun ogen. Gaan wij ook zo iets meemaken? Maar dan vanwege het hoge water?
Eerst maar concentreren op het ziekenhuis as maandag. Wel een lastige bijkomstigheid vind ik dit. Zo dubbel.
11.00 uur. Op naar het ziekenhuis. Ruim een uur lopen was het, bezweet en met rode hoofden kwamen we aan. Eerst naar Eerste hulp gelopen. "Ja hoor, maandag om half twee bij dokter ….etc" Wij vertrouwden dit niet helemaal, ze noteerde niets. Ja op een briefje aan ons, verder niet. Ze vertelde ook dat we wel naar een andere ingang dan moesten. Maar welke dat werd ons niet duidelijk. Geen probleem, de dame van de info liep voor ons uit naar buiten en wees waar we precies moesten zijn
Wij, niet tot maandag wachten maar nu informeren want het was ons allemaal te vrijblijvend zo’n mededeling. De dame daar zei: "Nou dan belt u even maandag om een afspraak te maken." Dat zagen we niet zo zitten, die Fransen verdommen het nu eenmaal om hun Frans iets aan te passen, en dat zou telefonische helemaal abracadabra voor ons zijn. Dit uitleggend resulteerde uiteindelijk dat we haar as maandag mogen bellen en aangezien zij nu precies wist waar het om ging – ze heeft wel allemaal notities gemaakt - zou zij dan naar het afspraken bureau lopen om alles uit te leggen en dan zouden we van haar horen hoe laat we bij de Orthopeut terecht konden. En passant kregen we ook nog een nummer van een taxi bedrijf, toen we vertelden dat we geen vervoer hadden en we dit alles moesten lopen. Reeds eerder heb ik geschreven dat een taxi bestellen hier niet gemakkelijk gaat. Wel als je over het juiste telefoonnummer beschikt. Maar daar kom je normaal gesproken niet zomaar aan.
Het water stijgt nog steeds. We hebben al een restaurant gezien waar de vloer zeker tien centimeter onder water staat. De sluis waar we gisteren nog doorheen konden, stroomt aan alle kanten over. De rivier zelf is een kokende massa. De Rijn zal wel eens veertien dagen gesloten kunnen blijven, gaat het verhaal hier. De alternatieve terugreis komt zo steeds dichterbij. Intussen is er een zonnetje te zien. En meteen vliegt de temperatuur omhoog.
Jaap heeft intussen een extra lijn aan de boot vastgemaakt, hij vertrouwd de dwars-steiger niet. Het ligt ook behoorlijk scheef met de stroom mee. Knapt die dan moeten we aan de hoofdsteiger blijven hangen, wat een toestand allemaal. Ik weet niet hoelang het nog duurt maar dan stroomt volgens mij ook de kade hier over!
Zondag 12 augustus 2007
Dole
Leen van Sirius had al eens gezegd dat de Doubs ontzettend snel kan stijgen maar ook weer dalen. Het is nu half zes in de avond en het water is inderdaad weer op het peil wat weer een beetje normaal lijkt. Ik zeg nadruk lijkt, omdat we toch nog het idee hebben dat het wat aan de hoge kant is. Maar niet hoger dan toen we aankwamen. Op het raam van het havenkantoor staat een waarschuwing voor hoog water in de Doubts gedateerd op negen, en dat was donderdag, augustus genoteerd. Toen lagen we nog een heel eind terug bij Choisey dacht ik, en daar zagen we tientallen schepen aan het van de middag in omgekeerde richting varen, terug waar wij vandaan kwamen. Nu nemen we aan dat die allemaal op dat tijdstip gewaarschuwd waren en dus teruggingen. Van de Doubs vandaan. Dus toen wij 10 augustus, vrijdag doodsgemoedelijk wegvoeren naar Prise d’Eau sluis en hoorden over de wateroverlast en het sluiten van de vaarwegen, we inderdaad de enige waren die er, gezien onze boot plus motorvermogen nog net gesast mochten worden. Mede in verband door ons ziekenhuis verhaal. Wij zijn gisteren naar de rivier de Doubs gelopen om te kijken hoe het met de stroming en het hoge water was. De Doubs was een woest kolkende rivier geworden. Met enige verbijstering hebben we ook nog eens gekeken waar wij gevaren hebben.
Gelukkig dat we een zwaar schip hebben, die loca’s zullen daar als een speelbal op de rivier dobberen. Maar in dat geweld dat wij waarnamen op dat moment, zou er door ons ook niet veilig gevaren kunnen worden. Nee, we hadden weer eens mazzel. Of dat ook zo blijft weten we niet. Want misschien hadden we ook beter terug kunnen gaan. Want er is weer regen voorspeld, vooral in het Rijn gebied, en de Rijn mag dan wel op dit moment weer vrijgegeven zijn, maar het kan zo keren. En ik zie ons dan niet bepaald "vrolijk"de Rijn afzakken met die stroomsnelheden van rond tien kilometer. En misschien bij de Lorelei 12 tot 14! En wij dan met zo’n 20 kilometer naar beneden. Dat lijkt voor een automobilist niet veel, maar ik je zeggen dat dit oerendhard is voor een plezierbootje. En dat met al dat vrachtverkeer dat dan zo’n 25 kilometer vaart. En je voortdurend oploopt. Wat hier betekent is dat deze je voorbijvaren met een behoorlijke zuigkracht naar hen toe. Nee als ik mag kiezen zou ik het liefst terug gaan via Frankrijk. Maar Jaap is daar nog niet uit. Kost zo’n 500 euro meer aan diesel en we moeten ons dan ook nog haasten om op tijd de diverse stremmingen voor te blijven. Ja het is, mede gezien door mijn gebroken pols een reis met flink wat hindernissen geworden. We zullen maar zeggen dat we avonturen wilden, en die hebben we gekregen, toch?
Het weer is vandaag lekker geweest, we hebben het stadje en de rivier natuurlijk nog eens uitgebreid bekeken, wat is dit stadje toch mooi.
Jaap heeft ook nog gevist, maar vangt nagenoeg niks. Nee, dan dat kleine jochie van gisteren. Die ving een meerval van zeker een meter. Een monster! Misschien is Jaap daar op zoek naar, ook zo’n grote? Je kan ze heerlijk in de rookoven, die we bij ons hebben, doen. Ze moeten heerlijk smaken…
Maandag 13 augustus 2007
Dole
Jaap leest net op Teletekst dat we nog aan een flinke opstopping gemist hebben. bij Charleville Mezieres, deze is voor anderhalve maand gesloten geweest. Daar waren we dus net op tijd voorbij.
Ziekenhuis
Om half tien het ziekenhuis gebeld. De dame van zaterdag kon ons meteen vertellen hoe laat we daar terecht konden. Niks moeilijke gesprekken in het Frans over een afspraak maken., nee nadat ik mijn naam genoemd had, riep zei: "Deux heures!" Wat zijn die Fransen tot hoffelijk, zij had alles al voordat wij belden geregeld.
Kijken hoe laat de bus er heen ging en dan de route voor de terugweg bepalen. Bij de VNF, kwamen we de sluiswachter tegen, die ons meteen herkende van onze gezamenlijke actie van vrijdagochtend. "Het was kantje boord,"zei hij nog eens. En vroeg ook nog of we het ziekenhuis al bezocht hadden. Was dat een controle over ons verhaal?
Nadat we de VNF, hier vlakbij, bezocht hadden hebben we besloten, en het kan niet anders, om richting Rijn te varen. De route richting België is inderdaad na 16 september afgesloten. En dat is over vier weken, dus dat halen we niet op tijd en blijft de route via de Doubts en Rijn als enige over. Even hadden we nog een flinke domper te verwerken, aangezien er bij het havenkantoor een melding op het raam hing dat een sluis een klein eindje verderop gesloten was en niet echt duidelijk was waarom. Een ingestorte brug? "Dan wordt het overwinteren in Frankijk", zei Jaap. Gelukkig, na heel veel gepuzzel in onze boeken, bleek het ‘slechts’een melding te zijn over het hoge water van de Doubts daar. Uiteindelijk zal dat ook wel open gesteld worden, want het ene na het andere stuk van de Doubts wordt intussen vrij gegeven.
Om 1 uur zaten we in de bus en op naar het ziekenhuis. Kwart voor twee werd er een foto gemaakt. De dame bij de infobalie vroeg of we een telefoon bij ons hadden. "He, waarom?" Ons antwoord was nee, en de vraag die ze ons stelde, zal waarschijnlijk wel te maken gehad hebben met de tijd dat we verder geholpen konden worden. We moesten in de wachtkamer onze beurt afwachten. Binnen de kortste tijd zat deze helemaal vol. En er gebeurde zeker wel bijna een uur niks, ja iemand riep iets van " …..is zojuist gearriveerd," zou dat de dokter zijn? Tegen half vier: "Naaborgh?" ja wij. De arts vond het in eerste instantie te vroeg voor verwijdering van het gips. Of we over een week of twee terug konden komen. "Over een week dan?" toen hij onze gezichten zag en hoorde dat dit een "beetje" lastig zou zijn. "In Besancon volgende week woensdag?" Dat zou mogelijk moeten zijn", niet wetende dat de weg naar Besancon nog een extra stop intussen had gekregen. Hij liep weg en ging bellen. Naar wie weten we niet, maar even later had hij een heel mooi alternatief. Nu het gips eraf en de pennen eruit, maar……………de pols moet wel extra beschermd worden. "Hoe oud bent u?" "Ja daar gaan we weer" dachten we, weer zo’n verhaal over 65 jaar en broze botten etc. Nee, gelukkig niet, dat van die leeftijd, dat weten we intussen wel! Zijn voorstel voor extra bescherming hield in, zo’n polsbeschermer. Gelukkig schreef hij dit keurig voor ons op een stuk papier dat we bij de Pharmacie konden tonen om er eentje te kunnen kopen. Het verwijderen van de pinnen veel reuze mee. De wondjes zagen er keurig uit. Er ging een nieuw verband omheen, en dat moet zeker drie weken zo blijven zitten.
"Met de polsversteviging, en pas op met nat worden van de wond, groot risico op ontstekingen en doe vooral niet teveel met die pols, kan zo weer breken. Geen zwaar werk doen aan boord van jullie schip met lijnen en zo!" Konden we weer weg. "Gaan jullie nog wel even betalen?" "He?" ik vond deze opmerking vreemd. De vorige keer konden we zo weg, zonder ook maar iets af te rekenen. Bij de balie: "Twintig euro en vier cent alstublieft." Wederom "He?" we hadden op heel wat meer gerekend.Achteraf bleek dit een derde van de totale kosten te zijn. Maar toch steeds een bedrag dat bepaald niet hoog genoemd kan worden, vinden wij. En wat was deze ervaring toch wederom zo’n flitsende, iedereen denkt met je mee, lost de meest gekke problemen voor je op en dat op een ontzettende lieve manier. Zo begrijpend. Fantastisch die Franse ziekenhuizen.
Op naar de Pharmacie , daar waren de kosten heel wat hoger, zo’n 56 euro! En nu loop ik met een zwart ding, als bij de skeelers, rond.
We hebben de goede afloop gevierd met een etentje hier in Dole.
Dinsdag 14 augustus 2007
Dole
Vandaag nog wat boodschappen doen en morgen weer verder. Op een kwartier lopen is er een grote Supermarkt (Geant Casino), dus dat wordt weer smullen.
Intussen schuiven er allerlei schepen de haven in. Ja dit stukje kan weer bevaren worden. Zo te horen gaat bijna iedereen richting Rijn.
Ook nog langs de Doubts gelopen om te kijken hoe de rivier zich gedraagt. Zagen we gisteren nog een hele dikke boom vlak voor een brug boven de rivier hangen, en zeiden we tegen elkaar: "Die zal naar beneden storten, neemt die zo de voetgangers brug mee." En wat zagen, de boom was weg, ja hier en daar wat takjes nog bungelend aan de brug als bewijsmateriaal, en verder niks. De brug leek onbeschadigd te zijn. En de Doubts? Nou gewoon een vrolijk stromend riviertje. Alle tumult was eruit.
De Guggi, het schip van Zwitsers met Toni en Walter, vroegen of we de volgende ochtend ook zouden vertrekken. Ons antwoord was ja en of we dan samen konden gaan. Om half negen? Tjezus wat vroeg, toch maar gedaan. Ze weten ontzettend veel van de Doubts te vertellen, waar leuke aanlegplekjes zijn, en waar zich problemen voor kunnen doen. Wel zo gemakkelijk.
Woensdag 15 augustus 2007
Dole V- 8.45
PK 51 vlak voor Oselle A- 14.45 uur
Het schutten met ze ging flitsend, zij voeren als eerste de sluis in en tegen de tijd dat wij er aan kwamen, stond alles open en zij lagen al geheel geïnstalleerd in de sluis. 12 Sluizen en 32 kilometer. En dat in zes uur, dat wel. Maar het voordeel van zo vroeg vertrekken, betekent vaak dat je dan nog kans maakt op een goede ligplaats. Je bent dan wel moe, maar je hoeft niet allerlei fratsen uit te halen om een slaapplek te vinden. En inderdaad bij kilometerpaal 51, een ruime kom waar zo’n vier schepen kunnen liggen. En ook nog eens met een normale diepte. Geen gekras en geknerp bij het aanleggen. Het was intussen bloedheet geworden, wat een heerlijke buitenavond gaf. In de verte onweerde het ongelooflijk en dat deed ons vrezen voor meer wateroverlast. Onderweg hadden we de resultaten gezien. De Doubts was ruim buiten zijn oevers getreden en de waterstand was zeker soms met wel drie meter verhoogd. Verder zag je geen schade en de houtstronken bij alle sluizen waren keurig weggehaald. Of soms om het land gegooid.
Intussen is ons konvooi uitgegroeid naar drie boten. Een stel uit Duitsland, Sigrid en Klaus met de Zeehond.
Donderdag 16 augustus 2007
Pk 51 Oselle V-9.20 >>>
Besancon A- 16.00 uur.
Nog steeds is niet alles vrij gegeven. Bovendien heeft het vannacht pijpenstelen geregend.Dus nog een paar extra verrassingen in petto? Nee, wel een snel tegen stromende Doubts. Een echte diesel slurper. 1700 toeren en slechts 9 negen kilometer snelheid. En regen, wat een pet weer. Jaap zijn zeilpak aan, heel lastig bij het pi…… en ik mijn regenpak waarin mij linkerhand als een soort kapitein Hook verstopt zit. Sommige keersluizen waren inwerking getreden en moesten we ook gewoon bedienen met onze afstandbediening die we bij het verlaten van de Saone ontvangen hadden. Zoals de Sluis Thorpes – Porte de Garde – nummer 57N met slechts 30 cm verval, en zonder elektrische energie! Hiervoor in de plaats had de VNF een grote generator geplaatst. We vroegen nog hoe dat verder ging met die andere sluizen, wat betreft de elektra, maar daar waren geen problemen mee. Eigenlijk hebben wij helemaal geen bijzondere dingen te vermelden over deze dag. Het enige spannende was het varen op de Doubts zelf. Je moet ontzettend goed op de juiste vaarweg letten, die soms behoorlijk smal is. Ja toch iets bijzonders gezien, ach gossie wat was het dametje bij de dubbele sluis van Rancenay – nr 54/55 – nat en stond ze kou te lijden.
Door al de regen en de tocht via de sterk stromende rivier, en omdat een plezierboot van groot formaat ons passeerde bij sluis Thoraise, waardoor we geen trek hadden om snel weer verder te gaan, duurt uren achter zo’n soort schip, schiet niet op, kwamen we tijdens lunchtijd aan bij die dubbele sluis. Helemaal vergeten om in onze boeken te kijken, ja wij allemaal, of deze sluis wel of niet automatisch zou zijn. Bediend betekent gesloten tussen de middag. En dat riep ze ons hoog vanaf de walkant toe. En maar plenzen, omdat we sommigen van ons het direct begrepen, liep ze weg maar…. kwam terug met een paraplu die al heet wat meegemaakt had zo te zien. Uiteindelijk was het iedereen duidelijk: Wachten tot half twee! En wat zagen we achter ons? De Zeehond, kon niet mee de sluis in, was te groot, en moest dus wachten tot wij de sluis verlaten hadden. Maar waar leg je daar dan aan om die tijd af te wachten? Geen steiger niks. Wel een sterk stromende Doubts. We weten niet wat ze gedaan hebben. Maar zoiets lijkt mij geen pretje.
Van die Zwitsers hadden we al een paar maal moeten horen dat de Italianen, die van de huurboten, ongelooflijk smeerkousen zijn. Nou daar hebben we een staaltje van gezien bij een sluis waar je heel goed kon overnachten bij sluis Thoraise nr 56, daar was een overdekte ruimte om bij slecht weer aan grote tafels met banken droog te kunnen zitten. En wat hadden die er een zooitje van gemaakt, lege flessen bier, wijn en whisky en sigaretten. Afgebrande kaarsen met ruim kaarsvet rondom en verpakkingen van etenswaren.Aan de verpakkingen van de sigaretten konden we zien dat het inderdaad Italianen waren geweest. Wat een zooi hadden ze er van gemaakt, terwijl er om de hoek van het gebouwtje grote vuilcontainers stonden! En waarschijnlijk waren ze, we kwamen ze tegen toen de sluis uitvoeren, niet helemaal helder aangezien ze "vrolijk" ruim buiten de vaargeul voeren. We wisten niet wat we zagen en zijn niet blijven kijken met al die barrages rondom.
Intussen was het droog geworden maar niet voor lang. Na de tunnel, haakse bocht naar rechts, op weg naar de volgende sluis kon Jaap nog net op tijd zijn zeiljas aantrekken. Wat een stortbuien kregen we op ons petje.
Maar wat is het mooi dit landschap met al die bergen.
Bij Besancon wist Walter een mooie haven, St. Paul en daar liggen we nu. Niet groot, alleen een beetje lastig om je schip tussen de steigers te manoeuvreren. Het is er heel rustig. En het weer? Een zonnetje! Straks gaan we met zijn zessen eten. Zoals Toni het formuleerde: "De vrouwen gaan in staking vandaag, de keuken zal koud blijven!"
Morgen verder. Het eerste stuk nog met Walter en Toni – Guggi -, en daarna nog alleen Sigrid en Klaus – Zeehond. De Guggi blijft in Frankrijk, maar de Zeehond gaat helemaal naar Woutsend in Friesland. Of we het gezamenlijk blijven doen, dat weten we natuurlijk nog niet, maar net als met vele anderen blijf je mekaar vaak tegenkomen onderweg.
Vrijdag 17 augustus 2007
Besancon
Om half negen vertrokken Walter en Toni met de Gugi, wij niet. Nee we blijven nog vandaag hier. Dat racen als wat de Gugi doet, staat ons toch een beetje tegen. Het schiet wel lekker op, maar daar voor vaar je niet in Frankrijk, toch? Je moet ook af en toe ook rustig kunnen genieten van wat je allemaal onderweg ziet. En het stadje Besancon lijkt best aardig. Er is markt vandaag, en misschien gaan we daar even heen.
En boven op de berg staat een imposante Citadel, ook een bezoekje waard.
De markt hebben we door ons ochtend geklungel niet gezien. Wel de Citadel. Op een van de folders die we bij de plaatselijke Info gehaald hadden, stond dat er een treintje was, die daar naar boven ging. Ja het vertrekpunt vonden we, maar geen treintje! Rijdt niet op Vrijdag! Ik had anderen horen zeggen, dat ze per bus gingen. Maar aangezien Jaap zo’n hekel heeft aan openbaar vervoer, werd het dus lopen. Er waren twee mogelijkheden, per trap of een wandelweg.
Wij namen de trap. Prachtig, zo slingerend tussen de oude huizen van Besancon door. Bovenaan gekomen bleek dat je voor het bezoek aan de Citadel moesten betalen. Ik geloof iets van acht euro of zo, per persoon. Even vonden we dat nog al pittig, echter het bleek voor een heleboel activiteiten te zijn. De Citadel had ik weet niet hoeveel musea. En een kleine dierentuin, met de meest vreemde dieren. Als je dat allemaal wilde bezoeken, kon je daar zeker een hele dag mee bezig zijn. De terugweg hebben we niet lopend gedaan, er was gratis vervoer naar Besancon. Ok, toch ook een soort openbaar vervoer, maar we waren zo versleten dat we ons lieten verleiden. Terug in de haven kregen we weer eens een stukje televisie te zien. Een groot hotelschip kwam voorbij, het paste allemaal maar net, en een klein locabootje wilde de sluis St. Paul uit, richting die boot. Even leek het of dat kleine bootje terug moest de sluis uit in omgekeerde richting. Velen stonden zich behoorlijk op te winden over dit macho gedrag. Het bleek allemaal een beetje overtrokken te zijn, want het scheepje kon, zij het met heel veel moeite, de sluis uit en direct om de hoek hier in de haven een aanlegplekje vinden. Maar het zag er allemaal even wel heel spannend uit. En uiteindelijk bleek het een storm in een glas water te zijn.
Voor ’s avonds, na het eten, waren we uitgenodigd om bij Sigrid en Walter een glaasje te komen drinken. Nou dat werd niet alleen een glaasje, nee hele flessen en om half twee gingen we daar pas weg. Dus…..dat werd: "Niet varen morgen!"
Zij hadden wel het een en ander aan de lijve ondervonden wat het is om in de Doubts met hoog water te liggen. Een stroompje van pak weg 40 meter in eens driehonderd meter breed. En een stormvloed aan boomstammen en andere troep drie dagen lang voorbij zien gaan. Klaus zei, dat hij al die tijd bijna niet geslapen had, uit angst dat een van die gigantische bomen je boot mee zou nemen. Wat niet vreemd was, als je zoals wij in Dole de Doubts te keer hadden zien gaan. En je daarbij niet weet hoe lang zoiets zou gaan duren. Ze lagen aan een aanlegsteiger zonder water en zonder elektriciteit in de middle of nowhere.
Jaap kon zich die steiger herinneren, omdat deze in een prachtige omgeving lag. Achteraf blij dat wie die overgeslagen hebben.
Zaterdag 18 augustus 2007
Besancon
Jaap komt net van de bakker terug en zegt: "Ik ga dadelijk met de bus naar een koopcentrum visspulletjes kopen. Ik heb alles uitgezocht, ga je mee?" Ik denk: "Ik val van me stoel af…." Jaap en openbaar vervoer? Nog even dan hij gaat er nog van houden…………………….(?).
Zondag 19 augustus 2007
Besancon V-9.30 >>>
Deluz A-14.15 uur
Van uit Besancon verder, kan je kiezen voor terug of de sluis met zelfbediening nemen. Dit laatste hebben we gedaan. Samen met de Zeehond. Alleen, dus 1 schip in de sluis is dit eigenlijk niet te doen. Zelfs met twee schepen was het nog een heel gedoe. Natuurlijk ook omdat ik niet mee kan spelen, dus lijnen even gooien en aannemen is er bij mij niet bij. Alles bij elkaar duurde dit zeker een half uur voordat we de sluis weer verlaten hadden. Tussen door nog een flinke rel meegemaakt aangezien en een rondvaartboot er eigenlijk eerst door wilde en wij dus "in de weg"lagen. De man in kwestie stond zijn agressie te tonen hierover, maar even helpen, nee dat deed hij niet! Had natuurlijk best wat uit gemaakt als hij een handje uitgestoken had.
Samen op naar de volgende sluis, sluis 49 Malate. Verval zou 2 meter 60 zijn. Dat was het waarschijnlijk ook wel maar de sluis was zelf nog eens zo hoog. En ontzettend weinig bolders. Gezamenlijk voeren wij er in, maar Jaap ging er weer even zo snel weer uit. Samen sassen was hier onmogelijk. Via de trap zou je de lijnen om een bolder moeten leggen, en ik kan dat (nog) niet. Maar dit werd opgelost door Klaus die tegen de dienstdoende sluiswachter zei, dat er een dame kwam die gehandicapt was, en dus graag de lijnen door hem omhoog gehaald zouden moeten worden. En aldus geschiedde. De volgende sluis, 48 Chaleze, het zelfde probleem. Wederom had Klaus een oplossing, hij had zijn schip even na de sluis aangelegd en was naar ons toegelopen en heeft onze lijnen aangepakt. Beide sluizen moet je met twee lijnen doen, de waterinstroom is heftig. Indien er niemand bovenaan staat, moet voor de toekomst de volgende procedure voor om hoog gevolgd worden.
1. Sluis invaren
2. Vastleggen via een middenbolder in de muur
3. Trap op met 2 lijnen, beneden vast
4. Beleggen aan de bolder op de kade
5. Trap af
6. Hendel bedienen om het schutten te starten
7. Motor in werking om de voorste lijn strak te zetten en te houden
8. Schutten
Dubbele sluis van Deluz 46/47 ook zo’n hoge, is nu nog niet automatisch, wordt bediend, dus indien er iemand nodig is kan je volgens mij de sluiswachter om hulp vragen.
Je denkt dat je alles zo’n beetje gehad hebt aan rare ingewikkelde sluizen, en goed te doen waren met een persoon, Jaap dus, maar nu moeten we weer iets anders verzinnen om deze handicaps te overwinnen. Ik kan intussen veel meer doen met mijn linkerhand, alleen ik durf er, na al die waarschuwingen van de arts in Dole, er geen kracht mee uit te oefenen.
Maandag 20 augustus 2007
DeLuz
Klaus en Sigrid zijn vanwege de herrie, ja het zal niet zo zijn, is het geen grasmaaimachine dan is het wel wat anders zoals nu – wegreparatie – vertrokken richting Baume les Dames. Daar gaan wij morgen heen. Boodschappen doen, wassen (ja daar gaan we weer) , en misschien Internetten. De mail ophalen en Weblog bijwerken. Wij blijven hier vandaag. Jaap wil vissen!
De Doubts vooral het stuk van de laatste dagen is hier prachtig. Dat komt door die hoge bergen waar tussen de Doubts meandert. Al heel wat ijsvogeltjes gezien. Tientallen. Jaap denkt zelfs een nerts of otters gezien te hebben. Ja, die komen hier inderdaad voor.
Het weer?
Volgens mij kan ik dat beter overslaan. Pet! Regelmatig een regenbui. En ’s morgens temperaturen van rond de twaalf graden.
Het plekje hier aan een kade tegenover een oude Papierfabriek is mooi. Buiten die wegwerkmachines, is het hier heel rustig. Nu om twaalf uur hoor je helemaal niks! Ja want die Fransen eten van twaalf tot twee. God wat een stilte.
Het vissen heeft niets opgeleverd. Ja drie Brasems, maar daar is Jaap niet op zoek naar. Oostenrijkers achterons zitten heel vreemd naar Jaap, dat hij al die vissen teruggoot, te kijken.
"Die moet je opeten!" Wij zijn nog niet zover.
Dinsdag 21 augustus 2007
Deluz V- 10.15 >>>
Baume les Dames A- 13.45 uur
Het heeft de hele reis geregend. Niet hard, maar genoeg om flink nat te worden. En koud! 15 Graden!
Zes sluizen gedaan. We waren overal de enige. Gisteravond, ruim na sluitingstijd van de sluizen kwam er een leeg vrachtschip voorbij, op weg naar Saarbrucken. Wat doe je dan de volgende dag? Vroeg weggaan om hem voor te blijven, ze varen niet sneller dan een kilometer of vijf en wij acht a negen, of laat? Het bleek dat de binnenvaart andere openingstijden hier kent. Wij van 9 tot 7 uur ’s avonds en zij al vanaf 7 uur ’s morgens. Dus die zouden we naar alle waarschijnlijkheid niet meer zien. En dat klopte dus.
Bij sluis nr 44 Laissey kregen we deze keer een niet zo’n aardige VNF-er te zien. De sluis had hele hoge wanden, met niet zoveel verval. Gevolg met veel moeite konden we een lijn om een bolder leggen. Op zich is dit niet zo probleem bij het sassen, maar als het even kan doen we het graag met twee. Staan ergens boven op een brug hoog boven de sluis twee mannen, we wisten toen nog niet dat die van VNF waren, naar ons te kijken en een daarvan komt glimlachend naar de hendels gelopen om de schutting in gang te zetten. Hij stelt voor om het door hem te laten doen, wat wij prima vonden. Komt een tweede man ook ineens naar de waterkant gelopen en begint een heel verhaal, pisnijdig, tegen Jaap te houden. Op zijn VNF logo op zijn jas wijzend, eist hij dat we twee lijnen moeten gebruiken! In plaats dat hij daar mee helpt, nee gaat hij een griezelig verslag doen van wat er allemaal kan gebeuren als die ene lijn breekt. Ja dat laatste weten wij ook wel, wat er allemaal kan gebeuren. Maar waarom hielp hij ons dan niet? Een raadsel zal het blijven.
Sluis 40 Baumerousse met een verval 4 meter 20, daar zaten we een beetje over in. Trap op en af? Met alles wat daarbij hoort? Uiteindelijk ging het als volgt:
1. Niet de trap op gegaan
2. Nee de achterlijn op de bolder in de wand gebruikt voor het eerste begin
3. Haak aan de trap
4. Motor in werking, en vangt hiermee de klappen van het instromende water op.
5. Haak van tree naar tree verplaatsen. Kost weinig kracht.
6. Achterlijn, vlak voordat de bolder in het water verdwijnt, los gemaakt
7. Verder omhoog via de haak aan de trap, ging easy.
Nat en koud kwamen we aan in Baume les Dames. Gelukkig nog plaats, echter zonder elektriciteit en water. Wel een stukje terug aan de kade. Jaap probeerde mede in verband met het niet hebben van alle faciliteiten, korting te krijgen. "Elektriciteit en water zijn gratis!" Ja dan valt er niet veel te regelen bij zo’n antwoord. Bovendien heeft deze regeling het positieve bijverschijnsel, dat mensen niet hun boot neerleggen en voor weken, misschien maanden laten liggen. Dit zie je vaak onderweg, wanneer je elektriciteit en water apart moet betalen. Of als alles gratis is. Treurig voor diegene die een plekje om te overnachten zoeken en dit in beslag genomen zien worden door dit soort parasieten, want dat zijn het toch naar mijn mening.
Woensdag 22 augustus 2007
Baume les Dames
We zijn een stukje terug gevaren langs de kade en hebben nu wel elektriciteit. Het is de plek waar Walter en Sigrid lagen. Zij zijn vanmorgen weer een stukje verder de Doubs op gevaren. Richting Isle sur le Doubts. Morgen misschien wij ook.
Jaap is nu op de brommer naar de wasserette. Vijf wassen! In de verte is de lucht pikzwart. Ik hoop dat hij droog overkomt.
Ik vind het maar niks dat ik niet mee kan brommen. Mijn linkerhand kan steeds meer, maar we durven het nog niet aan. "Nog anderhalve week," zegt Jaap.
Donderdag 23 augustus 2007
Baume les Dames V-9.50.>>>>
Isle sur le Doubts A-16.30 uur
Vanmorgen een zonnetje! Buiten 7 graden. Kachel aan.
Gisteren een drukke dag gehad. Boodschappen voor een hele week gedaan, ge-Internet en gewassen. De was opvouwen en in de kast leggen moet nog gebeuren. Dat redde ik gisteravond niet meer. Te laat. Maar we kunnen er voorlopig weer tegen. Veel mensen hadden ons gezegd dat er hele gebieden zijn, waar je geen boodschap kan doen. Maar wij komen tot de conclusie dat dit best meevalt. Altijd wel ergens een supermarkt te vinden. En vooral ook wasserettes.
Vandaag gaan we verder. Richting Isle sur le Doubts? Zo’n 40 kilometer verder. We zien wel. Nog steeds nergens een plekje waar je midden in de natuur kunt aanleggen. Dat is toch heel iets anders dan wat we ons van dit gedeelte in Frankrijk voorgesteld hadden. Je vaart van aanlegstek naar aanlegstek. Altijd tussen de mensen. Wel gezellig natuurlijk. We hebben nog nooit tijdens onze reizen met zoveel mensen contact gemaakt en gebabbeld. Nu varen we zo’n beetje op met weer een Zwitsers stel. Helmut en Renate. Voor ons uit varen Klaus en Sigrid. Deze laatste zullen we als het een beetje meezit tot ruim in Nederland ontmoeten. Zij gaan naar Friesland waar hun schip overwinterd. We hebben al heel wat wijn met ze genuttigd. En allerlei technische zaken, voor wat de boot betreft, doorgenomen. Jaap zal, wanneer we terug in Voorschoten zijn, nog het een en ander voor ze uitzoeken.
Je hebt onderweg twee soorten bootbezitters. De een doet alles zelf aan zijn schip en weet daardoor er heel veel van, zoals Jaap, en de ander laat alles doen. Die laatste hebben geld om het te laten doen. Veel geld. Het nadeel van dit hebben van… is dat je altijd overgeleverd bent aan de kennis van de werf waar je ligt. Met soms de meest vreemde gevolgen. Vandaar Jaap zijn toezegging om aan dezen terug in Nederland info toe te sturen. Ze moeten natuurlijk wel aardig zijn, en dat zijn ze, Klaus en Sigrid.
Vrijdag 24 augustus 2007
Isle sur le Doubs
Versleten kwamen we aan in Isle sur le Doubts, 14 sluizen verder. Er waren weer een paar van die hoge sluizen bij, waar je de lijnen met veel moeite om de bolders op de wal kan krijgen. Op zich niks bijzonders, ware het niet dat boven aan gekomen, je VNF-mannetje ziet zitten. En dat vinden we dan eigenlijk niet zo leuk zo’n ontdekking. Waarom nemen die mannen niet je lijn aan? Zou een hoop moeite schelen, en ze zitten maar te zitten, je ziet ze helemaal niets doen. Dus tijd zat! Of mogen ze dit niet doen? Regels?
Vandaag wordt het een klussendag voor Jaap. O.a. olie verversen. Verder willen we bij de plaatselijke Intermache hier vlakbij de waterkant, gas en diesel halen. Diesel via jerrycans, een euro zes per liter en misschien nog wat kleine boodschapjes doen daar. Het is een klein stukje terugvaren. De kade waar we nu aan liggen, wordt beheerd door een hotel, iets met Marine in de naam. Maar toen Jaap gisteren wilde betalen, waren ze dicht. Dood? Of een rustdag? Volgens de plaatselijke info, zouden ze die niet hebben. Gratis?
We zijn de enige die hier verblijven, verder geen boot, ja eentje waar duidelijk niemand op zit. En het is er hartstikke stil. Heerlijk. We hebben zelfs een zonnetje bij het opstaan.
Vanmorgen toen we op teletekst naar de stremmingen keken, zagen we dat er een heel stuk van de Franse Maas "tot nader bericht" is afgesloten. Dat betekent dat Leen en Bart, die daar beiden nog voor zitten, mee geconfronteerd worden. Wat er precies aan de hand is , weten we niet. Misschien ook wateroverlast? Net als bij ons met de Doubts toen? Bij ons was dat niet zo erg, tijd zat, maar zij moeten voor een bepaalde datum de grens over zijn, aangezien de boel daar dan echt dichtgaat. Sluiswerkzaamheden.
De Doubts was tot hiertoe prachtig. Het stuk na Isle sur le Doubts, bestaat uit het kanaal Rijn-Rhone. Of dit ook zo mooi zal zijn?
Eerst nog zo’n 40 kilometer stroomopwaarts, waarvan 10 kilometer sluistrap, daarna 40 kilometer stroomafwaarts met drie sluistrappen, eentje van vier kilometer met 14 sluizen, eentje van acht kilometer met 12 sluizen, eentje van 13 kilometer met 12 sluizen., en als laatste een tunnel vlak voor Mulhouse en dan de Rijn af.
Bij de Intermarche roggebrood gevonden. Eindelijk. Lekker voor tussen de middag. Toen we er heen voeren, wilde de sluisgang niet starten. We drukten en drukten op onze knoppen van de afstandsbediening, maar er kwam geen reactie. Jaap naar de Intercom. Je kon daar gelukkig netjes aanleggen dus erheen was geen probleem.Leuk hoor die Intercoms, maar je kan er vaak niet gemakkelijk bij komen, ze antwoordden: "We komen er aan". Kwartiertje gewacht en daar verscheen de VNF. "Hebben jullie op de knopjes gedrukt?" Ja natuurlijk! "Oh, de sluis stond nog op handbediening, sorry."
Aan het eind van de dag kwam er nog een spits voorbij. Gelukkig zijn we zoiets nog niet tegengekomen in dit smalle kanaal. Ik zou niet weten waar je heen moest om niet onmiddellijk aan de grond te zitten, zo ondiep is het hier.
’s Middags ben ik naar de kapper geweest, maar deze keer kwam ik met zo’n tuttenhoofd naar buiten. Hartstikke kort, dat vond ik prima. Maar met van die rare golfjes er in geföhnd. Gelukkig groeit haar weer gewoon door.
Zaterdag 25 augustus 2007
L’Isle sur le Doubts V- 9.45>>>
Kp 148 Aanlegsteiger na Sluis nr 23 Combier-Chatelot A-11.15 uur
Bij ons vertrek vanmorgen hadden we het plan om een flink stuk te varen, zien we toch ineens een pracht van een steiger midden in de natuur. Het weer was prachtig dus……aanleggen! En de hele dag gevist. Nou ja de hele dag, ’s middags was het zo warm dat deze activiteit zelfs ons nog te veel werd. Oogjes dicht en gewacht tot het wat koeler werd. Jaap heeft behoorlijk wat vis gevangen en vond een afnemer in Helmuth en Renate, die hier ook liggen. Zij vinden het maar raar dat je deze vissen terug in het water gooit. "Hebben?," "Ja, graag!"
’s Avonds hebben we gebarbecued. Boven op het achterdek met tientallen muggen die van ons wilden genieten. Ik heb ze aardig tegen kunnen houden met Autan, Jaap niet. Krabt zich wezenloos.
Zondag 26 augustus 2007
Steiger bij Colombier-Chatelot V- 10.55>>>>
Montbeliard A- 15.55 uur
De melding van een gesloten Maas in Frankrijk op teletekst, was een hele bijzondere. ’s Morgens hadden we die gezien en Leen reageerde op ons SMS-je, dat ze dit niet gelezen hadden. Later op de dag bleek dit inderdaad weer verdwenen te zijn. Raadselachtig. Maar beiden hebben er geen last van,. Leen was er al voorbij en Bart gaat een hele andere kant op.
Was dit bericht een foutje?
Het verband heb ik van mijn pols gehaald. Ik had de indruk dat alles dicht was en waarom dan nog dat stinkende verband er omheen houden? Ja hoor, alles zag er geheeld uit. Maar nog steeds een beetje dik overal. En niet pijnloos. Kapsel dat moeten genezen? Als we varen doe ik nog wel mijn Brace om, ter bescherming bij onverwachte bewegingen.
Negen uur in de ochtend. De zon knokt zich boven de bomen uit en het lijkt een mooie dag te worden. De weersvoorspellingen zeggen dit ook. En wat een stilte hier.
Maar de dag met zijn verplichtingen roept! De afwas van gisteravond, nu!
Maandag 27 augustus 2007
Montbeliard V-14.50 >>>>
Na sluis nr 19 Allejoie A- 16.40 uur
Gisteren.
Vreemd om te zien in Frankrijk. Ophaalbruggen. Twee stuks. Niet automatisch bediend. Bij de eerste ging het soepel maar bij die tweede, gebeurde er pas wat, toen Jaap hevig op de claxon drukte. Een redelijk stevig gevulde dame zei, dat wanneer het schip achter ons ook bijna bij de brug gearriveerd zou zijn, zij de brug zal openen. Een boot achter ons? Zowaar. Je raakt in Frankrijk zo langzamerhand aan gewend dat vooral in dit gedeelte er bijna geen bootjes varen, ook geen loca’s. En de enkele bootjes die je dan nog ontmoet, zijn op weg naar huis. Nederlanders, Oostenrijkers, Duitsers en Zwitsers. En krijgen allemaal een beetje haast. Alsof ze stal ruiken wanneer je ze spreekt. Enfin we gaan met z’n tweeën de sluis in, wij voorin met een bolder vlakbij de deuren. Nou dat hebben we geweten, het water stortte zich de sluis in en hup daar lagen we meteen tegen de andere kant van de sluis aan. Hartstikke scheef. Maar eigenlijk gebeurde er niets naars, dus lieten we het maar zo. Nee toch liever in je eentje sassen!
Ons Frans is best redelijk, maar soms wordt je voor de meest vreemde raadsels geplaatst. Een heel verhaal over naar het zuiden varen, dan moet je voor sluis 8 een dag van te voren voor 4 uur ’s middags bellen naar …etc. Er gaat helemaal geen vaarwater hier naar het zuiden.
Of deze, die is ook mooi. Een bord over waterstanden in de Doubs, dat het dan en dan gevaarlijk is tot verboden toe om te bevaren. Moet je volgens ons boek naar de Pegel-stand kijken. Waar staat dat ding? Niet te vinden. Een Pegel is een apparaat dat de waterhoogte aangeeft. Aangekomen bij dat bewuste punt in de Doubs: Een vriendelijk stromend riviertje, niks hard stromend of zo!
Liggen we bij Voujeaucourt aan een kade, om een boterham te eten, komt er een sluiswachter naar ons toe. Waar we heen varen en hoe laat we de sluis in Montbeliard willen passeren, vraagt hij. Volgens ons is dat ook een automatische, dus waarom die vraag. Is dat die sluis waarvoor je moet bellen? Nummer 8 of zo? Nee hoor sluis 14! En 8 is mijlen ver weg. Hij heeft ons een telefoonnummer gegeven om dat te bellen bij…..sluis 14!
Renate en Helmuth, met de Hera VI, liggen waar wij nu ook aangelegd hebben, in Montbeliard. Dus eens vragen of zij ook een telefoonnummer hebben gekregen voor die sluis. Nee hoor, en ze hebben dit stuk vaarwater eerder gedaan, en niet meegemaakt dat deze sluis op aanvraag bediend zou worden. Dus hoe dat nou zit? Ach we zien wel.
Montbeliard.
Deze haven was ooit een Loca haven, vol met huurboten. En nu? Niet een! Ook het havenkantoor lijkt dood! Er is wel nog water en elektriciteit. Alles gratis?
Aan de overkant is er een Intermarche, misschien gaan we daar nog even shoppen.
Jaap is voortdurend op zoek naar een gasfles met Propaan. Waren we zo blij dat die Franse gasflessen passen in onze gasbun, hebben we dit weer, tot nu toe geen Propaan alleen Butaan en ze nemen de lege Propaan niet in! Zit je ineens weer met een gasfles die je niet kwijt kan. Gokken maar dat we voor dat alle beetjes, we hebben een fles niet leeg vervangen maar als reserve, op zijn tot we er alsnog eentje vinden.
Intermarche. Gesloten tot twee uur! Maar ze hebben daar wel Propaan, ook in flessen die wij willen hebben. Dus gaan we wachten tot ze weer open zijn. Geen risico nemen.
Dinsdag 28 augustus 2007
Na sluis nr 19 Allenjoie
Gisteren.
De Propaan fles is gelukt en een lege in kunnen leveren! Nog een paar boodschapjes gedaan bij die Intermarche en weg. Het was bloedheet. En stralend blauw.
Het verhaal over dat bellen werd ons snel duidelijk bij de sluis na Montbeliard. Daar stond nog eens dat verhaal over sluis acht. Het betekent dat, wanneer je de sluistrap van 8 tot en met doet dan moet je dus een dag van te voren bellen. Voor 15.00 uur staat er. De sluizen van 12 tot 8 zijn allemaal nog te bedienen met onze afstandsbediening. Daarna gaat er, helemaal tot Mulhouse, een sluiswachter met je mee. Vlak na sluis na 19 zou er een mooie aanlegplek zijn, had men ons verteld. We liepen natuurlijk het risico dat het er vol zou zijn. Zo laat, het was ruim in de middag, moet je eigenlijk niet meer varen om een plek te zoeken om aan te kunnen leggen. Op de heenreis keken we of er tussendoor nog iets als alternatief zou kunnen dienen. Die was er. Aangekomen bij die bewuste mooie steiger, lag alleen de Hera VI met Helmut en Renate er. Een grote steiger in een prachtige visomgeving. Dus meteen de hengels uit de hoes en vissen! Ik ving de een na de andere "Chat", vissen met ongelooflijk gemene stekels, tot dat Jaap het zat werd om die krengen van mijn haakje te halen. "Kan je niet met wormen gaan vissen?" riep hij. Of ik daar iets anders mee gevangen zou hebben? Ik ben toen maar eten gaan koken. Het was al rond zeven uur. Ik vond het intussen ook wel genoeg zo.
Zien we opeens een VNF-dame op een scooter aankomen. Of we morgen, vandaag dus, verder gaan? Nee, we blijven, overmorgen graag! Nog geen tijd afgesproken.
Acht uur in de ochtend. De eerste hengel is al in actie. Op zoek naar een snoekbaars…? Het zon
netje schijnt, na een nachtje met af en toe een klein regenbuitje.
Op dit kruispunt, links naar de haven van Botans en rechts naar ……de Rijn, staan borden die dit aangegeven. Dat van die Rijn vinden we een beetje vermakelijk, 80 kilometer hier vandaan. Zo aangegeven lijkt het wel of die om de hoek ligt! Zeker drie dagen, misschien meer, varen! Met vier sluistrappen
s Avonds belde de Zeehond met Klaus en Sigrid ons nog op om te informeren naar waar we intussen zijn aangekomen. Zij liggen in Dannemarie, twee dagen varen hiervandaan. Over twee dagen zitten zijn dan zo ingeschat op de Rijn. Of we elkaar dan nog zullen ontmoeten met zo’n voorsprong? We hebben nog steeds een eetafspraak met ze. En onze afstand wordt groter aangezien zij vandaag verder gaan en wij niet. Af en toe maar eens gaan SMS-en met ze.
Woensdag 29 augustus 2007
Allenjoie V-10.10>>>>
Dannemarie A-17.50 uur
De hele nacht heeft het geregend, als of het gisteren niet genoeg was. Het was een sombere dag, na zo’n bloedmooie van eergisteren. Toen kwam de VNF nog in de vorm van een vrolijke bromfietserin voorbij, om te vragen wanneer we weer verder zouden gaan. Maar gisteren niemand gezien. Terwijl we toch duidelijk gezegd hadden dat we woensdag wilden vertrekken. Aan het eind van een dag komen meestal langs en informeren hoe laat we de volgende sluis bediend willen hebben. Ja het automatische gedeelte is nu voorbij. Nu gaan ze vier sluistrappen mee, tot aan Mulhouse.
Jaap heeft de hele dag gevist, maar die ene heeft die nog steeds niet gevangen. De snoekbaars! Wel allemaal van die krengen, meervallen. Zelfs zijn aasvisje hebben ze niet met rust gelaten.
De lucht zit helemaal dicht! Hoe het weer de komende dagen wordt weten we niet, de schotel ontvangt door de hoge begroeiing niks.
Ik heb gisteren de Rijn met zijn haventjes in kaart gebracht. Want met al dat water kan het best voorkomen dat we onderweg vaker een haven op moeten zoeken, omdat doorvaren dan te riskant wordt. Grappig om zo deze Rijnroute voor een tweede keer te lezen. Toen hadden we te weinig water en nu waarschijnlijk af en toe te veel. In 2003 moes
ten we opletten dat we alle narigheden zoals kribben en rotsen ruim passeerden. En de scheepvaart toen voer heel gezapig. Dus vol op de gelegenheid om alles goed in de gaten te houden. We hadden zelfs het idee dat de scheepvaart afvarend miniem was, tot we er achter kwamen dat ze net zo snel voeren als wij. En dus daardoor nooit een oploper zagen. Oplopers zijn het lastigst. Dat zijn schepen die je afvarend inhalen met een kilometer op 25, of misschien nog sneller, aangezien er bij een normale waterstand geen snelheidsbeperkingen zijn. Zelf vaar je dan waarschijnlijk zo’n 17 a 18 km, en voor je het in de gaten hebben zitten ze op je kont. En omdat ze een aanzuigende kracht hebben op jouw schip, wil je ze graag ruimbaan geven. Nu hopen we op een waterstand van Pegel I. Dan mogen ze niet sneller dan 20 varen, iets wat wij dan misschien ook gaan doen? Om zo veilig mogelijk te varen hebben we allerlei zaken als extra achteruitkijkspiegels plus een achteruitkijk camera aangeschaft. Maar zonder je waarneming via je eigen oogjes, zal het niet kunnen.
Ik las nog een leuke tip in het Rijnboek. Probeer met een vrachtschipper "mee" te varen. Of te wel in zijn koers hem te blijven volgen. Scheelt een hoop extra aandacht om de juiste koers, lees vaargeul, aan te houden. Vooral als de scheepvaart naar de "verkeerde" wal moet. En je de kans loopt een opvarend schip te moeten kruizen. Wat die schipper niet leuk zal vinden, zachtjes uitgedrukt.
Donderdag 30 augustus 2007
Dannemarie/Wolfersdorf
Gisteren
We hadden het wel gezien, dat plekje bij Allenjoie was mooi, maar met al die regen hadden we geen zin om nog langer te blijven. Bij de sluis van Allenjoie hadden we VNF auto’s zien staan, dus waarom niet daar vragen voor bediening van de eerste trap? Nee, daar moesten we niet zijn, niemand van de VNF was daar en kon ons eigenlijk niet verder helpen. Maar… ze konden ons wel vertellen dat we er rustig heen konden varen, want er zou een sluiswachter aanwezig zijn. Dus trossen los en gaan. Op dat moment komt er een zeilschip de hoek om en we schoven achter ze aan. Het liefst liggen we alleen in een sluis, maar eentje voor ons betekent wij achterin, iets dat we het liefst doen. In de sluis aangekomen paste het net, vanwege hun platgelegde mast. Ons vlaggenstokje voor moest er even af en weggelegd worden. Geen probleem. De sluismeester vroeg ons of we tot Dannemarie door wilden varen. Een stuk van zo’n 24 kilometer en 21 sluizen. Even twijfelden we nog, het leek ons een beetje erg veel, maar hij zei, dat het "slechts" vijf en een half uur varen was. Op dat moment was het half elf en die tijd doorgerekend, betekende dit dat we zo om vier uur aan zouden komen in Dannemarie. Dus zeiden we ja.
De eerste sluistrap van zes sluizen deden we in twee en een half uur. Niet bepaald vlot. Samen met het zeilschip, dat scheldend meevoer, scheldend omdat zij met hun 1,75 meter diepgang behoorlijk wat problemen hadden in het ondiepe kanaal. Mochten ze de goden verzocht hebben om uitbaggering, dan werd hier meteen aan tegemoetgekomen. Na de sluis van de eerste trap zagen we twee schepen plus een dragline die modder uit het kanaal schepte. Echter daar hield meteen de vaartocht voor die zeilers op. Midden in het kanaal lag een schip, die zich muurvast had gevaren. Met veel geweld op de schroef probeerde hij zich daar uit te graven, maar geen kans. Aan de linker kant was een klein doorgangetje en wij met onze dieptemeter op scherp konden nog net langs dat worstelende schip. De zeilers vroegen ons om gegevens over de diepte, maar ze hadden geen marifoon aanstaan, dus tot communiceren met ze, dan slechts door middel van wat handgebaren, kwamen we niet. Ze bleven achter. Bij sluistrap twee (Nord) aangekomen, wilden ze weten waar de Doris, dat zeilschip, was gebleven.
Deze vraag had ik verwacht en dus een Franse zin via onze woordenboeken samengesteld. Begin ik dit uit te spreken, zegt de man: "Spreekt u Duits?" en daar sta je dan met je Frans!
Hiermee werd ze al snel duidelijk dat ze die Doris deze dag niet meer zouden zien. Later bleek ook dat deze is terug gevaren naar een prachtige aanlegplek, vlak na sluis 3 bij Montreux Vieux.
De eerste drie sluizen van de tweede trap, gingen zo snel dat ik een uitspraak deed, die je nooit hard op moet zeggen, die mag je alleen maar denken, want de sluis nr vijf was niet van plan mee te werken. Toen we sluis nr 4, ze hebben hier alleen nummers en geen namen, verlieten rende boven aan de sluiskant een dame met ons mee: "Stop, de volgende sluis heeft problemen, dus hier wachten,"en daar lagen we dan, nog steeds in de regen, geen minuut droog, in de leeggelopen sluis. Zagen we eerst nog een paar VNF-ers bij de volgende sluis, werden er dat op een gegeven moment 12 met vijf auto’s en vijf bromfietsen. Plus Gomez, de elektricien. In de regen draaiend aan, zo te zien autostuurtjes aan elektromotoren, om iets in gang te krijgen. Wat precies hebben we niet kunnen ontdekken. Een van de dames vertelde later dat ze 1600 omwentelingen per motor moesten doen. Alles bij elkaar duurde het anderhalf uur voor we de probleem sluis verlaten hadden. En maar regenen……..
Twee uur later en tien sluizen verder: idem dito met een sterretje. Daar zagen we een herhaling van sluis vier. Plus Gomez, die was er ook weer. Overal snoeren, we konden daar de wal op en zijn wezen kijken. Niet alleen snoeren, ook lege doosjes van allerlei soorten stekkertjes en ik weet niet al wat. Jaap zal het wel gesnapt hebben. "Gelukkig is de volgende, de laatste, eentje met handbediening, dus die doet het altijd" meldde de sluiswachter ons een beetje grinnikend. Naast hem stond een andere sluiswachter , die hem vroeg of ze het druk gehad hadden die dag. We keken elkaar zo’n beetje aan en we lachten maar. Druk met schepen? Nee, wel met de sluizen en andere narigheid, zoals dat schip wat een normale doorvaart van andere plezierjachten verhinderde.
Intussen weten we nu echt waarom het woord "Sud" in de melding over het bellen naar deze sluistrappen voorkomt. Na Allenjoie heet de sluis trap: Sud en dan ga je nog omhoog en na Montreux- Vieux: Nord en dan ga je daar vandaan omlaag naar de Rijn.. In onze boeken vind je dit nergens terug. Dus vandaar onze verwarring, het heeft dus niets met het noorden of zuiden te maken, nee het onderste gedeelte is "Sud" en bovenste gedeelte dus "Nord".
Haven van Dannemarie/Wolfersdorf is ook weer een oude "Loca" haven. Al deze activiteiten zijn weg, maar de voorzieningen (nog) niet. Het ligt in een rustige omgeving en het stadje zou mooie "Vakwerkhuizen" hebben. Hiervandaan niet te zien. Als het weer wat beter wordt, en de voorspelling is er naar, gaan we kijken. In ieder geval regent het nu, half tien, niet!
De omgeving is niet Frans en niet echt Duits, een soort mengeling. De mensen ook. Wanneer ze met elkaar in gesprek zijn, switchen ze makkelijk van de ene taal in de andere.
De Vakwerkhuizen, die je verwacht zoals dat in de kleine dorpjes in de Elzas te zien is, zijn niet echt. Wel veel kleurtjes. Allerlei pastel tinten. Wolfersberg is een dorpje dat volgens de gegevens niet echt oud is. En bovendien waarschijnlijk flink beschadigd tijdens de twee wereldoorlogen. Tja en dan blijft er helemaal niet veel over van iets ouds. Het is een lief dorpje om te zien, maar niet echt interessant dus. ’s Middags nog wat boodschappen gedaan in de plaatselijke Super U en een Atac.
Na het avond eten nog een glaasje champagne gedronken met Helmuth en Renate. Waarschijnlijk zien we elkaar dit jaar voor het laatst in Mulhouse. Zij op weg naar Oostenrijk en wij naar Nederland.
Vrijdag 31 augustus 2007Wolfersdorf V- 8.55 >>>
Mullhouse A- 1600 uur
Vandaag gaan we verder richting Mulhouse. Misschien niet in een ruk, hangt een beetje af van of we onderweg een leuk stekkie zien. De weg erheen omvat 23 sluizen en zo’n 24 kilometer. Samen met de "L’Amour" uit de haven van Wolfersdorf lagen we even voor negenen voor sluis nr. 17 van de trap. Zij voorin en wij achterin. We durfden het bijna niet hardop te zeggen, maar het sluizen ging als een speer. Vier a vijf sluizen per uur. Alleen het vastmaken in de sluis gaf soms wat problemen. Te weinig bolders en of soms op lastige plaatsen. Aangezien we naar beneden gingen, en dus geen last van instromend water hadden, was het alleen het begin een beetje lastig tot het water tot rust kwam en we zo’n 2 a 3 meter zakten. In twee dagen ongeveer 100 meter omlaag!
Om vier uur lagen we in Mullhouse. Zeven uur varen verder, een hele ruk. En dus geen leuke aanlegplekken gevonden. Hier blijven we een dag, een beetje in de stad rond scharrelen. Morgen richting Rijn, nog eerst een sluis, een hele grote bij Niffer en daarvoor nog een tunnel, en dan op naar Breisach, moet een hele mooie haven zijn. Onze eerste verblijf op de Rijn, Daarna in de buurt van Iffezheim, Beinheim een heel rustige haven. Als het lukt is dat Dinsdag avond en dan zien we de Zeehond weer.
Zaterdag 1 september 2007
Mullhouse
Het weer is een beetje kwakkelend, net geen zon maar gelukkig ook geen regen. De haven hier is groot en ondanks dat we in een stad, zelfs tegenover een station, liggen, is het hier rustig. Ja niet stil maar de verkeersgeluiden zijn minimaal.
En de haven raakt al leger en leger. De Doris en de L’Amour zijn vertrokken, allemaal op weg naar hun winterverblijf. De een in Hamburg en de ander in Maasbracht.
En ik zit op ons achterdek te Internetten. En te hopen dat het niet gaat regenen. Ooit heb ik gelezen dat er geen regenspetters op je scherm mogen vallen,dus ik zit echt "met vuur te spelen" of te wel te duimen dat het water me bespaard zal blijven.
Zondag 2 september 2007
Mulhouse V 9.10 >>>
Breisach A 15.45 uur
Oorspronkelijk zou een hotelboot als eerste door de sluis bij Mulhouse gaan. Aangezien die geen actie ondernamen, vroeg Helmuth (HERA VI) maar eens of ze wel of niet weg zouden gaan. Nee, wij mochten als eerste. Dus op naar de tunnel, een kleintje van iets meer dan 100 meter.
Na Niffer de Rijn op. Geestelijk hadden we ons goed voorbereid op de voorspelde golfslag vanwege het "badkuip" effect. Golven die de vrachtschepen veroorzaken en teruggekaatst worden door de wanden. We weten niet waar dit verhaal vandaan komt maar de wanden lopen glooiend het kanaal in. Kanaal, want eigenlijk is het Canal d’Alsace. De Rijn is daar zelf niet bevaarbaar. En golven waren er wel maar van die heerlijk deinende. We vlogen de, laten we zeggen, de Rijn af. Met zo’n 17 a 18 kilometer. En aangezien het zondag is, weinig vrachtverkeer. Van de vier sluizen waren er drie spectaculair. Zo’n 15 meter verval. Het merendeel met drijvende bolders. Eentje moesten we via de haak op de trap doen.
Om kwart voor vier kwamen we aan in Breisach, een oud plaatsje met een hele rustige haven en een restaurant dat af en toe geopend zou zijn. Het water naar Breisach lag bezaaid met kleine, snelle varende scheepjes, een helikopter die vlak over het water vloog, en een gigantische kermis op de wal met de bijbehorende kermis geluiden. Hoe zo rustige haven? Niets van dat alles. En bovendien door die feestelijkheden, lag de haven behoorlijk vol en konden de HERA VI met Helmuth en Renate en wij nog net een plekkie vinden.
En het havenrestaurant, waar Jaap zich op verheugd had? Gesloten, voor altijd! Zelf koken dus? "Nee, met zo’n kabaal wil ik hier niet zitten eten", zei Jaap. Op naar een restaurant alwaar ze een plaatselijke specialiteit serveerden. Flammenkuchen, een soort pizza met kaas o.a. en Cantherellen (paddenstoelen). Met een halve liter echt Duits bier smaakte dat voortreffelijk. En in een rustige omgeving, ver weg van die kermis.
Het bleek het jaarlijkse wijnfeest van Breisach te zijn. Na een nog een afzakkertje gehaald te hebben bij een wijnkelder, ook weer een speciale wijntje van …, ja dat weet ik niet meer te herinneren, lagen we om half elf in bed. En maar hopen dat die pokkie herrie snel voorbij zou gaan en we zouden kunnen SLAPEN! Want we waren best moe naar zo’n dag varen en schutten.
Maandag 3 september 2007
Breisach V-10.00 >>>
Kehl A-16.30 uur
Beiden wisten we ons niet te herinneren hoe lang we de kermis geluiden gehoord hebben, nee we zijn gewoon in slaap gevallen. En hebben lekker geslapen. Vandaag op naar Kehl, waarschijnlijk zonder de HERA VI, die willen een dagje Colmar doen.
Ook weer vier sluizen met zo’n 15 meter verval. Ze gaan redelijk snel. Kwartiertje tot twintig minuten en dan lig je weer buiten. De Rijn stroomt hier minder snel en we "haalden" slechts af en toe de 17 kilometer snelheid. Het vrachtverkeer bleef minimaal. Ik geloof zelfs geen enkele oploper gezien te hebben. Het enige spektaculaire wat we mee maakten was bij de sluis van Strassbourg, een dubbele sluis waar TEGELIJK vier schepen uitkwamen. En wij lagen daar midden aan de kop van de scheiding. Links twee joekels en rechts. En maar hopen dat je niet geplet wordt op het moment dat ze gas geven bij het uitvaren. Het was behoorlijk angstig. Het ging goed. Het enige wat we ons af vroegen waarom het zo lang duurde voor we groen kregen om in te varen. We wilden natuurlijk zo snel mogelijk weg daar bij die plek. Het ging goed.
Bij sluis Gerstheim, zei de sluiswachter dat een collega reeds op ons lag te wachten. Aangekomen zagen we een boot, die daar lag te wachten en het de Nederlandse vlag voerde. Vandaar het woord collega? En wie waren het? Klaus en Brigitte met de Zeewolf. Wat een leuke verrassing. We hadden een afspraak staan in Beinheim, vlakbij Iffezheim, en nu zagen we ze dus veel eerder.
Dinsdag 4 september 2007
Kehl V-9.30 >>>
Beinheim A-13.45 uur
Gisteren
Gelijk opvarend zijn we met ze in een gigantische regenbui naar Kehl gevaren en hebben we onze afspraak om gezamenlijk te eten in gelost. Nu in het haven restaurant, met naar horen zeggen een prima keuken. De prijs was ietsje anders dan we verwacht hadden, in 2003 zo’n 13 euro gemiddeld, met wat wijn erbij, zo’n 30 euro, nee deze keer vijftig! Maar het eten was er inderdaad prima en met Klaus en Brigitte heel gezellig.
De haven van Kehl is een lastige om in te varen en het uitvaren gaan we nog beleven. Invaren moet tegenstrooms gebeuren, en over het er uit varen staat geschreven: Oppassen, de beroepsvaart komt op een afstand van vier, vier? meter voorbij de ingang. Met rechts en links een hoge wal, dus een uitzicht van nul komma niks! Een soort Russische roulette? Dat wordt dus de marifoon gebruiken en maar hopen dat de beroepsvaart ons serieus neemt.
De haven ligt in een rustige omgeving staat in onze boeken. Dat klopt, ware het niet dat toen we uit het restaurant kwamen we gezelschap hadden gekregen van een groot jacht bij ons aan de zelfde steiger, die blijkbaar zijn verwarming aan had staan, en een ongelooflijke herrie maakte. Ramen dicht en proberen te slapen. Dat lukte. Tot op een gegeven ogenblik we als wilden aan de steiger heen en weer gegooid werden. "Ze komen zeker thuis, onze buren,"zei Jaap. Al snel bleek dat dit niet het geval was, daar was het ook te heftig voor, zal waarschijnlijk een boot geweest zijn die dus met hoge snelheid aan de ingang voorbij voer en zo het water de haven in perste? Het ziet er allemaal stevig uit wat ze hier aan aanleg mogelijkheden gebouwd hebben. Nodig, blijkt dus.
De prijs van de prijs is ook heftig, 13 euro zonder water en elektriciteit gerekend. Voor dat laatste moet je apart, lees muntjes in een automaat stoppen.
Het weer was de eerste helft van de dag redelijk, maar ’s middags waardeloos. Regen, regen en nog eens regen. Als of we dat al niet genoeg gezien hebben. En nu? Om 8 uur? Regen! De lucht is ietsje gebroken, maar of dat zo blijft? De barometer staat op 1010, zou dus mooi weer moeten betekenen. Maar we hebben al eerder gezien dat dit ding de meest wilde informatie gaf. Stralend weer en hij staat op regen! En nu regen met de wijzer op stralend weer.
Vandaag gaan we naar Beinheim vlakbij Iffezheim. Zo’n twee sluizen met een verval van misschien ook weer 15 meter en "slechts" 40 kilometer verder. Wanneer je alle sluizen op de Rijn aan meters totaliseert dan zakken we vanaf Mulhouse plusminus 120 meter over een afstand van 150 kilometer.
Woensdag 5 september 2007
Beinheim V-11.00 >>>
Germersheim A-14.00 uur
Jaap ligt languit op de bank achter, we hebben gisteravond allebei te veel gez……..! We zouden voor een uurtje een soort afscheidsglaasje drinken. Klaus had gezegd: "Van acht tot negen, want Sigrid moet nog heel veel doen, morgenochtend worden we afgehaald. We gaan het een en ander thuis brengen,"ze wonen hier vlakbij. Nou van dat uurtje kwam niet veel terecht, het ene naar het andere glas werd volgeschonken. We riepen nog zo af en toe: "Nee niet meer wijn, jullie moeten vroeg op en nog zo veel doen," maar dat hielp niet en zo werd het half elf. Met alle gevolgen van dien, nu zitten we met een punt hoofd in een stralende zonneschijn.
Gisteren
De tocht hier naar Beinheim ging soepel. Nog steeds weinig vrachtverkeer. De uitvaart bij Kehl viel reuze mee. Per marifoon gemeld dat we de haven uitvoeren en geen schipper die hier op reageerde, dus hup de haven uit. Met een snelheid van zo rond de 15 kilometer reisden we naar Beinheim. Ook weer een haven waar je bij de ingang goed moet mikken om tussen de kribben door in te varen. Het restaurant daar was gesloten, Ruhetag, en werd het dus zelf koken.
Hoe de tocht verder gaat, ja natuurlijk over de Rijn, maar waar we willen stoppen? Volgens Sigrid moet Germersheim een mooie rustige haven zijn, zo’n 50 kilometer van hier. Zij blijven hier een paar dagen en waarschijnlijk zullen we ons weer ontmoeten in Schierstein,
aangezien wij daar een poosje willen blijven, o.a. wijn inkopen.
Het sluizentijdperk is voorlopig voorbij. Pas in Nederland weer wat.
De tocht naar Gerbersheim ging prima. Onze ervaringen met sterk stromende rivieren is niet groot. Plus het wisselen van vaarroute is ook een lastige. We hebben een dik boek over de Rijn waar veel informatie over hoe en precies van kilometerpaal naar kilometerpaal staat aangeven waar de vaarroute gevolgd moet worden. Met de laptop erbij is dit eenvoudig te zien. Ook wat het inschatten van de binnenvaart schepen gaat doen, betreft. Ze zoeken vaak de binnenbochten van de rivier en tonen dan een blauwbord. Dat houdt in dat we dan die schepen bakboord-bakboord moeten passeren. Soms roept hun gedrag vragen op, vooral als ze aan de "verkeerde" wal varen zonder dit bewuste blauwe bord. Een keer vroeg ik naar dit bord en kreeg een nijdige reactie van dat niet dit hoeft bij het passeren van plezierboten. Maar ja geen bord geeft hem het recht plotseling van de vaarroute af te wijken en dan weet je niet wat te doen en loop je de kans dat je hem frontaal gaat ontmoeten. Maar, zoals Jaap zei dat andere schepen dit ook horen, en hij daarom zo fel reageerde. Als of zijn fout door de medeschippers waar genomen kon worden. En dit alles met een snelheid van rond de 20 a 22 kilometer! Hard dus! Maar wel met helder weer en dus goed zicht.
Donderdag 6 september 2007
Gerbersheim V-10.15>>>>
Eichersee bij Gernsheim A-15.30 uur
De haven van Gerbersheim, waar we nu liggen is deels een beroepshaven waar containers verladen worden. Veel lawaai dus. Gaan we nooit meer heen, hadden we onze informatie goed gelezen dan hadden we dit kunnen weten en beter een 10 kilometer verder varen. Naar Speyer, daar is het , weten we van een vorige ervaring, wel rustig en midden in de natuur.
Het is nu licht bewolkt en de weersvoorspelling is ook niet verontrustend. Vandaag willen we zo’n 80 kilometer naar Eichersee kp 466 varen.
Nog even iets over het invaren van deze haven van Gerbersheim, dat was redelijk spectaculair. We moesten op de Rijn draaien en tegen de stroom in terug. Anders kom je niet goed uit bij het gat. Met veel motorgeraas, 1800 toeren, schoven we, voor ons gevoel ongelooflijk langzaam, toch nog met 5 kilometer snelheid naar binnen een beetje scheef en dreigend richting havenhoofd. Alles verliep goed, maar het was toch een beetje eng, zei Jaap achteraf. De Rijn stroomt hier sneller dan de 4 tot 6 kilometer wat we lazen voor dit stuk rivier. Waarschijnlijk 9 kilometer! Kan nog spannend worden bij de Lorelei in de buurt met zijn 10 tot 12 daar. Houdt je nagenoeg niks over om er tegen op te kunnen. Zo’n twee kilometer slechts.
Haven Gernsheim
De laatste kilometers daar naartoe waren redelijk spannend, mist! Een zicht van twee kilometer, meer was het niet. Gelukkig rustig op de Rijn en geen tegenliggers. En de laptop gaf veel steun op het vinden van de boeien en waar we precies moesten varen. Maar wat waren we verd…. blij toen we bij haven arriveerden. Het invaren ging soepeler dan bij Gerbersheim. We zochten de club van Germsheim omdat we ervan uit gingen dat dit de rustigste was van de twee grote en beter dan de kleine met alleen maar zeilschepen. Aangekomen stond er al een man allerlei gebaren te maken waar we moesten liggen, de havenmeester? In ieder geval iemand die de honneurs waar nam. Het eerste wat hij ons duidelijk maakte, was dat we geen vuil water in het meer mochten laten lopen. Het is een waterwingebied voor de stad Mainz. Ook geen douche- en waswater! Dat is een probleem voor ons, aangezien we wel de toilet maar niet de rest op de vuilwater tank hebben aangesloten. Zo stonden we dan als dieven in de nacht af te wassen, want de "havenmeester" verblijft in een boot hier even verder met zijn gezicht op ons gericht. En bovendien te pas en te onpas verschijnt. Het is dat hij rookt en dus kucht, anders was Jaap ook nog betrapt op stiekem vissen. Morgenochtend douchen met een klein beetje zeep en veel water. Wat een gedoe met die havens met "Blauwe vlaggen" zoals die heten. En voor een vuilniszak moet je twee euro betalen. Ik ben er in principe niet tegen dit soort milieu maatregelen, maar je kan het ook overdrijven. Kijk je de haven rond zie je allemaal bootjes liggen met buitenboord motoren. Plus een groot baggerschip. Alsof die allemaal niet vervuilen. Heb je geen herrie, heb je dit weer. Leuk kunnen we dit niet vinden. Natuurlijk kan je alles in sanitairblok doen, maar als je alle faciliteiten zo op je schip hebt, trekt je dat niet bepaald. We hebben genoeg gekampeerd….
Naar Schierstein, onze volgende stop, is zo’n 40 kilometer verderop. Hoe dit weer zal gaan, want de mist is even weggeweest maar nu, in de avond, zit alles potdicht! Misschien moeten we tegen wil en dank hier langer blijven.
Vrijdag 7 september 2007
Eichersee V-9.45 uur >>>>
Schierstein A-12.30 uur.
Het was weer helder weer ’s morgens, goed vaarweer. De tocht naar Schierstein leverde geen verrassingen op. Het was wel druk op de Rijn, veel vrachtverkeer. Goed opletten dus. Begin van de middag kwamen we aan in Schierstein. We hadden de laatste vrije ligplaats bij de Wiesbadener Yacht Club, alwaar ze inderdaad wasmachines hebben.
Ook hebben ze hier in de haven een Internet-netwerk, Hafen-net, maar niemand kan me vertellen hoe je die kan bereiken. Het is met WPA afgeschermd. Dus geen Internet. Overigens op de hele Rijn nog geen open verbinding gezien.
’s Middags hebben we een klein rondje dorp gedaan, even langs het huis van "opa en oma" gelopen en gekeken of de wijnhandel van vier jaar terug er ook nog zat. Ja hoor en zelfs in september op zondag middag geopend. Komt mooi uit, gaan we zeker daar wijn kopen.
Zaterdag 8 september 2007
Schierstein
Gisteravond hebben we een "Club maaltijd" gegeten. Met heel veel wijn(Jaap) en bier ( ik alleen) erbij voor nog geen 30 euro. De ontvangst hier was heel anders dan in de vorige Duitse havens. Ontzettend vriendelijk en uitnodigend. Vandaar dat we ook zijn blijven "hangen" bij het clubhuis. Een praatje makend met leeftijdgenoten, allemaal grijze koppies dus! Veel gelachen en wetenswaardigheden uitgewisseld. Een daarvan was een hele bijzondere. Soms tanken ze in de Duitse havens je tank zo vol dat de tank inhoud van 200 liter, "gewoon" gevuld wordt met 250 liter! Iets wat natuurlijk helemaal niet kan. Bedrog dus. Dit gebeurde bij Oppenheim, hier niet ver vandaan. Onthouden dit soort info! Maar of je daar iets tegen kan doen? Zo’n woordenstrijd aan een pomp bij het afrekenen? Ik denk van niet.
Intussen hebben we een prachtige zonnetje. Elf graden slechts, maar wel vrolijker om te zien dan die eeuwige donkere wolken met of zonder regen. En zo heerlijk rustig hier…..eindelijk. Gisteravond nog wel in de verte een hoop vuurwerk gehoord, niet gezien en nog verder weg wat muziek gehoord, maar niet zoveel dat je er niet van kon slapen.
We zijn benieuwd of we de Zeehond, met Klaus en Sigrit, en de HERA VI, met Helmuth en Renate, hier nog zien. Beiden zouden als het even mee zit, hier langs komen. Voor de HERA VI is het een omweg, aangezien die eigenlijk op weg zijn naar de Main. Maar toch?
Net een sms ontvangen van de HERA VI, ze zijn zojuist de Main ingegaan en komen dus niet langs. Ze hadden gehoopt ons in te halen wat dus niet gelukt is. Blijft over de Zeehond. Echter die gaan pas vandaag varen en tot hier zijn het vanaf Beinheim drie dagen. En voorlopig is onze planning dat we dan weer onderweg zijn naar Nederland, ja alleen de richting natuurlijk. Voorlopig nog zo’n 360 kilometer voor dat we daar zijn.
He wat een verrasssing: Internet in Schierstein. Een echt Internetcafe. Daar zit ik nu en eindelijk eens niet iemand die moeilijk doet over het werken met een "vreemde" computer of te wel mijn laptop. Gewoon even een kabeltje in steken en hup daar gaat ie.
Vooraf nog wat kleine boodschapjes gedaan bij de Supermarkt Penny.
Zondag 9 september 2007
Schierstein
Gisteravond zijn we in De Arche Noah wezen eten. Even hadden we het idee, dat ze hier in het havengebouw ’s avonds warm eten opdienden, maar het bleek alleen op vrijdag-, de clubavond. Het was er heel gezellig en niet duur. Voor zo’n 35 euro uitgebreid gegeten en heel lekker.
Ik ben nog vergeten te vertellen dat we elektronische hond naast ons hebben. Iedere keer wanneer we langs die boot lopen, begint die te blaffen. In allerlei varianten ook nog. Heel vermakelijk, niemand aan boord en dan steeds een zacht woef woef te horen.
In de haven is het druk met allerlei roeiboten, Skifs? Ook Drakenboten. Alleen die laatste hebben we nog niet echt met trommels gehoord. Misschien vandaag? Het is nu ruim voor negenen en ze zijn al druk met de voorbereidingen bezig. De kleine bootjes die de roeiboten bij de start vast houden worden nu bemand.
Het weer is lekker, een beetje zon, vanmorgen nog wat regendruppels maar nu probeert de zon zich tussen de wolken door te persen, en overal zie je stukjes blauwe hemel.
Gisteren en vandaag hebben gewassen, de prijs daarvoor is hier laag, 1,50 per was en 1,50 eurovoor de droger. Nee dat hebben we wel eens anders meegemaakt.
We hebben net zitten uitrekenen hoeveel kilometer we gevaren hebben. Tot hier in Schierstein bijna 1800 in 360 uur, betekent zo’n vijf kilometer per uur gemiddeld.
Maandag 10 september 2007
Schierstein
Vandaag via de supermarkt Penny, zo’n 10 minuten lopen, onze koelkast weer gevuld.
En ook de flessen wijn en champagne, die we bij Meilinger gekocht hebben, een plaatsje gegeven. Onze boot blijkt altijd nog verrassend extra veel ruimte te hebben waar je zo iets kwijt kan. Gelukkig maar.
Verder hebben we nog contact gehad met de Zeehond, ze komen later Schierstein voorbij. We zijn dan al weg. Misschien een later moment?
Het waait behoorlijk vandaag, Sigrid en Klaus hebben daar veel last bij het varen gehad. Iets wat wij graag niet meemaken. Het geeft zo veel golfslag dan, dat je zicht door het opspattende water vaak weg genomen wordt. Vooral lastig bij opvarend verkeer in de smalle waarwegen.
’s Avonds hebben we heerlijk gegeten in het plaatselijke visrestaurant
Dinsdag 11 september 2007
Schierstein V-9.45
>>>St. Goar A-13.15 uur
De wind viel mee, geen probleem dus, maar het was af en toe wel behoorlijk druk op de rivier. Veel Cruiseschepen. Die gaan je herhaaldelijk voorbij. Steeds dezelfde. Ze leggen her en der aan en roets weg zijn ze weer, naar een volgende aanlegsteiger. Om dan weer even later jouw te gaan passeren. Ze maakten gelukkig weinig golfslag. Ook de opvarende vrachtschepen gaven geen problemen. Vol bleven ze achter ons en leeg gingen ze ons voorbij. Alleen even spannend was het vlak voor de Loreley, daar voeren we langs de bekende rotsen en in eens ging onze diepte meter janken. EEN METER ONDER DE KIEL!! Schrikken. Hadden we iets over het hoofd gezien? Een les voor de volgende keer, de binnenbocht kleiner nemen voortaan en meer in het midden varen. We werden ook een beetje afgeleid door een groot vrachtschip wat gelijk met ons meevoer. Was dat de reden?
In ieder geval is er niets gebeurd en zo kwamen we aan in de haven van St. Goar. We hadden het plan om iets eerder aan te leggen, maar dat bleek niet echt te kunnen. Bovendien wilden we, als het wel gelukt was, met de brommer naar Bacharach gaan.En dat had daar, helemaal niet gekund, dus door gevaren tot hier. Ook weer zo’n haven waar je met volle kracht tegen de stroom in moet varen, 1800 toeren en slechts 5 kilometer naar binnen om dan plots op 12 a 13 kilometer te zitten en daarna snel af stoppen anders "vlieg" je naar binnen.
Wat is de Rijn toch prachtig, we vinden het nog steeds de mooiste rivier om te bevaren. Zelfs zonder zon zoals vandaag.
Woensdag 12 september 2007
St. Goar V-10.00 >>>
Bad Ems aan de Lahn A-15.00 uurHet lastigste stuk met gevaarlijke ondieptes zijn nu voor bij. Blijft over de hectiek op de Rijn. Nog steeds veel Cruiseschepen en schepen die aan de "verkeerde" oever varen.
En wat hebben we genoten van de plaatsjes langs de Rijn, allemaal van die sprookjesachtige dorpjes. En die prachtige kastelen en burchten. Met een beetje zon er bij was het of je in een andere wereld voer.
We zijn de Lahn opgevaren, eens kijken hoe het daar is. Het was ons even onduidelijk hoe de sluizen bediend werden. Maar al gauw bleek dat deze "bemand" waren. Wel veel hoge sluizen. Ze zijn allemaal uitgerust met glij-stangen, lijntje om stang leggen en je maar naar boven laten glijden, heel easy. Bij het naar binnen varen van de Lahnmonding hadden we een bijna aanvaring met een klein veerbootje. Die trok zich niks aan van onze komst en vertrok precies op het moment dat wij naast hem voeren. Jaap toeterde nog, maar de man was of doof of vond dat hij gewoon voorrang had! In ieder geval gaf hij geen enkele reactie dat hij ons hoorde en racete voor ons uit de Rijn op. Wij vol in de "remmen" om een aanvaring te voorkomen. En dat allemaal bij een stevige stroom en in een nauw gaatje.
Op het moment dat we bij de eerste sluis aankwamen, bleek dat deze middagpauze had, maar we werden toch nog gesluisd. Bij elke volgende sluis vroeg de sluiswachter waar we heen voerden. Leek Frankrijk wel, daar bellen ze mekaar ook om het sluizen "in gang" te houden. We zijn de Lahn opgevaren tot aan Bad Ems, onderweg geen leuke, mooie aanlegplaatsen gevonden en werd het dus weer een stad. Dus geen groen. Nee dat zal er dit jaar wel niet meer van komen. Dat in het groen, in de vrije natuur liggen.
Bad Ems is een mooie stad met prachtige oude gebouwen uit rijke tijd met de Kuurgasten. Veel Russische. Bijvoorbeeld de dichter Gogol en de schrijver Dostowjeski die daar ook woonde. De aanlegplaatsen in Bad Ems zijn sober. En water en elektriciteit zijn moeilijk te verkrijgen. We hebben een rondje gemaakt door de stad en de Russische kerk bezocht, verder geen reden om er langer te blijven. Ook de Lahn vinden we niet uitnodigend genoeg. Dus we gaan terug naar de Rijn.
Donderdag 13 september 2007
Bad Ems V-10.00
>>> Brohl A- 15.30 uur
Half negen, een vaag zonnetje met wat laag hangende bewolking. Het was vannacht acht graden. Echt een herfst temperatuur. Over herfst gesproken, de bomen beginnen hier en daar al behoorlijk om te kleuren. Overal zie je van die toefjes goudbruin tussen het groen.
Vroeg vertrekken is er niet bij vandaag. De sluizen worden pas vanaf 10.00 uur bediend. En dat was te merken, rond die tijd verschenen er in eens allerlei scheepjes uit het niets. Gezamenlijk schoven we naar de eerste sluis voor vandaag, Sluis Ems. Aangekomen bleken we er niet allemaal in te kunnen, dus wachten aan… wij dachten een goede wachtplek uitgezocht te hebben, maar daar was de sluiswachter het niet mee eens. We moesten een heel stuk achteruit naar een "Halte Schild". Door ons niet te vinden, dus gewoon maar blijven dobberen tot we aan de beurt zouden zijn. Geen wind, geen stroming, prima te doen. Het schutten gaat snel, soms via de glij-stang soms via de bolders. Het verval is behoorlijk, drie a vier meter en de laatste sluis Lahnstein vijf a zes. Onze buren achter ons hadden net genoeg lijn tot op de centimeter nauwkeurig……
De zon heeft flink geschenen vandaag, ondanks dat de buiten thermometer 24 graden aanwijst, is het stervend koud op de Rijn. Jaap stuurt dus binnen. Wel zo gezellig met z’n tweetjes. Ook makkelijker in de communicatie. Ik die allerlei info aan hem doorgeef en hij die daar de bijbehorende gedragsregels toepast. Nee de Rijn bevaren is geen kinderspel te noemen. Voor een buitenstaander ziet het er misschien allemaal gezapig uit, maar je begeven tussen zo gemiddeld 10 vrachtschepen op en afvarend met een Rijn die allerlei verraderlijke plekken kent, is geen makkie. Aan het eind van een vaardag zijn we meestal behoorlijk versleten. Een groot avontuur. Alleen die golven al, die doen je beseffen dat je niet op een weg rijdt, maar vaart op een stevige rivier. Het "paaltjes pikken" blijft tot een minimum, Daar wordt je het meest vermoeid van. Elke keer dat je schip een klap, klinkt alsof je op een paal stoot, maakt gaat je maag meer en meer protesteren. Tot nu toe weinig voorgekomen maar dat zal wel eens heel anders kunnen worden als we in het grote industriegebied van de Rijn komen.Bij Duisburg. Pas over 150 kilometer. Nog zo’n dag of vier varen en dan zijn we weer in Nederland.
Vrijdag 14 september 2007
Brohl V-10.10 uur
>>> Hitdorf A- 15.45 uur
Loop ik over de steiger om de waterkraan open te draaien, vraagt iemand me waar wij heen varen. Ik zeg dus richting Nederland. "Dan gaat u de verkeerde kant op." Ik kijk verrast, is dat vanwege de mist die er nog is,of iets anders?
"Daar is een gigantisch feest dit weekend, met heel veel vuurwerk." Aan de ene kant lijkt dit leuk, maar toch zijn we blij als we dat, die massa’s consumerende mensen, niet hoeven te trotseren om het gezellig te hebben. Of zo’n kermis sfeer zoals in Breisach, was dat geloof ik. Al die worsttenten en bier-standjes. Kijk zoals in Sens, een hele stad vol muziek en niks geen gevreet of gezuip, en iedereen toch vrolijk.
De dag begon met mist maar op het moment dat we vertrokken was het redelijk helder en in de loop van de dag zelfs prachtig. Ja niet warm, maar daar raken we zo langzamerhand wel aangewend.
De Rijn was wederom prima te bevaren. Niks bijzonders over te melden. Tientallen rondvaartboten lagen aan wal, een rustdag?
Na 86 kilometer in vijf en een half uur liggen we in Hitdorf. Een prima aanlegplek met een prima aanlegsteiger. Jammer genoeg geen havenrestaurant dat bediend wordt, alleen op woensdag, zaterdag en zondag. Na zo’n vermoeiende trip als vandaag heb ik wel zin in een vertroetel maaltijd. "Nee Frie, je zal zelf moeten koken," luidt Jaap zijn gezegde.Oké, de kippenpoten liggen al te ontdooien.
Morgen Duisburg, 74 kilometer verder, we "vliegen" naar Nederland. Jaap schat zo in dat we over een kleine week in de Biesbosch liggen.
Zaterdag 15 september 2007
Hitdorf V- 9.20 >>>
Duisburg A- 14.15 uur
Wat we gisteravond zagen, is vermeldenswaard. Vanuit onze boot, liggend in de haven van Hitdorf, zagen we een grote file van Containerschepen. Nog nooit meegemaakt. "Je zal daar tussen zitten", dachten we en dat bleef ook zo druk tot laat in de avond. Waar kwamen die ineens vandaan? En waar heen?
Vandaag nagenoeg geen Containerschip gezien. Het was, op een paar momenten na, heel rustig op de Rijn. Af en toe leek het of er een duivelse geest was die een handvol schepen de Rijn in gooide. Ineens zo’n 10 a 15 schepen op en af varend om je heen. En dan plots niks meer, uren lang stil. Op een enkel scheepje na.
Het vaarweer was perfect vandaag, ik hoef niet te zeggen hoe koud het was boven op het achterdek, en ik denk dat dit zo wel zo zal blijven tot we thuis zijn.
Maar lig je in een haven en zit je een beetje uit de wind dan is het heerlijk, dus zitten we nu wel te genieten buiten in de zon met een glaasje wijn en een sigaartje erbij. Te genieten van onze wel verdiende rust. Jammer genoeg is ook dit clubhuis niet meer wat het in 2003 was. Misschien dat je er nog een biertje kan drinken, maar dat is dan ook alles. En dan nog alleen ’s avonds. "Warm eten? Nee niet meer", kregen we te horen. "Hier vlakbij is nog wel gelegenheid". Nou dat hebben we gezien, de ene Turkse tent na de andere, of een Pizzaboer. Alles in een grauwe omgeving die aan het afglijden is, de ene na de andere zaak staat of te koop of zoekt een (nieuwe) huurder. Nee, dat wordt wederom thuis eten. Spek lappen met linzen.
Zondag 16 septemer 2007
Duisburg V-11.00 >>>
Rees A-14.25 uur
In Hitdorf zagen we wat de Rijn soms kan doen. De tijd dat we lagen te wachten dat het water in de Doubs zou zakken, had de Rijn ook hoog water en wel zoveel dat de scheepvaart stil gelegd werd. Hitdorf ligt hoog, maar in 1993 hadden ze daar toch natte voeten. De huizen hadden zeker wel een meter onder water gestaan. Nu niet. Het water was er wel heel hoog gekomen, dat kon je nog duidelijk zien aan de walkanten. Weggespoelde grond en veel troep. In Keulen zagen we dat ze daar hoge muren bouwen en dijken verhogen om de boel droog te houden. Lijkt een beetje op heel vroeger, stadswallen om de vijand, in dit geval het water, tegen te houden. Nu is het waterpeil redelijk laag, de kribben zijn goed te zien en je ziet langs de Rijn prachtige stranden. Na Mulhouse stond het water duidelijk hoger dan hier, vlak onder Pegel I en nu hier ruim er onder. We hebben ontdekt dat wanneer het water hoger staat dan Pegel II , alle informatie op de wal, bijvoorbeeld de kilometer palen, onder water komen te staan. Zou je er dan nog varen met zo veel water, heb je geen enkel coördinatie punt om je op te oriënteren.
Veel over het stuk vaarwater vanaf Duisburg tot aan Rees valt er niet te vertellen. Het is er saai, een soort niemandsland en de drukte aan schepen, was zoals hiervoor. Plots heel veel en dan ineens heb je de hele Rijn voor je zelf. Het weer was prima, helder en op het laatst tot hier bij Rees, veel wind. Dat leverde fraaie golven op.
Aangekomen in Rees, een grote plas, waarschijnlijk ook zo’n grindgat, bleek ook dit restaurant gesloten. Vanaf 2004. Dus weer niks te eten of gezellig een glaasje te drinken. En aangezien de haven ver buiten Rees ligt, valt er ook geen stadswandelingetje te maken. Nee, de leuke hoogte puntjes zijn al weer van een tijdje terug. Het varen bestaat naar mijn mening nu meer uit werken. Daar is Jaap het niet zo mee eens, die vindt het zalig om zo te varen op dit grote water. "Dat is pas echt varen,"zegt hij. En dat is natuurlijk ook zo, niet dat gekeutel in de kleine kanaaltjes met een kilometertje of vijf a zes aan snelheid. Nee 17, soms 20 kilometer, naar beneden. Met zo’n 70 a 80 kilometer per dag.
Vanaf Mulhouse 750 kilometer tot aan Rees in twaalf vaardagen. Ruim zestig kilometer per dag in plaats van soms slechts 10 in Frankrijk. En de komende twee dagen blijft dat zo. Tot aan de Biesbosch. De hele Waal af deze keer.
Maandag 17 september 2007
Rees
Volgens de weerberichten zal het vandaag gaan regenen, stormen en onweren. Mooi dat we vandaag niet varen. Morgen zou het beter zijn en droog.
Jaap heeft een hengel vannacht uitgezet om de bekende snoekbaars te verschalken, maar meer dan een kaal gevreten haak, heeft het niet opgeleverd. Buiten is het somber, koud en het waait stevig. Jaap houdt het voor gezien, en is terug naar zijn warme bedje. Ik denk dat ik wat nuttigs ga doen: Afwassen! De hele troep van gisteravond staat er nog.
Dinsdag 18 september 2007
Rees V- 9.30 >>>>
Beneden Leeuwen A- 14.30 uur
Zeventig kilometer met redelijk weer, slechts een flinke regenbui. De wind was af en toe stevig, maar het zicht bleef prima. Wel heel veel vrachtverkeer.
Beneden Leeuwen is de geboorteplaats van onze boot, vandaar dat we wilden gaan kijken of we er nog wat overblijfselen konden vinden van die werf, Eltink. Nee, niks meer, wel veel oude zooi. We liggen in een haven, in een zijarm van de Waal. Ja, de Rijn is nu "op". Verschil met de Rijn wat het scheepsvervoer betreft, is er niet. Minstens zo veel. De haven, gevonden in de ANWB gids, deed ons al wantrouwen over de faciliteiten daar. Dat klopte helemaal. Armoe troef.
Woensdag 19 september 2007
Beneden Leeuwen V- 10.00.>>>
Woudrichem A-13.35 uur
Als "troost"hebben we gisteren in het dorpje ons te goed gedaan aan patat. Maar die was: "Niet te vreten," zoals Jaap dat nadrukkelijk formuleerde. Nee, geen omgeving om er vrolijk van te worden. Vandaag naar Woudrichem. Wassen! En natuurlijk dineren in ons geliefde restaurant: De Gevangen Poort.
Donderdag 20 september 2007
Woudrichem V-11.00 >>>
Geertruidenberg A-14.00 uur
Voor het eerst hebben we de Waal nu ook helemaal "gedaan"! Na de Rijn vonden we dat dit moest kunnen. Het is er naar mijn gevoel drukker dan op de Rijn, maar met een voordeel, je hebt er meer water om te bevaren. Hier kan je wel naast de betonning begevn, wat je nooit in je hoofd haalt om dat in Duitsland te doen. Levensgevaarlijk. Wat je ook niet hoeft is voortdurend wisselen van de vaarweg, dus naar de andere oever oversteken, je gaat bijna altijd recht vooruit. En komt er een schip je aan de rechteroever je tegemoet, neem je gewoon de ruimte naast de betonning. Diep zat! Wel heel veel golven gehad, ook het "paaltjes pikken" gebeurde vaak. Ondanks dat de weerberichten over heel slecht weer spraken, hebben we daar niets van gezien, nee zelfs veel zon gehad.
We liggen nu in Woudrichem, naast een camping met: Wasmachine en droger. Dus….? Gewassen.
Ook zijn we gisteravond naar ons lievelings restaurant geweest. De Gevangen Poort. Zalig en wat een fantastische ambiance. En wat een prijzen, maar ja dit noemde gewoon ons uitgestelde trouwdag etentje. Smaakte daardoor nog lekkerder!
Vandaag naar Geertruidenberg. Tanken! Is hard nodig. En boodschappen doen, is ook hard nodig. Alles raakt zo’n beetje op na tien dagen. Daarna gaan we de Biesbosch in, lekker af kikken van de hectiek op de grote rivieren. En…? Jaap kan dan eindelijk eens echt uitgebreid vissen. Niet dat stiekeme gedoe, zoals in Duitsland en Frankrijk. Nee, alle registers open!
Vrijdag 21 september 2007
Geertruidenberg V- 10.30 >>>
Biesbosch (Noordergat van Plomp) A- 12.05 uur
Jaap heeft slecht geslapen vannacht. "Wat een pokkenherrie, maakt die brug," zei hij. Dat is me deze keer ook opgevallen, is dat nu anders dan voorheen? Of speelt de windrichting een rol? In ieder geval elke vrachtwagen, en dat waren er heel wat, rammelde over het wegdek voort.
Nog iets opgevallen, het zo gezellige restaurant in de haven, is van eigenaar gewijzigd zo te zien. Strak, modern en heet nu plotseling: Brasserie. En wat een slechte belettering. Nee helemaal niet uitnodigend te noemen.
Boodschappen gedaan voor een hele week in de plaatselijke C1000.
We liggen nu te wachten tot bij de tankboot "Dongermond" de plek om te tanken vrij is. Iemand haalde nieuwe accu’s zo te zien. Ik hoop niet dat die dan daar ook nog aangesloten worden. We, maar Jaap nog meer dan ik, houden niet zo van wachten. Ja, ja het is wat op onze "oude" dag, zo ongedurig zijn.
Valt mee, we kunnen er heen. 200 liter diesel getankt. Tegen een prijs van 1,10 euro de liter. Kijk dat zijn tenminste weer normale prijzen. Na ook water getankt te hebben zijn we vertrokken naar een voor ons nieuwe stek in de Biesbosch. Een mooie weidse plek waar al een paar schepen lagen. Rustig en vriendelijk. Vissen! Iets gevangen? Nee!
Zaterdag 22 september 2007
Biesbosch (Noordergat van Plomp) V- 9.45 >>> Geertruidenberg A-10.45 uur
Jacinthe en Marcel zijn vandaag op bezoek geweest.
Het was de bedoeling om ’s middags weer terug naar de Biesbosch te gaan, maar zoals dat vaak gaat, je blijft maar praten en praten, en voor je het weet is het laat geworden en zijn we dus in Geertruidenberg blijven overnachten.
Zondag 23 september 2007
Geertruidenberg V- 9.45 >>>>
Petrusplaat (Br. Biesbosch) A- 11.30 uur
De weersvoorspelling was prima voor vandaag. Zon! Nou het leek wel hoogseizoen in de Biesbosch. Tientallen scheepjes met overal vrolijk spelende kinderen. Er werd zelfs gezwommen. De temperatuur buiten was lekker, maar het water was niet warmer dan 16 graden. Dus ook een duik nemen? No way! Even dachten we: "’t Is te hopen dat onze zo geliefde plek nog vrij is, met zoveel bootjes."Geen probleem en al snel werden de visspullen uitgepakt. En heeft Jaap zich voor de komende tijd geheel geïnstalleerd. Iets gevangen? Nee!
Maandag 24 september 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
’s Nachts sloeg het weer totaal om. Puur herfst! Storm en regenvlagen van wel 7 a 8! Het schip ging als een wilde tekeer tegen de oever. Zelfs een van de pennen wilde er vandoor.
Van echt vissen kwam niet veel terecht. Golven van een meter. En de wind pal op onze boot gericht. Een dobber een eind weggooien, was er niet bij. En ongelooflijk koud. Dus? Kachel op twintig. Buiten storm en koud, en binnen lekker warm. Heel knus.
Dinsdag 25 september 2007
Petrussplaat (Br. Biesbosch)
De wind is gaan liggen, zelfs af en toe een zonnetje. Maar ook regen. En de kachel snort.
Woensdag 26 september 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
Jaap heeft de hele dag natuurlijk, zou ik zo zeggen, gevist. Een grote brasem gevangen. Even hadden we het idee opgevat om hem te bakken, uiteindelijk toch maar niet gedaan.
Ik heb mijn vakantie foto’s bekeken en al vast zo georganiseerd dat ze afgedrukt kunnen worden. Ja thuis, niet hier.
Het bleek dat een derde van de foto’s genomen waren met een verkeerd programma. Via Photoshop heb ik ze nog enigszins toonbaar kunnen maken. Het zijn tenslotte vakantiekiekjes en dus vind ik de kwaliteit niet zo belangrijk. Was wel even schrikken. Kamera kapot? Nee gelukkig niet, maar hoe dit verkeerde programma op mijn kamera is gekomen, is me een raadsel. Opletten dus voortaan!
Donderdag 27 september 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
Bij het ’s nachts controleren van de hengels heeft Jaap een van de bevers gezien, waar we van weten dat ze in een burcht hier vlakbij wonen.
Vanmorgen was de buiten temperatuur 7 en binnen 10 graden. Met zon deze keer.
Vrijdag 28 september 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
Gisteravond op de valreep nog een dikke, vette paling gevangen. Met de baars van de middag, wordt dat een heerlijk vismaaltijdje voor vanavond. Ze gaan allebei de rookoven in!
Het weer? Nat, koud, 12 graden wind en regen.
Vandaag gaan we naar Geertruidenberg. Om twee dingen te doen, boodschappen en drinkwater halen. Misschien ook nog even Internetten, de laatste keer van deze reis.
De laatste week van onze grote reis gaat nu in. We gaan die doorbrengen in de Biesbosch, waar anders, en dan wordt het eind volgende week, ik denk zaterdag, terugvaren naar huis.Via Woudrichem (lekker eten), Gouda en dan maandag in de loop van de middag weer in Leidschendam aankomen. Zo’n uurtje of drie.
Zaterdag-Zondag 29-30 september 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
Ja hoor de snoekbaars is gevangen. Eentje van het formaat van TWEE filetjes. De rookoven staat nog steeds buiten, dus gebruiksklaar!
Maandag 1 oktober 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
De Snoekbaars hebben we niet gerookt, ja de kleinste, Jaap had er zelfs twee gevangen, en de grote hebben we gebakken. Buiten, om de vislucht uit de boot te houden. De grootste paste nauwelijks in de pan. We vinden gebakken snoekbaars het lekkerst.
En of het niet op kan, hing er gisteravond weer een snoekbaars aan de lijn. Een kneiter! Past maar net in de koelkast! Zaterdag vis gegeten, zondag idem en vanavond weer. Het wordt bijna saai…… De wens van "Koolmeesjes 24" is behoorlijk uitgekomen.
Dinsdag 2 oktober 2007
Petrusplaat (Br. Biesbosch)
Het vissen wordt net als het weer: "l’Histoire se repète."
Met een verschil. Het ene is en blijft slecht, regen, koud en gelukkig weinig wind, maar daar en tegen is het vissen prima noemen. Gisterenavond, al na een kwartier, weer een snoekbaars. Ook zo’n grote! Jaap weet niet of hij dit nu wel of niet leuk moet vinden. De spanning, van vang ik iets, is er in een klap vanaf!
Intussen ben ik in een kookboek aan het kijken wat je allemaal met snoekbaars kan doen. Iedere dag vis eten, prima. Wel graag met een beetje variatie. Misschien dat ik er eentje ga pocheren. Ik heb alles "in huis" aan kruiden. Maar eerst wat ruimte maken in onze vriezer, dus vlees eten. Vanavond wat sticks barbecuen. Want die snoekbaarzen zijn zo groot, dat in een keer alles opeten is er niet bij. Dat werd dus invriezen, echter onze beschikbare ruimte is hiervoor te beperkt, dus eerst wat vlees eruit.
Woensdag 3 oktober 2007 Petrusplaat
Vandaag geen snoekbaars, wel heerlijk gesmuld van ze. Ik heb er eentje gepocheerd en samen met gebakken aubergine in roomsaus plus puree waarop een mosterdsausje, zaten we als in een chique restaurant aan tafel.
Donderdag 4 oktober 2007
Petrusplaat V- 10.15 >>> Geertruidenberg A- 12.30 uur
Bij het verlaten van de Biesbosch zagen we een bord staan, wat ons plannetje om via de Biesbosch sluis richting huis te varen behoorlijk in de war gooide. Deze is van 4 tot en met 8 oktober gesloten! Lijkt Frankrijk wel. Ontlopen we de stremming op de Waal, er is een container daar op drift geslagen en nog niet gevonden, hebben we ineens een gestremde sluis. Vlak voor we de Petrusplaat verlieten stonden we nog te dollen, dat stremmingen hier in Nederland gelukkig zelden voorkomen. En zo worden je woorden ineens gelogenstraft. En wordt onze terugreis totaal anders. Niet via Woudrichem maar van uit Geertruidenberg wordt onze terugreis afgesloten met een etentje hier in het plaatselijk havenrestaurant. Ik hoop dat het er net zo lekker is als daar. Al zullen we de ambiance van de Gevangenpoort (Woudrichem) wel een beetje missen.
Vrijdag 5 oktober 2007
Geertruidenberg V-10.30 >>> Petrusplaat A- 12.45 (watergetankt)
Nou dat deden we. Lees maar. Al eerder heb ik omschreven hoe het restaurant hier in de haven van uiterlijk veranderd was. Van een gemoedelijke tent naar een hoogst moderne. Althans dat is waarschijnlijk de bedoeling. De belettering is bijvoorbeeld al een complete misser. Verder ziet het meubilair buiten er ook niet bepaald uitnodigend uit. Trouwens binnen ook niet. Alles in puur zwart-wit. En dan vooral veel zwart! Hadden dus waarschuwingen genoeg moeten zijn. Maar eigenwijs als we zijn, gingen we er toch naar toe. We waren zo te zien de enige gasten op dat moment. En je kan er zo leuk vanuit het restaurant op de haven kijken, ja dat dachten we. Echter de ramen zijn voor een groot kijk-gedeelte afgeplakt met het logo van het restaurant met die zelfde afschuwelijk letters en vormgeving. Kijk je naar buiten, zit je tegen zo’n plakkaat aan te kijken. Buiten op een soort schoolbord stond de uitnodiging om naar hun “Wild-kaart”te vragen. En dat laatste trok ons eigenlijk naar binnen. Zitten we daar, krijgen we de logische vraag wat we wilden drinken. Het zou een feestje moeten worden, dat eten, dus bestelden we een Ricard. Een drankje met wat stevige alcohol, maar verdund wordt met ijs en gewoon water. Hier niet. We kregen er wel koud water bij, maar met bubbels. Alsof je een klap in je gezicht krijgt. Ik vraag dus of deze gazeuse een bewuste aktie was. “Ja, dat schenken wij hier altijd bij,” we keken met grote vraagtekens naar de dame en naar onze glazen, en zeiden dat dit zo drinken voor ons iets geheel nieuws was. En ons eigenlijk ook helemaal niet smaakte. Kregen we nieuwe met gekoeld water, nu plat water maar zonder ijsblokjes. Haar reaktie op de prik was, dat we dat van te voren hadden moeten zeggen. Waarop wij reageerden, dat we dit nog nooit hadden meegemaakt en we dus ook niet onze bestelling verder konden specificeren. Maar bij deze vreemde start bleef het niet. We kregen een grote en een kleine kaart om iets uit te kiezen. Maar nergens een wild kaart of andere vermelding. Dus vragen. En wat kregen we voor antwoord: “U kunt kiezen uit Rode poot patrijs of Reerugfilet.” Rode poot patrijs?? Nooit van gehoord. Maar dat kunnen we haar niet kwalijk nemen natuurlijk. Verder geen omschrijving, dan alleen deze keuze opgave. Nog het een nog het ander trok ons, dus dan de kaart bekeken. Wij beiden vonden iets wat ons wat leek en dus bestelden we dat. “Wilt u er iets bij drinken?, ja, dat wilden wij wel. “Een Rosé, huiswijn graag.” Komt ze met een fles en giet twee glazen vol. Roept tegelijk dat deze niet koud is. “Zal ik wat ijs halen om te koelen?” “Graag” en hoeps daar ging een handvol ijsklonten in onze glazen. Zit je ineens aangelengde wijn te drinken…Ik heb mijn ijsklonten linea recta in de ook niet gekoelde ijsemmer gedaan. Is ze helemaal gek geworden? Toen kwam het diner, nou dat was ruim en smaakte voortreffelijk. Ik had potdorie acht lamsboutjes op mijn bordje gekregen. Maar wat ze niet gevraagd hadden, ja je kan het bedenken, hoe ik de lamsboutje gebakken wilde hebben. Ik vind roze, en dat waren ze, prima, maar niet iedereen houdt daarvan. Weer zo’n misser!
Naast ons in de haven van Geertruidenberg lagen Schotten, en die waren ook op het idee gekomen om daar te gaan eten. Aan het eind van ons diner en dat van hun, kwam het tot een kontakt. Ze schoven gezellig bij ons aan tafel en dronken een kopje koffie mee. Op een bepaald moment, hadden zij nog zin iets sterkers en vroegen of wij ook zoiets wilden, en ze gingen bestellen. Reaktie van de bediening? “Nee we gaan sluiten, ik heb een afspraak en mijn man is er al heen.” Of te wel of we maar wilden opd………! De zoveelste misser en het was pas halftien! De Schotten hadden dezelfde kritiek op dit restaurant, maar ook de complimenten voor de lekkere keuken, en hadden nog een extra aan- cq ervaring. Zij hadden geïnformeerd of er een speciaal dagmenu was, met in hun achterhoofd maar niet hardop uitgesproken, dat “Wild” verhaal en kregen als antwoord: “Nee dat hebben we niet.” Dus die kregen niet eens de “keuze” tussen de “Poot” of die “Rug”. Die wisten helemaal niet wat ze overkwam, buiten iets over een wild menu en binnen een ontkenning. Nee dit horeca gebeuren zal het niet lang maken, was onze mening. Hier ga je toch niet voor een tweede keer heen. Zo’n duidelijk gebrek aan enige horeca kennis, hebben we nog nooit meegemaakt.
We liggen nu weer in de Biesbosch en af en toe schiet ons een van die rare ervaringen rond dit restaurant ons te binnen en geven toch eigenlijk wel veel pret, we kunnen er in ieder geval lekker om lachen.
Zaterdag 6 oktober 2007
Petrusplaat V-….>>>>Krimpen a/d IJssel
Onze terugreis wordt weer anders. De stremming bij de Biesbosch sluis heeft ons partengespeeld en dat betekent dat de route ietsje langer is geworden. Op zich hebben we daar rekening mee gehouden, echter nu is er ’s ochtends stevige mist voorspeld. Om dit probleem de baast te kunnen blijven, moeten we nu drie dagen reizen in plaats van twee. Dus niet morgen richting huis maar vandaag.
We hadden vannacht nog een bijzondere ervaring. Komt er een groot, zo te zien een vakantieschip, met een zestal sloepjes (padvinders?) midden in de nacht hier aan gevaren. En vanmorgen toen we naar buiten keken, zagen we er een aantal in het gras liggen, diep weggedoken in hun slaapzakken. Het weer is prachtig, flink zonneschijn, dus hun weekend, want ze blijven hier om een “drop” uit te voeren, kan niet meer stuk voor ze. Ze brandden de hun bedden uit!
Gisteravond heeft Jaap weer snoekbaars gevangen, drie stuks! De vriezer ligt er vol mee, dus dat wordt weer flink snoekbaars eten dit weekend!
Zondag 7 oktober 2007
Krimpen a/d IJssel V-10.15 – Leidschendam A- 16.15 uur
MIST! We wilden zo vroeg als mogelijk vertrekken, en dat kon pas om even over tienen. Met een zicht van pakweg 200 meter, maar we deden het. Tenslotte is de Hollandse IJssel geen grote rivier, dus vrachtverkeer zou er vast niet veel zijn. Op de GPS en de dieptemeter en samen goed opletten kregen we zo rond 12 uur een redelijk tot goed zicht.
Nog een vervelende verrassing vandaag. Op mijn linker arm een TEEK! Eerst zag ik niet precies wat het was, zo klein was die, en een beetje flink krabbelen en hoeps daar ging die. Toch even precies kijken wat dit nou was, en toen zag ik het pas echt.Het had pootjes! Onder een loep bekeken, zo klein was die, en het was overduidelijk! Opletten dus wat dit wordt, en even voor een testje naar de huisarts als we weer thuis zijn!
Om even over vieren voeren we de haven van Vliettopper van Leidschendam in. Alom begroet door de Sirius, de Mariba en de Pollux.
Het was allemaal heel snel gegaan, de bruggen en ook het laatste stuk over de Vliet. Veel sneller dan gedacht. Onze box was leeg, en nu liggen we weer op onze winterstek, zullen we maar zeggen. Want het reizen vanaf vroeg in het jaar en laat thuis komen, de zomer in het buitenland, is ons goed bevallen. Doen we volgend jaar weer! Zomers op stap en ’s winters thuis.
Maandag 8 oktober 2007 Leidschendam.
Nog een beetje punthoofd van alle alcohol, gedronken bij Bart en Marian, zijn we ons geestelijk aan het voorbereiden op de “verhuizing”. Maar eerst kijken of de auto wil starten. Niet dus! Met wat lezen in de beschrijvingen en met een beetje hulp van Bart, was het zo gepiept. Koffie!
